ตอนที่9 เธอคงชัดเจนกว่าฉัน

ใจฉันเกือบเต้นออกจากลำคอ ฉันเหมือนถูกอะไรบาง อย่างต่อย รีบกระโดดไปอีกข้างหนึ่ง

“ประ ประธานอนุสิทธิ์.………….

ห่างออกสองก็าว อนุสิทธิ์มองฉันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฉันไม่สามารถมองทะลุดวงตาของเขา แค่รู้สึกว่า สายตาที่เขามองฉัน ทำให้ฉันตื่นเต้นจนหายใจไม่ออก

ในห้องออฟฟิศที่ใหญ่โต ทันใดนั้นก็คับแคบขึ้นมาจน อยู่สองคนไม่ได้ ออกซิเจนก็น้อยลง

ฉันตัวสั่นเทาและถอยหลังไปอีกสองก้าว อยากลาก ระยะระหว่างเราให้ออกห่างไป

แต่ฉันถอยไปสองก้าว เขาก็เดินเข้ามาสามก้าว พริบ ตาเดียว ฉันก็โดนเขาบีบไปถึงข้างหน้าโซฟารับแขก ยัดอยู่ ระหว่างกลางเขากับแผ่นหลังโซฟา ไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่ น้อย

ร่างที่สูงใหญ่ของเขา ทำให้ฉันมีความรู้สึกกดขี่ที่ แน่นหนา ฉันใช้มือผลักเขาออกไป พูดอย่างหวาดกลัว”ประ ประ ประธานอนุสิทธิ์…”

“นอกจากประธานอนุสิทธิ์ เธอยังพูดอะไรได้อีก”
เสียงของอนุสิทธิ์ดังอยู่บนหัว ลมหายใจที่ร้อนๆของ เขาพ่นออกมา เส้นผมที่เส้นของฉันขยับไปนิด ทำให้หน้า ผากฉันคันไปนอด อยากยกมือขึ้นไปเกา

ทันใดนั้น บนหน้าผากก็มีมือใหญ่โผล่ขึ้นมา นิ้วปลาย ที่เย็นๆทำให้ฉันรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้ร้อนขนาดไหน

วินัย…….

ในสมองมีภาพที่วินัยดวงตาแดงก่ำโผล่ออกมาอย่าง กะทันหัน ฉันทั้งอายทั้งโกรธถึงสุดขีด ไม่รู้แรกที่มาจากไหน ทำให้ฉันได้ผลักอนุสิทธิ์ออกไป แล้วรีบหลบไปข้างหลัง โซฟา มองเขาอย่างระมัดระวัง

“ประธานอนุสิทธิ์ ผู้จัดการอานนท์ให้ฉันมารายงานกับ คุณ คุณ……

“สามีเธอเลื่อนตำแหน่งแล้ว”

อนุสิทธิ์ตัดบทคำพูดของฉัน ยืนอยู่ที่เดิม เลิกคิ้วมอง

มายังฉัน

คำพูดของฉันเหมือนก้านอยู่ในคอ

“เธอไม่มีอะไรอยากจะพูดแล้ว”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็นั่งไป โซฟาคนเดียวที่อยู่ตรงข้าม นั่งไขว่ห้างมองยังฉัน

ฉันมองกลับเขาอย่างเงียบ
ที่จริงตอนที่ได้ยินเรื่องที่วินัยได้เลื่อนตำแหน่งฉันก็รู้ ว่าเพราะเหตุใด เพียงแต่ฉันยังมีความหวังที่เปราะบาง……..

“ประธานอนุสิทธิ์ ขอบพระคุณมากที่บริษัทให้ความเชื่อ ถือและความสําคัญต่อวินัย เขามีความสามารถมากในการ ทํางาน ฉันคิดว่าเขาต้องขยันทํางานกว่าเดิม ไม่ให้บริษัท ผิดหวังแน่ๆ”

อนุสิทธิ์หัวเราะเยาะขึ้นมา และการแสร้งทำเป็นนิ่ง สงบของฉันก็ถูกเสียงหัวเราะนี้ตีพังไป

เขามองฉันด้วยสายตาอันเสียดสี พูดกับฉันด้วยน้ำ เสียงทางการแบบนี้ ทิพย์สุดา เธอคงไม่คิดจริงนะว่าสามี ของเธอมีความสามารถเก่งถึงขนาดที่เพิ่งเข้ามาทำงาน หนึ่งปีก็สามารถรับหน้าที่ตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกบุคคล ไปแล้วมั้ง”

นิ้วมือสั่นเทา ฉันหยิบโซฟาที่อยู่ข้างหน้าอย่าง แรงๆ เม้มปากมองไปยังเขา “ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่าน หมายความว่ายังไง”

“ทิพย์สุดา อย่าแสร้งทำโง่เลย ทำไมเขาถึงได้ตำแหน่ง นี้ เธอคงชัดเจนมากที่สุด

ความหวังที่เปราะบางราวกับฟองสบู่ ถูกอนุสิทธิ์เจาะ แตกสลายไปอย่างโหดเหี้ยม
ฉันรู้สึกมือเท้าเย็นยะเยือก มองไปยังเขาอย่างที่อ แข็ง”ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านคงเข้าใจผิดบางอย่างไป แล้ว………

“เข้าใจผิดหรื เมื่อคืนเธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉัน ก็เพื่อ นี่ไงไม่ใช่หรื หรือว่าฉันเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆ งั้นฉันเรียก คืนการแต่งตั้งตำแหน่งครั้งนี้ไป ให้วินัยใสหัวออกไปจาก บริษัทฉัน ยังไง

“อย่า “ฉันรีบตะโกนด้วยเสียงดังออกมา

ทั้งบริษัทล้วนรู้ว่าวินัยได้เลื่อนขึ้นตำแหน่งแล้ว ถ้าอนุ สิทธิ์เรื่องคืนการแต่งตั้งจริงๆ งั้นหลายชั่วโมงที่สั้นๆนั้นก็ กลายเป็นเรื่องที่ขบขันที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา แล้วคน อื่นจะมองเขายังไง ถ้าโดนไล่ออก เขาจะได้รับการโจมตี แรงขนาดไหน

ไม่ได้….ฉันจะให้เขาได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ได้ ยังไง เขาไม่ได้ทำผิดอะไร คนที่ทำผิดคือฉัน

“ท่านประธานอนุสิทธิ์” ฉันไม่รู้ควรพูดอะไร แค่อยาก จะขอร้องให้อนุสิทธิ์ปล่อยเรื่องนี้“ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ วินัย เป็นคนที่ขยันมาก ท่านทำแบบนี้….ท่านจะเสียพนักงานที่ดี ไป………….”

“ทุกคนที่ในบริษัทฉันล้วนขยัน คนที่เข้าบริษัทเช้ากว่า เขาตั้งห้าปี ตอนนี้ยังขยันทำงานอยู่ตำแหน่งเล็กๆเลย “อนุ สิทธิ์พูดเย็นชา
ใจของฉันเย็นยะเยือกไปหมด

“อนุสิทธิ์ ตกลงคุณอยากจะเอายังไง”ฉันอดต่อไม่ได้จึง ตะโกนออกมา

อนุสิทธิ์ลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ร่างที่สูงใหญ่ของ เขาพาความกดขี่มาทันที อารมณ์ที่หวั่นไหวของฉันในเมื่อกี้ ราวกับพบเจอผนังเลหล็ก เหมือนควันหายไปทันที

“ดูไม่ออกเลยนะ เธออารมณ์ก็โหดด้วย”เขาพลางไป พลางเดินเข้าใกล้ฉัน

ฉันตื่นเต้นและจับพนักพิงของโซฟาอย่างแรงๆ มองดู เขาเดินมาถึงข้างหน้าฉัน

“ท่าน ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านอยากจะทำ อะไร”ลักษณะพลังของฉันหายไปหมด ถามไปอย่างติดอ้าง ฉันยังได้ยินน้ำเสียงของฉันที่สั่นไป

“เธอว่าล่ะ”พูดจบ อนุสิทธิ์ก็ยกแขนยื่นมายังฉัน

ฉันหลบด้วยจิตใต้สำนึก กลับมองเห็นสีหน้าเขาเย็น ซาลง”ถ้าเธอหลบอีก ตำแหน่งรองหัวหน้าฉันจะให้คนอื่น

ฉันจึงทำได้แต่เม้มปากและยืนแข็งทื่ออยู่นั่น มองดุเขา จับคางของฉัน แล้วลูบไปยังบริเวณคอ นิ้วมือที่เย็นเยือก ของเขา นำพาความอ่อนแอที่ทำให้คนหวาดกลัวมา ฉันอดกลืนน้ำลายลงไม่ได้