ตอนที่ 4

เสียงนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเข้มเครียดและใบหน้าของเขาก็ดุดัน มากขึ้นกว่าเก่า รชนิชลกลืนน้ำลายแทบไม่ลงเพราะทั้งจุกทั้งตีบ ตัน แต่แล้วโดยไม่ทันตั้งตัวไหล่บางก็ถูกมือหนากระชากเข้าไป หาร่างสูงใหญ่

“นี่พวกคุณเล่นอะไรกัน!

เขาครามและสบถออกมาเสียงดังขณะขจดหมายไว้ในมือ แน่น รชนิชลเย็นเยือกตั้งแต่คอลงไปถึงปลายเท้า ดวงตาดุดัน ของเขาราวกับมีอำนาจทำให้เธอสั่นไปหมดทั้งตัว

“คาร์ล…ฉันไม่รู้เรื่องนี้นะคะ นี่เป็นจดหมายที่พี่ฝากไว้ให้คุณ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในนั้นเขียนไว้ว่ายังไง

“อ่านมันซะสิ!”

เขาออกคำสั่งพร้อมทั้งผลักหญิงสาวออกห่างและโยนแผ่น กระดาษนั้นให้ รชนิซลก้มลงเก็บแผ่นกระดาษยับยู่บนพื้นขึ้นมา อ่าน เธออยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออกเมื่อได้เห็นข้อความใน จดหมาย

คาร์ลอสที่รัก

อย่าพึ่งโกรธหลังจากได้อ่านจดหมายฉบับนี้ นี่จะเป็นสิ่ง สุดท้ายที่ฉันอยากบอกคุณ ในขณะที่คุณได้อ่านความในใจของ ฉัน ฉันก็คงไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ได้อยู่ในฐานะเจ้าสาวสำหรับงานแต่งที่คุณจัดมันขึ้นเพื่อเรา ฉันพึ่งรู้สึกตัวในวินาทีสุดท้ายว่า หัวใจของฉันไม่ได้เป็นของคุณ อยากขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ ผ่านมาและขอบคุณที่คุณรักฉัน ฉันไม่สามารถฝืนใจให้แต่งชุด เจ้าสาวสำหรับผู้ชายที่ฉันไม่ได้ซื่อตรงต่อเขาได้ และมันอาจ ทำให้คุณสบายใจในภายหลังหากคุณจะไม่ได้อยู่กับผู้หญิงคน นั้น ฉันรักคุณเสมอแต่ฉันก็จำเป็นต้องไป ไม่ว่าจะอย่างไรระหว่าง เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

รักคุณเสมอค่ะ

“วีไปไหน…บอกผมมาเดี๋ยวนี้!

คาร์ลอสกระชากร่างบางเข้าไปหาอกกว้าง รชนิชลซึ่งไม่ทัน ได้ตั้งตัวแทบจะกรีดร้องออกมาในวินาทีนั้น จดหมายของวรรษ มลหล่นจากมือหญิงสาวที่ปากสั่นระริกด้วยความกลัว นัยน์ตา ของเขาเข้มเหมือนบ่อโคลนสีหมองจัด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็น ความโกรธแค้นระเบิดออกมาจากตัวเขา

“ฉะ…ฉันไม่รู้…ฉันไม่รู้ค่ะ

“ทำไมคุณไม่รู้ในเมื่อคุณเป็นน้องสาวของวี หรือว่าที่ไปครั้ง นี้คุณก็มีส่วนรู้เห็นด้วย”

“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

รชนิชลกรีดเสียงแหลมพร้อมทั้งออกแรงผลักหน้าอกกว้างสุด ชีวิตแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเธอผลักไสก็เหมือนยิ่งยั่วยุโทสะของคาร์ลอสที่โหมแรงเหมือนไฟลามไหม้ ชายหนุ่มบีบไหล่หญิงสาว ไว้แน่น มือหนาหนักยิ่งกว่าทีมเหล็กทำร่างเล็กเจ็บร้าวเหมือน กระดูกจะแตกหัก

“นี่มันเรื่องบ้าชัด ๆ!”

คาร์ลอสเสียงดังและสบถสาบานออกมาอย่างไม่เกรงใจหญิง สาว ถึงเวลานี้เขาจะยังเห็นใจใครได้อีก ในเมื่อการหนีไปของ วรรษมลเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา

“บอกมาว่าพี่สาวคุณหนีไปไหน”

รชนิชลส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ฉันไม่รู้…อย่า…คาร์ล…ฉันเจ็บ!”

ร่างบางร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอไม่เคยเห็นวิญญาณซาตาน ในตัวเขาที่มันสำแดงฤทธิ์เดชออกมาอย่างน่าสะพรึงเหมือน อย่างวันนี้ ยิ่งรชนิชลร้องไห้ก็ดูเหมือนคาร์ลอสไม่ได้ใส่ใจต่อ ท่าทีหวั่นกลัวของเธอเลยด้วยซ้ำ

“คุณไม่รู้แต่ก็กล้าที่จะเข้ามาบอกผมเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ…คุณ คงเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วสินะก่อนจะเข้ามาพบผม

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง “คาร์ล… สิ่งที่ฉันอยากจะบอก คือฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ฉันแค่อยากให้คุณใจเย็น…

“เรื่องแบบนี้ใครใจเย็นอยู่ได้ก็คงบ้าแล้ว! บอกผมมาว่าตอนนี้ แม่ของวีอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่นี่…คาร์ล”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมองพร้อมกันและคนที่ตกใจ มากที่สุดคือรชนิช เมื่อเห็นว่าแวววลีก้าวเข้ามาในห้องด้วย ท่าทางหวาดหวั่นไม่ต่างจากเธอ

“ป้าคะ…ออกไปรอข้างนอกก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูจะคุยกับคาร์ล เอง”

หญิงสาวยังมีแก่ใจร้องบอกป้าของเธอออกไปทั้งที่ถูกร่างสูง ใหญ่กอดรัดไว้ในอ้อมแขนจนแน่น หากแต่แววว ส่ายหน้า

“คาร์ล…ฉันต้องขอโทษคุณด้วย….เรื่องที่วีหนีงานแต่งเป็น เพราะฉันไม่ดีเอง”