บทที่ 4 ไม่แบ่งให้คุณ

แหวนนั้นเขาเป็นคนสวมให้เธอ แม้แต่วันงานเขาเอง ก็ยังมาสาย แต่สุดท้ายก็ยังมาสวมให้เธออย่างอบอุ่น เหมือนเป็นคำมั่นสัญญาชั่วชีวิต

คำมั่นสัญญา อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงบนโลกใบนี้ เสี่ยวซีรู้สึกเหมือนโดนกลั่นแกล้งจึงนั่งอย่างโง่ๆอยู่ ตรงนั้น

เธอเองก็ไม่รู้จริงๆว่าสามีของเธอกับผู้หญิงคนอื่น กำลังทำอะไรกันอยู่

ตอนที่เธอเจ็บปวดที่สุด คนเดียวที่เธอจะพูดจะบ่นได้ ก็แค่ เสิ่นอานนี่ น้องสาวเพียงคนเดียว เสี่ยวซีโทรหา เธอแต่ก็โดนตัดสายทิ้ง

แป๊บเดียว เสียงข้อความก็ดังขึ้น

[พี่ ฉันอยู่กับเพื่อน ไม่สะดวกรับสาย เดี๋ยวโทรกลับ] “พี่หมิงจวิ้น ช่วยฉันมวดหน่อยได้ไหม”

น้ำเสียงที่อ่อนระโหยโรยแรงทำให้ผู้ชายใจอ่อน

หญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟา สวมใส่ชุดกระโปรงผ้า ชีฟอง ตาโตเป็นประกาย คล้ายกลับหญิงสาวที่อ่อนแอ น่าสงสารที่เห็นกันจนชินตา
กู้หมิงจวิ้นเดินออกจากห้องครัว ในมือถือน้ำร้อนส่งให้ เธอ “มา กินยาซะ”

“เมื่อกี้ใครโทรมาเหรอ” เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์แน่ๆ แต่เธอก็รีบวางสายลงอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอานนี่ยิ้ม “เพื่อนค่ะ”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นไปซบลงที่ไหล่เขาอย่างอ่อนแอคว้า แขนของเขาไว้ “พี่หมิงจวิ้นวันนี้พี่ไม่ไปได้ไหม อยู่กับ ฉันนะ”

กู้หมิงจวิ้นขมวดคิ้ว ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย อย่าง อ่านไม่ออก ตอนนั้นเองเขาก็คิดถึงเรื่องที่ทะเลาะกับ เสี่ยวซีเมื่อเช้า

ทั้งเดือนนี้เธอทำตัวเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย เขาพูดว่าขวา เธอก็ไปทางขวา ไม่มีทางไปทางซ้าย แต่ว่าวันนี้เธอกับจะยื้อเขาไว้ให้ได้

ช่างน่าประหลาด เขาเองก็รู้สึกผิด

เสิ่นอานนี่เห็นเขายึกยักไม่ตอบ ปากก็เริ่มแบะ น้ำตา เริ่มหยดแหมะๆ “พี่หมิงจวิ้นพี่รำคาญฉันแล้วใช่ไหม และก็ไม่คิดถึงฉันด้วย

เขาก้มหน้ามองเธอ น้ำตาทำให้เขาใจอ่อนก็เลยยื่นมือไปกอดเธอเอามาในอ้อมอก “เด็กโง่ ฉันจะไปรังเกียจ เธอได้อย่างไร”

คนที่ช่วยชีวิตเขาก็คือเธอ

เขาเคยสัญญาไว้ ว่าชาตินี้จะดีกับเธอตลอดไป

เธอซบลงไปที่อกเขา พูดอย่างเสียใจ “พี่บอกว่าไม่ รังเกียจ ตั้งนานแล้วก็ไม่ยอมพูดเรื่องหย่ากับเสิ่นเสี่ยวซี พี่ไม่เคยคิดเรื่องที่จะมาคบกับฉันด้วยซ้ำ

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องหย่า”

“งั้นเมื่อไหร่ แม้แต่วันหย่าก็จะต้องดูฤกษ์ยามว่างั้น “อานนี่ อย่ามาไร้สาระ เขาเป็นพี่สาวของเธอ” เขายัง

ไม่อยากทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องรับความเจ็บปวด

น้ำตาของเสิ่นอานนี่ไหลนองเต็มหน้าแล้วผลักเขาออก แต่พี่เขาไม่เคยคิดว่าฉันเป็นน้องด้วยซ้ำ ต้องแต่เล็กจน โต ไม่เคยมีใครสนใจว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร ฉันจะสนใจ เขาทำไม จะว่าไปเธอนั่นแหละคือมือที่สาม ที่แย่งคนรัก ของเธอ

กู้หมิงจวิ้นฟังแล้วก็รู้สึกรำคาญ จึงหยิบบุหรี่ขึ้นมา จุดแล้วอัดลงปอดลึกๆ “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันไม่ควร แนะนำพี่ให้เธอเลย

ตอนแรกถ้าเธอไม่ไปยั่วเขา เขาก็คงไม่โกรธจนไปขอเสี่ยวซี

เธอไปอเมริกา เขาเองก็จะถือโอกาสนี้ขอให้เธอ กลับมาอยู่ข้างๆเขา แต่ตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าพิธี แต่งงาน คืนวันส่งตัวบ่าวสาว เธอกลับมาบอกเขาว่า เธอ รักเขา…

น้ำตาใสเหมือนกับคริสตัลของเสิ่นอานนี่ไหลริน เธอ สูดหายใจ “ฉันรู้ว่าพี่กำลังโทษฉัน แต่ตอนนั้นฉันไม่รู้ จริงๆว่าฉันรักพี่ขนาดนี้”

พูดจบเธอก็ข้ามไปนั่งบนตักเขา เอามือคล้องคอเขา ไว้ “ฉันไม่อยากแบ่งพี่กับใคร พี่หมิงจวิ้นแค่ฉันคิดว่าทุก คืนพี่ต้องไปอยู่ข้างๆเธอ ฉันก็เจ็บแล้ว”

เขาทั้งทำอะไรไม่ถูก ทั้งเจ็บที่ใจ “อานนี่ ใจเย็นก่อน นะ เรื่องนี้มันไม่ง่ายอย่างที่เราคิด”

“ฉันไม่สน ไม่สนใจ ถ้าพี่ไม่พูด ฉันจะไปพูดเอง”

“อานนี่”

กู้หมิงจวิ้นอยู่ดีดีก็รู้สึกว่าเขาตามใจเธอเกินไป ตอนนี้ เธอยิ่งเอาแต่ใจตัวเอง

เรื่องนี้ จะถูกเปิดเผยออกไปคงไม่ดีกลับใครทั้งนั้น

เธอซบลงบนออกเขาอย่างเจ็บปวด น้ำตาที่ชื้นอยู่ที่ อกเขายิ่งทำให้ใจเขาว้าวุ่น เขาถอนใจแล้วพูดว่า “อานนี่ให้เวลาฉันหน่อย”