บทที่ 14 จําไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน (1)

“เวย? เสียงอะไรน่ะ?” เสียงเคาะประตูขึ้น

ใจของหลินเวย แทบจะหลุดออกมาถึงคอ กัดฟันจนเลือดจะ ออกมาแล้ว ฉู่เฉันไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ที่เขากระทำกับเธอ ช่างรุนแรงเหลือเกิน ทุกครั้งที่ทำราวกับกระแทกไปถึงจิต วิญญาณของเธอ

“พ่อฉัน…ไม่เป็นอะไร เมื่อสักครู่ฉันแค่โดนแก้วบาด” หลินเว ยมีอดทนกับการกระทำของเขาจนเสียงสั่น รีบตอบกลับไป

“ไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” หลินจ่านหงถามอย่างสงสัย

“อืม” เสียงนี้ยิ่งทำให้ไฟในตัวเฉินซีคลั่งมากยิ่งขึ้น เขาเพิ่ม

ความเร็วขึ้นไปอีกอย่างห้ามไม่ได้

“โอเค จัดการกับแผลเรียบร้อย ก็รีบนอนนะ” เสียงของหลิน จานหงไกลออกไปขึ้นเรื่อยๆ

หลินเวยรู้สึกโล่งออก เงยหน้าขึ้นพบกับรอยยิ้มอันกระหาย เลือดของเขา หัวใจของเธอยิ่งรู้สึกเย็นชามากขึ้น ผู้ชายคนนี้ ราวกับเสือ ใครมีเรื่องกับเขาต้องไม่ได้ลงเองด้วยดีแน่

“ที่รัก ลีลาของฉันเป็นอย่างไร?” เขายิ้มเบาๆแล้วก้มลงมาจูบ

เธอ

หลินเวยมหายใจแรงขึ้น พร้อมกับกัดฟันไว้แน่นไม่ปล่อยให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา แต่ก็ยังมีเสียงออกมาจากจมูก เธอมอง เฉินซีอย่างโกรธเคือง โดยเฉพาะตอนที่เห็นรอยยิ้มเสแสร้งของ

เขา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอยากฆ่าเขาเหลือเกิน “ฉันจะฆ่าแก!” หลินเวยไม่สามารถควบคุมความโกรธไว้ได้

จึงร้องขึ้นมาอย่างเย็นชา

“ขอชีวิตหรือขอตาย? ฉันชอบคำขอน” เขายิ้มราวกับหมาป่า พร้อมกับมือที่วางบนเอวเธอ และใช้แรงแทงเข้าไปอีก

หลินเวยมกัดฟันไว้ไม่ให้เสียงที่น่าอายออกมา “คนเลว ฉัน กับแกยังไม่จบเท่านี้แน่!”

“ไม่จบ? ดี งั้นพวกเราไม่ต้องหยุดกัน ดีไหม? เสียงหัวเราะของ ฉู่เฉินซีดังออกมา

“คนเลว ฉันเกลียดแก เกลียดแก!”

ค่ำคืนที่เร่าร้อนยังคงดำเนินต่อไปภายในห้อง…

เช้าตรู่ แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทั่วห้อง เส้นผมยาวสลวยของ หญิงสาวกระจายเต็มหมอน งดงามราวกับสาหร่าย

ปัง ปัง ปัง…

เสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนดังขึ้น ขนตาขยับเล็กน้อยพร้อม กับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจขึ้น มา

“ใคร?”
“พี่สาว รีบลุกเร็ว เกิดเรื่องแล้ว” เสียงร้อนใจของหลินซินห ยานดังขึ้นมาจากนอกประตู หลินเวยขมวดหน้าแล้ว ลุกขึ้น ตอนนี้ร่างกายเธอราวกับ

แตกเป็นส่วนๆ เจ็บปวดมากเหลือเกิน เดินถึงห้องน้ำ มองใน

กระจกก็พบแต่รอยม่วงเต็มไปทั้งตัว ได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่น

เธอโกรธจนกัดฟัน จัดการแต่งตัวอย่างเร่งรีบ เธอออกไป พร้อมกับชุดคอเต่า

น้าหรานนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความโกรธ หลินซินหยานที่อยู่ ด้านข้างก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร ขณะที่หลินจ่านหงสีหน้าดูไม่ค่อยดี เลย นั่งดื่มน้ำชาอย่างไม่สบายใจ

“พ่อ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลินเวยมถามขึ้นอย่างงงงวย หลินจ่านหงมองไปที่หลินเวย

มองไปครู่เดียว ก็ถอนหายใจ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณชายเฉินเกิด เรื่องขึ้นแล้ว”

หลินเวยมีไม่ตกใจ มานั่งข้างหลินจ่านหง พร้อมถามอย่าง เรียบเฉย “เขาเป็นอะไร?”

“ได้ยินมาว่า เมื่อวานโดนรถชน มือขวาทั้งมือถูกบีบออก ตอน นี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย” หลินจ่านหงถอนหายใจหนึ่ง ครั้ง ตบไปที่ไหล่ของหลินเวยเบาๆ “เวย ไม่ต้องห่วง คุณชาย เฉินเป็นแบบนี้แล้ว พ่อจะต้องไม่ให้เธอลำบากแต่งออกไปกับเขา แน่นอน”
หลินเวย เธอได้แต่ตะลึงจนนิ่งไป พร้อมพยักหน้าอย่างงงงวย หัวเธอคิดไปถึงคนที่ยิ้มราวกับหมาป่า เมื่อวานเขาจึงถามเองว่า มือไหนที่คุณชายเฉินแตะต้องตัวเธอ วันนี้ก็เกิดอุบัติเหตุ แถมยัง บังเอิญเป็นมือขวาที่ขาดด้วย? มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้เลยหรอ?

“พรุ่งนี้ฉันจะมองหาคนใหม่ที่ดีกว่านี้ให้เธอ” น้าหวานพูด

แทรกขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่คิดแทนเธอ หลินเวยมีฉีกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับแววตาเย็นชา “ไม่ต้อง แล้ว ฉันมีแฟนแล้ว”

“เธอมีแฟนแล้ว? ใช่ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?” น้าหวานถาม ด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับสายตาเสียดสี

“ใช่ มีแฟนแล้วทำไมไม่บอกกัน?” หลินจ่านหงรีบถามขึ้นมา

หลินเวย มองดูพวกเขาอย่างเย็นชา พร้อมกับแววตาเสียดสี แฟนที่เธอพูดถึง เป็นเพียงข้อแก้ตัวของเธอ เห็นได้ชัดว่าคุณชาย เฉินที่น้าหวานแนะนำเป็นคนอย่างไร ถ้าเกิดเธอยอมทำตาม ใคร จะไปรู้ว่าจะแนะนำคนแบบไหนให้เธอรู้จักอีก

“ยังรู้จักกันไม่นาน ยังไม่ลึกซึ้งขนาดนั้น

“เหอๆ ใช่ไหม? ยังไม่ลึกซึ้งขนาดนั้นแต่ทำเรื่องแบบนี้แล้ว… น้าหรานพูดเหน็บแนมขึ้นมา

หลินเวยใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี มองไปที่เธออย่างเย็นชา “ใช่ ตอนแรก ใครทำเรื่องน่าอายก่อน ถึงได้เข้ามาที่บ้านนี้ได้?”

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?” น้าหรานได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้า ลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างโกรธเคือง พร้อมกับ ตะโกนเสียงดัง

“ตามที่พูดนั่นแหละ คุณไม่เข้าใจหรอ?”

“พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว! เจอกันทีไรทะเลาะกันทุกที บ้านนี้ กลายเป็นอะไรแล้ว?” หลินจ่านหงทำหน้าปวดหัว แล้วมองไปที่ หลินเวยมี่ “เวยมี่ หาเวลาพาเขามาที่บ้านนะ

หลินเวยมีหน้าชาไปสักพัก แล้วพยักหน้าตอบรับ เธอไปหา ผู้ชายที่ไหนมาบ้าน? กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว!