ตอนที่7 สารภาพกะทันหัน

เขาดาวได้เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม เพียง แค่เขารักฉันมาก เลยไม่อยากรู้ แค่อยากอยู่กับฉันตลอด ชีวิต

เป็นไปได้ ทำเป็นไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นและอยู่กับเขา จนสิ้นชีวิตได้

ฉันกัดริมฝีปากและจ้องมองเขา ในสมองกำลังมีสอง คนเล็กๆเถียงกันอยู่

คนเล็กสีขาวบอกกับฉันว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่สกปรก แล้ว ไม่สามารถคู่ควรวินัยได้แล้ว สิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้ คือปล่อยมือ ให้เขาไปตามหาความสุขของตนเอง

คนเล็กสีดำบอกกับฉันว่า ถึงแม้ฉันกับอนุสิทธิ์เกิดเรื่อง แบบนั้นไปแล้ว แต่ขั้นตอนสุดท้ายก็ยังไม่ได้ทำ เพียงแค่ ล้างร่างตนเองให้สะอาดก็ยังอยู่กับวินัยได้

สองคนเล็กๆนั้นเถียงจนฉันปวดหัว แต่ใจของฉันเอียง ไปข้างคนเล็กสีดำไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

ฉัน…..ฉันมีความโลภ ฉันอยากอยู่กับวินัยจนสิ้นชีวิต

ฉัน………

“วินัย อนาคตคุณคงโทษฉันได้ คุณคงโทษฉันได้……..……….
ที่จริงในใจอยากเข้าใกล้เขา แต่ฉันกลับส่ายหน้าและ ถอยหลังไป

ทันใดนั้น วินัยกาวมาข้างหน้าลากฉันไว้”ฉันไม่โทษ คุณ จะไม่โทษคุณตลอดกาล ทิพย์ อย่าหย่านะ อย่าไป จากฉัน ฉันมีแค่คุณ ชาตินี้มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไป จากฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหาผู้หญิงที่เหมือนคุณอีก”

“ทิพย์ ฉันสาบาน ฉันจะดีต่อคุณตลอดชีวิต เราอย่า หย่ากันนะ”

ความสารภาพมาอย่างกะทันหันความสุขก็มาแบบ คาดไม่ถึง

คำพรอดรักแบบนี้วินัยพูดน้อยมาก ฉันฟังแล้วจน น้ำตาไหลลงเหมือนฝน

คนเล็กดำในสมองได้ปกครองฉันแล้ว ฉันกอดเขา และร่ำไห้ไม่อั้น

“นัย ฉันจะไปจากคุณได้ยังไง ฉันรักคุณ ฉันไม่เคย อยากไปจากคุณ…………….”

ไม่รู้ร้องไห้ไปนานแค่ไหน ฉันค่อยเสียสติไป ตอนตื่น ขึ้นมา แสงอาทิตย์สว่างจ้า เมื่อคืนลืมปิดม่านหน้าต่างไป แล้ว

วินัยนอนอยู่ข้างๆฉัน นอนแบบเรียบร้อย เรายังแบ่งคนละผ้าห่มเหมือนเดิม

ฉันมองดูร่างของตนเอง ยังคลุมเสื้อคลุมอาบน้ำตัว นั้น ข้างในไม่ได้ใส่อะไร

ใบหน้ารู้สึกร้อนนิดๆ ฉันคว่ำอยู่บนหมอน ใช้ดวงตา ที่บวมแดงเหลือแค่ช่องเล็กๆมองไปยังวินัยที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

ใบหน้าที่ปกติดูแล้วซื่อตรง ตอนนี้กลับขมวดคิ้ว ราวกับเด็กที่กำลังงอนอยู่

เขาไม่หล่อเหมือนอนุสิทธิ์ แต่จุดเด่นของเขาคือ ซื่อตรง ฉันชอบคนที่แบบเขา มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่เพิ่งพาได้ ไม่เหมือนกับอนุสิทธิ์

“ถย”ฉันแอบด่าตนเองในใจ ฉันจะเอาวินัยไปเปรียบ เทียบกับอนสิทธิ์ได้ยังไง

แต่พอนึกถึงอนุสิทธิ์ ฉันก็อดนึกถึงเรื่องที่เขาทำกับ ฉันไม่ได้ คิดถึงมือที่กำเริบเสืบสานของเขา

โธ่ ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง วินัยดีต่อเธอขนาดนี้ เรื่อง ที่แล้วก็แล้วกันไป เธอยังมาคิดผู้ชายคนอื่นอยู่นี่ ฉันด่า ตนเองในใจอย่างรุนแรง อยากตบหน้าตนเองกี่หนด้วยซ้ำ

ฉันส่ายหน้า ตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนกับ ทิพย์สุดา มองไปยังวินัยอย่างเงียบๆ คิดถึงคําสารภาพของเขา ในใจทั้งปวดทั้งโศกเศร้า

ถ้าหากเขาบอกกับฉันเร็วกว่านี้ว่าฉันสำคัญกับเขา ขนาดนี้ ฉันคงอาจไม่ไปทดลองขีดจํากัดของเขา

แอบดึงผ้าห่มของเขาขึ้นมา ฉันค่อยๆขยับเข้าไป อย่างเบาๆ เมื่อขาของฉันแตะถึงขาของเขา ใจฉันเต้นเร็ว มาก ลมหายใจก็เร่งรีบขึ้น

แต่งงานมาหนึ่งปี นี่เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัสใกล้ชิด

กันขนาดนี้

ฉันอยากอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วตื่นมากับเขาและ ต้อนรับแสงอาทิตย์ด้วยกัน

ในขณะที่ฉันเพิ่งแตะถึงวินัย ขาของเขาก็ขยับออกไป

ฉันตกตะลึงแล้วยื่นมือไปอยากจะลากเขาด้วย จิตใต้สำนึก

แต่เขากลับเปิดผ้าห่มออกมา ลงจากเตียงแล้วขมวด คิ้วมองฉัน“คุณทำอะไรอยู่

ฉันรู้สึกหน้าร้อนมาก ไม่ ไม่ได้ทำอะไร….ฉันแค่อยาก ปลกคณข็นมา ตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว

วินัยมองดูนาฬิกา สีหน้าเปลี่ยนทันที“อุ๊ย สายขนาดนี้ แล้ว รีบลุกขึ้นเถอะ เรายังต้องไปทำงานนะ”เขาพูดจบ ก็หันหลังพลางหาวพลางเดินไปยังห้องน้ำ

การยั่วยวนในเมื่อคืน ความใกล้ชิดในเช้านี้ เป็นการ ริเริ่งครั้งแรกของฉันที่มีต่อวินัยในหลายปีมานี้ แต่ถูกเขา ปฏิเสธต่อเนื่อง ในใจฉันรู้สึกเศร้าโศกมาก เขา….รังเกียจ ฉันสกปรกแล้วหรื

ลุกขึ้นด้วยความไม่ดีใจ พับผ้าห่มให้ดี รอให้วินัยออก มาฉันถึงเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำ ตอนใส่เสื้อผ้า ฉันเผลอเห็น ร้อยนิ้วสีแดงที่อยู่หน้าอก หน้าฉันซีดขาวทันที

วินัยเห็นแล้วใช่ไหม

แล้วเขาจะมองฉันยังไง และเขาจะคิดยังไง

ฉันยืนอยู่ในห้องน้ำอย่างงุนงง เสียความกล้าที่เดิน ออกไปทันที

ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงตะโกนของวินัยดังเข้า มา“ทิพย์ รีบออกมากินอาหารเช้าเถอะ จะสายแล้วนะ”

เสียงของเขายังคงเหมือนเดิม ฉันดูดจมูกที่ระคาย เคืองแล้วตอบรับไป รีบใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมา

แค่สองสามคำก็กินไข่เจียวและขนมปังรองท้อง ดื่ม นมเสร็จ ฉันกับเขาก็รีบเดินไปถึงป้ายรถเมล์ แล้วขึ้นรถเมล์ ไปทํางาน
เดิมก็เป็นวันที่ปกติเหมือนเมื่อก่อน นั่งรถเมล์ ตอก บัตร ทำงาน แล้วกินอาหารกลางวันที่ห้อง อาหาร แต่วันนี้ กลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน

“ทิพย์สุดา ขอแสดงความยินดีให้นะ”