3

วิชญ์รอจนมารดาของตนตื่น เขาอยู่ป้อนอาหารให้ท่านแล้วรอ จนหลับไปอีกครั้งจึงตรงไปยังร้านอาหารที่คุ้นเคย เขาต้อง จัดการอะไรสักอย่างบ้างแล้ว กิจการร้าน บาร์ รีสอร์ทในจังหวัด นี้ กึ่งหนึ่งถูกผูกขาดด้วยชีวิน ชีวินเป็นบุตรชายคนโตของท่าน สส.อเนก วิชญ์และชีวินจบจากสถาบันการศึกษาเดียวกันมา หัว หกก้นขวิดและสัญญาสาบานตามประสาผู้ชายว่าจะรักและ จริงใจต่อกันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ดีอยู่อย่างที่ทำให้วิชญ์คบ กับชีวินมาได้นาน หนึ่งในหลายๆข้อคือรสนิยมของเขาและชีวิน สวนทางแทบทุกเรื่อง ไม่อย่างนั้นคงคบไม่ได้มาถึงปานนี้

“ไงน้องรัก ทำไมวันนี้แวะมาได้” ชีวินทักทายเพื่อนรุ่นน้อง อย่างยินดีที่เห็นอีกฝ่ายแวะมาที่ร้านของตน แม้อายุมากกว่า แต่ ชีวินกลับเกรงใจวิชญ์ ด้วยเรื่องของความคิด ความสามารถและ พรรคพวกที่เพื่อนรุ่นน้องมีอยู่ในมือ

“ไม่เจอพี่นาน เลยว่าจะแวะมาคุยด้วยนะครับ”

ชีวินเข้ามาจับแขนอย่างประจบแล้วออกปากถึงเรื่องที่เขา เคยเชิญวิชญ์ไปแล้ว ไม่วายต้องพูดอีก เพราะอยากให้อีกฝ่ายมา งานของตน งานไหนหากวิชญ์ไปร่วมงานก็เป็นอันรู้กันว่างานนั้น หนทางราบรื่นอย่างแน่นอน “เปิดตัวรีสอร์ทต้องมาให้ได้นะ วิชญ์”

วิชญ์พยักหน้ารับอย่างเนือยๆก็รีบเข้ามาเอาอกเอาใจตามประสาคนต้องพึ่งพาอาศัยกันอยู่ ที่พี่เคยคุยเรื่องลงทุนน่ะ…ว่า ยังไง”

“ผมลงได้แค่สามสิบเปอร์เซ็นนะพี่ มากกว่านั้นไม่อยากเสี่ยง วิชญ์บอกไปตรงๆ เพราะใจจริงๆเขาไม่ชอบนักกับธุรกิจพวกนี้ แต่ที่ยอมตกลงด้วยเพราะเห็นแก่ความเป็นพี่เป็นน้องร่วมสถาบัน และผลประโยชน์ในอนาคตเพียงเท่านั้น

“ได้ๆ เท่าไรก็ได้น้องรัก ขอแค่วิชญ์ลงด้วยพี่ก็สบายใจแล้ว ละ”

ชีวินตาวาวหัวสมองปลอดโปร่งทันทีเมื่อวิชญ์ยอมรับปากจะ หุ้นด้วย เมื่อผ่อนคลายลงแล้ว ไม่วายสัพยอกเพื่อนรุ่นน้อง “เอ… จำได้ว่าไปไหนต้องมีสาวแว่นคอยติดตามมาด้วย ทำไมวันนี้ ไม่มีมาล่ะ”

วิชญ์ค่อยยิ้มออก เมื่อทุกอย่างเข้าทาง โดยที่ไม่ได้ลงแรงอะไร มากนัก “ชอบหรือครับ”

เห็นประกายตาวาวๆแล้วถึงได้ออกปากถามไปแบบนั้น พร้อม ผุดรอยยิ้มที่มุมปาก คนสนิทวงในรสนิยมของชีวินดี ชีวินไม่ได้ ชอบสาวสวยจัดๆ แต่ชอบผู้หญิงเรียบๆ หรือพวกที่ยังไม่เคยผ่าน โลกกามารมณ์มาก่อนนั่นละยิ่งถูกใจนัก

“ถามแบบนี้ ถ้าขอจะให้พี่หรือ

คราวนี้วิชญ์หัวเราะอย่างนึกสนุก เขาว่า “มาขออะไรกับผม เล่า ผมเป็นแค่เจ้านายไม่ใช่พ่อเขานี่ แต่ถ้าพี่ชอบ ผมจะจัดการ ให้
“พี่นึกว่านายจะเก็บไว้กินเอง

ว่าก่อนยิ้มอย่างหมายมาดนี้ถ้าวิชญ์ไม่ออกปากเชิงอนุญาต เขาไม่กล้าแตะอย่างเด็ดขาด วิชญ่ไม่ใช่คนเสียงดังโวยวาย แต่ หากน่ากลัวนักถ้าวิชญ์จะเอาเรื่องใครสักคน ขนาดว่าคนที่เป็น ลูกผู้มีอิทธิพลพอตัวอยู่แล้วยังไม่กล้าเสี่ยงกับวิชญ์เลย ขออยู่ฝั่ง เดียวแบบนี้ดีกว่าจะเป็นศัตรูกับหนุ่มรุ่นน้อง

วิชญ์ยิ้มก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ สายตาของเขาก็ดูอ่าน ยากเฉกเช่นเดิมรู้แค่ว่ากำลังสนุกกับเรื่องที่คิดในสมองตอนนี้ พอควรเชียวล่ะ

ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นคล้อยหลังจากที่เพียงใจออกไปทำงาน ครูใหญ่แล้ว อรสาจึงลุกขึ้นแต่งหน้าแต่งตัวสวยสดในแบบของ เธอ แล้วตรงไปจุดหมายที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอชอบมันมาตลอด การ เสี่ยงโชคก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เจ้าตัวหลงใหล เวลาได้มันทำให้รู้สึกว่า ตัวเองรวย มีอำนาจ อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่นับตอนที่เธอเสีย หมดตัวนั่นนะ อรสาเบ้ปากเมื่อคิดคำนวณในหัวก็พบว่า อัตราส่วนได้เสียนั้น ได้มีไม่เท่าไรแต่มันน่าจดจำกว่าตอนเสีย มากเอาการนัก

คาสิโนในตึกแถวห้าคูหาถูกสร้างอย่างเร้นลับมิดชิดและ จําลองแบบกาสิโนชื่อดังของเมืองนอกมาชนิดที่เรียกได้ว่าแทบ ไม่ผิดเพี้ยนเลยอรสาเดินตัวปลิว ถือกระเป๋าเข้าไปก็มีคนของ บ่อนเข้ามารับหล่อนในทันที

“วันนี้เท่าไรดีครับ” หนุ่มรุ่นลูกค้อมตัวถามอย่างเอาใจ
“แสนเดียวก่อน” ว่าจบเดินเชิดไปนั่งยัง โต๊ะวีไอพีที่คุ้นหน้ากัน ดีกับคนในโต๊ะ จากใบหน้าสดใสเมื่อตอนย่างเท้าเข้ามาไม่นาน ก็หมองลงเรื่อย… เพราะวันนี้อรสาเสียจนหมดตัวอีกแล้ว

วิชญ์บิดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะปิดภาพเคลื่อนไหวในจอมือ ถือที่ชีวินส่งมาให้ดูลง อรสาติดพนันหนำซ้ำยังจอเครดิตเพิ่มอีก ชายหนุ่มหรี่ตาคมเข้มมองไปยังร่างเล็กของอีกคนที่เขาคิดจะ จัดการด้วย

อีกไม่นานหรอก ได้กระเจิงกันไปหมดแน่

เพียงใจส่งสรุปผลการประชุมที่กว่าจะเสร็จสิ้นก็ล่วงบ่ายสอง เข้าไปแล้ว มื้อกลางวันยังไม่ทันตกถึงท้อง แต่ต้องรีบจัดชุดให้ เขาสําหรับงานเปิดตัวรีสอร์ทชื่อดังที่เป็นของลูกชายสส. ใน จังหวัดที่จะไปร่วมในคืนนี้

ปกติงานกลางคืนวิชญ์จะไปกับเคน คนสนิทของเขา แต่คราว นี้เธอกลับได้ยินเขาเรียกหา

“เพียงใจ…เตรียมชุดของคุณด้วย

“คะ?”

“เคนติดธุระ คุณไปแทนเคน” เขาสั่งไว้เพียงแค่นั้นและหญิง สาวก็ไม่มีสิทธิ์ถามเขา ได้แต่รับคำสั่งแบบทุกที

งานเลี้ยงเปิดตัวรีสอร์ทถูกจัดขึ้นภายในรีสอร์ทที่เปิดตัวนี่เอง บรรยากาศดีทีเดียวเพราะอยู่ติดกับเทือกเขามีน้ำตกสวยงามอยู่ ติดกับตัวรีสอร์ท ทั้งยังมีลำธารไหลผ่านผ่ากลางอีกด้วย
ชีวินคือเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้เขาเป็นเพื่อนรุ่นพี่กับวิชญ์ สมัย เรียนมัธยม ในโรงเรียนชายล้วนชื่อดังของประเทศ

“ยินดีด้วยครับพี่กับรีสอร์ตใหม่ ขอให้กิจการไปได้ด้วยดี ครับ” วิชญ์มอบม้าสลักจากไม้เนื้อดีที่สั่งทำพิเศษส่งให้พร้อม อวยพรอีกฝ่ายตามธรรมเนียม

ชีวินทิ้งแขกคนอื่นทันทีเพื่อมาต้อนรับเพื่อนรุ่นน้องอย่างวิชญ์

ใบหน้าขาวจัดยิ้มร่าอย่างยินดีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมางานของ ตน เพราะน้อยนักที่วิชญ์จะปรากฏตัวไปที่ไหน หากไม่สนิทกัน จริงจัง “ขอบใจมากวิชญ์” ชีวินตอบรับด้วยสีหน้าดีใจ

วิชญ์ส่งสัญญาณบอกด้วยสายตา ชีวินจึงมองตามแล้ว ออกปากทุกคนที่ตามมาด้วย “สวัสดีครับคุณเพียงใจ ขอบคุณ มากนะครับที่ให้เกียรติมางานเปิดตัวรีสอร์ทของผม”

เพียงใจยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อมไม่ให้มากจนเกินไป หรือน้อยจนดูแข็ง ชีวินมองด้วยสายตาแสดงความถูกอกถูกใจ เป็นอย่างยิ่ง วิชญ์เองก็ใช่จะไม่รู้ความคิดของชีวิน

เขาแทบจะจับแม่นี่ใส่พานให้ชีวินเสียตอนนี้เลย แต่เพียงใจ ไม่ได้ง่าย แบบท่าทางที่พยายามแสดงออกมา เธออาจทำงาน ด้วยง่ายๆ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆ ข้อนี้วิชญ์รู้ดี เขาจึงต้องหยิบยืม มือคนอื่นมาทำงานแบบนี้แทน และลงตัวพอดีที่ชีวินอยากเคลม เพียงใจ

“พี่ต้องขอบวิชญ์มากนะที่เป็นเจ้านายใจดีพาคุณเพียงใจ ออกงานด้วยแบบนี้ ยิ่งใส่ชุดแบบนี้ก็ยิ่งดูว่า…สวย น่าค้นหา
เพียงใจได้ยินอย่างก็หน้าตึงขึ้นหน่อยๆ บอกถูกรู้สึก เช่นไร ชั่วขณะที่ความรู้สึกโกรธแฝงด้วยความที่วิชญ์ แล้วพยายามเก็บงำความคิดความของตนเองไว้ เธอเคยพบกับชีวินก่อนหน้าที่จะเจอครั้งนี้ราวถึงครั้ง และรู้สึกถึงแววตาเดียวกระหายแฝงในสายตาที่นั้น หากเปิดโอกาส ไม่โอกาส จะไม่ใครเข้าตัวเธอแน่นอน เพียงใจบอกตัวเอง แบบเสมอ

วิชญ์ มาด้วยหรือคะ”

เสียงหวานจากหญิงสาวคนหนึ่ง ในเดรสเปิดไหล่เนื้อนวลเนียนขาวสะอาดตาให้บรรดาเหล่าชายน้ำลาย หก เจ้าของชื่อเองมองคนทักตาหวานวาวเช่นกัน

กลับเมื่อไรครับ

“เมื่อคืนนี้เอง” หญิงสาวสวยจัดคนนั้นเข้ามากอดวิชญ์แล้ว รู้ใจ นั่นทำให้เพียงใจรู้สึกเหมือนว่าตนเองอยู่ผิดผิดทางขึ้น มาในทันที

“ผมฝากเพียงใจไว้ด้วยนะครับพี่ ขอแวะไปสวัสดีคุณลุงอเนก ครู่

แล้วโอกาสถูกเปิดออกจากวิชญ์ เจ้านายของเขาชีวินแต่ได้สนใจความต้องการของเธอเลยว่าอยากอยู่นี้กับชีวินหรือไม่ ก่อนจะเดินควงไปกับหญิงสาวสวยจัดคนนั้น “ดีมอะไรดีครับ ผมจัดการให้” ชีวินพยายามต้อนรับอย่างดี เพียงใจทำเพียงยิ้มรับอย่างรักษามารยาทอย่างที่สุดไว้เท่านั้น

คล้อยหลังมาแล้ว วิชญ์เองต้องอยู่คุยกับผู้หลักผู้ใหญ่ในงาน อยู่นาน ชั่วขณะที่นึกไปถึงสายตาที่เขาทำเป็นไม่มองสบด้วย เหมือนเอาสัตว์เลี้ยงไปปล่อยไว้และจะไม่ไปรับกลับมาอีก ใจที่ เคยคิดว่าคงสะใจ หากชีวินจัดการเพียงใจได้จริง กลับนึกอยาก ปลีกตัวออกไปดูเสียหน่อยแต่ก็ยากเหลือเกิน ร่วมชั่วโมงกว่าที่ วิชญ์จะร่ำลามาได้ เขาเดินกลับไปยังจุดเดิมสายตาสอดส่ายหา ชีวินและร่างเล็กๆของอีกคนปฏิเสธว่าตนเองไม่ได้คาดหวังว่าจะ ต้องเจอคนทั้งคู่แต่อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้เมื่อไม่พบทั้งสองคนนั้น จริงๆ

“พี่วินไปไหน” เขาถามเอากับการ์ดที่ยืนตั้งรับแถวนั้น

“ไม่ทราบฮะคุณวิชญ์ อ้อ… แต่เห็นพาคุณผู้หญิงที่มาด้วยกัน กับคุณวิชญ์เข้าไปดูห้องพักตัวอย่างที่ด้านในแล้วฮะ”