ตอนที่ 3 ลุงใหญ่ อยากกินเนื้อไก่หรือ

เปล่า

เพิ่งเชี่ยนโยวและเพิ่งเสียนยกเนื้อไก่ซามหนึ่งออกจากบ้าน

“พี่ใหญ่ ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเราเดินถนนใหญ่ของ หมู่บ้านไปบ้านท่านย่าเถอะ” เพิ่งเรียนโยวที่เพิ่งออกมาจาก บ้านพูดขึ้น

“บ้านเราค่อนข้างไกลจากตัวหมู่บ้าน เดินถนนใหญ่จะ อ้อมไปหลายเส้นทาง เดินถนนเล็กเดี่ยวเดียวก็ถึงแล้ว” เพิ่ง เสียนมองดูเนื้อไก่ในมือ แล้วมองน้องสาวของตัวเองพลางพูด ขึ้น

“ถนนเล็กชันเดินแล้วข้าจะปวดหัวได้ พี่ใหญ่ เราเดินถนน ใหญ่เถอะนะเจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโยวพูดอย่างออดอ้อน

“เจ้าพักผ่อนอยู่บ้านเถอะ พี่ใหญ่ไปเองก็พอ!” เห็นใบหน้า ซีดขาวของเพิ่งเชี่ยนโยวแล้ว เพิ่งเรียนก็พูดขึ้นด้วยความ

สงสาร

“ข้าไม่ได้ออกจากบ้านมาหลายวันแล้ว เมื่อจะแย่ ให้ข้า ไปกับพี่ใหญ่เถอะนะ เดินมากๆ เข้าเดี๋ยวก็หายมึนหัวเอง เมื่อ พูดจบเมิ่งเขียนโยวก็รีบเดินไปข้างหน้าทันที เมื่อเพิ่งเรียนเห็นแบบนั้นแล้วก็ รับเดินตามไป

เวลา ในช่วงปลายฤดูร้อน สายลมเย็นพัดเอื้อย เพื่อ ประหยัดน้ำมันในตะเกียง หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ผู้คนใน หมู่บ้านก็จะพากันมานั่งรวมตัวกันพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ

ดวงตาแหลมคมของภรรยาเพิ่งเห็นสองพี่น้องค่อยๆ เดินผ่านมาก็พลันร้องอุทานขึ้น “แม่หนูเพิ่ง หัวยังไม่หายดีเลย ดึกดื่นเช่นนี้กำลังจะไปที่ไหนกันหรือ” พอเธอส่งเสียงร้องขึ้น ทุกคนต่างก็มองตามไป

“วันนี้พี่ใหญ่กับพี่รองจับไก่ป่ามาได้จากบนเขา ท่านแม่ เพิ่งจะทำเสร็จ ท่านพ่อเลยให้ข้าเอาไปให้ท่านกับท่านว่าถ้วย หนึ่งเจ้าค่ะ” เพิ่งเชี่ยนโยวพูดกับทุกคนด้วยความอ่อนหวาน

พอได้ยินว่าเนื้อไก่ ทุกคนต่างก็ลืมตัวกลืนน้ำลายลงคอ ยุคสมัยนี้ข้าวยังกินไม่อิ่ม เนื้อก็ยิ่งไม่ต้องไปคิดถึง เนื้อไก่ถ้วย ใหญ่แบบนี้ กลิ่นหอมก็ช่างเย้ายวนใจนัก

“เหตุใดเพิ่งเสียนถึงได้หน้าบวมแบบนั้น ตอบจับไก่ป่า หกล้มมาหรือ” เมื่อดวงตาแหลมคมอีกคู่ของป้าใหญ่เห็น ใบหน้าของเพิ่งเรียนแล้ว นางจึงถามขึ้นอย่างห่วงใย

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ วันนี้ลุงใหญ่จะมาเอาเนื้อไก่ที่บ้าน ท่านพ่อ ท่านแม่บอกว่าท่านกับท่านย่ายังไม่ได้กิน แถมข้าก็ต้องบำรุง ร่างกาย ด้วยความโมโหลุงใหญ่ก็เลยตบหน้าที่ใหญ่เข้าฉาด หนึ่ง หน้าของเขาถึงได้บวมเช่นนี้เจ้าค่ะ” เพิ่งเขียนโยวเป็นคน ตอบคําถาม

“นี่เป็นลุงแท้ๆ นะ เพื่อเนื้อไก่แค่ไม่กี่ชิ้นถึงกลับลงมือ รุนแรงถึงเพียงนี้ ใช้ไม่ได้จริงๆ มีคนพูดขึ้น

“นั่นสีๆ เกินไปจริงๆ” มีคนพูดสมทบ

พวกเราต้องรีบเอาไก่ไปให้ท่านปู่กับท่านย่า ไม่เช่นนั้น หากไก่เย็นแล้วจะไม่อร่อย” เพิ่งเชี่ยนโยวเห็นว่าเมื่อบรรลุ เป้าประสงค์แล้ว จึงพูดขอโทษทุกคน จากนั้นก็เดินสาวเท้าเดิน ไปยังบ้านใหญ่

เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตูบ้านใหญ่ เธอก็ได้ยินเสียงร้อง ตะโกนของเพิ่งต้าจินดังลอยออกมา “พวกท่านเลี้ยงน้องรองมา เสียข้าวสุกแท้ๆ ตัวเองแอบกินเนื้ออยู่ในบ้าน กลับไม่คิดจะเอา มาทดแทนบุญคุณพ่อแม่ตัวเอง ท่านพ่อท่านแม่ฟังข้านะ หาก วันนี้พวกท่านไม่ไปเอาเนื้อไก่จากบ้านน้องรองมาให้ข้า ต่อไปก็อย่าหวังจะได้กินข้าวอีกเลย

“เพลง!” เสียงถ้วยที่ตกลงพื้นใบหนึ่งดังลอยเข้ามา เพิ่งเชี่ยน โยวส่ายหน้าตึงรั้งเพิ่งเสียนที่จะเดินเข้าไปข้าง

“ยังมีนังลูกสาวตัวดีของน้องรองอีก มันกล้าข้า พรุ่งนี้ พวกท่านต้อง ให้น้องรองเอานังตัวดีนั่นไปขายทิ้งซะ แม้จะล้ม หัวแตก แต่ยังดีใบหน้าไม่เป็นอะไร เงินไม่กี่ตำลึงก็น่าจะขาย ได้”

เมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ เพิ่งเขียนโยวก็หัวเราะร่วน ใช้เท้าถีบ ประตูใหญ่พูดกับเพิ่งต้าจีนว่า “ลุงใหญ่ คิดได้รอบคอบจริงๆ เจ้าค่ะ จะให้พ่อแม่หนูแบ่งเงินที่ขายได้ให้ลุงด้วยหรือไม่เล่า

เห็นเพิ่งเชี่ยนโยวถีบประตูเข้ามา คนทั้งบ้านก็ต่างตก ตะลึง ส่วนเพิ่งต้าจีนนั้นกุมใบหน้าที่ยังเจ็บปวดอยู่ ถอยหลังไป อย่างลืมตัวสองก้าว

“ดีจริงๆ นังตัวดีแกกล้ามาถึงที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยแกเอาไว้ แน่!” เพิ่งต้าจีนพูดด้วยท่าทีที่น่าเกรงขามฉับพลัน

“ข้าและพี่ใหญ่เอาเนื้อไก่มาให้ท่านปู่ท่านย่า ไม่คิดว่าจะได้ยินลุงใหญ่บอกให้เอาข้าไปขาย ไม่ทราบว่า ลุงใหญ่หาคนซื้อตัวข้าได้แล้วหรือ” เพิ่งเขียนโขวถามอย่างนุ่ม นวล

ดวงตาของเพิ่งต้าจีนสะท้อนวาววับ เกร็งลำคอพูดขึ้น หา คนได้แล้วจะทำไม นั่นเป็นบ้านเจ้านายชั้นสูงที่มีชื่อเสียงของ ตำบล ต่อให้เป็นข้าทาสบริวารก็ล้วนแต่กินอิ่มอยู่สบาย ถ้าไม่ เพราะว่าบ้านข้าไม่มีลูกสาว เรื่องดีๆ แบบนี้คิดว่าเจ้าจะได้ไป หรืออย่างไร

เพิ่งเชี่ยน โยวโมโหจนหัวเราะออกมาเบาๆ นางมองเพิ่งต้า จินแวบหนึ่ง ดวงตาทั้งสี่สบประสานกัน จนเพิ่งต้าจินต้องถอย หลังไปอีกก้าว แววตาของนั่งเด็กนี่มัน เขารู้สึกขนหัวลุกชัน เยมเกรียมนัก! ทำให้

“ท่านปู่ท่านย่า ข้ากับพี่ใหญ่เอาเนื้อไก่มาให้พวกท่าน เจ้าค่ะ” เพิ่งเชี่ยนโยวหันมาพูดกับสองผู้เฒ่าบนเตียงด้วยน้ำ เสียงอ่อนหวาน

“หนูโยว เข้ามานี่สิ มาให้ย่าดูหัวหน่อย” หญิงชราที่ได้สติ กลับมาแล้วนั้นพูดขึ้นด้วยความห่วงใย

เพิ่งเชี่ยน โยวเดินไปตรงหน้าหญิงชราอย่างเชื่อฟัง หญิง ชราเมื่อเห็นนางมีผ้าโพกหัว น้ำตาก็พลันไหลริน ร้องไห้พูดขึ้นว่า “หลานสาวที่น่าสงสารของย่า ครั้งนี้ไม่ใช่แผลเล็กๆ เลย”

“ท่านย่าไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ นี่ก็ดีขึ้นมากแล้ว หมอบ อกว่ารักษาตัวอีกไม่กี่วันก็จะหายดีแล้วเจ้าค่ะ” เพิ่งเชี่ยนโยวอึ้ง ไปเล็กน้อย แล้วรีบพูดปลอบใจขึ้น

“ท่านแม่ ตาของท่านแม่ไม่ค่อยดี อย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะ” ภรรยาเพิ่งต้าจีนเมื่อเห็นแบบนั้นก็พูดเกลี้ยกล่อมขึ้น

เพิ่งเชี่ยน โยวช้อนสายตาประเมินหญิงสาวตรงหน้า เห็น ว่านางมีอายุประมาณสี่สิบปี สวมชุดผ้าดิบที่ซักจนสีซีดขาว ที่ หัวไหล่ของชุดนั้นมีรอยปะชุนมากมาย คงน่าจะเป็นเพราะว่า ทำงานตรากตรำมานาน ผิวพรรณจึงดำคล้ำ หลังก็เริ่มค่อม จากความทรงจำเพิ่งเชี่ยนโยวรู้ว่านี่ก็คือป้าใหญ่ เป็นผู้หญิงที่ดี ใช้ได้คนหนึ่ง นางมีจิตใจโอบอ้อมอารี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ กตัญญู ต่อผู้อาวุโส อีกทั้งก็รักใคร่และเอ็นดูนางมาก เมื่อได้ยินว่านาง ล้มหัวแตกก็เอาไข่ไก่ที่ในบ้านมีเพียงสิบกว่าฟองให้นางมา ทั้งหมด เสียดายที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับลุงใหญ่ ผู้ชายที่ตะกละ เกียจคร้านไม่เอาการเอางานอะไรสักอย่าง ภาระหน้าที่ทุก อย่างในบ้านนางจึงต้องแบกรับไว้เพียงคนเดียว ทำให้ดูมีอายุมากกว่าคนในวัยเดียวกันอยู่มาก

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านย่า อย่าร้องเลยนะเจ้าคะ หากท่านพ่อกับ ท่านแม่รู้ว่าเขาทําให้ท่านย่าร้องไห้ พวกเขาคงได้ขายข้าทิ้งไป จริงๆ แน่” เพิ่งเชี่ยน โยวเกลี้ยกล่อมเชิงหยอกล้อ

“เขากล้าหรือ ใครกล้าขายโยวเอ๋อร์ของพวกเรา น่าจะสู้ ขาดใจเลย! ” เมื่อได้ยินคำพูดหยอกล้อ หญิงชราก็เผลอหัวเราะ

ออกมา

เมื่อเห็นหญิงชราหัวเราะแล้ว เพิ่งเรียนโยวจึงค่อยโล่งอก ชาติที่แล้วเธอมีชีวิตจนถึงอายุยี่สิบปียังไม่เคยปลอบประโลม ใคร หากหญิงชราร้องไห้ไม่ยอมหยุด เธอก็ไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะ รับมืออย่างไรดี คาดว่าคงต้องใช้กำลังแล้ว

“พี่ใหญ่ รีบเอาเนื้อไก่มาให้ท่านย่ากินเร็ว!” กลัวหญิงชรา จะพูดเรื่องสะเทือนใจอีก เพิ่งเชี่ยนโยวจึงรีบหันไปบอกเพิ่งเสีย

“ท่านย่าขอรับ เนื้อไก่วันนี้น้องสาวเป็นคนทำขึ้น กลิ่นหอม มากขอรับ ท่านย่ารีบซิมเถอะ!” เพิ่งเสียนวางถ้วยลงตรงหน้า ของหญิงชรา แต่ทว่าบนโต๊ะนั่นเต็มไปด้วยเศษซากสิ่งของจน ไม่มีที่ให้วางถ้วย จำต้องใช้มือยกถ้วย แล้วชูไว้ตรงหน้าหญิงชรา

ภรรยาเพิ่งต้าจีนเมื่อเห็นดังนั้น จึงรีบเก็บเศษถ้วยที่ตก แตก แล้วใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะ เก็บไปพลางพูดว่า “ข้าจะรีบไปตัก โจ๊กมาให้ท่านพ่อท่านแม่” พูดจบก็ออกไป

เพิ่งเสียนวางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วหยิบถ้วยที่ชอบบินและ ตะเกียบที่วางอยู่ขอบโต๊ะคีบเนื้อสองสามชิ้นใส่ลงในถ้วย พลางพูดกับหญิงชราว่า “ท่านย่าขอรับ รีบกินเถอะ ให้ข้าป้อน นะท่านปู” พูดจบก็ลงนั่งที่ข้างตัวชายชราอีกคน

เพิ่งเชี่ยนโยวถึงได้เห็นชายชราบนเตียงเตาผิง มีผ้าห่ม บางเก่าห่มอยู่บนตัว มือผอมแห้งวางด้านบนผ้าห่ม อายุน่าของ เขาจะประมาณหกสิบเจ็ดสิบปี เส้นขาขาวโพลนทั้งศีรษะ ใบหน้าซูบผอม ยามนี้กำลังมองพวกเขาด้วยใบหน้าเต็มไป ด้วยความรักใคร่สงสาร

เพิ่งเขียนโยวรู้ว่านี่คือท่านปู่ของเจ้าของร่างนี้ เขามีชื่อว่า เพิ่งจง เป็นบัณฑิตหนุ่มเมื่อสามสิบปีก่อน ก่อนที่เขาจะไม่ สบายนั้นเคยเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงดังไกลไปหลายหมู่บ้าน ชายชรามีจิตใจโอบอ้อมอารี เก็บค่าเล่าเรียนน้อยไม่ว่า ทั้งยัง ชอบช่วยเหลือเด็กที่เรียนดีและมีความก้าวหน้า ดังนั้นแม้จะรับ

ลูกศิษย์ไม่น้อย แต่เงินที่หาได้นั้นก็เพียงพอแค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ช่วงก่อนหน้านี้เอวของเขาก็เคล็ดเล็กน้อย เริ่มแรกไม่ได้สนใจ แต่ภายหลังเริ่มเจ็บหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ต่อมาต้องนอนอยู่บน เตียงเตาผิงลุกไม่ขึ้นอีก หมอในหมู่บ้านหาสาเหตุไม่พบ บอก แค่ให้พักฟื้นร่างกาย

“เอาเนื้อไก่มาทำไมกัน พวกเราแก่แล้ว กินของดีไปก็ไม่มี ประโยชน์ พวกหลานต้องบำรุงร่างกาย เอากลับไปเถอะ” ชาย ชราเห็นเพิ่งเรียนจะป้อนเนื้อไก่ให้ตัวเอง จึงรีบพูดขึ้น

“ท่านพ่อไม่กิน งั้นขากินเอง” เพิ่งต้าจีนที่มองเนื้อไก่ตา ปริบๆ เมื่อได้ยินคำพูดชายชราก็รีบร้องโวยวายขึ้น

“เจ้าลูกอกตัญญู จะให้ข้าโมโหตายให้ได้ใช่ไหม!! ชาย

ชรา า าอย่างชิงชัง

เพิ่งต้าจีนเบ้ปาก คำรามอย่างไม่พอใจ “ข้าเป็นลูกชาย แท้ๆ ของท่านนะ เป็นคนที่จะเลี้ยงดูท่านไปจนตาย ทำไมท่าน พ่อถึงเห็นคนอื่นดีกว่าข้า

“อ่อ ลุงใหญ่แน่ใจว่าจะมีชีวิตอยู่เลี้ยงดูปู่ย่าไปจนตายได้ หรือ เพิ่งเซียนโยวถามอย่างเยาะหยัน
เพิ่งต้าจีนอ้าปากกำลังจะด่าตอบ พลันรู้สึกได้ถึงพลัง สังหารบางอย่างที่ปะทะเข้ามา ทำให้เขาต้องมา เก็บกลิ่น คำพูดพวกนั้นลงไป

ในตอนนี้ ภรรยาเพิ่งต้าจีนยกถ้วยโจ๊กสองถ้วยเดินมาที่ ข้างโต๊ะแล้ว “ท่านพ่อท่านแม่กินโจ๊กร้อนๆ ก่อนเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้า จะไปตักให้โยวเอ๋อร์และเสียนเอ๋อร์อีกคนละถ้วย

“ขอบคุณเจ้าค่ะป้าใหญ่ ท่านพ่อท่านแม่ทำกับข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวเราจะกลับไปกิน รบกวนป่าใหญ่หยิบมีดหั่นผักมาให้ หน่อย ไก่ชิ้นใหญ่เกินไป ข้าจะเอามาหั่นให้ท่านปูกับท่านย่า กิน” เพิ่งเชี่ยน โยวพูดกับภรรยาเพิ่งต้าจิน

ภรรยาเพิ่งต้าจีนอึ้งเล็กน้อย มองเพิ่งเรียนโยวอย่าง แคลงใจ ในใจคิด ใครๆ ก็ต้องหันไก่ให้เสร็จก่อนถึงค่อยทำให้ สุก มีใครที่ไหนมาหั่นตอนกินกันอีก แสดงว่าไก่นั้นต้องชิ้นใหญ่ มาก เห็นเพิ่งเขียนโยวกำลังมองไปที่เพิ่งต้าจิน นางก็เข้าใจ ทันที เผลอยิ้มออกมา เด็กคนนี้ร้ายกาจจริงๆ เช่นนั้นจึงเดิน อมยิ้มเข้าครัวไปเอามีดหั่นผักออกมา

“ท่านปู่ท่านย่ากินเสร็จแล้ว ข้ากับพี่ใหญ่ถึงจะกลับไปกิน ข้าวเจ้าค่ะ” เพิ่งเชี่ยนโยวเอามีดหั่นผักวางไว้ข้างโต๊ะเบาๆ พูด กับสองผู้เฒ่า
“ยายแก่ กันเถอะ” ชายชราได้ยินคำพูดแฝงความนัยหัน ไปพูดกับหญิงชราที่กำลังจะอ้าปากพูด จากนั้นก็ทอดถอนใจ “หลานโตกันหมดแล้ว รู้จักเอาใจใส่คนแก่ ต่อไปเราสองผู้เฒ่า จะสบายแล้ว”

หญิงชราพยักหน้าคล้อยตาม

ชั่วพริบตาบ้านทั้งหลังเหลือเพียงเสียงเคี้ยวข้าวของสองผู้

เฒ่า

เพิ่งต้าจีนกลืนน้ำลายเสียงดังเฮือกใหญ่ มองดูมีดหั่นผัก ข้างมือเพิ่งเชี่ยนโยว แล้วลูบคลำใบหน้าที่ยังปวดตุ๊บๆ ไม่กล้า เคลื่อนไหว นังตัวดีเอามีดมาหั่นเนื้อไก่ที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่า เตรียมจะเอามาหั่นเขาถ้าเขาคิดจะเข้าไปแย่งไก่ หากเป็นเมื่อ ก่อน เขาไม่มีทางคิดแบบนี้แน่ แต่วันนี้ถูกเพิ่งเชี่ยนโยวที่ชุด ใหญ่ เขากล้ายืนยันได้ว่า หากเขาเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย มีด หั่นผักนั้นจะต้องลอยมาในทันที ไม่รู้ว่านิสัยของนังตัวดี เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนเจอทีไรก็ดีแต่ร้องไห้ ไม่กล้า โต้เถียง ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องลงมือทำร้ายคน

เพิ่งเซียนโยวเห็นเพิ่งต้าจินสงบเสงี่ยมอยู่อีกด้าน อยากจะ เข้ามาแต่ก็ไม่กล้า หัวเราะแล้วถามขึ้นอย่างอ่อนหวาน “ลุง ใหญ่ อยากกินเนื้อไก่หรือไม่เจ้าคะ”

เพิ่งต้าจีนตะลึง ถอยไปด้านหลัง แล้วพูดขึ้นอย่างหวาด ผวา “จะบอกให้นะนังตัวดี เจ้าอย่าเข้ามานะ ข้าไม่ได้ทำอะไร

ทั้งนั้น”

เพิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะร่วน ลุงใหญ่คนนี้นับว่ายังพอมีสมอง

บ้าง

“ลุงใหญ่ไม่อยากกินจริงๆ หรือเจ้าคะ ขาตั้งใจเอามาให้ ลุงใหญ่กินด้วยนะ” เมิ่งเชี่ยนโยวพูดยั่วเย้า

“เจ้าจะให้ช้ากินด้วยจริงๆ หรือ” เพิ่งต้าจีนก้าวไปข้างหน้า

หยั่งเชิงถาม

แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ข้ามีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่ง หากลง ใหญ่ทำได้ ต่อไปทุกเดือนจะมีเนื้อให้กิน บางทีอาจจะไม่ใช่แค่ ครั้งเดียวด้วยนะเจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโยวพูดยั่วเย้าต่อ

เงื่อนไขอะไร เจ้าพูดมา ข้าจะต้อง ทำได้แน่” พอได้ยินว่า จะมีเนื้อให้กินทุกเดือน และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย เพิ่งต้าจีน บทบปากรับค่า

“ง่ายมากเจ้าค่ะ นับจากนี้ไป ลุงต้องกตัญญูกับท่านปู่ท่าน ย่า ห้ามยั่วให้ท่านปู่ท่านย่าโมโห ห้ามดุด่าท่านปู่ท่านย่า ขอ เพียงลุงใหญ่ทำได้ ไม่เพียงวันนี้ได้กินเนื้อ ต่อไปก็ยังจะมีเนื้อ ให้กินอีก”

“ง่ายๆ แค่นี้?” เพิ่งต้าจินถามอย่างไม่เชื่อ

“เจ้าค่ะ ง่ายๆ แค่นี้!”

“เช่นนั้นหากข้าทำได้ เจ้าไม่ได้เอาเนื้อมาจะทำยังไง

เพิ่งต้าจินถามอีก

“ท่านก็เอาข้าไปขายเป็นสาวใช้บ้านเศรษฐีในเมืองได้

เลย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ