ตอนที2 ชนช่องปืน

ฉันยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าหวาดผวา จนถึงห้อง ออฟฟิศเปิดออกมา เลขาพวกนั้นเดินออกมาอย่างเร็วๆ ทุก คนต่างก็หน้าม่อยคอตก ทำให้ฉันกลัวยิ่งขึ้น

ฉันคิดว่า เรื่องรายงานเลื่อนไว้ก่อนก็ไม่เป็นไร แต่ เอกสารที่ต้องรีบเซ็นใบนี้…..

“เอ๋อ…..คุณเลขาพิมพ์ใจ”ฉันเดินไปหาพิมพ์ใจ เลขาที่ ประธานอนุสิทธิ์ให้ความสำคัญที่สุด ยิ้มประจบ “ผู้จัดการ อานนท์บอดว่ามีเอกสารใบหนึ่งต้องให้ท่านประธานเซ็นค่ะ คุณ.

พิมพ์ใจเขม็งฉันและพูดว่า”เอาไว้คราวหลังเถอะ”

“แต่ผู้จัดการอานนท์บอกว่า ต้องรีบ….

“งั้นเธอเข้าไปเองเลย”พิมพ์ใจโบกมือ แล้วขมวดคิ้ว กลับไปนั่งที่โต๊ะทํางานของตนเอง

โธ่เอ๋ย นี่จะบีบเอาคนตายหรือไง ฉันยืนอยู่ตรง กลางห้องออฟฟิศเลขา มองไปยังพวกเลขาที่ก้มหน้าอยู่ อย่างใจร้อน

พวกเขาทําเหมือนมองไม่เห็นฉัน ไม่มีใครมาช่วยเลย ฉันยืนอยู่พักใหญ่ สูบหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปถึงหน้า ประตูของห้องออฟฟิศประธานและเคาะไป
ยังไงก็ต้องตาย โดนบอสดาออกไปดีกว่าไม่ทาสก อย่างแล้วโดนผู้จัดการอานนท์ด่าตั้งเยอะ

“เข้ามา”

เสียงเย็นยะเยือกดังออกมา ฉันอดตัวสั่นไม่ได้ แล้ว เปิดประตูเดินเข้าไปอย่างหัวแข็ง

“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ฉันคือทิพย์สุดาของแผนกธุรกิจ ฉัน….

“ทิพย์สุดา”

ประธานอนสิทธิ์ที่ยืนอยู่หน้าต่างหินตัวกลับมา แสงอาทิตย์ผ่านกน้าต่างเข้ามา ส่องบนตัวเขาเหมือนชุบ คลมแสงให้เขา

ความสูง185ซม. รูปร่างสัดส่วนสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อ เหลาเหมือนแกะสลัก

ฉันใจลอยไปนิด แต่ก็ต้องยอมรับว่าประธานอนุสิทธิ์ คือผู้ชายที่หล่อที่สุดที่ฉันเคยเห็น หล่อกว่าวินัยของฉันด้วย

“ผู้จัดการของแผนกธุรกิจคงไม่ใช่เธอมั้ง”อนุสิทธิ์เดิน เข้ามา วิเคราะห์ฉันไปมาและถามขึ้น

เขาเข้ามาอย่างกะทันหัน และยังพากลิ่นที่ทั้งคุ้นเคย ทั้งแปลกมาด้วย คือกลิ่นหญ้าที่ไม่รู้เคยได้คมที่ไหนมา
“คือผู้จัดการอานนท์ ..

“ในเมื่อคือผู้จัดการอานนท์แล้วเธอมาทำอะไร”อนุสิทธิ์ พูดด้วยน้ำแสงเย็นชา

ฉันนึกว่าเขาถามฉันอยู่ เลยรีบตอบว่า”คือผู้จัดการ อานนทให้ฉัน…”

“ฉันไม่เคยรู้เลยนะ พนักงานของฉันไปเรียนแบบ รายงานข้ามตำแหน่งมาตั้งแต่เมื่อไหร หรือว่า….. “อนุสิทธิ์ ยื่นมือมาจับคางฉัน น้ำเสียงยังคงเย็นชา หรือว่าเธอตั้งใจจะ มายั่วยวนฉัน”

มือเขามีแรงมาก ฉันรู้สึกว่าคางฉันจะแตกแล้ว

โธ่เอ๋ย มิน่าไม่มีใครยอมเข้ามา เข้ามาก็เท่ากับ หาความตายชัดๆเลย

“ท่านประธาน คุณ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว”ฉันกลัวจนขา สั่น เสี่ยงสั่นราวกับใบไม้ที่ลอยตามลม”ผู้จัดการอานนท์ให้ ฉันเอาเอกสารใบนี้มาให้คุณเซ็นค่ะ”

เพื่อพิสูจน์ตนเอง ฉันยกมือที่จับเอกสารอยู่ขึ้นมาให้

อนสิทธิ์ขมวดคิ้วยังคงจ้องมองฉันอยู่ ไม่มีอารมณ์

อะไรสักนิด

เขาดู
นมันเป็นอะไรกัน ฉันมองเขาอย่างหวาดกลัว ทาน

ประธาน”

“อย่าขยับ” เขาสั่ง แล้วก็มหัวไปบริเวณคอของฉันดมไป ดมมา ลมหายใจที่ร้อนๆพ่นอยู่คอฉัน รู้สึกคันๆ ชาๆ

ไม่เคยมีประสบการณ์ใกล้ชิดแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน ฉันรู้สึกขาสองข้างอ่อนเพลีย เลยกรีดร้องอย่างหวาด ผวา“ท่านประธาน คุณจะทำอะไร”

“ใช่เธอ เขาเงยหน้า ดวงตาดำมืดจ้องมองฉัน

“อะไร”ฉันรีบผลักมือของเขาออกไป สุดท้ายก็ได้หลุด พ้นจากมือที่แข็งราวกับเหล็กของเขา ถอยไปสองก้าว มอง เขาอย่างระมัดระวัง

เขาหน้ามืดลง “ทิพย์สุดา เมื่อคืนเธออยู่ที่ไหน ”

“ฉันหรอ”

ไม่เข้าใจว่าประธานอนุสิทธิ์จู่ๆถามแบบนี้มาทำไม แต่ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่ตอบความจริงไป ต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

ไม่ได้คิดมาก ฉันรีบตอบไป“ฉัน เมื่อวานฉันกับสามี ฉลองการแต่งงานครบรอบหนึ่งปี

“เธอแต่งงานแล้วรึ” ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของอนุสิทธิ์มีความตกตะลงแวบเบ

ฉันพยักหน้า“ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานมาหนึ่งปีแล้ว”

“งั้นไม่ใช่เธอ” อนุสิทธิ์พูดด้วยเสียงต่ำ

ฉันไม่เข้าใจเขาหมายความว่าอะไร แต่รู้สึกว่าเขา ไม่ได้โกรธมากแล้ว เลยรวบรวมความกล้ายื่นเอกสารในมือ ไปให้เขา“ท่านประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมา รายงานกับคุณ และเอกสารใบนี้ต้องการให้คุณเซ็นชื่อด้วย ค่ะ ”

อนุสิทธิ์รับไปแล้วอ่านคร่าวๆ และรีบเซ็นชื่อแล้วโยน ให้ฉัน“หากพนักงานเล็กๆทุกคนต้องมารายงานกับฉันหมด งั้นพวกผู้จัดการที่ฉันใช้เงินเยอะๆจ้างมาก็ต้องไล่ออกหมด เลย ออกไป”

โธ่เอ๋ย นิสัยของบอสนี่แปลกประหลาดจริงๆ ฉันหน้า ซีดขึ้นและตอบรับไป แล้วก็วิ่งออกห้องออฟฟิศประธาน

พอออกมา ตาหลายคู่ก็จ้องมองมาที่ฉัน

ฉันหยุดชะงัก แล้วฝืนยิ้มให้พิมพ์ใจ”คุณเลขาพิมพ์ใจ ฉันเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว ลงไปก่อนนะ”

“อิ่ม”พิมพ์ใจอาจจะดูออกว่าฉันก็โดนด่าไปใหญ่ เลย พยักหน้าอย่างเห็นใจ
นงลพพลงเบกลบลงแผนกข ตนเอง ฉันเอ เอกสารใบนั้นให้ผู้จัดการอานนท์ เขาอ่านดูแล้วพยัก หน้าอย่างพอใจ “ทิพย์สุดา เอทำงานได้ดีมาก ทีหลังต้อง พยายามต่อนะ”

เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันมีปัญหาในด้านธุรกิจ แล้วตอนนี้ กลับมาบอกว่าฉันทำงานได้ดีแล้ว เขาอยากหาคนไปชน ช่องปืนมากกว่า

ฉันพูดปราศรัยกับเขาไปกี่คำแร็วก็ออกไป

โดนผู้จัดการอานนท์หลอกใช้ ฉันรู้สึกไม่พอใจมาก เลยอ้างไปทำธุระนอกบริษัทเพื่อไปเที่ยว