บทที่ 4 เธอสวยดี

เหวยเดินไปมาอยู่บนถนนมาครึ่งวัน

เธอคิดไม่ออกว่าตัวเองไปไหนได้บ้าง มหาลัยยังเรียนไม่จบก็ ติดคุก ตอนนี้โดนกำจัดสถานภาพการเรียนไปเรียบร้อยแล้ว กลับไปไม่ได้แล้วแน่ๆ

เพื่อน…………..มีเรื่องกับคนอื่นเยอะมาก เพราะเธอจะจีบ โล่หมิง มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่ก็ออกไปเรียนเมืองนอกแล้ว ไม่ได้อยู่ในประเทศ

นอกจากกลับบ้านแล้ว เธอก็ไม่มีที่ที่จะไปแล้ว

เหวยยีลังเลอยู่นาน แต่ก็แข็งใจนั่งรถกลับบ้านไป

เพิ่งมาถึงหน้าบ้าน เธอก็เจอแม่บ้านป้าหลิว

ป้าหลิวทําหน้าตกใจแล้วพูด “คุณหนูรอง คุณออกจากเรือนจำ แล้วหรือคะ?”

กู้เหวยยีอึ้งเล็กน้อย พูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ใช่ค่ะ…….ป้า หลิวรู้ได้ไงคะว่าฉันติดคุก?”

เธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับที่บ้าน

ป้าหลิวพูด “เรื่องของคุณออกข่าวแล้วค่ะ ทุกคนรู้หมดแล้ว คุณพยายามฆ่า โดนตัดสินจำคุกสามปี! ท่านรู้ข่าวนี้แล้ว โกรธ จนเข้าโรงพยาบาลเลย!”
กู้เหวยยีรีบถาม “แล้วตอนนี้คุณพ่อสบายดีไหมคะ?”

ป้าหลิวรีบดึงเธอไว้ แล้วเดินออกไปข้างนอกหลายก้าว พูด เสียงเบาๆ ว่า “ตอนนี้ท่านยังไม่อนุญาตให้คนในบ้านพูดถึงคุณ ค่ะ! ท่านบอกว่าคุณทำให้ตระกูลขายหน้า แล้วยังบอกว่าถ้าคุณ ออกจากคุกมาแล้วจะตีให้ขาหักไปเลย

ป้าหลิวถอดหายใจพร้อมพูด “คุณหนูรอง ฉันว่านะ คุณอย่า เพิ่งกลับมาที่บ้านดีกว่าค่ะ รอผ่านไปสักพัก รอให้ท่านหายโกรธ คุณค่อยกลับมา ไม่งั้น……………………..ต้องเข้าโรงพยาบาล อีกรอบ”

ร่างกายคุณพ่อไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีโรคความดันโลหิตสูงและ ไขมันในเลือดสูงอย่างหนัก ถ้ามีเรื่องอีกก็คงรับไม่ไหว

“ฉันรู้แล้วค่ะ…..….…….. กู้เหวยยีพูดอย่างเสียใจว่า “ฉันไปเดี๋ยว

นี้เลย”

กู้เหวยยีกลับไปที่เมืองที่เจริญรุ่งเรือง แสงสีประการตา รถวิ่ง ไปมา แต่เหวยลึกลับหาสถานที่พักไม่ได้เลยสักที่

เธอเดินอย่างไร้จุดหมายมาทั้งคืน พอเหนื่อยมากๆ อยากหา โรงแรมสักแห่งเข้าพัก แต่นับเงินที่มีในกระเป๋าแล้ว มีแค่ไม่กี่ ร้อยหยวน อยู่ได้แค่ไม่กี่วันเอง

เธอต้องหางานอีกชิ้นหนึ่ง

แต่ผู้หญิงที่เรียนปริญญาไม่จบ แถมยังเข้าคุกมาสามปี หา งานดีๆ ไม่ได้แน่นอน ขนาดไปล้างจานที่ร้านอาหารก็คงไม่มีคนยอมรับเธอเข้าทํางานเหมือนกัน

เธออยู่ข้างนอกมาสามวัน เงินที่ติดตัวไม่พอแม้จะกินข้าว เธอมองไปบนถนนที่รุ่งเรือง เหวยยี่กัดริมฝีปากไว้แน่น เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ก็เหมือน……ตอนอยู่ ในคุก

เธอหายใจเข้าลึกๆ เหวยยีเดินเข้าไปที่ย่านโคมแดง

เธอได้งานที่ร้านนวดแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านนวดเป็นผู้หญิงที่ อวบๆ นิดหน่อย ซื่อพี่หง เธอคืบบุหรี่ไว้ที่มืออยู่ตลอดเวลา เธอ มองมาที่กู้เหวยยีแค่ครั้งเดียว ก็ตกลงที่จะให้งานเธอ

กินอยู่ฟรี แต่ไม่มีเงินเดือน เงินเดือนมาจากค่าคอมมิชชั่น ทั้งหมด และงานของเหวยยีมีแค่อย่างเดียวคือ คอยเรียกลูกค้า อยู่หน้าร้าน เรียกลูกค้าได้หนึ่งคนคิดเป็นเงิน10หยวน

ไม่ต้องทำเรื่องอื่นๆ กับลูกค้า งานแบบนี้คงเป็นงานที่ดีที่สุดที่ กู้เหวยยีจะหาได้แล้ว เธอตอบตกลงอย่างไม่คิดอะไร

พี่หงพยักหน้า พูดต่อว่า “ฟ้าจะมืดแล้ว เธอไปเปลี่ยนชุดกับ ฉัน แต่งหน้าอีกหน่อย คืนนี้เริ่มงานได้เลย

กู้เหวยยีตามเธอไป เดินผ่านทางเดินที่มืดๆ แล้วเข้าไปที่ห้อง แต่งหน้าที่อยู่ข้างในสุด

ถึงจะเรียกว่าห้องแต่งหน้า แต่จริงๆ แล้วก็คือห้องเก็บของที่มี กระจก1บาน ข้างในนั้นมีผู้หญิงที่อายุต่างกันกำลังแต่งหน้าแต่งตัวอยู่สองสามคน

เห็นพี่หงก็ต่างทักทายกัน

พี่หงตอบไปแค่ยิ้ม แล้วก็ดูดบุหรี่เข้าปาก จับเหวยยีนั่งลงที่ เก้าอี้ แล้วก็ปัดหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงของเธอออก ให้มองเห็นใบหน้า ที่สดใส

ใบหน้าของเหวยยีสวยมาก ถึงแม้ไม่ได้แต่งหน้า ก็ยังสวย กว่าผู้หญิงปกติไปมาก

สามปีกับชีวิตในคุก ทำให้ความใสสื่อและสดในของเธอจาง หายไป ทำให้เธอมีสายตาที่ดูมีเรื่องราว

“เธอสวยดีนะ” พี่หงชมเธอ” เอามาเป็นหน้าตาของร้านกำลัง ดีเลย ทำตัวดีๆนะ ฉันว่าเธอทำได้นะ

แต่งหน้าเสร็จ พี่หงยื่นกระโปรงสั้นสีแดงจัดให้เธอใส่ แล้วไป เรียกลูกค้าที่ปากทาง