บทที่ 11 สายเกินไปที่จะเกลียด

“งั้นเทียบกับแมวไม่ได้

เคอยีชิงเริ่มมีปฏิกิริยา เธอกำลังคิดจะพูด ก็มีคนเดิน เข้ามา เธอรีบหดศีรษะซุกซ่อนในอกของเซี่ยเฟยหยู่ หู เธอได้ยินเสียงจังหวะหัวใจเซี่ยเฟยหยู่เต้น มั่นคงมีพลัง และบนตัวเขามีกลิ่นมินต์อ่อนๆ

หลังจากเข้าลิฟต์ก็ยังมีคนอยู่เคอยีชิงขดตัวอย่าง ตึงเครียด ไม่กี่วินาทียาวนานเหมือนปี

เมื่อลิฟต์หยุดเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดเซี่ยเฟยหยู่ก็เดิน ออกจากลิฟต์ ตรงระเบียบเงียบสงบมาก เธอจึงกล้า เงยศีรษะขึ้นมานิดหน่อยเซี่ยเฟยหยู่หยุดเดิน สัมผัส ปลายนิ้วตรงประตู ประตูเปิดออก ที่แท้มันคือที่สแกน ลายนิ้วมือ

เคอยีชิงถูกวางลงบนโซฟา ผ้าห่มที่ห่อส่วนบน ร่างกายลื่นหลุดลงเผยให้เห็นเสื้อของเขาที่เธอใส่ เธอ ลุกขึ้นยืน เสื้อของเขายาวแค่ระดับขาอ่อนของเธอ คล้ายชุดกระโปรงสั้นสำหรับคลุมท้อง

เธอชำเลืองมองคอนโดของเขา สะอาดและเป็น ระเบียบ ไม่เหมือนกับห้องของชายหนุ่มที่อาศัยอยู่คน เดียว กำแพงสีขาวเฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องครัวหนึ่งห้องน้ำคอนโดดเดี่ยวทั่วไปเซี่ยเฟยห ยู่เปิดน้ำร้อนและหันมาถามเธอว่า “เอาชาหรือกาแฟ?”
“น้ำ…น้ำเปล่าก็พอ” ไม่ชินกับการอยู่กับเขาจริงๆ เธอ ทำตัวไม่ถูก

“ไม่งั้นก็กาแฟ”

“ได้” เธอนั่งบนโซฟาหุบขาแนบชิดกัน ถ้านั่งไม่ระวัง สักนิดกางเกงชั้นในของเธอจะเผยออกมา ไม่ปลอดภัย เลยจริงๆ

เซี่ยเฟยหยู่กำลังบดเมล็ดกาแฟ ในไม่ช้ากลิ่นหอม ของกาแฟก็ลอยฟุ้งไปทั่วคอนโด กลิ่นเข้มข้น ชวน หลงใหลและให้ความรู้สึกอบอุ่น

“ประธานเชี่ย คุณมีเสื้อผ้าให้ฉันยืมเปลี่ยนไหม?” เธอ นั่งหลังตรงกระสับกระส่ายอยากเปลี่ยนชุดเร็วๆ ใส่ เสื้อผ้าแบบนี้ตอนกลับจะเดินได้ยังไงกัน เธอเองก็ไม่ได้ ชอบให้ผู้ชายอุ้มไปไหนมาไหนเหมือนกัน มันเหมือนคน พิการ

“มีของฉัน ใส่ได้ไหม?” ดีกว่าไม่มีจะใส่ “ได้ค่ะ”

เขาชงกาแฟใส่แก้ววางไว้ด้านหน้าเธอแล้วหันหลัง เดินไป หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาหยิบกางเกงขาสั้นและ เสื้อเชิ้ตออกมา ชี้ไปทางห้องนอนของเขาและพูดว่า

“เข้าไปเปลี่ยนในห้อง ของใหม่ทั้งหมดใส่ได้ เธอดีใจมาก ของใหม่ดีที่สุด ใส่เสื้อเขาไว้บนไหล่แล้วเดินเข้าไป รีบเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงขา สั้น ไซส์เสื้อผ้าใหญ่ไปห้อยย้วยจนคล้ายกระโปรง มากกว่า เพียงแต่เธอพอใจมาก พอสวมเรียบร้อย แล้วเลยมองไปรอบๆห้องนอนของเขา เตียงนอน โต๊ะ ข้างเตียง โซฟาสองที่นั่งและโต๊ะกาแฟที่มุมห้อง โต๊ะ คอมพิวเตอร์ ตู้เสื้อผ้า เธอไม่นึกเลยว่าประธานใหญ่ บริษัทบริษัทB.Oจะอาศัยอยู่ที่คอนโดเล็กๆ มันเล็กมาก จริงๆ การตกแต่งก็ไม่เยอะ พอหันตัวเลื่อนประตูออก เซียเฟยหยู่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์และดื่มกาแฟ

พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ไม่กลัวว่าจะโป๊ เธอทำตัว ตามสบายได้มากขึ้น นั่งลงตรงข้ามเขา “ประธานเชี่ย คุณจะคุยอะไรกับฉัน พูดมาสิ”

เซี่ยเฟยหมู่ยิ้มครุ่นคิด เธอทำน้ำเสียงอย่างกับเป็น ผู้นำที่กำลังสั่งการลูกน้อง เพียงแต่เขารู้สึกแปลกเป็น พิเศษ ไม่มีใครพูดแบบนี้กับเขามานานแล้ว “อะไร ไม่ ขอบคุณฉันเลยเหรอ?”

“ขอบคุณคุณทำไม?” เธองง คิดไม่ออกว่าทำไมต้อง ขอบคุณเขา

“ขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไง”

เคอยีชิงที่เพิ่งจิบกาแฟก็พ่นออกมาดัง “ฟูด” เพราะ พ่นออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจเลยโดนเซี่ยเฟยหมู่เต็มๆ หน้า แต่เธอไม่สนใจ “คุณเชี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพูด เหลวไหลว่าฉันท้องลูกของคุณ คู่หมั้นของคุณจะมาหา ฉันทำไม?”