ตอนที3 ลองเพื่อความสุข

เพื่อนสนิทเพ็ญแขนัดฉันไปช็อปปิ้งพอดี ฉันเลย ตัดสินใจทันทีนัดเธอเจอกันที่ห้าง

เมื่อเห็นเธอ ฉันก็เป่านกหวีดอย่างดีใจ“แข มานัดกับ ฉันยังแต่งตัวสวยขนาดนี้ อยากจะไปทำอะไรล่ะ”

“ถุย ใครเหมือนแกล่ะ วันๆไม่ใช้สีดำก็สีเทา ทิพย์ แก นี่เพิ่ง24เท่านั้นนะ วันๆแต่งตัวเหมือนคุณป้า เธอรู้ตัวไหม ล่ะ”

ฉันก้มหน้ามองตัวเอง ชุดทํางานสีดำ เป็นวินัย เตรียมให้ฉัน ไซส์ใหญ่กว่าไซส์ปกติหนึ่งไซส์ ใส่ในตัวฉัน ก็ใหญ่ไปนิด

ไม่เห็นรูปร่างและไม่สวยด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่มีใคร

สนหรอก

“สามีฉันชอบ ทำไม เธออิจฉาหรอ”ฉันเบะปาก อวดกับ เธออย่างอาละวาด

“นี่ ทิพย์สุดา แต่งงานมันเก่งนักหรอ มีผัวมันเก่งนักหรอ ถ้าเธอทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาดกับแกนะ”เพ็ญแขเขม็งฉัน

ฉันแลบลิ้น แล้วเราสบสายตายิ้มให้กัน

เดินไปๆ เราเดินเข้าห้องขายเสื้อชั้นใน

เพ็ญแขมองไปพลางใช้แขนตบฉัน ทิพย์ แกก็บวินัยตอนนเป็นยังไง บ้าง”

“อะไรเป็นยังไงบ้าง”

“ก็ตอนกลางคืนไง”เพ็ญแขเลิกคิ้ว”เรื่องนั้นแหล่ะ เธอรู้ ยังคงเหมือนเดิมไหม”

“เพ็ญแข” ฉันรีบหันไปมองรอบๆ รู้สึกหน้าร้อนมาก”แก เอาเรื่องแบบนี้มาพูดข้างนอกได้ยังไง”

“กลัวอะไร ก็ไม่ใช่เรื่องหา นี่เป็นหัวข้อปกติระหว่าง เพื่อนสนิทกัน”เพ็ญแขเบะปาก ดึงเสื้อชั้นในสีขาวในมือฉัน ไป “แกนี่ วันๆเอาแต่ใส่สไตล์แบบนี้ เชยมาก

ฉันพูดด้วยหน้าแดงจะกลัวอะไร ก็ใส่ข้างในนี่ ใครจะ

เห็นเล่า”

“ผัวแกเห็นไง แกคิดดูสิ หลายปีมานี้ วินัยมองเธอเป็น แบบนี้มาตลอด คงเบื่อแย่แล้วสิ ฉันว่านะ แกต้องใส่ตัว นี้”เพ็ญแขยื่นชุดเสื้อชั้นในสีม่วงมา

ฉันหน้าแดงกว่าเดิม”ไม่เอา นี่…นี่จะให้ใส่ยังไงล่ะ”

“ก็ใส่ข้างในไง จะกลัวอะไร มีแต่วินัยของแกเห็นเท่านั้น แก่ผิวขาว เหมาะกับสีม่วงนี้มาก ฉันรับรองนะเมื่อวินัยของ แกมองเห็น ต้องกลายเป็นหมาป่าแน่เลย”เธอพูดไปหัวเราะ ไป
จริงหรอ

ใจฉันหวั่นไหวไปนิด

เพ็ญแขไม่รู้ว่าฉันกับวินัยไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย เธอ แค่คิดว่าชีวิตทางเพศของเราไม่กลมกลืนกัน

แต่ที่เธอพูดก็ถูก อาจจะเป็นฉันกับวินัยคบมานา นมากๆ ขาดความแปลกใหม่เขาเลยไม่อยากเอาฉันมั้ง

อาจจะเป็นฝันในเมื่อคืนให้ความกล้าให้ฉัน ฉันกัดฟัน และมือที่จับเสื้อชั้นในสีม่วงอยู่ในมือก็ไม่ปล่อยเลย

เพ็ญแขพูดอย่างประหลาด”ทิพย์ แกคิดแบบนี้ดีแล้ว โอเค ชุดนี้คือฉันช่วยเลือกให้ ฉันส่งให้แกละกัน พรุ่งนี้แก ต้องขอบคุณฉันดีๆนะ

พูดจบ เธอก็ดึงชุดชั้นในในมือฉันไป ให้ฉันรออยู่ที่ เดิม เธอไปจ่ายเงิน

เพราะชุดชั้นในนี้ ฉันใจลอยไปทั้งวัน หลังจากแยก จากกับเพ็ญแขและกลับถึงบ้าน ฉันแกะกล่องนั้นออกมา ปรากฏข้างในนอกจากชุดชั้นในสีม่วง ยังมีกระโปรงสลิงสั้น สีม่วงตัวหนึ่งด้วย มีผ้าน้อยและบางมาก ฉันรู้สึกว่าหน้าฉัน ร้อนจนจะไหม้

ฉันใจสั่นและรีบเอาเสื้อนั้นยัดเข้าตู้เสื้อผ้า แล้ววิ่ง ไปห้องครัวทําอาหารเย็นให้วินัย ผัดผักไหม้ไปจานหนึ่ง ตุ๋นซุปจนแห้งไปหม้อหนึ่ง ฉันปรากฏว่าฉันไม่มีใจในการทํา อาหารเลย ในสมอง ฉันมีแต่เสื้อชั้นใน ชุดนอนและฝันในเมื่อคน……

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ฉันตกใจ ไปใหญ่ ฉันรีบเช็ดมือและวิ่งออกไป

“ทิพย์”

เป็นแม่สามี ฉันเลียริมฝีปากและยิ้มแบบแห้งๆ“คุณ

แม่…….…

“ทิพย์ ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้าง มีข่าวดีไหม”

“ยัง ยังค่ะ “ฉันตอบอย่างหวาดผวา แต่สายโทรศัพท์ โดนวางไปเสียแล้ว

ฉันถอนหายใจ แล้วค่อยๆวางโทรศัพท์ลง

ตั้งแต่ฉันหมั้นกับวินัย แม่สามีก็จับตามองเรื่องนี้ตลอด อยากให้ฉันรีบคลอดหลานออกมาให้ท่านอุ้มเลย หลัง แต่งงานแล้ว ท่านจับตามองเรื่องนี้หนักกว่าเดิม ทุกวันก็ต้อง โทรมาถามหนึ่งรอบ ช่วงนี้เหมือนใกล้จะหมดความอดทน แล้ว

จนถึงตอนนี้ฉันกับวินัยยังไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย จะ คลอดลูกได้อย่างไรกัน แต่นี่เป็นเรื่องที่น่าอาบอาย ฉันไม่ กล้าพูดกับคนอื่น
ฉันเม้มปากแล้วเดินเข้าไปห้องนอนอย่างแน่วแน่ อาบ น้ำแล้วใส่ชุดชั้นในและชุดนอนนั้นขึ้นมา

เพื่อความสุขในวันหลัง ฉันต้องลอง

มองดูตัวเองในกระจก ฉันรีบหลบไป ไม่กล้ามองดูอีก ครั้ง น่าเขินอายจริงๆ

จับชุดนอนแขนยาวคลุมตัวไว้ เหมือนใส่แบบนี้ถึงจะ รู้สึกปลอดภัย ใจฉันเต้นเร็วมาก

นั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ จนถึง3ทุ่ม กว่าจึงได้ยินเสียงกุญแจเสียบเข้าล็อคประตู ฉันรีบลุกจาก โซฟา

“ตัวเอง”

“ทิพย์ คุณกลับมาแล้ว ฉันคิดว่าคุณกับเพ็ญแขต้อง เล่นไปถึง4ทุ่มกว่านะ”

มองเห็นฉันอยู่บ้าน วินัยรู้สึกแปลกมาก แล้วมองเห็น ฉันใส่ชุดนอน ก็พูดอยากรู้สึกผิด”ขอโทษนะ ฉันกลับมาดึก ไป ถ้าคุณเหนื่อยแล้วก็ไปนอนก่อนนะ”

เขาวางกุญแจ พลางพูดพลางเดินเข้าหาฉัน

ฉันจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนตรงๆ ถอดชุดนอนที่คลุมตัวออกมา