บทที่ 2

เจย์ อาเรส ได้รับของขวัญที่ไม่คาดคิด นั่นคือเด็กแรก

เกิด

เมื่อเขามองไปที่ทารกน้อยที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าซึ่งกำลังส่ง เสียงร้องอยากอาหาร ชั้นน้ำแข็งหนาดูจะปกคลุม

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเจย์

“แม่ของเด็กอยู่ที่ไหน ?” เขาถาม ผ่านฟันที่ขบแน่น ดวงตาฉายแววความอันตรายออกมา

ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงถึงได้เอาเมล็ดพันธุ์ของเขาไป แต่หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบที่จะดูแลเด็ก?

“ขออภัยด้วยครับท่าน” ผู้ส่งเด็กน้อยกล่าว “แม่ของ เด็กคนนี้ตายที่โรงพยาบาล จากภาวะการคลอดลำบาก ครับ”

เจย์พลันเคร่งเครียดขึ้นและรู้สึกพูดไม่ออก เขาใช้เวลา ค่อนข้างนานในการประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน ไฟในดวงตา ของเขาผสมปนเปกับประกายความสงสัย “ตาย?”

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เขาหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมา และเปิดรูปของโรสผู้สิ้นลมให้เจย์ดู

“คุณอาเรส นี่คือรูปที่ระลึก ของ โรสที่เราถ่ายมา ผม สามารถส่งให้คุณได้ถ้าคุณต้องการ—”

เจย์กวาดสายตามองจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว หญิงสาวในรูปมีร่างกายพองอืด ใบหน้าบวมของเธอซดขาว เหมือนศพเบ้าตาของของเธอเบิกกว้าง จ้องมองผ่านหน้า จอเข้ามา

จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่โรส?

เมื่อเจย์ ผู้เป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ เห็นรูปโรสที่ตายลงแล้ว ความเห็นอกเห็นใจและความเมตตาของเขาพลันสลาย หายไปทันที

“ไม่! บอกฉันมา เธอถูกฝังอยู่ที่ไหน?”

“สุสานหมายเลข 674 ที่ภูเขาสามง่ามครับ เจย์คว้าเด็กทารกแล้วเข้าบ้านไปอย่างเร่งรีบ

ในจุดที่ไม่ห่างออกไปนัก โรสจ้องมองผ่านหน้าตาของร ถสีน้ำตาลของเธอ ทันทีที่ร่างสูงของเจย์ถอยกลับ เข้าไปในตัวบ้าน ความบูดบึงปรากฏขึ้นในดวงตาของ เธอ

แม้แต่ ข่าวการตายของเธอก็ไม่สามารถทำอะไร ความ เยือกเย็นของเขาได้

บางที ที่เธอสามารถหลอกเขาได้อย่างง่ายดาย คงเป็น เพราะเขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิด

ความโหยหาชายคนนี้ จะได้มลายหายไปสักที ตลอด

กาล

หากความรักตลอด สองชั่ว ชีวิต ของเธอยังไม่สามารถ เจาะเข้าไปในหัวใจของเขา ได้ ทำไมเธอต้องพยายามต่อไปกันล่ะ?

ห้าปีต่อมา

ภายนอกสนามบินของเมืองหลวง

โรสดันกระเป๋าเดินทางไปด้านหน้า เธอใส่หมวก เบสบอล แว่นกันแดดอันใหญ่ และหน้ากากปิดปากสีดำ

ใบหน้าที่เล็กเท่าฝ่ามือของเธอถูกบังแทบมิด นั่นทำให้ เธอค่อนข้างดูตลกไม่น้อย

ด้านหลังของเธอคือเด็กน้อยผู้งดงามทั้งสอง เป็นเด็กอายุห้าขวบที่ค่อนข้างสูงกว่าเพื่อนในรุ่น เดียวกัน

เด็กชายสวมใส่เสื้อที่มีรอยปักรูปปีกบนไหล่ คู่กับ กางเกงทรงหลวมและรองเท้า ไนกี้สีดำ สกู๊ตเตอร์ใต้เท้า ของเขาขยับไปมาอย่างกลมกลืนไปกับร่างกาย

เด็กหญิงถัดจากเขาทำผมเปีย เธอใส่ชุดเจ้าหญิงสีชมพู ใบหน้าของเด็กหญิงก็เรียบเนียนและขาวราวกับเอลฟ์ใ นเทพนิยายแฟนตาซี

เพียงแค่พวกเขาเดิน ก็สามารถดึงดูดความสนใจและคำ ชมจากผู้คนจำนวนมากที่เดินผ่านไปมา

“ว้าว! เป็นเด็กที่น่ารักอะไรอย่างนี้! พวกเขาเป็นดารา เด็กรึเปล่าน่ะ?”“พ่อแม่ของเด็กต้องมียีน แบบไหนกันถึงได้ให้กำเนิด เด็กที่น่ารักขนาดนี้ออกมาได้?”

โรเบิร์ตกับโรเซ็ต ดูจะคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้ พวก เขาเคยแม้แต่แสดงท่าทางตามที่คนพวกนั้นขอเพื่อที่จะ ถ่ายรูป คนที่เดินผ่านไปมารักการถ่ายรูปเด็กทั้งสองคน นี้ เช่นเดียวกับการความสดใสเวลาเด็กๆทั้งสองโต้ตอบ กับพวกเขา

“ผมโรเบิร์ต พี่ชาย”

“หนูโรเซ็ต น้องสาว

เมื่อโรสได้ยินว่าฝาแฝดเริ่มแนะนำตัวกันอีกแล้ว เธอไม่ สามารถเก็บความเยือกเย็นไว้ได้อีก เธอเดินไปข้างหน้า ก่อนจะหันหลังกลับมาตำหนิเด็กทั้งสอง

“ร็อบบี้! เซ็ตตี้! แม่บอกพวกลูกซ้ำแล้วซ้ำอีกเรื่องพวก ค้ามนุษย์ ลูกอยากโดนลักพาตัวกันหรือไง? ทำไมถึงได้ บอกชื่อ กับพวกคนแปลกหน้า ? พวกลูกจะตายรึไงถ้า พวกเขาไม่รู้ชื่อลูกเนี่ย?

เด็กทั้งสองตะเกียกตะกาย เข้าหา แม่ของพวกเขา เด็ก ชายผู้เป็นพี่มองไปยังใบหน้า ของแม่ที่หงุดหงิด และบึง ตึง “ทำไมคุณแม่ถึงแต่งตัวแบบนั้นล่ะครับ? คุณแม่เป็น เบลิคอฟเหรอครับ?”

โรสรู้สึกผิดนิดหน่อย เธอเลือกชุดที่ดูแปลกประหลาด เพราะเธอกังวลว่าจะถูกเจย์จําได้ที่ผ่านมา เธอหลอกเจย์มาได้กว่าห้าปีและถึงขนาด แกล้งทำเป็นว่าตายไปแล้วได้ ถ้าเกิดจู่ๆเธอปรากฏตัว ขึ้น ต่อหน้าเขาล่ะก็ เขาคงฆ่าเธอ ด้วยสองมือของเขา อย่างแน่นอน

แม่ของเธอป่วยหนักและหวังจะได้เห็นหน้าลูกสาว และ หลานๆเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เธอคง ไม่มีทางเสี่ยงเดินทางกลับมายังเมืองที่คุ้นเคยแห่งนี้อีก

โรสกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ลูกจะไปรู้อะไร มันคือแฟชั่น นี่ น่ะเทรนด์ล่าสุดเลยนะ”

เมื่อ เธอ นึกได้ว่า ลูก ฝาแฝด ของ เธอ ถอด แว่น กันแดด ออก โรสดุทั้งสองอย่างรุนแรง “สวมแว่นกันแดดซะ” เด็กน้อยทั้งสองถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วสวมแว่น

กันแดด

พี่ชายอย่างร็อบบี้น้อย ดูเหมือน ผู้ใหญ่ ร่าง จิ๋ว ขณะที่ กำลังทำท่าทางจองหอง “อย่างน้อยคุณแม่ก็มองว่ามัน เจ๋ง”

โรสถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นแว่นกันแดดถูก นําขึ้นมาปิดบังดวงตาที่มีเอกลักษณ์อย่างเด่นและ เตะตา

แม่ของเด็กทั้งสองก็สวมแว่น แบบเดียวกัน พวกเขาจับ มือเดินเคียงข้างกันออกจากสนามบิน

ในขณะที่เธอเดิน โรสก็ให้ความรู้กับเด็กทั้งสอง “ความปลอดภัยในประเทศของเราไม่ดีพอ มีพวกค้ามนุษย์เดิน เพ่นพ่านเต็มไปหมด มันจะดีกว่าถ้าพวกลูกไม่วิ่งเล่นไป ทั่ว…”

ในขณะเดียวกัน ที่ทางออกของสนามบิน

เจย์กำลังเข้าใกล้โรสเข้าไปทุกที เมื่อเห็นร่างสูงสมส่วน ที่คุ้นตา ทำให้โรสถึงกับตั้งตัวไม่ทัน

หัวใจของโรสแทบหลุดออกมาจากลำคอ…เธอรีบพูดต่อ เข้าไปอีก “โดยเฉพาะผู้ชายที่ดูเหมือนสุนัขในชุดสูท ผูกไทด์ ใครจะไปรู้? ต่อให้เขาแต่งตัวดีแค่ไหน เขาอาจ จะซ่อนสัตว์ป่าดุร้ายไว้ใต้ชุดพวกนั้นก็ได้ ลองมองไปที่ ชายที่เดินอยู่ตรงนั้น ต่อให้เขาจะดูเหมือนผู้ดี และรูป งาม เขาอาจเป็นชายผู้อำมหิต เหมือนกับพวกค้ามนุษย์ เพราะฉะนั้น ถ้าเกิดลูกเกิดไปเดินชนคนแบบเขาใน อนาคตเข้า พวกลูกต้องอยู่ให้ห่างจากพวกเขานะ เข้าใจ ไหม?”

ในขณะที่โรสกำลังหาวิธีหลีกหนีจากเจย์ตาลีตาเหลือก ชายหนุ่มพลันมองตรงมาที่เธอแล้วยิ้มออกมาอย่าง อบอุ่น

โรสตัวแข็งทื่อทันที เธอแทบจะกลายเป็นก้อนหินได้เลย

จิตใจของเธอในชั่วขณะนั้น ไม่ เป็นไปไม่ได้ เจย์ เปลี่ยนไปหลังจากห้าปีที่ฉันหายไปงั้นเหรอ? ใบหน้าที่ เหมือน ยอดภูเขาน้ำแข็ง เย็นยะเยือกนั่น…กำลังยิ้ม?”

‘ยิ้มให้ฉัน?’
‘หรือว่าห้าปีหลังจากที่แยกจากกัน เขาก็รู้ได้สักทีว่าเขา อะไรไป?” พลาดอะ

“เจย์!” เสียงอันนุ่มนวลของหญิงสาวจากข้างหลังเธอ ทําลายความเพ้อฝันไร้เดียงสาของเธอจนแตกเป็น เสี่ยงๆ

เจย์ เดินผ่าน โรสไป ใบหน้า ผ่อนคลายของเขาปรากฏ ร่องรอยของความรำคาญ ออกมาชั่วขณะหนึ่ง — เขา ต้องเดินอ้อมเพื่อหลบทั้งสามคนที่ขวางทางเขาอยู่

โรสถอนหายใจอย่างแผ่วเบา จริงๆเลย ทำไมเธอถึงคิด ว่าเขาจะยิ้มให้เธอ

เขาเกลียดเธอมาตลอด

“คุณแม่ ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนเป็นคนดี หนูไม่คิดว่าเขา จะเป็นพวกค้ามนุษย์นะคะ… ” ดวงตาของเด็กหญิงเป็น ประกาย ด้วยความตื่นเต้นและหลงไหล นั่นทำให้เธอดู น่ารักมากกว่าเดิม

“ลูกจะไปรู้ได้ยังไง? ลูกไม่ควรตัดสินใครจาก ภายนอก” โรสพึมพำ

เธอดึงเด็กๆของเธอออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อเธอเดินออกมาจากสนามบิน เธอช่วยไม่ได้ที่จะต้อง หันกลับไปมองข้างหลังเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอเห็นเจย์ ยิ้มอย่างจริงใจให้กับหญิงสาวที่งดงาม

เจย์ แม้แต่ เสนอ ตัวถือกระเป๋า เดินทางให้เธอ ความนุ่มนวลและเอาใจใส่ มุมที่โรส ไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน

“ระยำ เอ๊ย !” โรส คำราม อย่าง โกรธ เกรี้ยว กับตัวเอง เธอไม่เข้าใจว่าเขาเห็นอะไรในตัวแม่อกใหญ่ไร้สมอง นั่น คนแบบนั้นคือ พวกที่ต้องการการดูแลอย่างดีและ เปราะบางราวกับกระเบื้อง พร้อมที่จะแตกเป็นเสี่ยงทันที ที่ถูกจับต้อง

แน่นอน คนเหล่านั้นเทียบไม่ได้กับโรสผู้มากความ สามารถ ผู้ที่รับมือ ได้ทุกสิ่ง เธอไม่กลัวว่ามือจะเลอะ เธอ เป็น แม่บ้าน แม่เรือน ที่ ดีทั้งยังสามารถ ทำงาน ข้าง นอกได้ เธอพร้อมที่จะอุ้มลูกของเขา และเลี้ยงดูอย่างดี เธอ คือ คนที่ใครๆ ก็ต่าง ต้องการ ให้เป็นภรรยา หรือ ลูก สะใภ้ จริงๆนะ