บทที่ 5 เขามาหา

เพียงแต่เธอมาส่งของแล้วไม่มีเงินกลับไป พอคิดได้ ว่ามาส่งอาหารเป็นสิบเงินก็เกือบร้อยหยวน เนื้อตัวเธอก็ เจ็บไปหมด เถ้าแก่เนี้ยต้องให้เธอชดใช้แน่ๆ

ชดเชยเหรอ เธอจะทำอะไรได้ ครั้งนี้เธอทำมันหาย จากมือจริงๆ

เสียใจภายหลังแล้ว เมื่อกี้น่าจะขอเงินกับเซี่ยเฟยหมู่ ค่าอาหารที่มาส่ง เฮ่อ ดูเหมือนเธอต้องทำงานชดเชย ไปหนึ่งเดือนไม่งั้นเถ้าแก่เนี้ยต้องกินหัวเธอแน่

ทันทีที่ลิฟต์หยุดเธอก็พุ่งไปที่ทางออกเหมือนกระต่าย เธอเป็นคนแรกที่ออกจากบริษัทB.Oสูดอากาศบริสุทธิ์ ภายนอกช่างผ่อนคลายจริงๆ

หันกลับไปมองที่ตึกบริษัทB.O สูงมากจริงๆ และเมื่อกี้ เหมือนเธอจะฝันไป

ใช่แล้ว ก็แค่ฝันไม่มีทางเกิดขึ้นได้

แต่เซี่ยเฟยหยู่อุ้มเธอจริงๆ บนตัวเธอยังหลงเหลือก ลิ่นบนตัวเขา กลิ่นมินต์จางๆ…

“เคอยีชิง นึกว่าจะตายกลับมาซะแล้ว ทำไมไม่รับ โทรศัพท์?” เธอปรากฏตัวที่หน้าร้านและเถ้าแก่เนี้ยก็ ออกมาด
“มือถือ…แบตหมดค่ะ”

“อาหารที่ไปส่งล่ะ?”

“ตก…หกหมดแล้ว”

“เธอยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ไม่ได้เอาของไปส่งแถม ไม่ช่วยแก้ปัญหา พวกเขาเกือบทำโทรศัพท์ฉันระเบิด เธอพูดมาสิ ของร้อยกว่าก้อนไปไหน? เธอคงไม่ได้เอา ไปขายให้คนอื่นหรอกนะใช่ไหม? เธออมเงินของร้าน เปล่า?”

เธอไม่ได้ทำจริงๆ เธอก้มหัวโค้งขอโทษ “ขอโทษ ค่ะ เดือนนี้หนูจะทำงานล่วงเวลาจนถึงเวลาปิดร้านเพื่อ ชดเชยให้ค่ะ”

สีหน้าของเถ้าแก่เนี้ยผ่อนคลายลงนิดหน่อย “ช่าง เถอะ ถ้ามีครั้งหน้าฉันจะหักจากเงินเดือนของเธอ”

“ทราบแล้วค่ะ” เธอรีบเข้าไปในร้านทันที จัดการเก็บ กวาดเศษอาหารบนโต๊ะและล้างจาน ทุกวันตอนเที่ยงใน ร้านจะขายดีมากเป็นพิเศษ งานก็ยุ่งเป็นพิเศษด้วย เก็บ กวาดเสร็จก็เตรียมอาหารช่วงเย็น

ยุ่งมาก ยุ่งจนเธอลืมสิ่งที่เกิดขึ้นตอนเที่ยงไปอย่าง รวดเร็ว

เซี่ยเฟยหยู่ รักใครคนนั้นคงโดนสุนัขค่อยๆกัดแทะแน่
ช่วงเวลาเลิกงานตอนเย็น เป็นช่วงที่ในร้านจะยุ่ง เล็กน้อย ถ้าเทียบกับตอนเที่ยงแล้วหนักกว่านิดหน่อย พนักงานในระแวกนี้จะออกมาทานข้าวกันข้างนอกและ ตอนเย็นก็กลับมากิน

อย่างไรก็ตามถึงเธอไม่ต้องไปส่งอาหารเธอก็ยังยุ่ง อยู่ดี

ในร้านมีเถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ยแล้วก็มีเธอ ร้านยุ่งมาก จนฟ้ามืดพริบตาเดียวก็สามทุ่มแล้ว โดยปกติแล้วเธอ จะหยุดทำงานในเวลานี้ แต่วันนี้เธอจะเริ่มทำงานล่วง เวลา

เธอแค้นใจ อยากฆ่าคน

สุดท้ายก็นึกเซี่ยเฟยหญ่ออก คนนามสกุลเชี่ย ไปฆ่า เลยดีไหมนะ

“เคอยีชิง เธอบ่นพึมพำอะไรน่ะ?”

“เปล่าค่ะ หนูกำลังร้องเพลง” พร้อมถูพื้นอย่างหนัก หน่วง

“ทำฉันสูญเงินไปตั้งเยอะเธอยังมีอารมณ์ร้องเพลงเห รอ รีบทำเร็วเข้า

เธออยู่กับเถ้าแก่เนี้ยผู้ชอบทำหน้ายักษ์ เธอต้อง ทำงานล่วงเวลาเพื่อชดใช้
วันนี้เป็นวันที่แย่มาก แย่สุดๆ

เธอเหนื่อยมาก อยากไปนอน เธออยากเรียน เธอ อยากเข้ามหาวิทยาลัย เข้ามหาวิทยาลัยที่ดีๆ

แล้วเธอยังอยากเข้าทำงานที่บริษัทบริษัทB.Oอีกด้วย แต่เธอยังไม่จบการศึกษาระดับมัธยม เฮ่อ เธอเศร้า

ออกแรงถูพื้นอย่างไม่เต็มใจ มีเงาคนตรงพื้นหน้าไม้ถู พื้น นี่ต้องเป็นผู้ชายแน่ “คุณลูกค้า รับอะไรคะ?

พอเงยหน้าขึ้น เธอถึงกับตกใจ ชายคนนั้น ที่จริงคือ… เซี่ยเฟยหยู่

“ประ…ประธานเชี่ย คุณ…คุณ….” เธอพูดติดอ่าง เป็น เขาจริงๆด้วย