บทที่ 7 จ้องมองเธอ

ค่ำคืนของ เมือง T เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เต็มไปด้วยแสง นีออนกะพริบอยู่ทุกหนทุกแห่ง แค่คิดว่าไม่ต้องทำงาน ล่วงเวลาเธอก็กระโดดไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เห็น หินก้อนเล็กๆ ก็ใช้เท้าเตะไป แล้วหินก้อนนั้นก็ลอยไป “ป๊อก” ตกไปที่ใครคนหนึ่ง “ใครวะ? อะไรตกมาวะ?” ชายคนนั้นร้อง

เคอยีชิงโกยแน่บไปที่ซอยข้างๆทันที ติดปีกวิ่งหนี เธอทำเรื่องแล้วไหมล่ะ ทำไมโชคร้ายอย่างนี้ โชคดีที่ เธอรู้จักลู่ทางในเมืองนี้ดี เลี้ยวเจ็ดครั้งโค้งที่แปดก็ถึง ห้องเช่าเล็กๆของเธอ เหมือนกรงเล็กๆที่มีห้องน้ำและ ห้องครัวรวมไว้ในห้อง เธอไม่จำเป็นต้องใช้ห้องครัวแต่ ห้องน้ำต้องใช้ ต้องทน จนกว่าจะจบมหาวิทยาลัย ถ้าใน อนาคตได้งานดีๆทำก็สามารถไปอยู่ที่ดีๆได้

หลังอาบน้ำ เธอก็อ่านหนังสือ เปิดไฟสว่างจนถึงตี สามจึงปิดไฟนอน เธอไม่รู้ ว่าชั้นล่างห้องเธอ มีผู้ชาย คนหนึ่งยืนพิงต้นไม้อยู่ตลอดจนเธอดับไฟเขาจึงไป

นาฬิกาปลุกให้ตื่นในตอนเช้า แต่เคอยีชิงยังไม่อยาก ตื่น แต่เธอไม่ตื่นไม่ได้ เธอต้องไปทำงาน เธอลุกขึ้น มาหาว ลุกก็ลุก และอาบน้ำล้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออก อาหารเช้าไปกินที่ร้าน อาหาร สามมื้อในหนึ่งวัน แต่ไหนก็ไปกินเอาในร้าน ถึงแม้เถ้า แก่เนี้ยจะให้ของเหลือมากินเสมอแต่เธอก็ชินแล้ว ชีวิต เธอก็แบบนี้แหละกินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยป่วย แถมยังหายง่ายด้วย
เธอฮัมเพลง “ฉันไม่อยากโต…ฉันไม่อยากโต…” แต่ ในใจอยากโต ถ้าโตก็จะแข็งแกร่งจะสามารถดูแลตัว เองได้

อาหารกล่องช่วงพักเที่ยงจะยุ่งจนไม่มีเวลา มีการสั่ง จองเข้ามาจำนวนมาก ดังนั้นเธอจะยุ่งเป็นพิเศษ แต่ เถ้าแก่เนี้ยกลับยิ้มหน้าบาน “เคอยีชิง พนักงานของ บริษัทB.Oดีจริงๆเลยนะ ขนาดเมื่อวานเธอไม่ได้เอาของ ไปให้ แต่วันนี้พวกเขาก็ยังมาสั่งแถมยังสั่งเพิ่มอีกด้วย ตั้งยี่สิบกว่าชุด ฮีๆ เธอเตรียมไปส่งนะ”

“เถ้า….เถ้าแก่เนี้ย หนูขอไปส่งที่อื่นได้ไหม หนูขอไป ส่งบ้านอื่นนะ?”

“ไม่ได้ เลขาฯของที่นั่นเขาเจาะจงให้เธอไป

เธอจึงไม่พูด รับมาอย่างเงียบๆ แล้วขับรถออกมา หงุดหงิดนิดหน่อยถ้าไปเจอะกับเซี่ยเฟยหยู่หรือคู่หมั้น คนนั้นของเขาเข้าจะทำยังไงดี?

พอเห็นร้านขายยาจึงเดินเข้าไปซื้อหน้ากากแล้วใส่ แม้ว่าจะร้อนไปหน่อยแต่หัวใจก็ได้ไม่ต้องรัวอีก แบบนี้ก็ ไม่ต้องกลัวเจอเซี่ยเฟยหยู่กับคู่หมั้นเขาแล้ว

พอถึงบริษัทB.O เธอออกมาหลังจากส่งของเสร็จ เรียบร้อย แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอจึงโล่งใจอย่าง สมบูรณ์

หนึ่งวัน สองวัน หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เธอใส่หน้ากากเพื่อส่งอาหารทุกวัน ผู้คนนึกว่าเธอสนเรื่องสุขอนามัย จึงไม่มีคนพูดอะไรเคอยีชิงค่อยๆผ่อนคลายลง ดูเหมือ นประธานเซี่ยกับคู่หมั้นเขาจะไม่สนใจสามัญชนอย่าง เธอแล้ว

เขาไม่อยากแต่งงานกับใครเขาก็ต้องหาทางแก้เอง สิ ที่จริงไม่เห็นต้องใช้เธอเลย คงไม่กล้าเอาหน้าไปขอ ให้เธอช่วยสินะ เขาเป็นประธานใหญ่ผู้น่าเกรงขามที่แก้ ปัญหาเล็กอย่างการสลัดคนไปไม่ได้ น่าขายหน้า

“ฉันไม่อยากโต…ฉันไม่อยากโต…” ช่วงนี้เธอติดร้อง เพลงนี้อ้าปากเป็นต้องร้อง เธอฮัมเพลงอยู่ในลิฟต์ บน ศีรษะมีกล้องวงจรปิดอยู่ เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีตาคอย จ้องมองเธออยู่

เจ้าของดวงตานั่นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเซี่ยเฟยหมู่