บทที่8เจอมีมี่แล้ว
ฉันควรตัดใจสินะเพราะมันผิดที่ฉันเองที่ไปรู้สึกดีกับนาย
“ฮึก…ฮึก..ฮือ….”
ฉันร้องไห้จนเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็เจอเซโร่อยู่ในห้องแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ”
ฉันขยี้ตา
อืม…นายมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันก็มาเยี่ยมเธอไง”
“นายไม่ไปโรงเรียนหรือ
“ไม่อ่ะ”
ออ
“ฉันมีข่าวดีมาบอกเธอด้วยน่ะ”
“ข่าวดี”
“ใช่”
“ข่าวดีอะไร”
ฉันเจอมีมี่แล้ว”
“นายพูดจริงหรอ”ฉันดูตื่นเต้นมาก
“ฉันจะโกหกเธอทำไมละ
“ตอนนี้มันอยู่ไหน”
“เดี๋ยวไปเอามาให้”
ฉันกระโดดลงจากเตียงด้วยความดีใจ
เมื่อฉันเห็นเขาอุ้มมีมี่มาทำให้ฉันเก็บอาการไม่อยู่โผล่เข้ากอด
เซโร่
“ขอบคุณน่ะเซโร่นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย”นายคงไม่ลำบากใจ น่ะเซโร่อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลมาอีกฮึบสลิเลียนฉันรีบปาดมันออกแล้วผละกอดจากเขาแล้วอุ้มมีมี่มาไว้ในอ้อมกอดฉัน
แล้วลงไปนั่งบนเตียง
“นายจะอยู่ที่นี่ถึงกี่โมงหรอ”
“อืมว่าจะนอนที่นี่อะถ้ารำคาญฉันไปตอนนี้ก็ได้น่ะ”
“ป่าวใครจะไปรำคาญคนช่วยชีวิตฉันไว้ละ
“อืมก็ดี”
ทำไมเขาต้องคิดว่าฉันรำคาญน่ะ
“เธอหิวรึยัง”
“อ๋อหิวแล้ว”
“เธออยากกินอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อให้
“งั้นเอาข้าวต้มกุ้งแล้วกัน”
“รอแปปนึงน่ะ”เขาเดินห่างจนหายไปจากสายตาฉัน
salo
แม่งเอ้ยๆไอ้เซโร่อย่าไปเข้าข้างตัวเองอีกเธอเห็นเราเป็นแค่ เพื่อนห้ามหวั่นไหวเด็ดขาดผมเดินไปที่ร้านข้าวต้มกุ้ง
ข้าวต้มกุ้งใส่ถุง2ครับ”
ผมเดินไปนั่งรอที่โต๊ะ
“ที่รัก”
เสียงนี้ไม่ผิดแน่
“ไพลิน”
เธอรีบเดินมาหาผม
“ดีใจจังที่รักจำเค้าได้ด้วย”
ที่รักหรอเธอทิ้งผมไปด้วยซ้ำ
“เลิกเรียกผมว่าที่รักซะทีน่ารำคาญ”
เธอทําหน้าเศร้า
“เรากลับมา..”
“ขอโทษทีนะวันนี้ฉันมีธุระสำคัญ”
แล้วคนขายข้าวต้มก็มาได้ทันเวลาพอดี
“พ่อหนุ่มข้าวต้มเสร็จแล้ว”
“ครับ”
ผมหันไปตอบแม่ค้าแล้วหันกลับมา
“ลาก่อน”
ผมรีบจ่ายค่าข้าวต้มแล้วเดินออกมาผมมาถึงหน้าโรงพยาบาล แล้วรู้สึกเหมือนมีคนตามมาแต่พอหันไปกลับไม่เจอใคร
“คงไม่มีใครหรอก”
ผมเดินมาถึงหน้าห้องของลิเลียนแล้วผลักประตูเข้าไปก็พบว่า เธอนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกแล้ว
“ลิเลียน”
“อ้าวนายมาแล้วหรอเซโร่”
“เดี๋ยวฉันแกะข้าวต้มให้นะ
“อืม”
ขณะที่ผมกำลังแกะข้าวต้มใส่ถ้วยอย่านั้นเสียงของคนที่ผมไม่ อยากได้ยินก็ดังขึ้น
“ที่รัก”
เธอตามผมมาที่นี่หรอตอนนี้เธอมายืนอยู่ในห้องตรงหน้า ผมแล้วตอนนี้ลิเลียนทำตาโต
“ใครหรอเซโร่”
“เอ่อ….เธอคือไพลิน”
“ใช่ฉันชื่อไพลินเป็นแฟนกับเซโร่แล้วเธอละ”
“จริงหรอเซโร่”
“ไม่ใช่น้ะลิเลียนเธอเป็นแฟนเก่าฉันอ่ะตอนนี้เราขาดกันแล้ว”
เธอยิ้มอ่อนๆ
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรนายหนิ”
อยู่ๆไพลินก็ขัดขึ้น
“คุณยังไม่ตอบเลยน้ะค่ะว่าคุณเป็นใคร”
“ฉันชื่อลิเลียนค่ะเป็นลูกคนขายพวงมาลัยอยู่ที่ไฟแดงข้างหน้า อ่ะค่ะแล้วคุณละค่ะ”
“ฉันชื่อไพลินเป็นลูกของตระกูลทรัพย์ไพศาลค่ะ”
“อ่อค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ที่แท้ก็คนจนนี่เอง”
“ว่าอะไรนะค่ะคุณไพลิน”
เธอไม่ตอบลิเลียนแต่หันมาทางผม
“ที่รัก”
“เลิกเรียกชื่อนี้ซะเราขาดกันนานแล้ว”
“เอ่อเซโร่อย่าไปยุ่งกับแม่นี่เลยนะเธอหวังจะเอาสมบัตินายน่ะ
หีผู้หญิงคนนี้ไม่เปลี่ยนจริงๆผมชอบเธอไปได้ไงน่ะ
“เกี่ยวอะไรกับเธอ
“แต่ลินหวังดีกับเซโร่จริงๆนะ
“มันเรื่องของฉันเธอออกไปเดี๋ยวนี้”
“เซโร่…”
“ออกไป”
“ตามใจคุณฉันก็ไม่อยากอยู่เท่าไหร่หรอกเหม็นกลิ่นคนจน”
ตอนนี้ลิเลียนทำหน้านิ่งๆไม่โต้ตอบอะไรจนไพลินออกไปเธอจึง
ยิ้มมุมปาก
“เธอยิ้มอะไร”
“นายคบกับคนไร้มารยาทด้วยหรอ”
“อืมแค่เคย”
“ทําไมล่ะ”
“รู้เท่าไม่ถึงการณ์”
“หึๆๆ”
“เธอข่าอะไร”
“ป่าว”
ผมเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆจนหน้าใกล้ติดหน้าเธอ
“ถ้าไม่บอกฉันจูบนะ”
เธอหน้าแดงมากเลยทีเดียว
“ไอ้บ้า”
“เขินหรอ”
“ใครเขินนายกันไอ้หลงตัวเอง”
“ก็เธอไง”
ในตอนที่ผมคุยกับล้อเลียนอยู่กลับไม่รู้สึกเลยว่าไพลินแอบมอง
เหตุการณ์อยู่ตลอด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ