บทที่ 11 ลุงท้องโต (2)

โคมไฟสีแดง ในบ้านตระกูลหลินสว่างไสว หลินเวย สูดหายใจ เข้าลึกๆ แล้วผลักประตูเปิดออก มองไปที่คนในห้องรับแขก ที่มา อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทำให้เธอต้องขมวดคิ้วขึ้น

“พ่อ แม่เลี้ยง น้องสาว” เธอแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ ยิ่งกว่าคน ไม่รู้จักกันทักทาย

น้าหวานทําเสียงเชอะใส่เธออย่างเย็นชา แกล้งทำเป็นมองไม่ เห็นเธอ

หลินซินหยานรีบโบกมือให้เธอ “พี่สาว มานั่งที่นี่

“ไม่ละฉันจะขึ้นไปข้างบน เธอหัวเราะให้จากระยะไกล มองดู ครอบครัวที่มีความสุขของทั้งสามคน แล้วเธอล่ะเป็นอะไร? แต่ ยังไงเธอก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

บ้านหลังนี้ ก็เป็นเหมือนกับกรงขังเธอแค่นั้น ถ้าเกิดว่าไม่ต้อง กลับมาแล้วละก็ เธอหวังว่าตลอดทั้งชีวิตไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก แล้ว

“เวย รอก่อน อย่าเพิ่งขึ้นไป พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย” นานๆที หลินจ่านหงอารมณ์ดีพูดกับเธอ

หลินเวย ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็เชื่อฟังเดินเข้าไปหา ในตอนนี้เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว ได้แต่ทำตามที่บอก
“เวย ยังจําคุณชายตระกูลเฉินได้ไหม” หลินจ่านหงพูดกับ เธออย่างอารมณ์ดี

หลินเวยมเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ขมวดคิ้วใส่หลินจ่านหง ราวกับ เริ่มคิดอะไรขึ้นมาได้

“พ่อ พ่อหมายถึงอะไร” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ มองไปที่เขา อย่างตื่นตระหนก คุณชายเฉินมีชื่อเสียงไม่ดีทำตัวแบบลูก คนรวย ชอบเล่นรถ ชอบคบกับดารา ชีวิตของเขาเหลวแหลกไม่ เป็นชิ้นเป็นอัน

“พรุ่งนี้ไปพบคุณชายตระกูลเฉิน” หลินจ่านหงพูดตรงๆขึ้นมา

ในตอนนี้สีหน้าของหลินเวยมกลับเย็นชาขึ้นมา ที่แท้เขาจะรีบ ไล่เธอออกไปหรอ? หลินจ่านหงทำไมจะไม่รู้ว่าคุณชายเฉินเป็น คนอย่างไร? คนแบบนี้ยังให้เธอไปพบอีกหรอ?

“ฉันไม่ไป!” เธอยืนกราน

“ไม่ไป? เธอคิดว่าเธอจะสามารถหาผู้ชายดีๆ ได้อีกหรอ? ตอนนี้ในแวดวงใครไม่รู้บ้างว่าลูกสาวคนโตตระกูลหลิน เหลวแหลกแค่ไหน? ใครจะสนใจเธอ? น้าหรานทำเสียงสูง ตะคอก ใส่เธอ

“ดังนั้นคุณเลยจะไล่ฉันออกไปใช่ไหม? ฉันเป็นจุดด่างพร้อย พวกคุณเลยรีบจะไล่ฉันออกไปใช่ไหม? หลินเลยมีหัวเราะออกมา แล้วมองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชา

น่าหัวเราะจริงๆ ลูกเกิดเรื่องแบบนี้แล้ว เขากลับไม่ออกมาปกป้อง กลับกลายเป็นว่ารีบขับไล่ไสส่ง พ่อแบบนี้ เธอจะต้องการไป

ทําไม? ใจของเธอเหมือนถูกฉีกขาด ถูกความโศกเศร้าทิ่มแทงไปที่

หน้าอกของเธอ

“เธอนอกจากมีแต่ทำให้ฉันอับอายยังทำอย่างอื่นได้อีกหรอ?” หลินจ่านหงตะโกนอย่างเย็นชา

หลินเวย มองดูเขาอย่างไม่เชื่อใจ พูดไปแล้วหน้าตาที่เขาพูด ถึง เธอเองก็ทำให้หน้าตาของเขาด่างพร้อย ดังนั้นจึงต้องรีบ จัดการให้เรียบร้อย

หายใจเข้าออกลึกๆ ก็รู้สึกไม่โกรธแล้ว

น้าหวานพูดก็ไม่ผิด ในความคิดของคนอื่นเธอเป็นผู้หญิงที่ แปดเปื้อนไปแล้ว แต่งงานกับใครแล้วจะเป็นอะไร? แค่ขายตัว เองออกไปได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?

“ได้ ฉันไป! พวกคุณจัดการเลย” เธอพูดกลับอย่างเย็นชาเสร็จ ก็ไม่มีแรงที่จะอยู่ตรงนี้แล้ว จึงหันหลังกลับขึ้นตึกไป

วันที่สอง อากาศดี หลินซินหยานมาเคาะห้องของเธอแต่เช้า

“พี่สาว ตื่นได้แล้ว” หลินซินหยานตะโกนจากนอกห้อง

ตรู

หลินเวย ขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก ไม่ได้นอนมาคืนหนึ่ง รอบ ดวงตาคล้ำดำ พร้อมกับสวมชุดนอนหลวมๆ ออกมาเปิดประตู แล้วมองหลินซินหยานอย่างเย็นชา
“มีเรื่องอะไร?”

“คุณชายเฉินจะมาในอีกสองชั่วโมง ฉันขึ้นมาปลุกพี่สาวก่อน หลินซินหยานพูดพลางยิ้มพลาง

“เออๆ รีบให้ฉันแต่งออกไปมากเลยหรอ?” หลินเวยยิ้มกลับ อย่างเย็นชา พร้อมกับแววตาเสียดสี

หลินซินหยาน

สีหน้าเธอเปลี่ยนทันที ค่อยๆส่ายหัว “พี่สาว ฉันไม่ได้ หมายความว่าอย่างนั้น พี่เข้าใจผิดแล้ว

หลินเวย

เห็นเธอแล้วนึกถึงกระต่ายน้อยที่น่าสงสาร ได้แต่รู้สึกหงุดหงิด ในใจ ไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ปิดประตูดังใส่เธอ

ถ้าพวกเขาอยากให้เธอแต่งออกไปมาขนาดนั้น อย่างนั้นก็ทำ ตามที่พวกเขาให้ทำแล้วกัน

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ค่อยๆบรรจงแต่งหน้า

“คุณลุงหลิน ทำไมคุณหนูหลินเวยที่ยังไม่ลงมาอีกนะ?” คุณ ชายเฉินยิ้ม เขารู้จักหลินเวยมีมานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีโอกาส ได้พบกัน

นานๆทีจะมีโอกาส ในครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไป ง่ายๆแน่นอน แต่ว่าหลังจากได้ยินเรื่องราวของหลินเวย เขาก็ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
หลินจ่านหงคร่ำครวญอยู่สักครู่ ก็พยักหน้าให้กับหลินซินห ยาน ขณะที่หลินซินหยานกำลังขึ้นไปบนตึก หลินเวยก็เดินลง มาแล้ว

เธอแต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อน พร้อมกับเขียนขอบตา ทำให้ เธอที่ปกติก็สวยอยู่ในตอนนี้ยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลขึ้นไปอีก นอกจากนี้ชุดกระโปรงสีฟ้าที่เธอสวมก็ยิ่งทำให้รูปร่างของเธอดู ขึ้นไปอีก

คุณชายเฉินมองเธอด้วยความตกตะลึง จนลืมตัว เผลออ้าปาก ค้างจับจ้องไปที่หลินเวยมีที่กำลังเดินลงบันไดมา

“แค่กๆ” หลินจ่านหงทำเสียงไอขึ้นมา มองคุณชายเงินอย่าง ไม่พอใจ

คุณชายเฉินแสดงหน้าตาที่ผิดธรรมชาติ พร้อมกับยืนขึ้น แล้ว

ยื่นมือไปที่หลินเวย “สวัสดีๆ

“คุณชายเฉิน สวัสดี” หลินเวยทักทายกลับแต่ไม่ได้จับมือ ของเขา และเดินไปนั่งที่โซฟา

คุณชายเฉินก็ตามไปนั่งข้างเธอ และมองไปที่เธอโดยไม่ละ สายตา

“คุณหลิน ฉันรู้จักคุณมานานแล้ว”

“ใช่หรอ?” เธอยิ้มกลับอย่างเฉยเมย พร้อมกับค่อยๆเขยิบ ออกห่างจากเขา และขมวดคิ้วเบา ๆ แสดงอาการไม่พอใจเล็ก น้อย
“แน่นอน ฉันชอบคุณหลินมานานมากแล้ว” คุณชายเฉินพูด พร้อมกับเอามือวางไปบนขาของเธอ

ยังไม่ทันที่หลินเวยจะเหวี่ยงใส่เขา ก็มีคนอารักขา ใส่แว่นตา สีดำเดินเข้ามา แล้วตามด้วยชายคนหนึ่งในชุดสูทบุกเข้ามา

“ฉันมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า?”