บทที่ 13 โชคชะตากำหนด

พี่หมิงจวิ้นฉันผิดไปแล้ว พี่บอกความจริงเธอไปเถอะ พี่ทนได้เหรอถ้าฉันจะตามพี่ไปอย่างนี้ พี่ไม่ได้อยากอยู่ กับฉันตลอดไปเหรอ”

กู้หมิงจวิ้นมองดวงตากลมโตคู่นั้นอย่างสับสน เขาเคย รับปากเธอ เขาจะดีกับเธอตลอดไป เพราะถ้าไม่ได้เธอ เขาก็คงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้

พอเห็นเขาไม่ตอบอะไร เสิ่นอานนี่ก็กระทืบเท้าแล้วก็ กอดคอเขาพูดเสียงต่ำ ร้องไห้อย่างเจ็บปวด “พี่ตั้งใจ จะให้ฉันอยู่กับพี่อย่างหลบๆซ่อนตลอดไปใช่ไหม” กู้ห มิงจวิ้น ฉันอยากเป็นเมียพี่ เป็นของพี่อย่าเปิดเผย ฉัน ยอมให้พี่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นหรอก

กู้หมิงจวิ้นถอนหายใจ กอดเธอไว้ “ยัยโง่คิดอะไรอยู่ ให้เวลาฉันอีกหน่อย ฉันจะให้เธออยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ ได้ยังไงกัน”

“งั้นก็ดีฉันจะให้เวลาพี่ ถ้าเกิดว่าพี่ยอมบอกเธอ ฉัน จะเป็นคนไปพูดเอง” ต่อให้จะต้องตัดพี่ตัดน้องกันก็ไม่ เป็นไร เธอก็ไม่สน

เมื่อเขารับปากเธอ เสิ่นอานนี่ก็ยิ้มอย่างดีใจ “เดี๋ยวฉัน ทำกับข้าวที่พี่ชอบให้ ฉันรู้ว่าพี่ทำกับข้าวไม่เป็น พี่คง ไม่มีอะไรอร่อยๆกิน ดูสิผอมไปเลย

ไม่ต้องหรอก ฉันยังมีธุระ จะออกไปข้างนอก “เขาปลดเน็คไทแล้วเดินขึ้นข้างบนไป

ผับเฟย อ

เสิ่นเสี่ยวซีมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง ในใจก็รู้สึกไม่ค่อยดี เมื่อมองไปรอบๆครั้งนี้เธอรู้สึกเลยว่าเธอไม่ชอบสถานที่ แบบนี้เป็นอย่างมาก

เมื่อเดินเข้าไปในห้องพิเศษ เธอก็เห็นดวงตาที่ร้อน แรงคู่นั้น

ท่าทางที่มีอำนาจ ขาสองข้างที่พาดอยู่บนโต๊ะ เขา นั่งพิงผนักพิง ดวงตากลมโตคู่นั้นราวกับรอเธออยู่เป็น เวลานานแล้ว

เฉิงซือหมินยิ้มอย่างมีเสน่ห์แล้วดึงเธอไปตรงหน้า ของหยิ่นหาน “ประธานหยิ่นนี่คือเลขาของบริษัท เสิ่น เสี่ยวซี”

เธอเงียบ

“ผู้จัดการใหญ่คะ คุณบอกฉันไม่ใช่เหรอว่านี่คืองาน เลี้ยงต้อนรับฉัน” เสี่ยวซีถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เฉิงซือหมินทำเป็นไม่ได้ยิน เขากดไหล่เธอให้นั่งข้าง หยิ่นหาน “ดูแลประธานหมิ่น อยู่เป็นเพื่อนเขาให้เขา รู้จักบริษัทของพวกเรา

“ฉัน เอ่อ” เธอยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกบังคับให้นั่งลงข้างเขาแล้ว

เขาเอาขาแล้วก็ตั้งจะขยับมานั่งข้างเธอ เขาหัวเราะ “เลขาเสิ่น ฟ้าคงลิขิตแล้วแหละ คุณว่าไหม”

เธอมองเขาอย่างโมโห พูดเสียงเบา “โชคร้ายนะสิไม่ ว่า”

ตอนนั้นเอง

ที่หน้าประตูผับเฟยจื่อ รถสีดำคันหนึ่งก็มาจอดที่หน้า พนักงานต้อนรับก็รีบดึงประตูเปิดให้อย่างสุภาพ และ ทำท่ายินดีต้อนรับเขา สายตาของกู้หมิงจวิ้นมองอย่าง เย็นชา เขาเดินออกจากรถ เขาที่รูปร่างสมส่วนสวมเสื้อ เชิตสีดำและสูทที่ดูดีและดูสมาร์ท

พนักงานนำทางเขาเข้าไป กู้หมิงจวิ้นเดินไปยัง ห้อง318 เขาเหลือบมองไปที่ห้อง 317 ก็พบกับคนที่เขา ไม่อยากเจอเข้า

“นั้นใช่คุณกู้ใช่ไหม “เฉิงซือหมินหัวเราะแล้วเดิน เข้าไปหา ไม่คิดเลยว่าจะเจอ คุณกู้ ที่นี่ฉันนัดเลขาคุณ ตั้งหลายทีแล้วก็ไม่เคยได้เจอ วันนี้ช่างโชคดีจริงๆ”

กู้หมิงจวิ้นไม่ชอบที่จะคุยกับคนแบบนี้คนที่ไว้ใจไม่ได้ แต่ว่าพอคิดถึงเรื่องที่เสิ่นเสี่ยวซีทำงานอยู่บริษัทเขา ก็ พูดอย่างเฉยๆว่า “คุณเฉิงก็พูดเกินไป”

“คุณว่ายังไงเรื่องที่ทางผมเสนอไปเมื่อครั้งที่แล้ว”
เฉิงซือหมินกำลังจะพูดแต่ประตูของห้อง 317 ก็เปิด ออกมาเสิ่นเสี่ยวซียืนตะลึงอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเกก็นกู้ห มิงจวิ้น “คุณ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เฉิงซือหมินเกือบจะเดินชนกระจกอยู่แล้ว ใครจะคิด ว่าเสิ่นเสี่ยวซีจะรู้จักกับกู้หมิงจวิ้นที่มีชื่อเสียง เขาถาม อย่างขำๆ

“เสี่ยวซี เธอรู้จักคุณกู้? ”

เธอคือ…”

“รู้จักแต่ไม่สนิท”

กู้หมิงจวิ้นขมวดคิ้ว หน้าเริ่มบึ้ง

เมื่อได้รับคำเชิญจากเฉิงซือหมิน กู้หมิงจวิ้นก้มาที่ ห้อง 317เฉิงซือหมินผู้ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรก็พาเสี่ยวซี ไปหาหมิ่นหาน แล้วก็ตบไหล่เธอ “เสี่ยวซีนี่คือประธาน หยิ่นความร่วมมือของสองบริษัทเธอเป็นคนรับผิดชอบ คอยติดต่อกันไว้นะ

กู้หมิงจวิ้นเห็นกับตาตัวเองว่าภรรยาของตัวเองถูกส่ง ไปเป็นสาวนั่งดริ๊งส์ก็โมโหแทบคลั่งจนสีหน้าแทบดูไม่ ได้

เสี่ยวเฉินพยายามที่จะนั่งให้ห่างจากหยิ่นหาน แต่เขา ก็ตั้งใจมาใกล้ชิดเธอ เธอก็ทำหน้านิ่งพูดเสียงต่ำเตือน เขา
“คุณหยิ่น คุณอยากโดนกัดอีกรอบใช่ไหม”

แต่ถ้าคุณจะเปลี่ยนที่ที่จะกัดฉัน ฉันก็ยินดีนะ