ตอนที่ 6

“นี่! ให้มันน้อยๆหน่อยนะ คนอย่างฉัน ไม่ใช่ไม่มีใครเอา ต้องเรียกว่าฉันไม่เอาใครต่างหากล่ะ!! นี่ไม่อยากจะโม้ นะ ขนาดว่าวันก่อน ยังมีคนมาทาบทามฉันให้เป็นลูกสะใภ้ คนรวย ฉันยังไม่เอาเลย!!

แค่กๆๆ

และทันทีที่พูดจบ..คนตรงหน้าฉันก็สำลักข้าวทันที และ นั่นเลยทำให้ฉันต้องรีบเอาแก้วน้ำไปจ่อปากให้พร้อมกับ บ่นออกมาเล็กน้อย

“ถึงจะบอกให้รีบกิน แต่ก็ต้องเคี้ยวข้าวด้วย จะรีบกลืน อะไรขนาดนั้น…อะๆ”

อีก อีก อีก..

และทันทีที่หมอนั่นดื่มน้ำเสร็จ…เขาก็พูดออกมา

“ซึมม…แล้วหมวยไปทำอะไรล่ะ เขาถึงอยากได้เป็นลูก สะใภ้..?”
คือเรื่องนี้มันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี..

คือวันก่อน ฉันเห็นผู้หญิงสูงอายุ เหมือนว่าจะก้าวขาไม่ ค่อยแข็งแรง ฉันก็เลยว่าจะเข้าไปช่วยพยุงในช่วงที่คุณป้า จะข้ามถนน..แต่แล้วพอฉันไปถึงคุณป้าก็ล้มลงพอดี และ ด้วยสัญชาตญาณฉันก็พุ่งตัวเข้าไปรองรับคุณป้าเหมือนที่ แบบว่า พระเอกวิ่งไปรับกอดนางเอกที่จะล้มอะ

แต่ว่านี่ก็ไม่ใช่ละครไง ฉันก็ล้มเลยจ้า…หัวกระแทกพื้น อย่างจัง รวมถึงแขนก็เป็นแผลถลอก แต่ว่าเรื่องมันเกิดที่ ฉันอะดีแล้วแหละ เพราะว่าถ้าคุณป้าล้มไปต้องแย่แน่ๆ ฉัน ยังอายุน้อย เป็นแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก..

หลังจากนั้นฉันก็เลยพาคุณป้าไปส่งที่รถ แต่ว่าคุณป้านี่สิ ไม่ยอม..ไปแถมยังตื้อจะพาฉันไปทำแผล และก็พาฉันไป ส่งที่บ้าน.. จนในที่สุดฉันก็ยอมไปด้วย..

และฉันก็พอจะรับรู้ได้ว่า คุณป้าเองก็ดูมีเงินเอาเรื่องอยู่ นะ เพราะนอกจากรถที่หรูหรา มีคนขับรถให้แล้ว ก็ยังโรง พยาบาลเอกชนที่แพงเอามาก และฉันก็ได้รับการบริการ ด้วยความรวดเร็วและดีเอามากๆเลยล่ะ แต่ว่ามันก็ไม่น่า สนใจเท่ากับประเด็นที่คุณป้าชวนฉันคุยในรถระหว่างไปส่ง หรอก..
เพราะ ท่านบอกว่า ท่านมีลูกชาย..และก็อยากให้ฉันเป็น ลูกสะใภ้ของท่าน..

คือแบบ..นี้มันไม่ใช่ละครไง..ชีวิตจริงมันยิ่งกว่า นั้น คนรวยแบบนั้น..ถ้าฉันได้เข้าไปเป็นลูกสะใภ้จริง ฉัน ว่า..มันต้องทุกข์เอามากๆแน่ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดที่จะ แต่งงานหรอก..

ฉันก็เลยต้องปฏิเสธท่านไป.. และหลังจากนั้น ฉันก็ไม่ได้ เจอป้าอีกเลย..ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว..

เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ แต่ว่าฉันก็ไม่อยากเล่าให้เขาฟัง เท่าไร..เพราะเดี๋ยวเรื่องจะยาว รวมถึงฉันก็เห็นว่าเรื่องมันก็ จบไปแล้ว ไม่รู้จะพูดอีกทำไม

นั่นเลยทำให้ฉันพูดไปว่า

“ช่างมันเถอะ นายอย่ารู้เลย รู้แค่ว่าฉันเป็นคนดีมากกกจน มีคนประทับใจ และอยากจะยกฉันให้เป็นลูกสะใภ้ของเขา ก็พอ”

“แล้วไง แล้ววันนั้นเธอตอบไปว่าไง”
“จะให้ตอบไงได้ล่ะ ก็ต้องปฏิเสธสิ! เราน่ะมันคนจน ส่วน คนพวกนั้นนะคนรวย นี้ไม่ใช่นิยายนะ คนละระดับอย่างนั้น อยู่ด้วยกันไปก็ไม่รอดหรอก.. แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่อยากมี แฟนด้วย”

“ไม่อยากมี?”

หลังจากที่เขาถามเช่นนั้น ฉันก็เริ่มหยิบสําลีมารองรับน้ำ ทําความสะอาดเช่นเดิม พร้อมกับยกมาป้ายใบหน้าเหมือน เดิมและพูดไปด้วย

“อืม..ใช่.. ฉันต้องดูแลน้อง ป๊า ม๊า ไม่มีเวลาไปดูแลใคร หรอก..”

“แล้วไม่คิดว่า คนคนนั้นจะมาช่วยดูแลน้อง ป๊า ม้าของเธอ เหรอ?”

“หื้ม? ดูแลทำไม.. นั่นมันน้องฉัน พ่อแม่ฉันนะ ฉันดูแลเอง ได้ทำไมต้องให้คนอื่นมาดูแลด้วย?..”

“ก็ดูแลเรื่องการเงินไง..เธอชอบเงินไม่ใช่เหรอ.. นี่ถ้าห มวยยอมเป็นลูกสะใภ้บ้านนั้นนะ ก็ไม่ต้องมาวิ่งวุ่นทำงาน เสิร์ฟแบบนั้นงกๆ ไม่ต้องมานั่งคิดเงินให้ปวดหัวเอาเวลาไปนั่งชี้นิ้วสั่ง อยากได้อะไรก็ได้..มีคนพร้อมจะ ประเคนของให้ตลอดเวลา ดีจะตายไป

ปีก!

และคำพูดของเขาก็ทำให้ฉันปาสำลีที่เช็ดหน้าลงบนโต๊ะ ทันที..ก่อนที่จะปรับสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

“ไอ้บ้า..ถึงฉันชอบเงินนะ แต่ฉันก็ชอบเงินที่ฉันหามาเอง ย่ะ..นั่นมันเงินของใครก็ไม่รู้ เขาหามาเอง เขาก็ใช้เอง สิ..ฉันจะไปใช้ของเขาทำไม..

“แล้วอีกอย่างนะ นายไม่รู้อะไรซะแล้ว ถ้าไม่มีผล ประโยชน์ มีเหรอ พวกคนรวยจะมามองฉัน ถ้ามองนะ คน พวกนั้น ก็คงเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นคนรวยเท่านั่นแหละ คงคิดว่า มีเงินแล้วอยากจะทำอะไรก็ได้ อยากจะเล่นสนุก กับชีวิตของคนอื่นก็ได้ ล่ะสิ แต่บอกเลย ถ้าคิดจะมาทำ แบบนี้กับฉันแล้วล่ะก็ โนจะ..ฉันเหมยลี่..คนนี้ ไม่มีวันเป็น ของเล่น หรือของแก้เครียดสนุกๆของคนรวยพวกนั้นเด็ด ขาด..”
แค่กๆๆๆ

และทันทีที่พูดจบ..ก็เป็นอีกครั้งที่คนตรงหน้าสําลักน้ำที่ กำลังดื่มอยู่..

“นี่ กินข้าวก็ติดคอ กินน้ำก็สําลัก..งั้นไม่ต้องรีบกินแล้ว กิน ช้าๆก็ได้ ฉันก็ยังเช็ดหน้าไม่เสร็จด้วย

หลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันก็คว้าสําลีมาเช็ดหน้าที่ใกล้จะ หมดแล้วอีกรอบ…เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกินข้าวเกือบจะหมด แล้ว..แต่แล้วในขณะที่ฉันเช็ดหน้าอยู่นั้น เขาก็เอ่ยปาก ออกมา

“แค่กๆ..ฮืมมม… จะบอกอะไรให้นะหมวย แค่กๆ ที่ คนรวยต้องมองหาผลประโยชน์อีกฝั่ง จริงๆแล้วมันเป็น เพราะว่ารอบตัวพวกเขาเหล่านั้น ก็มีแต่คนที่มาหวังผล ประโยชน์จากเขาทั้งนั้นเหมือนกัน ถ้าพวกเขายอมอ่อน กับเรื่องนี้ เขาก็หมดตัวกันพอดี…ส่วนเรื่องผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ หญิงที่ดีจริง ไม่ได้เข้ามาเพราะอยากเกาะ อยากดัง พวก เขาเหล่านั้นก็ไม่มองผู้หญิงพวกนั้นเป็นของเล่นหรอก..

“แหมมมมม เข้าใจคนรวยดีเหลือเกิ๊นนนนะพ่อค้นนเป็นคนรวยเหรอฮะ นายอะ….

……ถ้ารวย แล้วจะมานั่งให้หมวยมาเลี้ยงข้าวแบบนี้เห รอ..ครับบ แต่ที่เข้าใจดี..เพราะมหาลัยที่เฮียเรียน มีแต่คน รวยๆทั้งนั้นไง..เฮียก็เลยรู้ดี”

อ้อ..ก็จริงนะ มหาลัยนั่นคงมีแต่คนรวย..

“อืม..ก็จริง ..แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันว่า…อย่างพวกเรา ห่างๆคนรวยไว้ก็ดี..ฉันนะรู้ดี เลยล่ะ …เห็นฉันหมวยๆ จืดๆ แบบนี้ ฉันก็เคยมีผู้ชายรวยมาจีบนะ..

“หม อย่างหมวยเนี่ยนะ…บางทีผู้ชายที่รวยก็คงไม่ค่อยมี รสนิยมซักเท่าไ….”

ครืดดดดด

“นี่!!! ข้าวอะ จะให้ฉันเลี้ยงมั้ย!”

หลังจากที่อีกฝ่ายพูดกวนแบบนั้น ฉันก็ลากจานของเขา เข้ามาทันที..ก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งยิ้ม พูด และลากจานกลับ คืนไป
“ขอโทษคร้าบบบ.. อะเล่าต่อๆ

“หึ.. ก็…ไม่มีอะไรให้เล่าหรอก…. เพราะว่าฉันไม่สนใจ ไม่ยุ่งด้วย…บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีเวลาสนใจใครหรอก นอกจากคนในครอบครัว ”

“อ่อ อืม..งั่ๆ”

แต่แล้วระหว่างที่หมอนั่นกินข้าวอยู่พร้อมกับยิ้มแปลกๆ ฉันก็คิดอะไรสนุกๆบางอย่าง จากคำถามของเขาก่อนหน้า ได้

“เออ แต่เอาจริงๆนะ ฉันว่าฉันจะเปลี่ยนทัศนคติใหม่แล้ว ล่ะ…ถ้ามีคนรวยมาจีบฉันจริงๆ ฉันว่าฉันไม่ปฏิเสธก่อนดี กว่า..”

“เพราะว่า ฉันจะหลอก ให้เขาพาไปกินอาหารร้านเด็ดๆที่ ฉันอยากไปกินก่อน..คริคริ นี่ๆ แป๊บนะ”

ทันทีที่พูดจบฉันก็วางสำลี และเปิดมือถือ ค้นหาร้านค้าที่ ว่าหันไปให้เขาดูทันที ก่อนจะบรรยายสรรพคุณร้านนี้ให้เขาฟัง..

“เนีย ร้านนี้ๆๆ มันเป็นร้านอาหารจีนเก่าแกที่น่าจะพอๆ กับสมัยรุ่นเหล่ากงฉันเลยล่ะมั้ง แต่ว่า..คุณเหล่ากงร้านนี้ ประสบความสําเร็จจนขยายกิจการได้ใหญ่แบบนี้..ฉันเอง ก็อยากจะไปลองกินดูซักครั้งว่ามันเด็ดยังไง เพื่อเอามา ปรับปรุงกับที่บ้านฉัน..แต่ก็นะ นอกจากราคาที่แพงหูฉี่แล้ว เรื่องคิวที่จะได้กิน ก็โหดเอาเรื่องเลยล่ะ เขาว่ากันว่า ร้านนี้ มันต้องจองข้ามปีเลยเชียวนะ…เนียนายว่า คนรวยจะลัดคิว ให้ฉันได้มั้ยอะ ฮ่าๆๆ

หลังจากที่ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี ฉันก็หยิบมือถือคืนจาก เขา ในขณะที่เขาก็ดูสีหน้านิ่งเหมือนไม่ค่อยพอใจ ก่อนที่ จะพูดออกมา

“ร้านนี้ไม่อร่อยหรอก…

หื้ม??

“นายเคยกิน?”

“ไม่เคย..แต่ดูจากภาพก็รู้แล้วว่าไม่อร่อย..
นี่ล่ะ ถึงบอกว่าเขากวนจริงๆ

“ถ้าไม่อร่อย จะได้มิชลิน สองดาวหรือไง เนี่ยๆๆ ดูๆๆ เห็น มั้ย ฮะ!”

หลังจากที่ฉันยื่นหน้าจอให้เขาดู เขาก็มองดูผ่านๆ ก่อนที่ จะมองหน้าฉันจริงจังและพูดออกมา

“อืม..งั้นถามหน่อย….ถ้าคนรวย หมวยว่า ลัดคิวให้ ได้….หมวยคิดว่าพวกนั้นจะทำให้หมวยฟรีๆเหรอ ไหน บอกเองว่าคนรวยหวังผลประโยชน์”

เออ..ก็นั่นนะสิ.. ของฟรีไม่มีในโลก..คนรวยหรอก

“เออ..พูดอีกก็ถูกอีก อืมๆ งั้นเปลี่ยนใจและ เลิกๆ เลิก ความคิดทุกอย่าง ถ้าคนพวกนี้เข้ามาจีบ ฉันจะออกให้ห่าง ไว้ดีที่สุด …..บอกไว้เลย คนพวกนั้นอะนะ แค่ขาอ่อนก็ อย่าหวังเลยว่าจะได้เห็น เชอะ!”

หลังพูดพร้อมสะบัดหน้าอย่างไม่ใส่ใจจบ ฉันก็หันไปดูที่ กระจกข้างๆอีกครั้ง เพื่อตรวจสอบว่ายังมีเครื่องสำอางค์ติด อยู่ที่หน้าอยู่มั้ย..และก็พบว่ามันยังเหลืออีกนิดเดียวก็หมด แล้ว ฉันก็เลยจัดการหยิบสําลี..เทน้ำ และเริ่มเช็ดอีกครั้ง แต่แล้วอยู่ๆ ฉันก็รับรู้ถึงแรงเบาๆที่มาแปะ ลงบนหัวฉันสองสามที พร้อมกับคำพูดเสียงทุ้มที่ลอยเข้า

มา

แปะ แปะ

“ดีมากยัยหมวย..ห้ามไปยุ่งกับใครนอกจากเฮียคนเดียวก็ พอ

หื้มม..?

ทำไมกันนะ.. ทำไมอยู่ๆฉันก็รู้สึกหวิวๆแปลกๆ กับคำพูด รอยยิ้มและท่าทางของผู้ชายคนนี้ที่กระทำออกมา..

อาจจะเป็นเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำแบบนี้กับ ฉัน..และมันทำให้ฉันต้องโวยวายใส่กลับไปในทันที

“นี่!! ฉันไม่ใช่เด็กนะ.. แล้วก็ไม่ว่าจะนายหรือใคร ฉันก็ไม่ ยุ่งทั้งนั้นแหละ

“อืม..ก็ดี..แล้วก็..ห้ามตกหลุมรักเฮียล่ะ ยัยหมวย…
ตกหลุมรักเขานี่นะ? นี่เขาคิดว่าเขาเป็นเทพบุตรมาเกิด หรือไง ที่ใครๆก็ต้องหลงรักเขา เขาต่างหากที่ไม่ควรมา ตกหลุมรักฉัน

“ฉันไม่มีทางตกหลุมรักนายหรอก…นายนั่นล่ะ อย่ามา ตกหลุมรักฉันก่อนก็แล้วกัน”

“หึหึ.. ไม่มีทางแน่นอน!

“ฉันก็ไม่มีทางย่ะ!!”

พริบ..

แต่แล้วระหว่างนั้น คุณลุงก็เอาของอีกอย่างที่ฉันสั่งไว้ว่า พอกินเสร็จค่อยเอามาให้ที่โต๊ะ.. นั่นก็คือ ข้าวมันไก่พิเศษ อีกอันแบบกลับบ้าน มาวาง….และเมื่ออาหารนั้นถูกวางลง ก็ทำให้ฉัน ต้องเปลี่ยนมาโฟกัสเรื่องเขา ไปเรื่องใหม่แทน เรื่องคำพูดของคุณลุงที่พูดอีกแล้ว..

“ลุงว่าหนูตอนนี้ไม่แต่งหน้า น่ารักกว่าตอนแต่งหน้าอีก นะ…

ถ้าหน้าสดฉันแย่กว่าหน้าที่แต่งไปเล่นงิ้ว ฉันว่าฉันก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยิ้มรับและตอบคุณส่งออกไป

“ขอบคุณค่ะ ..ทั้งหมด หนึ่งร้อยบาทใช่มั้ยคะ ค่ะ…ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะคุณลุง

แต่แล้วทันทีที่คุณลุงรับเงินไป คุณลุงก็พูดกับฉันเล็กน้อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นหันไปพูดกับผู้ชายตรงข้ามฉันแทน

“จ๊ะๆ…เออนี่พ่อหนุ่ม ลุงแนะนำอะไรให้นะ แฟนน่ารักๆ แบบนี้ อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียวนา

“ครับ…ก็นั่นนะสิครับ….ผมก็คิดแบบคุณสูง หึหึ”

ฮะ..!!

“ไม่ใช่แล้วค่ะลุง เขาไม่

“ลุง! เมียลุงหันมาจ้องอีกแล้ว”
แต่แล้วยังไม่ทันที่ฉันจะอธิบายออกไป เขาก็เรียกลุงและ ชี้ไปยังเมียของคุณลุงที่จ้องมองมาในทันที..

“เห้อออ.. เมียลุงนี่น้า ไม่ได้เลย เห็นลุงยืนคุยกับลูกค้า สวยๆแล้วดึงตลอด..ทั้งๆที่ก็เห็นๆกันอยู่ว่า หนูน่ะมากับ แฟน… เอ้อ! ไอ้หนูก็อย่าทิ้งแบบนี้นะ…ส่วนหนูน่ะทั้งสวย และน่ารัก ไม่ต้องกลัวผัวเองจะนอกใจหรอก อีกอย่าง หึงบ่อยๆมันดูไม่ค่อยน่ารักหรอก เชื่อลุง ลุงเจอมากับ ตัว…ส่วนพ่อหนุ่มก็รักเดียวใจเดียวนะ อย่าทำอะไรให้เขา ต้องโมโหบ่…”

“ไอ้แก่!! กลับมาได้แล้ว…”

“เนี่ย อย่าทำให้โมโหบ่อยๆ ไม่งั้นจะมีสภาพแบบลง….ลุง ไปล่ะ…จ้าาา..ที่รัก%#@$”

หลังจากนั้นคุณลุงก็ส่งยิ้มให้นายนั่นอีกครั้ง ก่อนจะหันไป ตอบให้ภรรยา และเดินไปหาเหมือนตอนแรกไม่มีผิด ใน ขณะที่ฉันกลับได้รับ สีหน้า สายตาที่ยิ้มขันของเขา พร้อม กับเสียงหลุดหัวเราะเล็กน้อย.. นี่คงสนุกที่ได้แกล้งคนแก่ ว่าเราเป็นแฟนกันสินะ..

แล้วหนักกว่านั้นก็ตรงที่ลุงเรียกบอกว่า เขาเป็นตัวฉันนี่แหละ!

นั่นเลยทำให้ฉันลุกขึ้นยืน ยื่นห่อข้าวมันไก่ส่งไปให้เขา เท้าสะเอว และโวยวายออกมาทันที

“อ่ะ.. …ของนาย เอาไปกินเป็นมื้อเย็นนะ..แล้วก็…พรุ่งนี้ 9 โมง มาที่ร้านฉันด้วยล่ะ! เข้าใจ…

หลังจากที่ฉันยื่นห่อข้าวมันไก่ส่งไปให้เขา ฉันก็พูดและ ลุกพรวดเดินออกจากร้านไปในทันที..และไม่วายที่จะเดิน ไปคุยกับคุณลุงให้เขาใจ และพูดดังๆให้เขาได้ยินด้วย

“ลุงคะ เขาไม่ใช่แฟนและไม่ใช่ผัวหนูค่ะ!!!

หลังพูดจบ ฉันก็เดินปึงปังออกไปทันที ไม่สนใจสีหน้า หรือคำตอบของคุณลุง แต่พอฉันก้าวเท้าได้ยังไม่ถึง 3 ก้าว เสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังไล่หลังมาในทันที

“ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้และมื้อเย็นนะคร๊าบบบ เจ๊ห มวย..!!”

เห้อออ… หวังว่า..สิ่งที่ฉันตัดสินใจไปในวันนี้จะทำให้ทุกอย่างมันออกมาดี และหวังว่าฉันจะไม่เป็นไมเกรน ก่อนได้เงินหนึ่งแสนนะ!!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ