ตอนที่6 ไม่มีสิทธิ์ไปรักอีก

“ทิพย์สุดา นี่ถือเป็นการบริจาคที่ฉันให้กับเธอละกัน เธอ จะไม่ต้องโดนสามีบ่นว่าไม่เอาไหนหลังกลับบ้าน”

น้ำเสียงของเขาทั้งต่ำทั้งแหบ จ้องมองฉันไม่ละ สายตา และฉันนอกจากหายใจหอบๆแล้วพูดไม่ออกสักคำ อีก

ตอนที่ฉันถูกเขาไล่ลงจากรถ ขาสองข้างของฉันสั่น เทาจนเกือบยืนไม่ไหว แม้ว่าจะมีเสื้อคลุมอาบน้ำปกปิด อย่างมิดชิด แต่ก็ปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นไปไม่ได้

ตกลงเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น สมองฉันว่างเปล่าไปหมด จำ ไม่ได้เลยสักนิด ในสมอง ตอนนี้มีแค่ดวงตาราวกับหมึกคู่นั้น

ในขณะที่ฉันยังคิดไม่ออกว่าทำไมคืนนี้ถึงเกิดเรื่อง แบบนี้ไปได้ ก็มีร่างเงาร่างหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้าฉัน จับ ไหล่ของฉันอย่างแรง

“ทิพย์ คุณไปไหนแล้ว คุณรู้ไหมฉันตกใจจะแย่”

คือวินัย

ฉันสั่นเทาไปทีหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมามองเขา ในแสงไฟ ของฉนวน ฉันได้มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

ของเขา
ฉันรู้สึกเบ้าตาร้อนนิดๆ อยากจะกอดเขาและร้องไห้ บอกเขาว่าฉันโดนคนอื่นรังแกไปแล้ว

“นัย ฉัน……

“อะไรก็ไม่ต้องพูด เรากลับบ้านกัน กลับบ้านกันเถอะ นะ”วินัยตัดบทฉัน พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ฉันพยักหน้าเหมือนเด็กที่หลงทางเพิ่งกลับมาได้ ตามหลังเขาค่อยๆเดินกลับถึงบ้านของเรา

พอเข้าไปในนั้น กลิ่นอายที่คุ้นเคยและอบอุ่นก็ล้อม รอบฉันเอาไว้ นี่เป็นกลิ่นอายของบ้าน เป็นบ้านของวินัยและ ฉัน เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด

นํ้าตาค่อยๆหยดไหลลงมา ฉันยืนอยู่หน้าประตู มองดู ผ่านหลังของวินัย ตะโกนร้องไห้ขึ้นมา

วินัยรีบหันกลับมาเป็นอะไรไปล่ะ เธอเป็นอะไรไป

“วินัย เธอรู้ไหม คืนนี้ฉัน…..……

“คืนนี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลยสักอย่าง”วินัยรีบตัดบท ฉัน“ทิพย์ ฉันไม่ควรทะเลาะกับคุณ ไม่ควรทำให้เธอโกรธจน ออกจากบ้านไป ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน คุณอย่าออก จากบ้านไปอีกได้ไหม”
ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา

“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นความผิดของฉัน ความ ผิดของฉัน”

ฉันร้องไห้อย่างโศกเศร้า เสียใจจนใจจะขาด

ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่ใช่ฉันคนเดิมแล้ว แต่เขายังเป็นคน เดิมคนนั้น

ฉันไม่น่าเชื่อฟังคำพูดของเพ็ญแขไปซื้อชุดนอนชุด นั้น ไม่ควรใส่ชุดนอนนั้นเพื่อจะไปยั่วยวนวินัย ยิ่งไม่ควร วิ่งออกไปด้วยสภาพที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยหลังที่เขา ปฏิเสธ

และสิ่งที่ไม่ควรที่สุด…..ไม่ควรที่สุด…..…..….

ฉันไม่ควรขึ้นรถของอนุสิทธิ์ ไม่ควรดื่มเหล้า ไม่ควร ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาเพื่อพิสูจน์เสน่ห์ของตนเอง

ตกลงฉันเป็นอะไรไป

“นัย นัย ฉันควรทำยังไง ฉันควรทำยังไง “ฉันป้องหน้า ไว้ น่องยองอยู่บนพื้นร้องไห้ไม่หยุด

“ทิพย์ อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้แล้วนะ”วินัยนั่งยองอยู่ ข้างหน้าฉัน มองฉันด้วยดวงตาแดงก่ำ“เห็นคุณร้องไห้แบบ นี้ ฉันรู้สึกเจ็บใจมาก
ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนด้วยน้ำตา ฉันรู้สึกตอน เองทั้งโง่เง่าทั้งต่ำช้า ผู้ชายที่ซื่อตรงและรักฉันขนาดนี้ ฉัน จะไปเกิดความไม่พอใจเพราะการสัมผัสสนิทสนมระหว่าง เราน้อยไปได้ยังไง

ถึงแม้เขาจะไม่นอนกับฉันทั้งชีวิตแล้วจะเป็นยังไง ฉัน ก็ยังรักเขา

แต่ผ่านมาคืนนี้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปรักเขาอีกแล้ว

“วินัย…..

เถอะ”

“ฉันนําตาไหล ใจเหมือนมีมีดกรีด เราหย่ากัน

“ทิพย์”วินัยกรีดร้องออกมา ยืนมือลากฉันขึ้นมา แล้วก

อดฉันอย่างแรงๆ

“ทิพย์ คุณพูดอะไรอยู่เนี่ย อยู่ดีๆทำไมเราต้องหย่ากัน ฉันไม่หย่า”

คำพูดนั้นเขาเหมือนตะโกนออกมา กอดฉันแน่นๆไม่ คลายมือ

ฉันร้องไห้ไม่อั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขากอดฉัน ครั้งแรก ที่กอดฉันแน่นขนาดนี้…..

อ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อยากให้เขากอดฉันแบบ นี้ตลอดไป ฉันร้องไห้จนน้ำตาเต็มใบหน้าและกอดเขากลับ
“นัย ฉันขอโทษ……..

“ทําไมต้องขอโทษ ทําไมอยากหย่ากัน ทิพย์ ฉันไม่ ตกลง ไม่ตกลงเด็ดขาดวินัยกอดฉันแน่นๆเหมือนกลัวว่า ฉันจะหนีไป น้ำเสียงก็สั่นไปด้วย

วินัยที่อารมณ์โผล่เผยออกมาฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก และก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็น

ถึงแม้ฉันจะหลงใหลอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา แต่ฉัน ยังผลักเขาออกไปอย่างเฉียบขาด นัย คืนนี้…..เกิดเรื่อง บางอย่างไปแล้ว ฉันคิด…ฉันคิดว่าเราหย่ากันดีกว่า”

“ไม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่หย่ากับคุณวินัย ตะโกน

“นัย คุณใจเย็นก่อน คุณรู้ไหมคืน…….

“ฉันไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย”ดวงตาของเขาแดงก่ำ เสียงก็ดังมากจนผิดปกติ สีหน้าดุร้ายเป็นแบบที่ฉันไม่เคย เห็นมาก่อน “ทิพย์สุดา คุณอย่าคิดเลย ฉันจะไม่ยอมหย่ากับ คุณ ยังไงก็ไม่ยอม

“ไม่มีแต่ เขาพูดอย่างเด็ดขาด คืนนี้ไม่เคยมีเรื่องใดๆ เกิดขึ้น เราสองคนต้องอยู่ด้วยกันดีๆ ถึงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้น แล้ว ฉันก็ไม่สน เพราะที่ฉันรักคือตัวคุณ และคนที่ฉันอยากใช้ชีวิตร่วมกัดตลอดชาติก็คือคุณ ฉันเรื่องที่เกิดขึ้นอย่าพูด อีก ขอแค่เราอยู่ด้วยกันดีๆก็พอ”

ฉันตัวสั่นเทาไปนิด มองเขาอย่างยากที่จะเชื่อ