ตอนที่10 ห้ามบอกเขา ฉันป่วยหนัก

ตอนที่10 ห้ามบอกเขา ฉันป่วยหนักสุพจน์ลาก จันทรัตร์ออกจากรถอย่างหยาบกร้าน จันทร์ทำตัว ไม่ทัน เกือบล้มลงบนพื้น ยังดีที่นพพลประคอง ไว้ จันทรัตร์หันหลังจ้องมองสุพจน์ ด้วยสายตาที่ ไม่เข้าใจ“สุพจน์ อย่าลืมซิ วันนี้คุณสองคนจะไป หย่ากันนะครับ”นพพลพูดเตือนสุพจน์พูดอย่าง เย็นชาว่า “ก่อนที่ยังไม่หย่า จันทรัตร์ก็ยังเป็นเมีย ผม คนอื่นอย่ามายุ่ง “ตามนี้ จันทรัตร์ถูกลากเข้า ในรถของสุพจน์ จันทรัตร์ต่อต้าน แต่ก็ไม่สามารถ หลุดพ้นจากมือสุพจน์ได้ เธอตะโกนพูด “นี่คุณ หมายความว่าไงค่ะ ปล่อยฉันนะคะ “สุพจน์หัวเราะ เยาะ หันไปจ้องมองจันทรัตร์ “มิน่าอยากหย่ากัน เธอคิดนานแล้วใช่ไหมที่จะเข้าสู่อ้อมแขนของ นพพล คิดว่าไม่มีคนรักแล้ว ก็ไปรักนพพลเหรอ เธอเปลี่ยนใจได้เร็วจริงๆ “ได้ยินคำพูดเยาะเย้ย ของสุพจน์ สีหน้าจันทรัตร์เปลี่ยนไปทันที เธอไม่ อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่มีคนช่วย อย่างน้อย นพพลดีกว่าเขา “แล้วคุณละ ดีกว่าคนที่กะจิตกะ ใจไม่อยู่กับฉัน “วินาทีนี้ สุพจน์ไม่พูดสักคำ ขับรถ ด้วยอารมณ์หม่นหมอง บรรยากาศอึดอัดในรถ ทำให้จันทรัตร์หายใจไม่ออกกดปุ่มเปิดหน้าต่าง ลมหนาวพัดขึ้นมาใบหน้าทำให้เธอตื่นตัวบ้างจริง เหรอเราจะได้รับอิสระแล้วจันทรัตร์น้ำตาพร่ามัว ไม่กล้าร้องไห้ต่อหน้าสุพจน์เธอไม่อยากให้เขารู้สึกไม่เต็มใจ ไม่อยากให้เขา คิดว่าเธอเสแสร้งทั้งๆที่เธอเป็นผู้เสนอว่าจะหย่า ร้างกัน เหมือนแกล้งทำเป็นฝ่ายเสียใจอีก รักคนๆ หนึ่งมากเกินไปเหมือนในโลกนี้มีแค่ผู้ชายคนเดียว ประนีประนอม อ่อนน้อมถ่อมตน สุดท้ายแค่เงา เขาก็จับไม่อยู่ระหว่างทาง จันทรัตร์รู้สึกปวดท้อง เหมือนถูกเข็มแทง ไม่สบายมาก จันทรัตร์หน้าซีด เผือด กดท้องไว้แน่สุพจน์สังเกตเห็นความผิดปกติ ของเธอ หันมาดูเห็นจันทรัตร์เหงื่อแตก รีบเบรครถ “เธอเป็นอะไร”ส่งฉันไปโรงพยาบาล” จันทรัตร์ จับมือสุพจน์ ร้องขอ “ฉันปวดท้อง ฉันกลัวลูกเป็น อะไร”สุพจน์ขมวดคิ้ว ลูกคนนี้มาอย่างกะทันหัน แต่เขาก็ไม่สามารถทำนิ่งเฉยมองจันทรัต ปวด ท้องจะเป็นจะตายได้รีบกลับรถเปลี่ยนทิศทาง พา เธอไปส่งโรงพยาบาล”คุณสุพจน์ ทารกในครรภ์ ภรรยาคุณไม่มั่งคง ต้องนอนรักษาที่โรงพยาบาล สองสามวัน”จันทรัต นอนบนเตียงสีหน้าซีดเผือด กดท้องไว้ ขอให้ลูกยังอยู่ งั้นเธอก็มีความหวังสุ พจน์สีหน้าซับซ้อน พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมออกไป แป๊บเดียว”รอห้องผู้ป่วยไม่มีคน ศุภกิจก็เข้ามา ใน มือถือผลตรวจสุขภาพเข้ามาด้วย พูดอย่างจริงจัง ว่า “จันทรัตร์ เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นโรคมะเร็ง กระเพาะอาหารขั้นสูง”จันทรัตร์ไม่อยากคุยเรื่องนี้ มะเร็งกระเพาะอาหาร ความตาย ความเจ็บป่วยของโรค จันทรัต คิดได้หมด แต่เธอไม่ เสียใจที่ทำเช่นนี้เลย “ฉันรู้ค่ะ ฉันเหลือชีวิตไม่ถึง สิบเดือน’สุพจน์ไม่รู้หรือครับ” ศุภกิจถามเขา ไม่รู้ค่ะ” จันทรัตร์หลบสายตา ไม่อยากให้เขารู้ “ขอร้องนะคะ อย่าบอกเขา ตอนฉันมีชีวิตอยู่ ฉัน ขอให้เขาไม่รู้อะไรเลย ให้เขารู้สึกจริงๆว่าฉันตาม ตื้อเขาอีกสิบเดือนก็จะหย่ากัน เขาจะได้ไม่ต้อง ปวดร้าว”พูดไป จันทรัตร์แฝงด้วยเสียงรองไห้ เธอ รักเขามาสิบสามปี ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด แต่ เวลารู้ว่าตัวเองเหลือชีวิตสิบเดือนเท่านั้น รู้สึกเศร้า ใจและร้องไม่หยุด สุพจน์ไม่รักเธอ ไม่เป็นไร เธอ เชื่อว่าเธอสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อสุพจน์ได้”เธอทำ แบบนี้เพื่ออะไร” ศุภกิจถอนหายใจ“หากคุณเป็น ฉัน คุณก็ต้องทำอย่างนี้ค่ะ ฉันไม่อยากให้เขาปวด ร้าว ความตายเป็นสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับฉัน ฉันไม่ อยากให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเศร้าโศก นี้ บางทีเขาอาจรู้สึกโล่งใจหลังจากที่เขารู้ แต่ฉัน ไม่กล้าเสี่ยง”นี่เป็นวิธีที่จันทรัตร์รักสุพจน์ แมลง เม่าลุยไฟ ถึงตายก็ไม่กลัวจันทรัตร์ดีขึ้นนิดๆ เพื่อลูกในท้อง เธอระมัดระวังมาก เธอจะใช้พลัง สุดท้ายไปคลอดตัวน้อยสุพจน์ส่งข้อความให้จัน ทรัตร์ ให้เธอขึ้นไปชั้นดาดฟ้าจันทรัตร์ไม่เห็นสุ พจน์ครึ่งวันแล้ว รู้ว่าเขาอยู่ดาดฟ้า ก็พาร่างหนัก และอ่อนแอขึ้นดาดฟ้าที่ดาดฟ้าลมแรงไปนิด ลม พัดผ่านร่างจันทรัตร์รู้สึกหนาว จันทรัตว์หาสุพจน์ไม่เจอ แต่กลับ เห็นกรรณารายืนอยู่ตรงหน้าเธอ