บทที่ 3 ชวนไปกินบุฟเฟ่ต์

มือขยุ้ม เคอยีชิงอึดอัดมากจริงๆ ถึงจะถูกคนทั่วไป จ้องมองแต่จ้องขนาดนี้ก็อึดอัดเหมือนกัน เธอก้มมองต่ำ ไม่กล้าจ้องเขา ไม่งั้นหัวใจจะเต้นรัวมากเกินไปราวกับ จะกระโดดออกมานอกอกเคอยีชิงตอบเบาๆว่า “ใช่”

เธอไม่สามารถซ่อนมันเธอถูกจับตามองอยู่ ตอนที่เขา ฉุดเธอ อาหารที่มาส่งนั่นยังอยู่บนมือ

“เรียบจบจากโรงเรียนอะไรมา แล้วอยู่ปีไหนแล้ว?”

เธอกัดริมฝีปาก แล้วจึงสูดลมหายใจเข้า เงยหน้า มองไปที่เขาแต่ไม่ได้กลัวอีก ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่ก็ ไม่ใช่ของเธอ ฐานะภูมิหลังของพวกเขายิ่งใหญ่เกินไป “ประธานเชี่ยคุณไม่ใช่ตำรวจ ฉันมีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบ คำถามคุณใช่ไหม?”

“ฮึๆ…” เซี่ยเฟยหยิ้มใคร่ครวญ ตั้งแต่ตอนที่อุ้มเด็ก สาวนี่เข้ามา สีหน้าหล่อนไม่เป็นธรรมชาติหวาดกลัวอยู่ ตลอด ทำให้ตัวเองโดนจับได้ เขาคิดว่าหล่อนอายุยังไม่ ถึงสิบหกหรือเปล่านะ? ถ้าเป็นแบบนั้นเกมนี้คงใหญ่เกิน ไป

“คุณหัวเราะทำไม? แล้วใครใช้คุณมาจูบฉันล่ะ อาหารที่ฉันมาส่งอีก…” ให้ตายสิ ในที่สุดเธอก็นึกออก ยกมือขึ้นคลำหาโทรศัพท์ คิดว่าต้องมีสายที่ไม่ได้รับ จำนวนมาก โทรศัพท์ปิดอยู่และแบตเตอรีหมด โชคดี ไม่เช่นนั้นพนักงานของบริษัทB.Oที่สั่งอาหารในชั้นนี้จะระเบิดโทรศัพท์ของเธออย่างแน่นอน และนึกได้อีกครั้ง ว่าถ้าคนพวกนั้นติดต่อไปต่อว่าเถ้าแก่เนี้ยล่ะ เธอจึงตื่น กลัวอีกครั้ง “ประ….ประธานเชี่ย คุณมีที่ชาร์จแบตพก พาไหมคะ?”

“ตอนนี้ไม่มี ถ้ารอจะเอามาให้” เขาพูดจบแล้วหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาเรียกเสียวเฉิง “ช่วยหาที่ชาร์จพกพา แล้วนำเข้ามาให้หน่อย”

“ประธาน คุณฟางไม่ยอมกลับค่ะ ก่อเรื่องอยู่ ตรง…ระเบียงทางเดิน…”

“เรียกรปภ. ให้ลากตัวออกไป”

“ประธาน…”

“ที่ชาร์จ” เขาทําเสียงต่ำและวางสาย

เคอยีชิงพูดไม่ออกเซี่ยเฟยหยู่ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจ ทั่วไป เธอได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่าจะจัดงานแต่งงาน ขึ้นในเดือนหน้า ตอนนี้หัวของเธอมีเรื่องราวมากมาย “ประธานเชี่ย คุณไม่อยากแต่งงานกับหล่อนเหรอ?”

“ใช่ ในที่สุดเธอก็ฉลาดสักทีนะ”

เคอยีชิงมีสีหน้าอายก่อนแล้วลุกขึ้นพูด “ประธานเชี่ย ฉันไม่สนว่าคุณจะมีเรื่องอะไรกับคู่หมั้นของคุณ แต่ คุณมาลากฉันเข้าไปยุ่งแบบนี้ไม่ดีเลย ฉันไม่ชอบเป็น บุคคลที่สามนะ”
เซี่ยเฟยหยู่เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด “งั้นถ้าเธอชอบเป็นเมีย หลวงเหรอ?”

“ไม่ใช่ ฉันยังไม่รู้จักคุณดีเท่าไหร่ ฉันจะไปแล้ว ไม่งั้น ฉันได้ตกงานอีกแน่” เธอหันหลังเดินโดยไม่รอที่ชาร์จ ถึงหล่อก็ไม่มีค่า แถมยังกินแทนข้าวไม่ได้ด้วย จะใช้ ตัวเองไปกระตุ้นคู่หมั้นเขา มันเรื่องอะไรกันล่ะ เธอรู้สึก เหมือนถูกใช้เรื่องใหญ่เกินไปแล้ว

แต่เธอเดินไปสองก้าว ชายหนุ่มก็ตะโกนพูด “หยุด ก่อน ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบเอง เธอบอกจํานวนเงิน มาสิ”

“ใครเขาอยากได้เงินเหม็นๆของคุณกัน ฉันจะไป ส่งอาหารแล้ว” เดินอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกถึงหน้า ประตูห้องทำงานของเขาไปพลางมือลูบริมฝีปากไป พลาง นึกถึงตอนที่ถูกเขาจูบขึ้นมาก็โมโห โชคร้าย จริงๆ

“ฮึๆ” เซี่ยเฟยหยู่หัวเราะนิดๆ มองด้านหลังของเด็ก สาวผอมบางค่อยๆหายไปตรงที่ประตู หวนนึกถึง ร่างผอมๆของเธอตอนหิ้วตระกร้าส่งอาหาร เขาหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา “เสียวเฉิง ไปรึยัง?”

“ไปแล้วค่ะ”

“แจ้งให้พนักงานทุกคนในบริษัทคนที่ไม่ได้ทาน อาหารกลางวันเมื่อตอนเที่ยง ให้ไปกินบุฟเฟ่ต์ที่ร้าน รอยเสียงฝั่งตรงข้าม กินเสร็จแล้วก็กลับมาทำงานต่อห้ามมาสาย แล้วก็ลงบัญชีเป็นชื่อของฉัน”

“ประ…ประธาน คุณพูดจริงเหรอคะ?” เสียวเฉิง ประหลาดใจ