บทที่ 7 ความเชื่อใจที่อธิบายไม่ได้

บาร์ที่เต็มไปด้วยความครึกครื้นมีชีวิตชีวา และหลินเวยมีที่เดิน เข้ามาอย่างเศร้าสร้อย เธอกวาดตามองไปที่เวทีเต้นรำ เห็นหญิง สาวที่เต้นอยู่บนนั้นดูรื่นเริง ดึงดูดความสนใจจากทุกคน

วันนี้ช้าไปแล้วจริงๆ ที่จะโทรหาเพื่อนสนิทของเธอเย่หนึ่ง

เธอโทรไปที่บ้านของเธอ โกหกไปว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้าน ของเพื่อนเธอ ถ้าไม่เช่นนั้นกลับบ้านไปในสภาพแบบนี้ไม่แน่ว่า อาจจะถูกหลินจ่านหงทำร้ายอีกครั้งก็เป็นได้

ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอจะไม่กลับไปที่บ้าน ในคืนนี้ เธอ สั่งไวน์มาแก้วหนึ่ง แล้วนั่งดื่มอยู่ในมุมอับของบาร์ เธอมองไปที่ ต่างๆภายในบาร์ด้วยสายตาที่พร่ามัว

ทันใดนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดึงความสนใจของเธอไปได้ ผู้ชาย คนนั้นเหมือนเธอ นั่งแอบดื่มเงียบๆคนเดียวในมุมอับของบาร์

ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นดูเย็นชา มีเพียงแต่ร่างกายเท่านั้นที่ดู เหมือนคนมีชีวิต

หลินเวย

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอจําชายคนนั้นได้ เขาคือคนที่เข้า มาหาเธอวันนั้น แล้วยังให้เธอดื่มไวน์ไปแก้วหนึ่ง เธอถึงได้ไป เจอกับผู้ชายแย่ๆคนนั้นได้
เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธแล้วรีบเดินเข้าไปหาผู้ชายคน

ผู้ชายคนนั้นก็เริ่มสังเกตเห็นเธอ และจ้องมองมาที่เธอ ใบหน้า ที่เย็นชากลายเป็นใบหน้าที่มีรอยยิ้ม

แต่รอยยิ้มนั้น สำหรับหลินเวยแล้วเปรียบเสมือนหนามที่ม แทงเธอ ตอนนี้ความโกรธของเธอยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก

“บังเอิญจัง” น้ำเสียงของเขาฟังแล้วไพเราะมาก แถมยังมี

เสียงแหบอยู่ตอนท้าย ทำให้คนรู้สึกหลงได้ง่ายๆ

เป็นเพราะเสียงนี้แหละที่ทำให้หลินเลยไม่ได้ป้องกันตัวเอง ถึงได้ติดกับดักของเขา

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธขึ้นมากเท่านั้น เธอกัดฟันแล้ว

มองไปที่เขา “ใช่บังเอิญมาก! ทางของศัตรูแคบ!”

เธอเอามือของเธอวางไปบ่นไหล่ของเขาเพื่อป้องกันไม่ให้เขา หนีไป แต่การกระทำเช่นนี้จะทำให้คนคิดว่าเธอให้ท่าเขาได้

“โอ้ ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ?” ใบหน้าที่เย็นชาแต่ยังทำให้คน หลงใหลได้

“อย่าทำโง่เลย! นายวางแผนอะไรไว้? วันนั้นไวน์ที่นายฉันดื่ม วางยาไว้ใช่ไหม?” หลินเวยมองไปที่เขาอย่างดุดัน พร้อม กัดฟันถามคําถาม

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอจะไปเจอกับปิศาจร้ายได้อย่างไร? และ ยังเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปอีกด้วย
“งั้นเธอจะเอาอย่างไร?” เขาหัวเราะพร้อมมองไปที่เธอ และ เอามือไปวางที่สะโพกเธอ พร้อมกับเลื่อนหน้าไปหาเธอ ลม หายใจอันอบอุ่นของเขาไปสัมผัสบนหน้าเธอ พร้อมกับพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันเอาตัวเองชดใช้ให้เธอดีไหม?”

“คนชั่ว! เป็นเพราะแก ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะ…ฉัน…” หลิน เวย ด่าอย่างโกรธเคือง พร้อมกับดวงตาที่เริ่มแดงขึ้น แต่ไม่ได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

กู้จุนเฟิง

มองไปที่เธอที่เป็นแบบนี้ ตกใจไปเล็กน้อย แสดงถึงความ ประหลาดใจ แล้วหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง “คุณเป็นอะไร?”

หลินเวย

เธอมองเขาด้วยความโกรธ เห็นชัดเลยว่าเขาแสดงละครออก มา เขารู้ว่าเธอไม่มีหลักฐาน ถ้าไม่เช่นนั้นจะมาโวยวายแบบนี้ ทำไม

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา เธอก้มตัวลงไป ใบหน้า ของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด บ้าจริง ทำไมทุกอย่างต้องเกิด ขึ้นพร้อมกัน?

เธอคิดอย่างอุ่นเคืองใจ เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ในขณะที่ สีหน้าของเธอตอนนี้กลายเป็นสีขาวซีดเผือด

“ปวดท้องหรอ?” กู้จุนเฟิงขมวดคิ้วมองไปที่เธอ พร้อมกับแวว ตาสงสัย
เขาแสดงออกแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? ไม่แน่ว่าเขาอาจ จะคิดว่าเธอกำลังล่อหลอกเขาอยู่นั้นหรอ? บ้าจริง เธอไม่ทำอะไร แบบนั้นหรอก เธอกำลังปวดท้องอยู่จริงๆ

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เธอตอบกลับอย่างโกรธเคือง

เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน และถามเธอว่า “ไปนั่งพักที่บ้านฉัน ไหม?”

“จะไม่ช่วยพยุงฉันขึ้นหรอ?” หลินเวย

พูดกลับด้วยน้ำเสียงไม่ดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงจะถูกเขา หลอกใช้ แต่เธอก็ยังไว้ใจคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรเธอ นี่ เป็นความเชื่อใจที่อธิบายไม่ได้อย่างแปลกประหลาด เธอเองก็ ไม่รู้เหมือนกันว่ามาจากไหน หรือว่าเป็นเพราะเขาดูเหมือนกับคน ที่อยู่ในใจของเธอ?

ที่สำคัญที่สุด เธอเองก็ไม่มีที่จะอยู่คืนนี้ อีกทั้งตอนนี้เธอก็อยู่ ในช่วงมีประจําเดือน เธอจะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร

สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอไม่มีที่ไปคืนนี้และน้าอยู่ที่นี่ในเวลานี้เธอ จะต้มมันตลอดทั้งคืนได้อย่างไร?

กู้จุนเฟิงโอบเธอเดินออกจากบาร์ เปิดประตูรถออกแล้วให้เธอ เข้าไปนั่ง หลินเวย รู้สึกอึกอักได้แต่ดึงมุมปากขึ้น เธอรู้สึกไม่ดี เลยที่เข้ามานั่งในรถเขา แล้วไม่กล้าที่จะขยับตัว ถ้าเกิดว่า…

เธอไม่กล้าคิดจะทําอะไร ถ้าเกิดขายหน้าขึ้นมาก็ขายหน้าไป จนถึงแต่งงานเลย
เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น หันไปมองที่คนขับรถ แล้วพูด อย่างตรงไปตรงมาว่า “หยุดรถ”

กู้ฉุนเพิ่งมองเธอด้วยความแปลกใจ จากนั้นจอดรถที่ข้างทาง “มีอะไรหรือเปล่า?”

“คุณไปร้านสะดวกซื้อซื้อของให้ฉันหน่อย” เธอสั่งการพร้อม กับแก้มที่แดงเรือของเธอ

กู้จุนเฟิง

ตอนนี้เขามองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเหมือน คิดอะไรบางอย่างได้ไม่พูดอะไรก็ลงรถเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อ

แล้วกลับมา

หลินเวย

ตอนนี้หน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอาย รู้สึกร้อนผ่าว ราวกับมีใครจุดไฟเผา นี่เธอกำลังให้เขาไปซื้อของสิ่งนั้นหรอ?

แต่ว่าถ้าเกิดเขาเข้าใจผิดเธอล่ะ? ถ้าเขาคิดว่าเธอให้เขาไป ซื้อถุงยางอนามัยมาล่ะ?

หลินเวย คิดได้แบบนี้

เธอก็คิดอยากจะผูกคอตาย เธอนี่โง่จริงๆ ก่อนหน้าถูกเขา หลอกไปทีหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็เอาตัวเองเข้ามาส่งถึงที่เองเลย เห็น ชัดได้เลยว่าเธอหลงเสน่ห์ของเขาอย่างแน่นอน

เขาต้องแอบหัวเราะลับหลังเธอ คิดว่าเธอโง่มากแน่ๆ
คิดได้แบบนี้ เธอก็ไม่กล้านั่งบนรถอีกต่อไป จึงเปิดประตูออก แต่เธอก็พบว่าประตูรถถูกล็อคอยู่ ตอนนี้เธอเริ่มกลัวมากยิ่งขึ้น เรื่อยๆ ผู้ชายคนนี้ที่แท้ก็คิดไม่ดีกับเธอเหมือนกัน

เธอจึงรีบคุ้ยกระเป๋า แต่แล้วก็พบว่ากระเป๋าว่างเปล่า เธอคิด อยากจะตาย แต่กลับไม่พบโทรศัพท์ของเธอ

ประตูรถเปิดออก จนเพิ่งมองไปที่ใบหน้าตื่นตระหนกของ หลินเวย มองสำรวจไปทั่ว จากนั้นส่งถุงพลาสติกสีดำใบหนึ่ง ให้เธอ

หลินเวย

หน้าแดงรับถุงใบนั้นมา มองดูของที่อยู่ข้างในก็รู้สึกสบายใจ พร้อมกับด่าตัวเองอยู่ในใจ ช่วงนี้สมองมีแต่เรื่องอะไรไม่รู้

“ขอบคุณ” เธอขอบคุณเขาพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อย หลังจาก นั้นหันหน้าออกไปที่หน้าต่างด้วยความประหม่าเล็กน้อย

กู้จุนเฟิง

ไม่ได้พูดอะไร พร้อมกับสีหน้าเศร้าเล็กน้อย จากนั้นก็ขับรถไป เงียบๆ จนถึงเขตเล็กๆ

รถจอดแล้ว หลินเวยรีบออกจากรถอย่างรวดเร็ว มองไปที่ เบาะนั่งยังขาวสะอาดอยู่ ก็เผลอถอนหายใจออกมาด้วยความ โล่งอก

กู้จุนเฟิง
เขาเพิ่งจะลงรถมา มองไปเห็นการ์ดความจําเล็กๆ อยู่บนที่นั่ง ข้างคนขับก็หยิบขึ้นมาเก็บไว้ที่ฝ่ามือ

หลินเวยมี

เดินสํารวจรอบบ้านของเขา พบว่าบ้านของเขาสะอาดสะอ้าน

ดูเรียบง่ายต่างกับเขาที่ดูอึมครึม

“ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าบ้านของคุณจะเป็นแบบนี้”

“ถ้าไม่อย่างนั้นจะให้เป็นอย่างไรล่ะ?” เขาส่งน้ำหนึ่งขวด ให้ เธอ พร้อมกับถอดเสื้อคลุมออกวางพาดไว้บนโซฟา

“ควรจะเป็นสีอึมครีมทั้งหมด อย่างเช่นสีน้ำเงินเข้ม” หลินเว

รับน้ำจากเขา แล้วดื่มเข้าไปหนึ่งอีก จากนั้นก็ถือถุงพลาสติกสี

นั้นเข้าไปในห้องน้ำ

ในห้องน้ำ เธอเปิดถุงพลาสติกออก เธอยังพบกางเกงใน สีชมพูอีกตัวหนึ่ง ทำให้หน้าเธอหน้าแดงลงไปถึงคอ พร้อมกับ ความรู้สึกร้อนผ่าวราวกับไม่สบาย

ผู้ชายคนนี้ .

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ จุนเฟิงได้เปลี่ยนชุดเป็นชุด ลำลอง ใส่กางเกงสบายๆ กับเสื้อกล้ามสีขาวที่เผยให้เห็นกล้าม แขนที่แข็งแรงของเขา

เขายืนพิงอยู่ที่หน้าต่าง พร้อมกับถือเบียร์ในมือ โดยมองออกไปข้างนอกด้วยแววตาเศร้าสร้อย

ทั้งห้องดูเหมือนจะติดบรรยากาศเศร้า ๆ จากเขา เธอยืนอยู่ที่ ประตูห้องน้ำและทนไม่ได้ที่จะทำลายบรรยากาศแบบนี้

“ยังดูไม่พออีกเหรอ” ทันใดนั้นเขาหันศีรษะกลับมาพร้อมกับ รอยยิ้มจาง ๆ ไม่สามารถมองเห็นอารมณ์จากแววตาของเขาได้ เขาช่างดูน่าลึกลับมากเหลือเกิน

แต่ไม่ว่าการแสดงออกของเขาจะเป็นอย่างไรดวงตาของเขาก็

ดูเหมือนจะปฏิเสธคนไม่ให้เข้ามาใกล้

“ไม่” หลินเวย

เธอกางมือออก พร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา ยิ่งเข้าใกล้เขามา เท่าไหร่ก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าของเขา ผู้ชายคนนี้เศร้า เพราะอะไร? ยิ่งเธอเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยมาก เท่านั้น

หลินเวย

เอนตัวไปพิงที่กำแพง ความหนาวเย็นเข้าไปกระทบที่ท้องเธอ ทำให้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอขมวดขึ้นเพราะความเจ็บปวด

“เธอบาดเจ็บที่ท้อง?” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอก็กัดฟันอดทน และสายหัว เมื่อเธอคิดถึงที่หลินจ่านหงทำร้ายเธอจนเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งทุกใจ แต่ช่างมัน ไม่ต้องไปสนใจหรอก ถึงเธอจะสนใจ ไปแล้วจะได้อะไร? ยังไงเขาก็ไม่สนใจเธออยู่ดี เธอพยายามปลอบใจตัวเองอยู่ในใจ

กู้จุนเฟิง

มองไปที่เธอ สักพักหนึ่งแล้วเปิดปากพูดขึ้นว่า “งั้นเธอรีบไป พักผ่อนดีกว่า ห้องรับแขกอยู่ทางนั้น มียาอยู่ที่ลิ้นชักในห้อง

หลินเวยพยักหน้าแล้วเดินไปทางห้องพัก

ตอนนี้ห้องรับแขกเงียบสงบลงแล้ว จุนเฟิงก็เอาการ์ดความ จําออกมาดู พร้อมกับแสยะยิ้มออกมาที่มุมปาก

ตอนนี้เรื่องซักจะเริ่มสนุกขึ้นแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ