บทที่ 3 ฉันจะชดเชยให้

เธอไม่อยากเห็นการแต่งงานของพวกเธอต้องจบลง แบบนี้ ไม่อยากให้เขาเข้าใจเธอผิด ไม่แน่พวกเธอควร จะต้องเปิดใจคุยกันดีๆสักที

กู้หมิงจวิ้นหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เช็ดผมอย่างง่ายๆ แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง เหันหลังให้เธอบอกกับเธอ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “นอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันไปทำงาน นอกสถานที่”

ทํางานนอกสถานที่

อีกแล้ว

หรือไม่ก็เพราะเธอให้ความสุขเขาไม่ได้ เขาเลยต้อง ไปหาเอาจากผู้หญิงคนอื่น

เขาหลับตาไม่รอให้เธอพูดด้วยซ้ำ ใบหน้าของเขา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธ

เสี่ยวซีนอนยังไงก็ไม่หลับเลยนั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่ยอม เขานอนซะที เธอไม่เข้าใจ ถ้าหากว่าเข้าไม่รู้สึกอะไร กับเธอเลย เขาขอเธอแต่งงานทำไม

ตอนที่เขาพูดว่าจะแต่งงานกับเธอ

ให้ความหวังและทำให้เธอตื่นเต้น
เธอแต่งงานกับเขาด้วยความยินดี

นอกจากเรื่องบนเตียงที่เธอทำให้เขาพอใจไม่ได้ ไม่ ว่าเรื่องอะไรเธอก็ว่านอนสอนง่าย

เธอเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้ชีวิตแต่งงานต้องจบล

เสื่นเสี่ยวซีล้มตัวลงนอนแล้วกอดเป็นฝ่ายกอดเขา จากทางด้านหลัง “ที่รัก ฉันมันไม่ดีเอง พรุ่งนี้ไม่ไปได้ ใหม่

ทุกครั้งที่เขาทำงานนอกสถานที่ มันก็คือข้ออ้างที่เขา ไปหาผู้หญิงคนอื่น

เขาขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจความหมายของเธอ

เสี่ยวซีกอดแน่นขึ้น “ฉันชดเชยให้เอาไหม คุณไม่ ไปนะ พวกเราเพิ่งแต่งงานกันแค่ครึ่งเดือนเอง คุณไป ทำงานข้างนอกตั้งหลายครั้ง

“อย่ามาไร้สาระ”

“หมิงจวิ้นทำไมตอนนั้นคุณถึงได้ขอฉันแต่งงาน” เธออยากรู้เหตุผลจริงๆว่ามันคืออะไร

แต่เธอรอตั้งนานก็ไม่มีคำตอบ

“หมิงจวิ้น”
“คุณนอนแล้วเหรอ”

เธอดันเขาเบาๆ คิดว่าเขาหลับไปแล้ว คิดไม่ถึงว่า เขาจะสะบัดเธอออกอย่างแรง พลิกตัวแล้วลุกขึ้น “เสิ่น เสี่ยวซีเธอจะนอนไหม

เธอชะงัก เขาไม่รอเธอตอบ เขาหยิบเสื้อผ้าเดินเดิน ก้าวยาวออกจากห้องไปปิดประตูดังโครม

เวลาเช้าตรู่

กู้หมิงจวิ้นเดินลงจากตึกมองดูผู้หญิงที่กำลังวุ่นวาย อยู่ในครัว

เธอก็เหมือนผีเสื้อที่กำลังวุ่นวายอยู่กับดอกไม้ แค่ เพราะเธอทำกับข้าวอยู่ทำให้เขาไม่อยากเข้าไปยุ่ง วุ่นวาย

“ฉันไปแล้วนะ”

เดินไปตรงทางออกประตูบ้าน เตรียมที่จะใส่รองเท้า เสี่ยวซีเดินตามมาดึงเข้าไว้ “อีกแล้วเหรอ ที่รัก ไม่ไปได้ ไหม”

เธอรับประกัน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะไม่ปฏิเสธ อย่างแน่นอน

เขาปลดมือเธอออก ขมวดคิ้วอย่างรำคาญ”เป็นบ้า อะไรของเธอ”
ทำไม่อยู่ดีๆมาขวางไม่ให้เขาไปทำงาน”

เสี่ยวซีกอดเขา “ฉันก็แค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน ไม่ไปไหน

“เสิ่นเสี่ยวซี ฉันไปทำธุระเรื่องงาน” น้ำเสียงเขาเริ่มไม่ ดีแล้ว

“ฉันไม่สน”

“เสิ่นเสี่ยวซี ปล่อยมือเดี๋ยวนี้”

“ไม่ปล่อย

อารมณ์งอนของเธอใช้ไม่ได้ผล เขาออกแรงปลดเธอ ออก แต่เธอก็กอดเขาแน่น แค่เธอคิดว่าเขาจะไปหาผู้ หญิงคนนั้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมปล่อย

แต่ว่า

สองคนออกแรงขนาดนั้น ไม่มีใครคนใดคนหนึ่งต้อง เจ็บตัวแน่

กู้หมิงจวิ้นไม่ได้คิดจะทำร้ายเธอ เขาออกแรงผลัก เธอออกอย่างหงุดหงิดทำให้เธอล้มลงไปทั้งหัวกระแทก เข้ากับมุมของตู้รองเท้า

เธอรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีแล้วก็หมดสติลงนอนนิ่งอย่าง ไม่รู้ตัว
เขาเห็นเธอที่ฟุบอยู่ตรงนั้นอย่าไม่ได้สติ ความรู้สึก ผิดก็มาเต็มประตู เขาคิดไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็ไม่ได้ พูดอะไรออกไปสักคำเดินห่างออกไปแล้วปิดประตูดัง โครม

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ตรงหน้าผาก พื้นไม้เต็ม ไปด้วยเลือดที่หยด ติ่งๆๆ

เอามือจับไปที่ขมับ มือเต็มไปด้วยเลือด เจ็บจี๊ดเข้าตา

ออกจากโรงพยาบาลมาเธอรู้สึกว่าตาเธอพร่ามัว

บนหน้าผากของเธอมีผ้าพันแผลพันไว้ นี่เป็นครั้งที่ เธอได้รับบาดเจ็บหลังจากที่แต่งงานกัน

เธอเดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล มองออกไปก้มอง เห็นหลังไวๆของกู้หมิงจวิ้นที่กำลังขึ้นรถกำลังจะขับ ออกไป

มองทะลุกระจกไปก้มองเห็นที่นั่งข้างคนขับเป็นผู้ หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง

เสี่ยวซีรีบเดินตามไปแล้วขับรถตาม เมื่อรถขับไปถึง หมู่บ้านหาวเจียง เธอก็จอดรถห่างๆแล้วมองเห็นกู้หมิงจ รื้นเดินลงรถไปแล้วกอดผู้หญิงที่อยู่ในรถแล้วเดินขึ้น ตึก D

เธอไม่เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอซบอยู่ใน อ้อมกอดของสามีของเธอ
ตรงที่ใกล้กับหัวใจที่สุด ที่เขาไม่เคยให้เธอเข้าใกล้ นึกภาพไม่ออกเลยเรื่องที่เขาจะกอดเธอแบบนั้น

เสี่ยวซีเม้นปากแน่นหน้าซีดเซียว เขาบอกไม่ใช่เหรอ ว่าจะไปออฟฟิศ

นี่คือธุระของเขาหรอ?? !

เสี่ยวซีเดินลงจากรถ นั่งอยู่ในสวนรอเป็นเวลานาน ก็ ไม่เห็นกู้หมิงจวิ้นเดินออกมา

เธอไม่กล้าขึ้นไป เพราะเธอเข้าใจดีว่า ถ้าเธอบุก เข้าไปกระชากหน้ากากเขา การแต่งงานเพียงเดือน เดียวของเธอก็จะจบลงแน่

ตอนนั้นเองที่กระเป๋าหล่นลงบนพื้น

เธอโน้มตัวลงไปเก็บ ตอนที่กำลังจะยืนมือไปนั้น ก็ มองเห็นแหวนเพชรระยิบระยับบนนิ้วนาง