บทที่ 11

“น้องชายคนนี้ นายไม่รู้เหรอว่าการเคารพผู้ สูงอายุและการรักเด็กนั้นคืออะไร? เรียกฉันว่าพี่ สาว………….. คำพูดที่เหลือถูกเหยียนอี้ฝางอุดอยู่ใน ปาก โม่เสว่หานถลึงตาโตไม่อยากจะเชื่อถือ ไอ้นี่จูบ ตนเองในขณะที่มีสติ

มีกลิ่นไวน์จาง ๆ ในปากของเขาซึ่งก็คือลมหายใจของ เขา หน้าแดงใจเต้นตึกตัก ไม่รู้จะทำยังไงดี แม้กระทั่ง ลืมที่จะต่อต้าน สมองว่างเปล่าไปหมด

เวลาหยุดอยู่ห้าวินาที โม่เสว่หานได้สติแล้วผลักเขา ออก ยกมือขึ้นจะตบเขา

เหยียนอี้ฝางจับมือเธอไว้อย่างเร็ว ยิ้มมุกปาก “เคารพ ผู้สูงอายุรักเด็ก? ฉันรู้แค่ว่ามีพฤติกรรมอย่างหนึ่งที่ เรียกว่า ทำผิดแล้ว แต่กลับรู้สึกว่ารสชาตินั่นก็ไม่เลว!”

พูดจบ เหยียนอี้ฝางอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า ท่าทาง คล่องแคล่วว่องไว

ติงหลังตกตะลึงพรึงเพริด ให้กำลังใจเขาอย่างบ้า คลั่ง! นี่มันหล่อเกินไปแล้ว!

“นาย นายจะทำอะไร? รีบวางฉันลงนะ” โม่เสว่หาน เริ่มลุกลี้ลุกลน ชั่วพริบตาเดียวกลายเป็นผู้อ่อนแอทันที จิตใจฮึกเหิมและห้าวหาญเมื่อสักครู่หายไปหมด แทนที่ ด้วยความรู้สึกกลัว
เหยียน ฝางไม่สนใจว่าเธอจะขัดขืนยังไง แบกเธอ ออกไปจากโรงไวน์ และผลักโม่เสว่หานเข้าไปในรถ

ติงหลั่งตามออกมา เหยียนอี้ฝางแล่นไปอย่างเร็ว มอง เห็นท้ายรถที่อยู่ไกล ๆ อุทานด้วยความทึ่ง “โอ้โห ไอ้นี่ นึกไม่ถึงว่าจะเท่ขนาดนี้!”

บนรถ โม่เสว่หานเป็นกังวล “นี่ นายจะพาฉันไปไหน?”

เหยียนอี้ฝางไม่หันกลับมา แล้วพูดอย่างเฉยชา “เธอ ไม่ควรใช้เงินดูถูกคนรวย

โม่เสว่หาน ” ‘ มีเหตุผลมาก เธอไม่มีคำโต้แย้ง

แต่ว่าทำลงไปแล้ว ไม่มีทางย้อนกลับ ทำได้เพียงแต่ เถียงคอเป็นเอ็นพูดขึ้น “ฉันเอาเงินคืนให้นายแล้ว แต่ นี้ต่อไปนายกับฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว นาย เดินทางสว่างไสวของนาย ฉันเดินทาง…….

“แม่ฉันไปหาเธอแล้วสินะ!” เหยียนอี้ฝางขัดคำพูด ของเธอ ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่เป็นการแน่ชัด

โม่เสว่หานตะลึง ถอนหายใจ นายคนนี้ฉลาดดีนะ แต่ คิดได้ว่าถ้าหากยอมรับว่าเจอกันแล้ว มันจะไม่เป็นการ ตบหน้าตัวเองเหรอ?

ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเงินของแม่เขา จากนั้นตนเองเอา เงินของมามี้คนอื่นไปฟาดใส่ลูกชายของเธอ ดูเหมือน จะไม่ค่อยเข้าท่า
เหยียนอี้ฝางพูดอีก “เธอนี่ไร้น้ำยาเกินไปแล้ว! เงินแค่ นี้ก็สามารถทําอะไรเธอได้ รู้สึกผิดหวังจริง ๆ เลย!”

ฟู่!กระอักเลือด โม่เสว่หานรู้สึกเหมือนได้รับบาดเจ็บ เป็นหมื่นจุด

“ยังยังยัง……ยังไงซะฉันก็คืนเงินให้นายแล้ว ฉันจะลง จากรถ!”

เหยียนอี้ฝางไม่สนใจเธอ ขับรถอย่างเคร่งขรึม ยิ่ง เคร่งขรึมไม่พูด โม่เสว่หานยิ่งเป็นกังวลกลัว ในระยะ เวลาสั้น ๆ ในสมองของเธอฉายหนังฆาตกรรมสยอง ขวัญไปแล้วหลายเรื่อง เธอตกใจจนหน้าซีดขาวเหงื่อ ไหลเต็มหลัง

จนกระทั่งรถจอดลงที่ข้างทาง เหยียนอี้ฝางพูด “ถึง แล้ว ลงจากรถ!”

“ฉันไม่ ฉันไม่ลง!” โม่เสว่หานไม่ได้ดูเลยสักนิด หลับ หูหลับตาพูด จับราวจับไว้แน่น จะตายยังไงก็ไม่ลงจาก รถ

เหยียนอี้ฝางดับรถ จากนั้นก็ลงจากรถแล้วเปิดประตู รถให้เธอ “จะให้ฉันแบกเธอลงมา?”

โม่เสว่หานตกใจจนรีบลืมตาขึ้น งงงวยพบว่านี่มันข้าง ล่างบ้านของตัวเองไม่ใช่เหรอ…….

ในที่สุดก็โล่งใจได้ โม่เสว่หานลงจากรถช้า ๆ ความคิดชั่วร้ายของตนเองเมื่อสักครู่ทำเอาเหงื่อออกเต็มไป หมด

หันหลังกลับก็สบตากับสายตาอันลึกซึ้งของเขา ใจ เต้นแรงขึ้น โม่เสว่หานขี้ขลาดจนก้าวถอยหลังไป จน กระทั่งชนเข้ากับรถ

เหยียนอี้ฝางโอบเธอไว้ในอ้อมแขน หน้าตาของไอ้นี่ ดึงดูดคนจริง ๆ โม่เสบู่หานกลืนน้ำลายลงอย่างยากเย็น “นาย…….นายจะทำอะไร?”

“ส่งเธอกลับบ้านเฉย ๆ เธอคิดอะไรอยู่? หน้าซีด ขนาดนี้?” โม่เสว่หานมุมปากรักษารอยยิ้มบาง ๆ ไว้ เมื่อ เห็นว่าโม่เสว่หานหวาดกลัว ในใจก็รู้สึกอึดอัดใจ

“ไม่ ไม่ได้คิดอะไร

“จริงเหรอ?” พูดจบ เหยียนอี้ฝางก็ขยับใกล้เข้ามาอีก ปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะโดนกับปลายจมูกของ เธอแล้ว

โม่เสว่หานใจเต้นตึกตัก ๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อน ผ่าวของเขา ปิดตาลงไม่ขัดขืน

“โม่เสว่หาน! พวกเธอทำอะไรกัน!!!” แม่เสว่หานถือ ขยะออกมาพอดี ยืนตกตะลึงตาค้างอยู่ไม่ไกล