บทที่ 6 โกหกไม่เป็นก็อย่าเลย

หยิ่นหานไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้เลยมาก่อนในชีวิต

ผู้หญิงที่เขาเคยเล่นๆด้วยก็ไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน เขา โดนผู้หญิงตีจนสลบ ถูกหามส่งโรงพยาบาลกลายเป็น ขี้ปากชาวบ้านสนุกปาก

ส่วนตัวต้นเรื่องก็หนีไปแล้ว

เสี่ยวซีที่กำลังรู้สึกผิดก็กลับถึงบ้าน

เธอเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกที่คิดว่าคงไม่มีใครอยู่ บ้าน แต่หยางหลินหลินก็พูดขึ้นมา “ไปไหนมาล่ะ”

ใจตกลงไปที่ตาตุ่ม

เสี่ยวซีตกใจจึงมองตามไปเสียงก็พบว่าเขายืนอยู่ตรง ระเบียง ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ในเงามืดให้ความรู้สึกถึง ความเย็นเยือก

“ไปบ้านเพื่อนมา”

“เสิ่นเสี่ยวซี เธอโกหกไม่เป็นอย่ามาพยายามเลย”

น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก

กู้หมิงจรื้นเดินมาหาเธอ เขาก้มลงมามองเธอแล้วก็ เห็นแผลที่อยู่บนหัวเธอ
ที่แท้วันนี้เธอก็ได้รับบาดเจ็บ

เขาคิดว่า…

เสิ่นเสี่ยวซีอยู่ดีดีก็คิดว่าเขาเองก็เย็นชากับเธอขนาด นี้ เขามีสิทธิ์อะไรที่จะมาบีบบังคับเธอ เขาเองก็แอบมี คนอื่น ที่เจ็บตัววันนี้ก็เพราะเขา

มืออุ่นของเขาถูกยื่นมาแตะที่หัวของเธอเจ็บจนเธอ ต้องสูดลมหายใจ กู้หมิงจวิ้นถึงได้ชักมือออก แต่เขาก็ พูดอย่างเรียบๆ “ทีหลังไม่อนุญาตให้กินเหล้านะ”

ทั้งตัวเธอมีแต่กลิ่นเหล้าจนเขารู้สึกได้

เสี่ยวซีมองตามหลังเขาไป ในใจมีคำพูดที่พูดออกมา ไม่ได้อย่างทรมาน

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เสี่ยวซีก็เดินเข้าห้องนอนไป ก็ได้ยินที่เขากำลังคุยโทรศัพท์

เสี่ยวซีแอบมองดูเขา นิ้วเรียวยาวกำลังจดข้อมูล ดวงตาปิดเพียงครึ่งจนเห็นเปลือกตา มุมปากที่กำลังยิ้ม น้อย

คิ้วที่ยกเล็กน้อยสอดคล้องกับรอยยิ้มบนหน้า โดย เฉพาะลักยิ้มนั่นทำให้คนใจสั่น
ที่ทำให้เธอเจ็บก็คือ เขาไม่เคยยิ้มให้เธอแบบนั้นมา ก่อนเลย

“มองอะไร มันมีอะไรตลกขนาดนั้น ไหนฉันดูด้วย” เธอเขยิบเข้าไปแล้วก็ยื่นมือออกแล้วก็ปล่อยตกลง

กู้หมิงจวิ้นเก็บโทรศัพท์ มองเธออย่างซับซ้อน สายตา นั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเข็มกำลังทิ่มลงไปที่เธอ

เสี่ยวซียิ้มน้อยๆ “ขี้หวง ไม่ให้ฉันดูก็แล้วไป

เธอเองก็น่าจะไม่รู้ว่าน้ำเสียงของตัวเองนั้นแปร่ง ขนาดไหน แค่ได้ยินกู้หมิงจนพูดใจเธอก็ตกลงไปที่ ตาตุ่ม คิ้วก็ขมวดยุ่ง ใบหน้ารูปไข่ปรากฏรอยยิ้มอย่าง ฝืนๆ

“เสี่ยวซี”

คำพูดของเขาเหมือนจะกำลังเคาะประตูในห้องใจ ของเธอ ตั้งเดือนมาแล้วเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่า เสี่ยวซี เพราะเขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มเสิ่นเสี่ยวซีมา โดยตลอด

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน เธอกับรู้สึกเสียใจเหลือ เกิน อยากจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมนั้นร้องไห้ให้สาสมใจ

แต่เธอทำได้แค่หมุนตัวกลับไปแล้วยิ้ม “นอนเถอะ”
เธอกลัวที่จะพูดกับเขา

กลัวว่าเขาจะพูดว่า”เสี่ยวซี เราหย่ากันเถอะ”

กู้หมิงจนมองท้ายทอยของเธอ ในใจรู้สึกแปลกๆ แต่ สุดท้ายก็นอนหลับไปข้างๆเธอ

ทั้งคู่นอนหันหลังให้กันบนเตียงใหญ่ ห่างกันเป็นวา ราวกับเป็นคนแปลกหน้า

ช่วงที่ผ่านเขาเองก็มอบให้เธอแค่ความเย็นชา ครั้งนี้ เธอก็คงไม่กล้าที่จะแอบมองดูเขาจากทางด้านหลังอีก แล้ว แถมยังบากหน้าไปกอดเขาอีก

น้ำตาเธอไหลลงอย่างเงียบๆจนเปียกหมอน

ตอนนั้นเอง

โทรศัพท์ของเธอก็สั่นๆ เธอกลัวว่าจะทำให้เขาตื่นก็ รีบเอื้อมมือไปคว้า มีข้อความเข้ามาเสี่ยวซีแอบเปิดดูก็ พบว่ารูปภาพบนหน้าจอนั้น ทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบ จะขาดใจ

เป็นรูปที่เขากับผู้หญิงคนอื่นนอนด้วยกัน

ในรูปนั้นเขากอดผู้หญิงคนนั้นนอนด้วยกันอย่าง เปลือยเปล่า เขาหลับสนิท

ไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นบนรูปภาพ แต่เสี่ยวซีก็ไม่ได้โง่ แค่เธอเห็นเธอก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงที่เขา เลี้ยงดูไว้

แต่เธอรู้สึกคุ้นตากับผู้หญิงคนนั้นอย่างประหลาด กู้ หมิงจวิ้นหันมาพอดีเสี่ยวซีรีบเก็บโทรศัพท์ลงใต้หมอน แล้วก็ร้องไห้

มือเขากอดมาที่เอวของเธอกอดเธอจากด้านหลัง

เขาอยู่ใกล้เธอขนาดนี้แต่กลับรู้สึกว่าเขาอยู่ไกลเหลือ เกิน สองคนนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเธอค่อย ยกมือของเขาออก

แล้วหมุนตัวกลับไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ มองเขา

กู้หมิงจวิ้นขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไร”

“หมิงจวิ้น”

“อืม”

เธอกรอกตาแล้วหายใจเข้าลึกๆแล้วก็พูดออกมาว่า “เราเลิกกันเธอ”

เธอไม่ได้พูดคำว่า “หย่า” แต่กลัวว่าถ้าเธอพูดออกไป

แล้วจะร้องไห้

เธอเงียบ
เขาเม้มปากบางนั้น หน้านิ่วคิ้วขมวด มองเธออย่าง เต็มไปด้วยคำถาม

“เสิ่นเสี่ยวซี เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไร

เธอหลบตาไม่กล้ามองดูสายตาคู่นั้นของเขา เธอยิ้ม อย่างเจ็บปวด “เราแต่งงานกันมาตั้งเดือนหนึ่งแล้ว ฉัน รู้สึกได้ว่าคุณไม่มีความสุข กู้หมิงจวิ้น ฉันไม่รู้จริงๆว่า ทำไมคุณถึงได้ขอฉันแต่งงาน แต่ฉันเข้าใจว่ามันไม่ใช่ ความรักเราก็เลยไม่มีความสุขกันทั้งคู่ งั้นเราก็เลิกกัน ถึงตอนนี้เราเองก็เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน