เหล้าเป็นเหตุ (30%)

เจ้าของร่างสูงสง่า ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์โอปป้าเกาหลีทว่ามี หนวดเคราชวนมอง แต่งตัวออกแนวแบดบอย กลายเป็นจุด สนใจของสาวน้อยสาวใหญ่ทันทีที่เยื้องย่างกรายเข้าสู่สถาน บันเทิงชั้นนำในตัวเมืองเชียงใหม่ แววตาเย็นชาทว่าแฝงพลัง อำนาจมองหากลุ่มเพื่อนซี้ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น

“เฮ้! ไอ้เมศทางนี้!”

เสียงของเพื่อนที่นั่งข้างกายป้องปากตะโกนเรียกผู้มาใหม่ ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยผงกหัวขึ้น ก่อนจะเบิกตาก ว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เดินล้วงกระเป๋ามุ่งหน้ามาเป็นใคร

ชั่วอึดใจปรเมศก็เดินมาถึงโต๊ะที่เพื่อนในแก๊งนั่งอยู่ เพื่อน สนิทของเขาทั้งสามคนจบแพทย์มาจากมหาลัยเดียวกับเขา และ ทำงานที่เดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อมาดทะเล้นอย่างภูธฤทธิ์ วงศ์วาณิชย์ หนุ่มเซอร์มาดกวนเช่นแทนไท มโนไมย และหนุ่มตี๋ มาดนิ่งอย่างดนัย อาภาศิริกุล

แต่ที่มันน่าหงุดหงิดก็คือมีตัวแถมอีกหนึ่งรายที่เขาไม่อยากจะ กล่าวถึง ไม่อยากเห็นหน้าหรือเสวนาด้วย เดาว่าเพื่อนเขาหนึ่ง ในสามตัวต้องเป็นคนชวนยัยทอมมาด้วยแน่ๆ เพราะยัยนั่นก็ ทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกับพวกเขา ถึงแม้เขาจะแทบไม่ได้คุย กับเธอ ยกเว้นจําเป็นจริงๆ เรื่องงาน แต่พนันว่าเพื่อนเขาต้องได้ คุยหรือไม่ก็ชวนยัยนั่นไปแฮงเอาท์ด้วยอย่างแน่นอน เพราะสมัยเรียนพวกมันก็สนิทกับเธออยู่ไม่น้อย

ครั้นได้มองปรเมศในระยะใกล้ธารธาราก็แทบจะตะลึงตาค้าง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็น จากผู้ชายสะอาดสะอ้าน หล่อแบบ โอปป้าเกาหลี พอมีหนวดมีเครามาประดับบนหน้าขาวๆ ก็ทำให้ ลุคเปลี่ยนเป็นดิบเถื่อนระคนดุดันอย่างน่าทึ่ง มาดที่ออกแมนๆ ขาลุยแบบนี้ทําให้เธอเผลอมองตาไม่กะพริบ

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง” คำพูดรวนๆ ชวนหาเรื่อง ของคนพาลทําให้เธอได้สติ เลือกที่จะเงียบ ก่อนจะขยับนั่งตัว ตรงอย่างเกร็งๆ แล้วปรับสีหน้าให้เรียบสนิท

ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขาก็ยังทำท่ารังเกียจเธอเหมือนเดิม…ไม่ เคยเปลี่ยน

ธารธาราคิดอย่างเศร้าใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือก ใหญ่ เพราะต่อให้ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนเธอก็ยังจดจําปรเมศ จิรกุล ได้ว่าเป็นแพทย์หนุ่มที่หล่อที่สุดในรุ่น เขาขึ้นชื่อเรื่องความ ฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติ ผู้หญิงทุกคน ยกเว้นเธอที่ถูกอีกฝ่ายตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่เจอหน้า กันครั้งแรก ในงานรับน้อง เพียงเพราะว่าเธอแต่งตัวและซอยผม สั้นเหมือนผู้ชาย เขาก็เลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศ และ เปิดฉากเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่นั้นมา คำพูดจาหยาบๆ มักจะ ถูกซัดใส่หน้า จนเธอต้องพลอย ใช้สรรพนาม มึง กู กับเขาไป ด้วย เขาอาจจะพูดจาอ่อนหวานกับผู้หญิงทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับ เธอ
เรียนพวกมันก็สนิทกับเธออยู่ไม่น้อย

ครั้นได้มองปรเมศในระยะใกล้ธารธาราก็แทบจะตะลึงตาค้าง หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็น จากผู้ชายสะอาดสะอ้าน หล่อแบบ โอปป้าเกาหลี พอมีหนวดมีเครามาประดับบนหน้าขาวๆ ก็ทำให้ ลุคเปลี่ยนเป็นดิบเถื่อนระคนดุดันอย่างน่าทึ่ง มาดที่ออกแมนๆ ขาลุยแบบนี้ทําให้เธอเผลอมองตาไม่กะพริบ

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง” คำพูดรวนๆ ชวนหาเรื่อง ของคนพาลทําให้เธอได้สติ เลือกที่จะเงียบ ก่อนจะขยับนั่งตัว ตรงอย่างเกร็งๆ แล้วปรับสีหน้าให้เรียบสนิท

ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเขาก็ยังทำท่ารังเกียจเธอเหมือนเดิม…ไม่ เคยเปลี่ยน

ธารธาราคิดอย่างเศร้าใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือก ใหญ่ เพราะต่อให้ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนเธอก็ยังจดจําปรเมศ จิรกุล ได้ว่าเป็นแพทย์หนุ่มที่หล่อที่สุดในรุ่น เขาขึ้นชื่อเรื่องความ ฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติ ผู้หญิงทุกคน ยกเว้นเธอที่ถูกอีกฝ่ายตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่เจอหน้า กันครั้งแรก ในงานรับน้อง เพียงเพราะว่าเธอแต่งตัวและซอยผม สั้นเหมือนผู้ชาย เขาก็เลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศ และ เปิดฉากเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่นั้นมา คำพูดจาหยาบๆ มักจะ ถูกซัดใส่หน้า จนเธอต้องพลอย ใช้สรรพนาม มึง กู กับเขาไป ด้วย เขาอาจจะพูดจาอ่อนหวานกับผู้หญิงทั้งโลก แต่ไม่ใช่กับ เธอจากซัดเหล้าย้อมใจธารธาราก็เช็ดหน้าสวนกลับเสียงแข็งๆ ทําให้จอมเย็นชาหน้านิ่งชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเต้นเสียงดุกร้าว ลอดไรฟัน

“ปากดีแบบนี้มึงจะเอากับกูเหรอวะ”

“เฮ้ย! หยุดๆ พวกมึงนี่โตๆ กันแล้วยังจะกัดกันเหมือนหมาอยู่ ได้” เห็นท่าไม่ดีภูธฤทธิ์ก็รีบห้ามทัพ ตั้งใจจะฉุดแขนปรเมศให้ นั่งลงข้างๆ ทว่าแทนไทกลับสวนขึ้นเสียก่อน

“เกลียดมันนักก็มานั่งข้างๆ มันนี่มา จะได้กัดกันให้ตายกันไป ช้าง”

“เรื่องอะไรกต้องนั่งข้างมัน” ปรเมศเอ่ยอย่างหยิ่งๆ ก่อนจะ

ทรุดกายลงนั่งข้างภูธฤทธิ์

“เออ.. ไม่นั่งก็ไม่นั่งโว้ย!” แทนไทกระแทกเสียงใส่ด้วยความ หมั่นไส้

“อะไรวะ ไอ้กก็นึกว่าพวกมึงจะปรองดองกันตั้งแต่ได้ทำงานที่ เดียวกันแล้วซะอีก” คนที่นั่งจิบเหล้าเงียบๆ มาโดยตลอดอย่าง ดนัยเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

ธารธาราอยากจะบอกนักว่าปรเมศก็ยังเป็นปรเมศคนเดิม เขา เป็นสุภาพบุรุษและดีกับผู้หญิงทุกคนยกเว้นเธอ ตั้งแต่วัน วาเลนไทน์ปีนั้นเขาและเธอก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย

การเรียนแพทยศาสตร์ใช้เวลาเรียน 6 ปี ปีแรกเรียกชั้น เตรียมแพทยศาสตร์ เรียนวิทยาศาสตร์ทั่วไปเน้นเกี่ยวข้องทางชีววิทยา ปี2-3 เรียนวิชาเกี่ยวข้องทางการแพทย์ เรียกว่าคลีนิก (Preclinic) ปีที่ 4-5 เรียนและฝึกงานป่วยจริง ร่วมกับแพทย์และปีสุดท้ายเน้นฝึกปฏิบัติกับป่วยจริงอาจารย์ เรียก

หลังเรียนจบธารธาราต้องทำงานชดใช้ทุนรัฐบาลเป็นเวลา สามจากนั้นก็เลือกที่จะเรียนเฉพาะทาง ประสาทศัลยแพทย์ที่อเมริกาตั้งแต่เรียนจบ แล้วหลังจากนั้นเธอ ไม่ได้

จนกระทั่งเจอกันโรงพยาบาลรักษ์โรงพยาบาลเอกชน ชื่อของเชียงใหม่เมื่อได้นาน และเพราะความฮอตสาววายไม่ต่างสมัย เรียนต้องมีบุคลากรสาวถึงแย่งชิงเธอ ทั้งเธอ ยืนยันชัดเจนว่าตัวเองเป็นผู้หญิง และชอบผู้ชาย ไม่ใจเอน เอียงไปทางเพศเดียวกัน

ทว่าเรื่องราวกลับใหญ่โต เรื่องทะเลาะ ไล่ออกในรุ่งขึ้นฐานที่ทำให้พยาบาล เสื่อมเสียชื่อเสียง และความวุ่นวายร่วมงานส่วนเธอถูกเรียกตัวเข้าพบท่านรองมารับตำแหน่ง แรกได้โอกาสเห็นหน้าเจ้านายตัวเองธาราช็อก เพราะท่านรองพยาบาลสาวต่างกล่าวด้วยความปลาบปลื้ม ว่าเป็นหมอผ่าตัดสมอง ที่ทั้งเก่ง หล่อ รวย เป็นปรเมศ จิรกุล ผู้ชายพันธุ์ดิบเธอ ยังคงแอบรักไม่เสื่อมคลาย

ธารธาราจําได้วันนั้นอีกฝ่ายตำหนิติเตียนเธอว่า อย่างไรบ้าง แต่มันเศร้าคือเขายังมองพวกเป็นคนแปลกหน้า และวางตัวเหินห่าง ให้เธอสำนึกใจเขาเป็นเจ้านาย ส่วนเธอเป็นเพียงใต้บังคับบัญชาต้อง ทำแลกเดือนของตระกูลอภิมหาเศรษฐีของเขาเท่านั้น

“ไม่คิดปรองดองกับ” ปรเมศประกาศอย่างชัดถ้อยชัด คำทําให้ธาราเม้มปากแน่น

“แม่งเก๊ก วางฟอร์ม เรื่องมาก”

เรื่องของ”

“…เรื่องของมึงเรื่องของมึงเถอะสัด แต่กับหน่วย อาสาไม่กี่มีสภาพเป็นหมอเถื่อนเลยนะมึง แล้วรอยปากนั่น กัดใครมาวะเห็นสถานการณ์ดีแทนไทเลยชวนเปลี่ยน เรื่อง

คนแล้วกร่างกูเลยหายซ่าปรเมศเอ่ยมาดแต่แววดุดันเอาจริง เรียกได้เป็นผู้ชายพันธุ์ดิบจริงจริง จนเพื่อนส่ายหัว

“ถ้ากูไม่สนิทกับมึงคงไม่เชื่อแน่ว่า ท่านรองอำนวยการโรง พยาบาลเอกชนชื่อดัง ทายาทอภิมหาเศรษฐีหมื่นล้าน บุคลิก นี้
“นั่นดิ แม่งโคตรเถื่อนเลยว่ะ ไอ้หมอเถื่อน!” ดนัยเอ่ยเสริม อย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด

ขณะที่สี่หนุ่มกำลังกินเหล้าและพูดคุยตอบโต้กันด้วยถ้อยคำ หยาบๆ ตามประสาเพื่อน ก็มีสาวสวยแวะเวียนมาทอดสะพาน ให้ไม่ได้ขาด ส่วนธารธารานั้นเอาแต่นั่งจ้องหน้าปรเมศอย่าง ลืมตัว เธอยอมรับว่าแทบจะละสายตาจากอีกฝ่ายไม่ได้ จากหน้า ขาวๆ สะอาดสะอ้านตามแบบฉบับลูกผู้ดีมีตระกูล พอมีหนวดมี เคราก็ดูคมเข้ม ดิบๆ ออกแนวแบดบอยชวนคลั่งไปอีกแบบ ยิ่ง มองยิ่งทำให้เธอรู้สึกอิจฉาผู้หญิงทุกคนที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับ เขา

ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ธารธาราไร้การควบคุม เอาแต่จ้อง หน้าหล่อๆ ของปรเมศ แถมยังมองเพลินชนิดไม่กะพริบตา ลืมตัว จนโดนเขาตวาดใส่อีกครา

“เชี่ยเอ๊ย! เมื่อไหร่ถึงจะหยุดมองกูวะ!”