บทที่ 6ผู้ชายกลัวที่จะปฏิเสธ

หลินเวย เธอยังไม่ทันได้โต้ตอบ เขาก็เข้ามาจูบเธออย่างดุเดือด บ้าคลั่งและซาบซ่าน

ไม่ทันที่เธอจะได้ค่าเขา ลิ้นของเขาก็เข้ามาอยู่ในปากของเธอ เข้ามาลิ้มรสความหวานจากปากของเธอ พร้อมกับใช้ลิ้นกวาด ไปทั่วปากของเธอ ตอนนี้เธอถูกเขาจูบจนเคลิ้มลืมตัว

แต่ทันใดนั้นเอาเธอก็รู้สึกถึงความเย็นบริเวณครึ่งตัวด้านบน ไม่รู้ว่าเสื้อเชิ้ตของเธอถูกเขาปลดออกไปครึ่งหนึ่งเมื่อไหร่ พร้อม กับมือของเขาที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นมา

หลินเวย

เธอสูดอากาศเย็นๆเข้าไปครั้งหนึ่ง พยายามยกตัวเองขึ้นมา แต่กลับถูกเขากดไว้ เธอไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลย

“อย่าแตะต้องฉัน!” เธอตะโกนอย่างเยือกเย็น พร้อมกับ สายตาเย็นชา เธอทิ้งคำพูดที่เธอเคยพูดก่อนหน้า รูปภาพอะไร ในตอนนี้เธอไม่ต้องการแล้ว เธออยากจะแค่หนีออกไปจากตรงนี้ หนีออกไปจากปีศาจนี้

ฉู่เฉินซี

เขาหรี่ตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก และใช้หัวเข่ากดเธอ เอาไว้ไม่ให้เธอขยับไปไหน ใช้มือดึงเข็มขัดออกมา แล้วจับมือ ทั้งสองข้างของเธอมัดไว้ด้วยกัน
“ที่แท้เธอก็ชอบแบบนี้?” เขาถามพร้อมหัวเราะ แววตาของ เขาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

แต่เมื่อมองไปที่หลินเวย เขาแค่หยอกล้อเธอ ผู้ชายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าชอบเห็นเธอตื่นตระหนก! ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้

“คุณปล่อยฉัน! ฉันไม่อยากได้รูปภาพแล้ว คุณอยากจะส่งไป ให้ใครก็ได้ ขอแค่ปล่อยฉันไป!” หลินเวยมีดิ้นรนเปล่งเสียงออก มา

ฉู่เฉินซีชอบเห็นเวลาที่เธอแสดงอะไรที่ไร้ประโยชน์จริงๆ เขา ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วก้มลงพูดกับเธอว่า

“เธอคิดว่าอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปได้หรอ?”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วก้มลงดึงกาง เกงยีนส์ของเธอออก มองเธอที่พยายามดิ้นรนไม่หยุด พร้อมกับ สายตาที่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธแค้น สมควรตาย เขาคิด ว่าการควบคุมเธอของเขาสำเร็จแล้ว

เขาจึงทำตัวอบอุ่นและอ่อนโยนกับเธอแทน ซึ่งต่างกลับเมื่อ สักครู่ที่ทำตัวอย่างบ้าคลั่งโดยสิ้นเชิง

ไม่พูดไม่ได้เลย เขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน ขนาดหลินเลยมีที่ กําลังพยายามดิ้นรน ก็อดไม่ได้ที่จะหลงไปกับเสน่ห์ของเขา

นิ้วมือของเขาสัมผัสที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ แล้วค่อยๆ เลื่อนไปที่คอที่งดงามของเธอ ต้องยอมรับเลยว่าผู้หญิงคนนี้รูป ร่างดีจริงๆ เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วกัดลงไปที่คอของเธอแรงๆ

หลินเวย

เธอเริ่มได้สติขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากไว้แน่นไม่ปล่อย พยายาม ไม่ร้องออกมา เธอรู้ว่าถ้าเธอร้องออกมา ก็จะเป็นไปตามที่ผู้ชาย คนนี้ต้องการ

เขาแค่ชอบเห็นเธอทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ เห็นเธอเป็นแบบนี้ แต่เธอจะไม่ปล่อยให้เขาประสบความสําเร็จไปได้

ฉู่เฉินซี

เห็นใบหน้าที่หยิ่งยโสของผู้หญิงพร้อมกับรอยยิ้มอย่างภาค ภูมิ ถึงจะทำตัวสูงแค่ไหน จะภูมิใจแค่ไหน ก็ถูกผู้ชายทำอะไรมา แล้ว ยังไงก็ไม่ต่างกับเศษผ้าที่ใช้แล้ว

เขาจึงลงโทษเธอด้วยการกัดไปบริเวณคอของเธอ เขากับเธอ อย่างรุนแรงทุกครั้งที่กัดลงไป

“ผู้ชายคนนี้เกิดปีสุนัขหรอ?” หลินเวยสั่นเทิ้มไปทั้งตัว พร้อม กับน้ำตาคลอขึ้นมาที่นัยน์ตา

เขาค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงขึ้น เปลวไฟในตาของเขายิ่งร้อน แรงมากยิ่งขึ้น ดวงตาเขายิ่งลึกซึ้งมากขึ้น รอยแผลของเขาเริ่ม บวมขึ้นด้วยความเจ็บปวด เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเธอที่ พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น

การแยกตัวออกจากเธอเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยาก
เขารู้สึกได้ถึงความตึงเครียดจากเธอ จึงใช้มือทั้งสองข้างวาง ลงไปบนบ่าของเธอ ก้มลงดู ใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอ

“สมควรตาย! ออกไป! ออกไป!” หลินเวย

เธอสูดหายใจเข้า พร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้

“ผู้หญิง จํากฎของเกมด้วย ไม่ใช่ว่าเธออยากจะออกก็ออกได้ เลย” ใบหน้าของเขาแสดงถึงรอยยิ้มเยาะออกมา พร้อมกับเอา มือวางไปที่เอวของเธอ ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ พร้อมกับ เริ่มขยับอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งหนึ่ง

หลินเวย พยายามดิ้นรนและส่งเสียงร้องอย่างไม่หยุดหย่อน แต่มันยิ่งทำให้เขาคลั่งมากขึ้น เธอร้องจนกระทั่งไม่มีเสียงจะร้อง แล้ว เธอจึงได้แต่หลับตาแล้วยอมให้เขา เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บ ปวดและความรู้สึกที่แปลกประหลาด

ภายในห้องตอนนี้เต็มไปด้วยความลุ่มหลงระหว่างเธอกับเขา หลินเวย

ตอนนี้ทั้งตัวเธอไม่มีแรงที่จะนอนในอ่างอาบน้ำ เธอใช้กระจก ส่องรอยม่วงบนตัวเธอ ตอนนี้เธออยากจะฆ่าเขามากจริงๆ

ประตูห้องน้ำเปิดออก ฉู่เฉินซีที่นุ่งผ้าห่มอยู่ ยืนพิงประตู

หลินเวย

มองไปที่ผู้ร้ายที่ประตูอย่างโกรธเคือง สีหน้าของเธอดูไม่ได้เลย แต่พูดจริงๆแล้ว หุ่นของเขาดูไม่แย่เลย เป็นไปตามสัดส่วน ทองคําพอดี มองแล้วไม่อ้วนเกินไป ไม่ผอมเกินไป และยังมี กล้ามที่หน้าอกอีก

“มองพอหรือยัง?” เขาหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอ

“อย่าเข้ามานะ!” หลินเวย รีบเอาสองมือทาบปิดหน้าอกเอา ไว้ พร้อมกับสีหน้าที่พยายามป้องกันตัวเองและดูถูกเขา

ฉู่เฉินซี

ดวงตาของเขาไม่ได้แสดงความตระหนกเลยแม้แต่น้อย ไม่มี แม้แต่อารมณ์เยาะเย้ยหรืออารมณ์ขัน นี่ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไป อีก ทำให้คนรู้สึกว่าไม่ได้มีความโกรธเคืองแต่กลับดูมีพลังบาง อย่าง ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกถึงความเย็นที่กำลังเข้าหาเธอ

“ดูเหมือนว่าเธอยังมีแรงเหลืออยู่อีก ถ้าไม่อย่างนั้นจะเอาแรง ที่ไหนมาด่าฉัน?” เขาพูดอย่างเยือกเย็นจบ ก็ลงไปโอบหลินเว ยมที่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขึ้นมา

หลินเวย

ไม่ทันที่จะกรีดร้อง เท้าของเธอก็ลื่นทำให้เธอล้มลงไป แต่ ไม่ทันที่เธอจะล้มลงไปเขาก็ดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้ว

เธอเกือบจะรู้สึกได้ว่าแผลที่บวมของเขาอยู่ต่ำกว่าเธอไปนิด เดียว ตอนนี้เธอรู้สึกละอายใจ เริ่มมีน้ำตาคลอขึ้นมา แต่ก็กลั้น เอาไว้ได้ในที่สุด

“คนชั่ว ปล่อยฉันนะ!”
เธอรู้สึกเจ็บที่ติ่งหู พร้อมกับไออุ่นที่กระทบเข้ามา ที่แท้เขาเข้า มากัดที่ติ่งหูของเธอ ผู้ชายคนนี้ เอาอีกแล้ว! เธอถูกเขากัดจน ทรมานขนาดนี้แล้ว หรือว่าต้องกินเธอไปทั้งตัวเขาถึงจะพอใจ?

คิดไปมา ตอนนี้เธอไม่สนใจความรู้สึกละอาย เธอต้องการที่

จะหันหลังกลับแต่กลับถูกเขากดลงไปที่อ่างอาบน้ำ ตอนนี้หน้าผากเธอเต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว สติเธอเริ่มเลือนราง จนในที่สุดก็เป็นลมหมดสติไป ฉู่เฉินซี

มองเห็นผู้หญิงที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ก็ยิ้มขึ้นมา แล้วอาบน้ำ ให้เธอจนสะอาด วางเธอลงแล้วกดโทรศัพท์

“ข้อมูล” เขาส่งข้อความไปอย่างเย็นชา พร้อมกับความรู้สึก

ราวกับกษัตริย์

หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆนั่งดูข้อมูลของเธอ จากใบหน้าที่ยิ้ม เย้ยค่อยๆเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นหันไปมอง ที่ใบหน้าขาวเล็กของเธอ พร้อมกับจับริมฝีปาก

ของขวัญที่กู้จุนเฟิงให้มาใหญ่มากจริงๆ ทำให้เขารู้สึกว่ามัน มากเกินไป แต่ยังไงก็น่าสนใจอยู่ดี

ถ้าอย่างนั้นเธอเล่นบทบาทเป็นอะไร? ของขวัญหรือสายลับ? จากนั้นเขาก็ยื่นมือไปหยิกที่แขนของเธออย่างแรก หลินเวยรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด จึงลืมตาขึ้นมา มองไปที่เขาอย่างตื่นตระหนก หดตัวไว้แล้วเอาผ้าห่มเข้ามากอด

“คนชั่ว!”

“ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าจะมีคำอะไรออกมาจากปากของเธออีก เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วบีบไปที่คางของเธอ ตอนนี้นัยน์ตา สีนํ้าตาลของเขาช่างดูเยือกเย็นเหลือเกิน

“ธุระของเราหมดแล้ว การ์ดความจํา!” เธอปัดมือของเขาออก พร้อมกับยื่นมือไปด้านหน้าของเขา ด้วยความคิดที่อยากจะ กำจัดเขาไปในทันที

ฉู่เฉิน ขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบคำว่าแลกเปลี่ยนเลยจริงๆ “เป็นผู้ หญิงของฉันเถอะ”

“คุณผู้ชาย วันนี้คุณลืมกินยามาหรอ” หลินเวย

เธอหัวเราะขึ้นมา เมื่อสักครู่หูเธอไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม? ผู้ชาย สมควรตายคนนี้ เธอเกลียดเขามากขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ยังมา เสนอข้อเสนอไร้สาระแบบนี้อีกหรอ?

“หลินเวย ฉันจะทำให้เธอต้องมาขอร้องฉัน” เขาเอาบัตรให้ เธอหนึ่งใบ จ้องมองเธอเข้าไปลึกๆ

หลินเวย

ไม่มองเขาแม้แต่หางตาเดียว นอกจากว่าเธอบ้าไปแล้ว ถึง อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายคนนี้

“คุณผู้ชาย สบายใจได้ ฉันจะไม่มาเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีกและถ้าคุณต้องการโทรเรียกโรงพยาบาลจิตเวช ฉันจะทำเพื่อคุณ เอง”

หลินเวย

ขณะพูดก็ค่อยๆเปิดผ้าห่มออกพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาใส่

ยังไงก็มาขนาดนี้ คงไม่ต้องวางตัวอะไรอีก

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็เอาการ์ดความจำใส่เข้าไปใน กระเป๋า แล้วรีบออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด โดยไม่มองไปที่เขา

ฉู่เฉินซี

จ้องมองไปที่ประตู เรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้หรอ? ยิ่งกว่านั้น เกมนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง