บทที่ 5

โม่เสว่หานกลับมาถึงบ้าน ก็ถูกทิ้งระเบิดจากคนใน ครอบครัวทันที

น้องสาวพูด “พี่ พี่สุดหล่อเมื่อสักครู่นี่ใครเหรอ? หล่อ มากเลย!”

คุณแม่พูด “เสบู่หาน กางเกงในตัวนั้นมันเรื่องอะไร กัน?”

คุณพ่อพูด “เสบู่หาน ความคิดของพ่อสบาย ๆ ผู้ หญิงอายุเยอะกว่าผู้ชายก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ คิด ไตร่ตรองดี ๆ”

จะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

โม่เสว่หานเดินหน้าเหม็นกลับห้องไป ปิดประตูอย่าง แรงบ่งบอกให้รู้ว่าตัวเองไม่พอใจแค่ไหน

อีกด้านหนึ่ง ที่โรงไวน์หรู

เหยียนอี้ฝางมือข้างนึงเท้าคาง อีกข้างถือแก้วไวน์ไว้ แล้วหมุนมันเบา ๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แสงไฟสลัว ส่องด้านข้างของใบหน้า มองไปที่วิวตอนกลางคืนข้าง นอกหน้าต่างยังกับภาพฝัน

ส่วนผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะจนหายใจแทบไม่ทัน หัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ทำให้เสียบรรยากาศไปหมด

เป็นเวลานานหลังจากนั้น ติงหลังก็หัวเราะเสร็จ ในตา ยังมีน้ำตาที่ซึมออกมาเพราะการหัวเราะ “เหยียนอี้ฝาง นายแม่งโคตรได้หวะ! มีอะไรกันแล้วยังจะให้คนอื่นเขา ผ่อนจ่ายเงินให้นายอีก ชีวิตฉันนี่แม่งไม่เคยยอมใคร ก็ ยอมแต่นายนี่แหละ!

เหยียนอี้ฝางถูกเขาทำให้ขำ แล้วจึงหัวเราะพูดขึ้น “นายคิดหาวิธีตีวัวกระทบคราด ให้เบาะแสเรื่องของฉัน กับผู้หญิงคนนี้รั่วไหลไปถึงตาแก่”

“เหอะ ฉันรู้อยู่แล้ว ว่านายจะมาร้านฉันกะทันหันได้ยัง ไง ที่แท้ก็จะยืมมือฉันไปต่อกลอนกับพ่อของนาย บท คนเลวนี้ถ้าไม่มีผลประโยชน์อะไร ฉันก็ไม่เป็นนะ” ติง หลังตอบปฏิเสธ รู้ว่าต้องทำให้พ่อเขาไม่พอใจ เขารับ ผลที่ตามมาทีหลังไม่ไหวหรอก

“หลังจากจบเรื่อง ผลประโยชน์ของนายขาดไม่ได้ แน่” เหยียนอี้ฝางวางแก้วไวน์ลง ทัศนคติความคิดของ ตนเองไม่ตรงกับพ่อ บังคับให้เขาเริ่มต้นทำงานที่บริษัท จากขั้นพื้นฐานสุด

แถมยังให้เขาพบกับจุดบกพร่องภายในบริษัทที่เยอะ มาก เมื่อพูดกับพ่อพ่อยังว่าเขาอีกว่าเป็นลูกวัวแรกเกิด ต้องรู้จักเรียนรู้การเอาหูไปนาเอาตาไปไล่

ขณะที่กำลังคิดหาวิธีที่จะยั่วโมโหตาแก่ พอดีกับ ที่บริษัทมีกฏว่าห้ามพนักงานด้วยกันคบหาเป็นแฟนกัน ถ้าหากว่าให้ตาแก่ได้รับรู้ว่าเขาไม่เพียงแต่มีความ สัมพันธ์กับคนในบริษัท แถมยังเป็นผู้หญิงที่อายุเยอะ กว่าตนเอง น่าจะโมโหจนตัวสั่นแน่!

เหยียนอี้ฝางลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกไป ข้างนอก คิดไม่ถึงว่าเรื่องบังเอิญคืนนั้นจะกลับก่อผลให้ เรื่องราวแย่ลง เหตุการณ์ต่อไป มันน่ารอคอยจริง ๆ

วันรุ่งขึ้น โม่เสว่หานได้รับสัญญาที่เหยียนอี้ฝางส่งมา ให้ บนสัญญาเขียนเงื่อนไขอย่างชัดเจน แต่ละเดือนคืน

เงินขั้นต่ำแปดพัน ต้องคืนทุกวันที่หนึ่งของเดือน

ด้วยเหตุนี้ ภายในไม่กี่วันนี้ เป็นเพราะเงินห้าแสนนั่น โม่เสว่หานคิดหาทุกวิถีทางเท่าที่จะคิดได้ ขายทุกอย่าง ที่ขายได้ บวกกับเงินที่แม่บีบบังคับให้เก็บออมไว้ แต่ก็ ยังห่างไกลจากเป้าหมายหนึ่งหมื่นแปดพันไมล์

ค่าเสียบริสุทธิ์นี้มันแพงเกินไปแล้ว พูดได้ว่าเสียใจ อย่างมากเลย เกินขอบเขตที่เธอจะแบกรับไหวเป็นพัน ไมล์

เสียงริงโทนดังขึ้น ดังมาจากวีแชท

โม่เสว่หานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พบว่าเป็น ข้อความจากเหยียนอี้ฝาง : ครั้งแรกเหรอ?

กำลังงงงวยว่าหมายความว่ายังไง ก็ส่งรูปภาพหนึ่งมาติด ๆ
บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ถูกแต้มด้วยสีแดงสดแสบ ตา สะท้อนเข้าในตาของเธอ ทำให้เธอระเบิดโมโหจน ท้องฟ้าคลุมเครือข้างนอกไหม้ข้างในสุก

“ฆ่าฉันให้ตายซะเถอะ!” โม่เสว่หานระเบิดโมโหโยน โทรศัพท์มือถือลงบนเตียง เหยียนอี้ฝางคนนี้ทำไมถึง ได้มีคุณธรรมขนาดนี้ ไม่เห็นเหมือนกับเหยียนอี้ฝางที่ เพื่อนผู้หญิงที่ทำงานพูดเลยว่าถ่อมตัวมาก

นี่มันหมาป่าใจดำเจ้าเล่ห์ชัด ๆ ! ใจดำอย่างมาก! !

ลังเลอยู่นาน โม่เสบู่หานรู้สึกว่าตัวเองอายุเยอะอายุ ยี่สิบแปดปีแล้ว ใกล้จะวันเกิดย่างเข้าสู่อายุยี่สิบเก้า แล้ว

กัดฟันกรอด กดพิมพ์ส่งกลับไป : ไม่ใช่ ร่างกายของ ฉันผ่านมาแล้วเป็นร้อยสนามรบ ไม่ได้เป็นสาวเวอร์จิ้น ตั้งนานแล้ว