ตอนที่ 5 ขึ้นเขา

เพิ่งเขียนโยวตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงพูดคุย นางลืมตาขึ้นใน บ้านเก่าซอมซ่อหลังหนึ่ง รู้สึกเลือนรางอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็ พลันได้สติว่านางไม่เคยได้ความรู้สึกระแวดระวังและป้องกันตัว แบบนี้มานานมากแล้ว เช่นนั้นก็อดมันหัวคิ้วไม่ได้ เพิ่งจะมาวัน แรกก็นอนหลับลึกขนาดนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดี กันแน่

“พ่อ ของแห้งสองชิ้นนี้เป็นของพี่กับลูกคนละชิ้น เอาไว้กิน ระหว่างทางนะ” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นในลานบ้าน

“ข้ารู้แล้ว รีบเข้าบ้านไปเถอะ กลางคืนอากาศเย็นเดี๋ยวจะ ไม่สบาย” ชายหนุ่มตอบเสียงเบา

“เสียนเอ๋อร์ เข้าไปในเมืองแล้วต้องเชื่อฟังท่านพ่อนะ อะไรทําได้ก็ทํา ท่าไม่ได้ก็พัก อย่าฝืนเด็ดขาด ตอนกลางคืนรีบ กลับมากับพ่อ” เสียงกำชับดังขึ้นอีก

“รู้แล้วขอรับ ท่านแม่

เสียงฝีเท้าค่อยๆ ไกลออกไป หญิงสาวปิดประตูแล้วถอน หายใจ คทางเดินกลับไปยังห้องฝั่งตะวันออก

ตอนที่เพิ่งเขียนโยวตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้น ฟ้าก็สว่างจ้าแล้ว ในบ้านเงียบสนิท เธอลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้อง เด็กตัวน้อยที่ไม่รู้ว่านั่งทำอะไรอยู่ในลานบ้าน เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น เห็นเพิ่งเขียนโยววิ่งสาวเท้าตรงมาหาเขา จึงแหงน หน้าพูดว่า “พี่ ตื่นแล้วหรือ”

เธอลูบหัวเด็กตัวน้อยอย่างเอ็นดู “เหตุใดเหลือแค่เจ้า ท่านแม่กับพี่รองเล่า”

“ท่านแม่กับพี่รองไปทำงานที่นาแต่เช้าแล้วขอรับ ข้าอยู่ บ้านคอยดูแลพี่ แม่เก็บข้าวไว้ให้พี่ในกระทะ เดี๋ยวข้าไปยกมา ให้นะ” พูดจบก็หันหลังไปยกข้าว

เธอจึงดึงเด็กตัวน้อยไว้ เดี๋ยวพี่ทำเอง เจียเอ๋อร์กินแล้ว

หรือยัง”

“กินแล้วขอรับ”

“ถ้าอย่างเจียเอ๋อร์เล่นไปคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวพี่กินข้าว เสร็จ แล้วเราออกไปเดินเล่นกัน

“ขอรับ”

เมื่อเธอล้างหน้าเสร็จ ก็เปิดกระทะ นอกจากข้าวต้มหนึ่ง ถ้วยและของดำๆ กระต่างพวกนั้นแล้ว ยังมีไข่ไก่อีกฟองวางอยู่

ข้างๆ

เพิ่งเชี่ยนโยวหยิบข้าวต้มและของแห้งออกมา ทิ้งไข่ไก่เอา ไว้ในกระทะ แล้วก็หยิบ “ผักดอง” ที่เหลือติดก้นถ้วย ตักเข้า ปากคําโต

กินไปได้สองคำ เธอก็มุ่นหัวคิ้ว ไม่อร่อยเลยสักนิด เธอ กลืนไม่ลงจริงๆ เช่นนั้นจึงฝันดื่มน้ำข้าวต้มสองสามคำ ถึงได้รู้สึกดีขึ้น กินไปก็คิดไป เธอจะต้องรีบปรับปรุงความเป็นอยู่ของ ครอบครัว ถ้าหากต้องกินอาหารแบบนี้ทุกวัน ร่างกายของตัว เองอย่าหวังจะฟื้นตัวมีระดับเดียวกับชาติก่อนได้เลย

เมื่อกินข้าวเสร็จ เก็บล้างเล็กน้อยแล้ว ก็พูดกับเด็กตัวน้อย ว่า “เจียเอ๋อร์ พี่อยากไปเดินบนเขา เจ้าพาพี่ไปได้หรือไม่

“ได้ขอรับ”

เมื่อออกจากประตูบ้าน เธอถึงได้มองประเมินหน้าตาของ หมู่บ้านแห่งนี้ชัดขึ้น

ทั้งหมู่บ้านนี้น่าจะมีประมาณหลายร้อยครอบครัวที่ใช้ชีวิต อยู่บนพื้นที่ราบ พื้นที่รกร้างอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้าน แค่เพ่งมอง ก็เห็นแล้ว ไม่ไกลจากตัวหมู่บ้านมีภูเขาใหญ่สองสามลูก ทอดตัวติดกัน โดยบ้านของเธออยู่ด้านตะวันตกสุดของหมู่บ้าน อยู่ใกล้ภูเขาใหญ่ที่สุด

“เพิ่งเขียนโยว เจ้าไม่เป็นอะไรนะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา ตรงหน้า ในมือถือจอบเล่มหนึ่ง เมื่อเห็นเธอก็ถามขึ้นอย่าง ประหลาดใจ

“ไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ ป้าหวัง” ด้วยความทรงจําเพิ่งเชี่ยน โยวรู้ว่าคนนี้คือป้าหวังที่อยู่บ้านข้างๆ สามีเป็นหลง[1 ] ร้าน ขายขนม ลูกชายคนโตทำงานในโรงเตี้ยมใหญ่ในเมือง ลูกชายคนเล็กยังเด็ก ร่ำเรียนวิชาอยู่ในหมู่บ้าน ความเป็นอยู่ ของครอบครัวนี้นับว่าเป็นอันดับต้นๆ ของหมู่บ้าน นางเป็นคน น้ำใจ กับครอบครัวของเธอมาก ทุกครั้งที่สามีเอาขนมกลับ มีมา ก็มักจะเอามาให้บ้านเธอด้วย

“นี่เจ้ากำลังจะไปไหนหรือ” ป้าหวังถามขึ้นอีก

“วันนี้อากาศดี ข้ากับน้องชายว่าจะไปเดินเล่นบนเขา

เจ้าค่ะ”

“ไปบนเขา” ป้าหวังหน้าเปลี่ยนสี รีบพูด “โยวเอ๋อร์เอ๊ย ยังจะขึ้นเขาไปทำไมอีก เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าหัวแตกได้ยัง ไง เชื่อป้าเถอะนะ รีบกลับบ้าน พักฟื้นตัวให้ดี

“ป้าหวัง หมอบอกว่าเดินเยอะๆ แผลจะยิ่งหายเร็วเจ้าค่ะ ไม่ต้องเป็นกังวลนะเจ้าคะ พวกเราแค่เดินเล่นเท่านั้น จะไม่ไปที่ อันตรายเด็ดขาด” เพิ่งเขียนโยวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจางๆ

“หมอบอกอย่างนั้นจริงๆ” นางถามขึ้นอย่างแคลงใจ

“อือ!” พยักหน้าอย่างหนัก

“งั้นเจ้าต้องระวังให้ดีนะ ถ้ามีอะไรผิดปกติ ก็รีบลงมาจาก เขาแล้วร้องตะโกน ป้าจะทำงานอยู่ที่เนินเขา

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะป้าหวัง

เพิ่งเชี่ยนโยวส่งยิ้มบอกลาป่าหวัง พาเพิ่งเงี่ยค่อยๆ เดิน มุ่งหน้าไปที่แนวเขา เดินเข้ามาใกล้ถึงได้รู้ว่าภูเขาใหญ่นั้นมาก ต้นไม้หนาทึบ แม้แต่เนินเขาด้านล่างยังเต็มไปด้วยต้นไม้สูง เตี้ยใหญ่เล็กนานาพรรณ โดยพื้นที่ระหว่างกลางของพรรณไม้ เหล่านี้ปกคลุมแน่นไปด้วยผักป่านานับชนิด คงเพราะอยู่ใกล้ กับหมู่บ้าน จึงเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกเด็ดถอน
เพิ่งเขียนโยวไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ เธอเดินลัดเลาะไปตาม แนวเขาเล็กๆ มุ่งหน้าขึ้นเขาต่อ ต้นไม้หนาทึบขึ้นเรื่อยๆ ดอกไม้ ป่าก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น ทั้งป่ามีแต่กลิ่นหอมติดจมูก เมื่อผม กลิ่นหอมเต็มภูเขานี้แล้ว ทำให้เธอเริ่มมีแผนในใจ

เธอเดินมุ่งหน้าต่อไป ใบไม้หนาทึบเป็นลานกว้างปรากฏ อยู่ตรงหน้า “เอ๋” เพิ่งเขียนโยวส่งเสียงร้องแล้วนั่งย่อตัวลงบน ใบไม้ผนกว้างตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ จ้องมองอย่างพิจารณา ขึ้น มือออกไปขุดโดยรอบใบไม้

“พี่ทําอะไรหรือขอรับ” เด็กตัวน้อยถามอย่างประหลาดใจ

“พี่จะลองขุดดูว่าข้างล่างมีอะไรหรือเปล่า เจ้าช่วยหากิ่งไม้

ท่อนใหญ่มาให้พี่หน่อย นี่แข็งเกินไป พี่ขุดไม่ไหว “ขอรับ” เด็กตัวน้อยรีบไปหากิ่งไม้ใหญ่มาท่อนหนึ่ง

เพิ่งเขียนโยวหักกิ่งใหม่ออกเป็นสองท่อน ใช้ด้านที่ใหญ่ ชุดต่อไป นานครูใหญ่ ของสีขาวๆ หัวหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้น

“พี มีของขอรับ!” เด็กตัวน้อยตะโกนอย่างยินดี รอจนขุดของสีขาวหัวใหญ่นั้นออกมาทั้งหมด เพิ่งเซียนโย

วก็หัวเราะอย่างดีใจ เธอมองไม่ผิด นี่คือมันฝรั่ง

“พี่ นี่คืออะไรหรือขอรับ” เห็นของในมือเพิ่งเขียนโยวแล้ว เด็กตัวน้อยก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เจี้ยเออร์ไม่เคยเห็นของสิ่งนี้หรือ” เพิ่งเรียนโยวหยิบมัน ฝรั่งถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมนั้นก็ไม่เคยเห็นมันฝรั่ง ไม่รู้ว่าทุกคนในที่นี่ไม่เคยมีใครรู้จักหรือ เปล่า หรือว่ามีแต่บ้านตัวเองที่ไม่มี

ไม่เคย” เด็กตัวน้อยส่ายหน้าตอบ

ดีจังเลย เพิ่งเขียนโยวพลันตื่นเต้นดีใจ ถ้าเจี้ยเออร์ก็ไม่ เคยเห็น นั่นก็แปลว่าคนที่นี่ไม่เคยมีใครรู้จักมันฝรั่งมาก่อน แบบนี้โอกาสร่ำรวยก็มาถึงแล้ว มันฝรั่งผืนกว้างขนาดนี้ เป็น เงินเป็นทองทั้งนั้น

เจียเอ๋อร์ เร็ว ช่วยพี่ขุดอีกสองหัว คืนนี้พี่จะทำของอร่อย

ให้เจ้ากิน”

“ขอรับ!” พอได้ยินว่าของอร่อย เด็กตัวน้อยก็ออกแรงชุด

เต็มทีทันที

เพิ่งเชี่ยนโยวขุดมาได้อีกสองหัว เหนื่อยหอบหายใจแรง นั่งลงกับพื้น ร่างกายนี้เป็นตัวถ่วงเกินไปแล้ว ทำงานแค่นี้ก็ เหนื่อยจนเกือบจะล้มคว่ำแล้ว

“เจียเอ๋อร์ เราไม่ต้องขุดแล้ว พี่ขอพักหน่อย เจ้าเล่นคน เดียวไปนะ แต่ห้ามไปเล่นไกลๆ เด็ดขาด”

“รู้แล้ว พี่”

เพิ่งเขียนโยวลุกขึ้นมานั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง หัว สมองปรากฏวิธีการทำมันฝรั่งหลากหลายเมนู : มันฝรั่งเส้นผัด เผ็ด มันฝรั่งราดน้ำแดง เนื้อขุ่นมันฝรั่ง กระดูกหมูตุ๋นมันฝรั่ง เส้นแป้งมันฝรั่ง มันฝรั่งทอด…
ตอนที่กำลังคิดอย่างตื่นเต้นอยู่นั้น บรรยากาศโดยรอบก็ พลันเงียบจนทำให้เธอรู้สึกตัว ช้อนตามอง ไม่เห็นร่างของเด็ก

ตัวน้อย

“เจียเอ๋อร์!” เธอร้องเสียงหลง ไม่มีการตอบกลับ

เพิ่งเขียนโยวพลันลนลาน รีบลุกขึ้นยืน ไม่สนใจมันฝรั่งอีก ต่อไปแล้ว เธอเที่ยวตะโกนไปทั่ว “เจียเอ๋อร์ เจียเออร์ เจียเอ๋

อร์…

“พี่ ข้าอยู่นี่!” หลังต้นไม้หนาทึบมีเสียงเด็กตัวน้อยดังลอย มา เพิ่งเขียนโยวรีบวิ่งไปหา กอดเด็กตัวน้อยไว้ในอกทันที “พี่ บอกแล้วว่าอย่าไปไหนไกล ทำไมถึงไม่เชื่อฟังพี่เลย!

“ขออภัยขอรับ พี่ ข้าเห็นดอกไม้ตรงนั้นสวยดี ก็เลยไป

เด็ดมา

“จะไปเด็ดดอกไม้บอกพี่ก่อนไม่ได้หรืออย่างไร พี่…” เธอ หยิบดอกไม้ในมือของเด็กตัวน้อยมา ถามขึ้นอย่างประหลาด ใจ “เจียเอ๋อร์ ดอกไม้นี้เจ้าไปเห็นมันที่ไหน

“ตรงนั้นขอรับ” เด็กตัวน้อยไปตรงที่ไม่ไกลออกไป

เธอปล่อยเด็กตัวน้อย แล้วรีบไปทันที พุ่มดอกไม้หนาทึบ ผืนกว้างปะทะเข้าสู่ม่านตา เธอย่อตัวลง เด็ดขึ้นมาหนึ่งดอก ยก ขึ้นมาก แล้วมองที่ลำต้นกับส่วนรากอย่างละเอียด เพิ่งเชี่ยน โยวมั่นใจว่านี่ก็คือต้นนั่งฉีก [2]

“เจี้ยเฮอร์ เจ้าเป็นดาวนำโชคของครอบครัวเราจริงๆ!เพิ่งเขียนโยวหันหลังกลับไปกอดเด็กตัวน้อยแน่น พูดขึ้นอย่าง

ดีใจ

** สิ่งนี้ก็กินได้หรือขอรับ” เขาถามอย่างยินดี

“สิ่งที่กินไม่ได้ แต่เอาไปขายได้ พอมีเงินก็เอามาซื้อของ อร่อย ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้เจียเอ๋อร์ได้”

“จริงหรือขอรับ” พอได้ยินว่าเสื้อผ้าชุดใหม่ เด็กตัวน้อย ยินดีปรีดา “หนูอยากมีชุดใหม่เหมือนกับตำหนิว” ตาหนิวเป็น หลานของผู้ใหญ่บ้าน พอถึงปีใหม่ได้ใส่ชุดใหม่ก็จะออกมา โอ้อวด เด็กคนอื่นในหมู่บ้านคอยเดินตามหลัง อิจฉาแทบทน ไม่ได้

“ได้สิ แต่เจ้าต้องรับปากพี่ก่อนนะว่าห้ามบอกคนอื่นว่า ของที่นี่เอาไปขายได้ พี่จะซื้อซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ให้เจ้าเยอะๆ

เลย

“ข้าจะไม่บอกคนอื่น มีแต่พี่กับข้าที่รู้” เด็กตัวน้อยรับปาก

อย่างรู้ความ

“เจียเอ๋อ น่ารักมาก ไปเถอะ กลับบ้านกัน พี่จะทำของ

อร่อยให้กิน

เพิ่งเชี่ยนโยวทำสัญลักษณ์บริเวณต้นนั่งฉีก จากนั้นก็จูง มือเจียเอ๋อร์กลับมาบริเวณต้นมันฝรั่ง เห็นมันลูกใหญ่หลายหัว ก็เริ่มกลัดกลุ้ม ตอนออกมาไม่คิดว่าจะเจอ ไม่ได้เอาอุปกรณ์ไล่ ของมาด้วย เมื่อครู่ก็เอาแต่ใจ ขุดอย่างมั่นมือจนลืมคิดเรื่องนี้ ไปเสียสนิท ตอนนี้จะทํายังไงดีล่ะ มองดูเสื้อผ้าของตัวเอง ก็ส่ายหน้า ทิ้งความคิดที่จะใช้เสื้อผ้ามาห่อมันฝรั่ง ยังไม่พูดว่า เสื้อผ้าเก่าที่ใส่มานานหลายปีจะทนรับได้หรือเปล่า แค่ร่างกาย นี้ก็รับไม่ไหวแล้ว กระทั่งขุดมันยังเหนื่อยเกือบตาย ระยะทาง ไกลแบบนี้ ยังต้องหอบมันหัวใหญ่หลายหัวกลับไปอีก เธอได้ เหนื่อยจนเป็นลมกลางทางก่อนแน่ อีกอย่างจะเอามันฝรั่งกลับ ไปอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ไม่ได้ หากระหว่างทางมีคนถามขึ้นมา จะบอกหรือไม่บอกดีล่ะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เพิ่งเชี่ยน โยวจึงตัดสินใจฝังมันฝรั่งกลับ คืนที่เดิม กลับบ้านก่อน รอตอนบ่ายค่อยหาวิธีขึ้นมาเอา

“เจียเอ๋อ มันฝรั่งเยอะเกินไป พี่หอบไม่ไหว พวกเรากลับ บ้านกันก่อนเถอะ ตอนบ่ายให้พี่รองมาเอาดีหรือไม่” เธอพูดกับ เด็กตัวน้อยอย่างอ่อนโยน

เพิ่งเจียมองมันฝรั่ง ลังเลอยู่พักใหญ่ แล้วก็พูดอย่าง อาวรณ์ “ขอรับ”

เมื่อฝังมันฝรั่งเสร็จแล้ว สองพี่น้องก็ค่อยๆ เดินทางกลับ คงเพราะใกล้เวลาเที่ยงแล้ว ตลอดทางจึงไม่ได้พบใครเข้า ตอนที่ใกล้จะถึงหน้าบ้าน เห็นเพิ่งเดินออกมาจากบ้าน รีบวิ่ง ตรงมาหาพวกเธอ

“พี่รอง!” เด็กตัวน้อยร้องตะโกน

ได้ยินเสียงร้อง เพิ่งก็รีบวิ่งมาตรงหน้าพวกเธอ มอง ประเมินอย่างละเอียด เมื่อเห็นทั้งสองคนไม่ได้รับบาดเจ็บ เช่น นั้นจึงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “ได้ยินป่าหวังบอกว่าพวกเจ้าขึ้นเขาไปอีกแล้ว พี่กับแม่ร้อนใจแทบแย่ กำลังเตรียมจะไป

หาพวกเธอ”

“พี่รองไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราไม่ได้ไปในที่อันตราย แต่ ไปเดินเล่นแถวๆ นี้เองเจ้าค่ะ” เมิ่งเชี่ยนโยวพูดอย่างสำนึกผิด

“โยวเอ๋อร์ เจียเอ๋อร์ พวกลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เพิ่งซื้อ เดินออกมาจากบ้านและเห็นพวกเขาแล้ว ร้องถามเสียงหลง

“ท่านแม่ พวกเขาไม่เป็นไรขอรับ ท่านแม่ไม่ต้องเป็น

กังวล” เมิ่งร้องตอบเสียงดัง

เพิ่งซื้อถอนหายใจโล่งอก มองดูลูกๆ ที่เดินใกล้เข้ามา “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าไปเที่ยวเล่นบนเขาอีก

“เจ้าค่ะ” เพิ่งเชี่ยนโยวรู้ว่าครั้งก่อนตัวเองขึ้นเขาจนหัว กระแทกทําให้เพิ่งซื้อตกใจมาก รับปากเธออย่างไม่ลังเล

[1] หลงจู ผู้จัดการร้าน

[2] นั่งฉีก พืชตระกูลเดียวกับโสมคน เป็นตัวยาสำคัญใน ตำรับยาแก้ช้ำในต่างๆ เพราะมีฤทธิ์ในการสลายเลือดคั่ง มีรส

ขมอมหวาน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ