บทที่ 6 ผู้หญิงที่เขาเล่นแล้วทั้งนั้น

“เป็นอะไร ไปสิ เธอบอกจะนวดให้ฉันไม่ใช่หรือ?” ผู้ชายคนนั้น เร่งกู้เหวยยี

เหวย อ้าปาก แต่พูดออกมาไม่ได้

ผู้ชายคนนั้นมองไปตามสายตาของเธอ เห็นรถหรูและโล่ห ถึงที่นั่งอยู่ในรถ เขาหัวเราะขึ้นมาทันที “ทำไม เห็นผู้ชายหล่อ รวยแล้วเธอถึงกับก้าวขาไม่ออกเลยหรือ? อย่าหวังสูงไปหน่อย เลย เขาไม่มีวันมาชอบผู้หญิงอย่าเธอหรอก เธอไปคิดดีๆดีกว่า ว่าเดี๋ยวจะบริการฉันยังไง

กู้เหวยดึงสติกลับมาได้ เธอละสายตากลับมาอย่างลำบาก “ใช่ เขาไม่มีวันมาชอบฉันหรอก”

ผู้ชายคนนั้นโอบกู้เหวยไว้ แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

“หยุดเดี๋ยวนี้” มู่โล่หมิง ไม่น่าเชื่อว่าเขาลงจากรถแล้วเดินมา

กู้เหวยยีแข็งไปทั้งตัว มือของเธอสั่นอย่างแรง เธอไม่รู้ว่าตัว เองกำลังกลัวหรือว่ารอ

“เธอคืนละเท่าไหร่?” โล่หมิงมองไปที่ผู้ชายคนนั้น น้ำเสียง ของเขาฟังดุเย็นชา

ผู้ชายคนนั้นพูดพลางยักคิ้ว “อุ้ย คนรวยก็ชอบแบบนี้เหมือนกันหรือ? เธอก็แค่ของ ของถูก มากสุดคืนละสองร้อยหยวน

มู่โล่หมิงขมิบปาก สายตาที่หม่นหมองมองไปที่กู้เหวยยี

“ถูกจริงๆ ถูกจนสําส่อน

เหวยยกมือไว้แน่น เธออยากจะพูดว่าแล้วยังไง เกี่ยวอะไร กับนาย แต่เธอไม่มีเสียง

ผ่านมาสามปี ความสำคัญของโลหญิงที่อยู่ในใจเธอกลับ หนักหนากว่าเดิม มันกดทับเธอจนแทบจะหายใจไม่ออก

มู่โล่หมิงหยิบกระเป๋าเงินออกมาช้าๆ แล้วหยิบเงินในกระเป๋า ออกมา ใบหนึ่ง “คุณชายใหญ่ คุณจะเอาเธอจริงๆ หรือ?” ผู้ชายคนนั้นรู้สึก แปลกใหม่ “ผมบอกให้นะครับ ผู้หญิงแถวนี้ เป็นพวกผู้หญิงเห

ลือๆ จากพวกคนจนที่ทำงานอยู่แถวนี้ทั้งนั้น คุณไม่น่าจะพอใจ

การบริการของเธอหรอก”

มู่โล่หมิงยิ้มมุมปาก “ใครบอกว่าผมจะเล่นกับเธอ? ผู้หญิง อย่างเธอมันสกปรก ผมขยะแขยง เงินพวกนี้ให้นาย

เขายื่นเงินไปให้ผู้ชาย “ผมจะให้คุณเหยียดหยามเธอ ที่นี่”

ผู้ชายคนนั้นมองไปที่เงิน เงินเดือนเขาแล้ว แล้วน่าจะมีหลายพัน แทบจะเท่า

“งั้นดีเลยสิครับ” ผู้ชายคนนั้นรับเงินมาทันที “คุณชายใหญ่ อยากให้ผมทำยังไงกับเธอครับ ว่ามาได้เลยครับ ผมรับรองว่าคุณต้องชอบแน่ๆ ครับ”

กู้เหวยยีทนสั่นทั้งตัว เธอโกรธมาก แล้วเธอพูดได้

โล่หมิง นายอย่ามากเกินไป” เธอมองจ้องเขา น้ำตาทำให้ตาของเธอคน

โล่หมิงมองที่เธออย่างเย็นชา เธอมันแค่ผู้หญิงขายบริการเธอ มันเหตุสมไม่ใช่หรือ”

เหวยเป็นผู้หญิงเสียเงินก็ไป ราคาที่นายให้มามันต่ำเกินไป

มู่โล่หมิงขมวดคิ้วขึ้นมา

กู้เหวยซ่อนมือสั่นอยู่ประธานป่าขนาดงั้นฉันหนึ่งแสนทีเดียวดีกว่า ถึงนั้นแล้วเนี่ย อยากให้ฉันฉันยอมหมดทุก

เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองจ้องของโล่หมิงด้วยน้ำเสียงเบา“แม้จะให้ฉัน คุกเข่าปรนนิบัตินาย ฉันก็ได้

โล่หมิงขึ้นแล้วผลักเหวยออก

“เธอมันสําส่อนขนาดนี้เลยหรือ”
กู้เหวยยีหายใจเข้าลึกๆ กลั้นน้ำตาไว้ เธอพูดพร้อมหัวเราะ “สามปีก่อน นายก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”

สามปีก่อน เขาเข้าใจเธอผิด ว่าเธอสําส่อน เลวทราม สามปีผ่านมา เธอก็กลายเป็นคนแบบที่เขาพูดจริงๆ

“เหวย เธอน่าขยะแขยงมาก” มู่โล่หมิงพูดด้วยความ

รังเกียจ กู้เหวยยียิ้มพร้อมพูด “มู่โล่หมิง ในสายตาฉัน นายก็น่า

ขยะแขยงเหมือนกัน”

มู่โล่หมิงขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วมองจ้องไปที่เธอ

เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงอันใหญ่หลวงของเหวย

โดนเฉพาะดวงตาคู่นั้น ความใสซื่อที่เคยมีมันหายไปหมด กลายเป็นความสับสนและแข็งแกร่ง แต่ลึกๆ ของดวงตาคู่นั้นยัง คง ใสสะอาด

เขาเกิดสนใจกู้เหวยยีขึ้นมาทันที

เขายื่นมือไปจับข้อมือเธอไว้ อยากจะพาเธอขึ้นรถไป แต่ เหวยยีรีบหลีกไป

“อย่ามาแตะต้องฉัน!” เหวยยีถอยหลังไปสองก้าว ตะโกน สุดแรงที่มี “ฉันขยะแขยง

สีหน้าของมู่โล่หมิงแย่ลงทันที

“กู้เหวยยี ฉันอุตส่าห์ไว้หน้าเธอ เธออย่ามาเยอะ
กู้เหวยยีหัวเราะด้วยความเยาะเย้ย “ประธานพูดจาตลกดีนะ คุณเคยไว้หน้าฉันตอนไหน? ถึงแม้คุณจะอยากไว้หน้าฉัน คะ จริงๆ ฉันก็ไม่อยากได้หรอก!