บทที่ 12 คนที่ไม่ถูกรักต่างหากที่เป็นเมียน้อย

มือข้างหนึ่งของหยิ่นหานโอบเอวของหญิงสาวเอาไว้ เขาล้มลงจนหลังเจ็บ ริมฝีปากงามพูดถึงอุบัติเหตุที่เกิด ขึ้น “ผู้หญิง เล่นภาษาอะไรของเธอ”

น้ำเสียงและรอยยิ้มที่บอกไม่ถูก

เขาคิดว่าที่เธอกล้ารับปากก็เพราะว่าเคยซ้อมมา แต่ ใครจะไปรู้เธอหลับตาปี่แล้วพุ่งเข้ามาใส่ ถ้าเกิดว่าเขา ไม่ยั้งมือเธอต่างหากที่จะเป็นคนเจ็บตัวล้มลงไปที่พื้น

หลังจากที่เขายั้งมือ เธอก็กดลงที่ไหล่ของเขา สอง คนก็สูญเสียการทรงตัวก็เลยทำให้กลายเป็นภาพที่ทุก คนคิดว่าเขาล้มลงที่พื้น

สองมือของเธอกองอยู่บนออกเขา หน้าของเธอแดง เธออยากจะลุกขึ้นแต่เขาก็โอบเอวเธอไว้กดลงเธอด้าน ล่าง อกแข็งแกร่งของเขากดร่างของเธอไว้อย่าง ร่าง ทั้งร่างของเขาอยู่บนตัวเธอ

หนักมาก

เสี่ยวซีหันใบหน้าที่แดง แล้วก็พูดอย่างโกรธ “ทะลึ่ง ลุกขึ้น”

“ทะลึ่ง”

เขาแทบบ้า “แม่สาวน้อย ถ้าเกิดว่าไม่ทำอะไรเลยเดี๋ยวเธอจะต้องมาขอโทษฉันอีกเรื่องเรียกฉันแบบนี้

พูดจบเขาก้มหัวลงก็จูบเธอ เสี่ยวซีร้องตะโกนแล้วก็ หันหน้าหนี เม้มปากตัวเองแน่น เธอทำแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ หยิ่นหานยิ่งรู้สึกสนุก เขามีชิวิตมายี่สิบกว่าปีไม่เคยมีผู้ หญิงคนไหนปฏิเสธหรือต่อต้านจูบของเขาเลย

ร่างกายของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะ เอาชนะ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายหนุ่มที่ผ่านผู้หญิงมามากมาย เขายิ่งอยากจะเอาชนะหญิงใต้ร่างคนนี้

เสิ่นเสี่ยวซีทั้งโกรธทั้งอาย ถ้าเกิดว่าสายตาสามารถ ฆ่าคนได้ ชายหนุ่มที่อยู่บนร่างเธอคนนี้จะถูกแหลกเป็น ผุยผล

เขาจงใจเอาแขนวางไว้ข้างตัวเธอ ลมหายใจอุ่นๆ ปะทะลงบนหน้าเธออย่างรู้สึกได้ เขาพูดเสียงเบา “ทุก คนก็เห็นชัดว่า เธอเป็นคนน็อคฉัน สรุปแล้วใครกันแน่ ทะลึ่ง เธอหรือฉันกันแน่

“คุณมัน”

เขาทำไมถึงกล้าพูดจาแบบนี้

เสิ่นเสี่ยวซีโตขนาดนี้ไม่เคยโกรธใครมาก่อน เธอ โกรธจนผนกหัวขึ้นมากัดลงไปที่ไหล่ของเขา
เสียงร้องของเขาดังลั่นห้องซ้อม

เงินเสี่ยว เตรียมตัวที่จะบอกลา

เธอหนีออกมาจากโรงซ้อมเทควันโด้ ไม่เพียงแต่กัด อีกฝ่ายเท่านั้น แต่ยังทำให้ลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทไม่ พอใจ ทำเรื่องสัญญาเป็นโมฆะไปอีก

แต่เมื่อเธอกลับถึงบริษัท กลับมีคนจัดการเรื่องที่ ทำงานให้เธอใหม่ จนกระทั่งผู้จัดการใหญ่เฉิงซือหมินก็ เข้ามาหาเธอด้วยตัวเอง เขากดไหล่เธอให้นั่งที่ที่นั่งใหม่ เขาพูดอย่างหัวเราะว่า “เสี่ยวซีต่อไปเธอนั่งที่นี่แหละ ขาดเหลืออะไรก็บอกเสี่ยวหลี่ ไม่ก็มาบอกกับฉันเลย ก็ได้ เข้าใจไหม”

เสี่ยวซีถึงกับงง ไม่รู้เรื่องที่เมื่อเธอออกไปหยิ่นหาน ก็โทรศัพท์มาหาเฉิงซือหมินที่บริษัทถามเรื่องเกี่ยวกับ เสิ่นเสี่ยวซี เฉิงซือหมินเป็นคนฉลาดก็รู้ว่าหยิ่นหานต้อง รู้สึกอะไรกับเสิ่นเสี่ยวซีแน่

“ผู้จัดการคะ ฉันทำเรื่องสัญญาพังแล้ว ฉันว่าฉันลา ออกดีกว่าค่ะ

“ไม่ต้องหรอก เรื่องสัญญาอะไรนี่จัดการเรียบร้อย แล้ว เธอก็ตั้งใจทำงานไป คืนนี้เราเหมาห้องที่ผับ เฟยจื่อจัดงานเลี้ยงสำหรับต้อนรับเธอ งานนี้เธอพลาด ไม่ได้นะ” เฉิงซือหมินจะปล่อยให้เธอไปไม่ได้สวรรค์ อุตส่าห์ส่งแม่พระมาให้แบบนี้ พอเธอมาอยู่ก็สามารถ จัดการบริษัทหยิ่นชื่อซะอยู่หมัด
ความมืดสลัว

เมื่อกู้หมิงจวิ้นกลับถึงบ้าน ก็เห็นเสิ่นอานนี่กำลังง่วน อยู่ในครัว

อยู่ดีดีเขาก็คิดขึ้นมาในใจก็มีความรู้สึกเปรียบเทียบ เหมือนกับเดือนที่ผ่านมา เขาก็ต้องยอมรับว่าว่าเสี่ยวซี ต่างหากที่เป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ พอวันนี้มาเห็นคน อื่นสวมผ้ากันเปื้อนของเธอ ในใจเขาก็รู้สึกไม่ค่อยชิน

อานนี่หันหน้ามาเห็นเขากลับมาบ้าน ก็ยิ้มแล้วก็เดิน มากอดเอวเขา “พี่หมิงจวิ้นพี่ว่าฉันใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้ สวยไหม

เขานิ่งแล้วก็ปลดมือเธอออก “พี่เธอล่ะ”

“เธอโทรมาบอกว่าวันนี้จะกลับดึก” เธอยิ้มในอ้อม กอดของเขา “ในที่สุดพวกเราก็มีเวลาพอที่จะอยู่ด้วย กันแล้ว”

“อานนี่”

เขาพูดเสียงเข้ม “ที่นี่ที่บ้าน เสี่ยวซีจะกลับมาเมื่อไหร่ ก็ได้”

เธอแหงนหน้ามองเขา “กลับมาแล้วยังไง ที่พี่ซื้อที่นี่ ก็ เพื่อจะแต่งงานกับฉันไม่ใช่เหรอ กู้หมิงจวิ้น พี่กล้าพูดเห รอว่าไม่ได้ซื้อบ้านหลังนี้เพราะฉัน” เสี่ยวซีกลับมาแล้ว ยังไง เธอควรจะรู้ตั้งนานแล้วเรื่องความสัมพันธ์ของเรานี่ยังถือว่าฉันยังปรานีนะที่โกหกเธอ ไม่งั้นฉันบอกความ จริงไปแล้วแล้ว”

ในความคิดของเสิ่นอานนี่ คนที่ไม่ถูกรักต่างหากที่ เป็นเมียน้อย