ตอนที่ 2 ข้าตีเขาออกไปได้หรือไม่

“ข้าช่วยเจ้าค่ะ! ” เมิ่งเชี่ยนโยวลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่เตาไฟ ทว่ายังเดินไปไม่ถึงสองก้าว ความรู้สึกมึนหัวก็จู่โจมเข้ามาใน ทันที เพิ่งเชี่ยน โยว โคลงศีรษะไปมา แอบคิดว่าร่างของนางใน ชาตินี้ก็ช่างอ่อนแอเหลือเกิน แค่หัวแตกก็เป็นได้ถึงขนาดนี้ ตนเองในชาติก่อนเคยได้รับบาดเจ็บมากกว่านี้มานักต่อนัก ยัง ไม่เป็นอะไรเลย ดูท่าร่างกายนี้จะต้องได้รับการฝึกหนักสักระยะ เวลาหนึ่ง ถึงจะได้มาตรฐานของตัวเองในชาติก่อน

“โยวเอ๋อร์ ศีรษะของลูกยังบาดเจ็บ ให้แม่ทำเถอะ รอให้ หายดีก่อน แล้วลูกอยากจะทำอะไรก็ได้” หญิงสาวโน้มน้าว อย่างรักใคร่

เพิ่งเชี่ยนโยวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ พูดออกมาอย่างมีความ สุข “วันนี้ข้าอยากแสดงฝีมือให้ทุกคนได้ชิมฝีมือของข้า

“เจ้านี้อย่างไรกัน ลูกอุตส่าห์อยากทำอาหาร เจ้าก็ให้ลูก ทำเถอะ” เมื่อชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวแล้วก็หันมาพูดกับเพิ่ง เขียนโยวต่อ “โยวเอ๋อร์ของพ่อโตแล้ว ทำอาหารเป็นแล้ว ต่อ ไปพ่อกับแม่จะได้สบาย

“เจ้าค่ะ ท่านแม่ช่วยข้าจุดไฟทีนะเจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโยว เดินไปข้างเตาไฟแล้วพับแขนเสื้อขึ้น ตักน้ำกระบอกหนึ่งเพลง ในกระทะ ปิดฝากระทะ จากนั้นก็นำไก่ที่หั่นเป็นชิ้นๆ ใช้น้ำสะอาดล้างอีกครั้ง รอจนน้ำเดือดแล้วก็เทลงไป จากนั้นตักขึ้น มา ทิ้งไว้ข้างๆ จนสะเด็ดน้ำ จากนั้นล้างกระทะให้สะอาด หยิบ ถังน้ำมันเทออกมาหนึ่งตะหลิวใหญ่ใส่ลงในกระทะ

หญิงสาวเผยอปาก อยากจะพูดอะไรขึ้นอีก แต่ก็กลืนกลับ เข้าไปทันที ไม่บ่อยนักที่ลูกสาวของตนจะมีความสุขเช่นนี้ ปล่อยให้นางเล่นไปเถอะ วันข้างหน้าค่อยคิดหาวิธีก็ได้

น้ำมันเดือดแล้ว เพิ่งเชี่ยนโยวก็ใส่น้ำตาลลงไปเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้ตะหลิวค่อยๆ คนจนกระทั่งน้ำตาลกลายเป็นสีแดง แล้วใส่ไก่ชิ้นลงไปผัดให้ทั่ว กลิ่นหอมพลันคละคลุ้งไปทั้งลาน บ้าน

“หอมจัง” เด็กตัวน้อยวิ่งมาข้างเตา ใช้จมูกสูดกลิ่นอย่าง แรง พฤติกรรมของเขานั้นก็เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนใน

บ้าน

เพิ่งเชี่ยนโยวผัดอาหารต่อจนกระทั่งไก่ชิ้นเปลี่ยนเป็นสี แดงทั้งหมด ถึงได้เติมน้ำลงไปในกระทะ ใส่เกลือแล้วปิดฝาก ระทะ “ท่านแม่ รอจนน้ำเดือดแล้ว ท่านแม่ก็เบาไฟ แล้วต้มอีก ครู่หนึ่งก็ได้แล้วเจ้าค่ะ” เมิ่งเซียนโยวมองเตาดินเผาขนาดใหญ่ นี้ ลูบผมเล็กน้อย พูดกับหญิงสาวอย่างเกรงใจ

“ได้สิจ๊ะ” ได้กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน มองเห็นรอยยิ้มของ ลูกสาวแล้ว ใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวก็เผยรอยยิ้มชื่นใจ

ออกมา

“แหม บ้านน้องของทำของอร่อยอะไรกินกัน ได้กลิ่นหอมโชยมาแต่ไกลเลยนะ ” เสียงพูดหนึ่งจบลง หนุ่มใหญ่ในชุดผ้า ฝ้ายดิบก็หัวเราะร่วนเดินเข้ามา พอเห็นเขา ใบหน้าของทุก คนในลานบ้านก็พลันเปลี่ยนสี เด็กตัวน้อยพลันเบียดกายเข้า หาเพิ่งเชี่ยนโยวทันที เพิ่งเรียน และเพิ่งเองต่างก็แสดงสีหน้า แค้นเคืองขึ้นมาพร้อมกัน

“ลุงใหญ่ มาได้อย่างไรเจ้าคะ มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ หญิงสาวถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ฟังน้องพูดเข้าสิ พวกเราต่างเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มี อะไรก็มาไม่ได้หรืออย่างไร โชคดีที่ข้ามา ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้ เลยว่าบ้านน้องรองมีชีวิตสุขสบายอย่างนี้ มีเนื้อให้กินกันแล้ว นี่” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มแรง พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยินดี

“พี่ใหญ่ เนื้อนี้ไม่ได้ซื้อมาหรอก แต่เป็นเสียนเอ๋อร์กับเอ๋ อร์ไปจับไก่ป่าตัวนี้มาได้จากบนเขา จะเอามานบำรุงร่างกาย ให้โยวเอ๋อร์ นางขึ้นเขาหกล้มหัวกระแทก หมอบอกว่าต้อง บำรุงให้มากๆ” เพิ่งเอ้ออื่นรีบพูดขึ้น

เพิ่งต้าจินมองศีรษะ ที่โพกไว้ด้วยผ้าของเพิ่งเชี่ยนโยวครา หนึ่ง สูดลมหายใจเต็มแรงอีกครั้ง แล้วพูดว่า “น้องรอง ข้าก็ไม่ ได้จะว่าอะไรเจ้านะ แต่นี่ก็แค่เด็กผู้หญิงไม่เอาไหนคนหนึ่ง เจ้า ก็โอนางเกินไปหน่อยกระมัง ได้กินดีอยู่ดีอีกทั้งยังไม่ต้อง ทำงาน เจ้าจะเลี้ยงดูเทิดทูนขนาดนี้ไปเพื่ออะไร อย่างไรเสียก็ เป็นสินค้าขาดทุน ต่อให้เลี้ยงดูอย่างดีเพียงใด อีกไม่กี่ปีก็ต้อง ตกไปเป็นของคนอื่นแล้ว ถึงตอนนั้นก็จะหาประโยชน์ไม่ได้อีกสู้ฉวยโอกาสตอนที่ยังอยู่ รีบใช้นางทำงานให้หนักจะดีกว่า

“พี่ของข้าไม่ใช่สินค้าขาดทุนนะ!” เด็กตัวน้อยร้อง โวยวายไม่พอใจ

“ไปๆๆ เจ้าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กล้ามาเถียงลุง หรือ อยากโดนตีใช่หรือไม่” เพิ่งต้าจีนทำที่เนื้อหมัดขึ้น เช่นนั้น เด็กตัวน้อยก็พลันตกใจรีบหลบไปด้านหลังทันที

“บไปเอาถ้วยตักเนื้อไก่มาให้ข้า ข้าจะซิมสักหน่อย เพิ่งต้าจนพูดไปพลางเดินตรงไปที่ข้างกระทะ เขาเปิดฝากระทะ ออกก็เห็นเนื้อไก่อยู่ในนั้น พลันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

เมื่อเห็นพฤติกรรมของเพิ่งต้าจีนแล้ว แววตาของเพิ่งเรียน โยวสะท้อนแสงแวววับ ก้าวเท้าเดินไปข้างเตา แล้วหยิบ ตะหลิวเคาะไปที่มือของเขาดัง โป๊ก” ฝากระทะพลันหลุดออก จากมือ จากนั้นเสียง “โอ๊ย” ก็ดังขึ้น เพิ่งต้าจีนกุมมือข้างที่ถูกตี แล้วร้องโอดโอยออกมาอย่างเจ็บปวด

คนทั้งลานต่างตกใจกับพฤติกรรมของเพิ่งเชี่ยนโยว เมื่อ ก่อนเพิ่งต้าจีนมักจะมาแย่งของเช่นนี้อยู่เสมอ แม้เพิ่งเรียนโย วจะไม่พอใจ แต่นางก็แค่แอบด่าอยู่ในบ้านเท่านั้น ไม่เคยปะทะ ต่อหน้าแบบนี้มาก่อน อีกทั้งยังไม่เคยเอาตะหลิวเคาะเขา เหมือนเช่นวันนี้ เพิ่งเอ้ออื่นได้สติคืนกลับมาเป็นคนแรก เขารีบ เดินเข้าไปถึงเพิ่งเขียนโยวเข้ามาที่ด้านหลังตัวเอง ส่วนเพิ่งเสีย น เพิ่งก็รีบเข้าไปนั่งอยู่ด้านหน้า

“นังตัวดี อยากตายไข่ไหม!” พอได้สติเพิ่งต้าจีนด้านหนึ่งกันว่า อีกด้านก็ยกฝ่ามือขึ้นเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาเพิ่งเขียนโยว พอเห็นนางหลบอยู่ด้านหลังคนทั้งสาม ก็พูดกับคนทั้งสาม อย่างดุดันว่า “พวกเจ้าขวางไปก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้ข้าจะตบ นังตัวดี ให้ตาย!”

“มีสิทธิ์อะไรมา น้องสาว น้องสาวไม่ได้ทำอะไรผิดเสีย หน่อย!” เมิ่งเสียนตวาดเพิ่งต้าจีนกลับด้วยเสียงสูง

“ผัวะ!” เสียงฝ่ามือตบลงบนใบหน้าเพิ่งเรียน เพิ่งต้าจีน ด่าทอออกมาอย่างเคืองขุ่น “ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน จะลองใช้ ไหม! กล้าตวาดใส่ลุง วันนี้ข้าจะสั่งสอนพวกเจ้าให้รู้ว่าการ กตัญญูต่อผู้อาวุโสคืออะไร!

“เสียนเอ๋อร์!” เมิ่งชื่อ [1] ร้องโวยวาย รีบดึงเพิ่งเรียนมา ตรงหน้า เมื่อเห็นใบหน้าที่บวมแดงขึ้นอย่างฉับพลันของ ลูกชายแล้ว น้ำตาก็เอ่อไหลออกมา “ลุงใหญ่ เสียนเอ๋อร์ยังเป็น เด็ก เหตุใดถึงได้ลงมือรุนแรงเช่นนี้

เมื่อเห็นใบหน้าบวมแดงของเพิ่งเสี้ยนแล้ว สายตาของ เพิ่งต้าจีนก็ส่องแสงประกาย จากนั้นก็โก่งคอพูดต่อว่า “กล้า ตวาดเสียงดังใส่ผู้อาวุโสก็ต้องได้รับการสั่งสอน พวกเจ้าฟังข้า ให้ดี ถ้าหากยังทำให้ข้าโมโหอีก จะไม่ใช่แค่ฝ่ามือนี้เท่านั้น!

“ท่านพ่อ ข้าตีเขาออกไปได้หรือไม่เจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโชว เงยหน้าถามขึ้นเสียงเบา เพิ่งเอ้ออื่นตกตะลึง ความรู้สึก ประหลาดก่อตัวขึ้น ลูกสาวตรงหน้ายังคงมีสภาพเหมือนเดิม อ่อนแอบอบบาง แต่ทว่าคำที่พูดออกมานั้น เหตุใดถึงให้ความรู้สึกถึงพลังสังหารเข้มข้นถึงเพียงนี้

“เจ้ากล้าหรือ นังตัวดี! หากยังกล้าลงมือกับข้า ข้าจะจับตัว เจ้าไปขาย ไปเป็นทาสรับใช้ให้บ้านอื่น…

“ปัง!” เพิ่งต้าจีนยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเก้าอี้ตัวหนึ่งทุ่มใส่ ไม่ รอให้เขาได้สติกลับมาก็พลันมีของอีกสิ่งกระแทกถูกใบหน้า ข้างซ้ายเขาดัง “ป๊าบ!” เขากำลังคิดจะด่าก็พลันถูกของอีกสิ่ง กระแทกที่ใบหน้าด้านขวาดัง “ป๊าบ” อีกครั้ง

“น้องเล็ก หยิบไม้กวาดมา!” เพิ่งเรียนโยวที่ขว้างรองเท้า ไปแล้วสองข้างตะโกนไปที่เด็กตัวน้อย

“ขอรับ!” เด็กตัวน้อยหันหลังกลับไปรับควานหาไม้กวาด แล้ววิ่งตุ๊บๆๆ มาตรงหน้าเพิ่งเชี่ยนโยว “ท่านพี่ นี่ขอรับ!

“ลุงใหญ่ ลุงจะเดินไปเอง หรือจะให้ข้าตีออกไปเจ้าคะ เพิ่งเชี่ยน โยวหยิบไม้กวาด พูดกับเพิ่งเชี่ยนโยวเหมือนยิ้มแต่ กลับไม่ยิ้ม

“จะ เจ้า” เพิ่งต้าจินหน้าเพิ่งเชี่ยนโยว พูดอะไรไม่ออก อยู่เป็นนาน

“ที่แท้ลุงใหญ่ก็อยากให้ข้าออกไปนี่เอง เช่นนั้นหลาน สาวจะเชื่อฟังแต่โดยดีเจ้าค่ะ” สิ้นเสียง เพิ่งเชี่ยนโยวก็ยก ไม้กวาดไล่ตีเพิ่งต้าจินออกไป

“นังตัวดี เจ้า…โอ๊ย…นั่งตัวดี เจ้า…โอ๊ย…โอ๊ย…โอ๊ย หลังจากเสียงร้องเจ็บปวด เพิ่งต้าจีนก็เดินโซซัดโซเซออกไปจากประตูใหญ่

“ลุงใหญ่ เดินทางระวัง ไม่ส่งนะเจ้าคะ” เพิ่งเขียนโยวยืน หายใจหอบที่หน้าประตูส่งยิ้มพูดกับเพิ่งต้าจีน

“เจ้าๆๆ…

“ทำไมหรือเจ้าคะ หรือลุงใหญ่อยากให้ข้าไปส่ง” จับ ไม้กวาดในมือแน่น เพิ่งเชี่ยนโยวก้าวเท้าไปข้างหน้า

“นังตัวดี กล้าเข้าเรอะ ฝากไว้ก่อนเถอะ สักวันข้าจะเอา เจ้าไปขายทิ้ง!” เพิ่งต้าจินตวาดเสียงดังไปพลางเดินถอยหลัง ไปพลาง จากนั้นก็หมุนตัวหนีเอาชีวิตรอด

“ลุงใหญ่ ค่อยๆ นะเจ้าคะ อย่าเดินสะดุดล้มไปล่ะ” เพิ่ง เขียนโยวร้องตะโกนให้กับแผ่นหลังเพิ่งต้าจีน ร่างนั้นยิ่งวิ่งเร็ว มากกว่าเดิม เพิ่งเชี่ยนโยวหัวเราะแล้วหันหลังกลับ พูดกับทุก คนในลานบ้านที่ถลึงตาอ้าปากค้าง “ต่อไปเขาจะไม่กล้ามา บ้านเราง่ายๆ อีกแล้วเจ้าค่ะ”

“โยวเอ๋อร์ ลูก… ” เป็นเมิ่งเอ้ออื่นที่ได้สติคืนกลับคืนมา ก่อน คิดจะพูดออกมาแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

“โยวเอ๋อร์ ลูกเป็นสตรี ทำร้ายคนได้อย่างไรกัน หากมีคน รู้เข้า ต่อไปใครเขาจะมาขอลูกแต่งงาน!” เพิ่งซื้อได้สติคืนกลับ มาแล้ว ก็พูดขึ้นอย่างเป็นกังวล

“โอ้ ท่านที่สุดยอดไปเลย! จัดการลุงใหญ่จนเผ่นแน่นไป เลย ต่อไปลงใหญ่จะได้ไม่กล้ามาหยิบของบ้านเราแล้วใช่หรือไม่ขอรับ” เด็กตัวน้อยถามด้วยความเลื่อมใส

เพิ่งเขียนโยวยิ้มขึ้นบางๆ “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านไม่ ต้องกังวลนะเจ้าคะ ใครอยากจะพูดอะไรก็ให้เขาพูดไปเถอะ พวกเราไม่ต้องไปสนใจก็พอเจ้าค่ะ แต่หากมีใครมาหาเรื่อง ก่อกวนพวกเราถึงในบ้านอีก พวกเราจะยอมกัดฟันทนเหมือน เมื่อก่อนไม่ได้ ต้องจัดการออกไปให้หมดนะเจ้าคะ

“เฮ้อ! พ่อกับแม่ก็รู้ว่าไม่ควรยอมอ่อนข้อให้ลุงใหญ่ของ เจ้าเช่นนี้ ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากไปด้วย แต่ท่านปู่ท่านย่า อาศัยอยู่กับเขา หากไม่ยอมให้เขาหยิบฉวยสิ่งของ เขาจะไป โวยวายกับท่าน ท่านย่าได้ คนแก่อายุมากแล้ว ทนการรบเร้า ไม่ไหวหรอก” เมิ่งเอ้ออื่นพูดอย่างแหนงหน่าย

“เหตุใดพวกเราถึงไม่รับท่านปู่กับท่านย่ามาอยู่ด้วยกันล่ะ เจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโยวถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

แต่ไหนแต่ไรคนแก่ต้องอยู่กับลูกชายคนโต หากไปอยู่ กับลูกชายคนอื่นจะถูกคนอื่นครหาเอาได้

ถ้าเช่นนั้นก็ต้องยอมให้เขามาหยิบฉวยของในบ้านพวก เราได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นหรือเจ้าคะ

“พ่อพูดกับปู่ย่าของลูกหลายครั้งแล้วว่าให้สองผู้เฒ่ามา อยู่ด้วยกันกับพวกเรา แต่พวกท่านบอกว่า ตอนที่แยกบ้านกัน ทั้งที่นาและบ้านก็ยกให้ลุงใหญ่หมด หากมาอยู่กับพวกเราอีก จะถูกคนเอาไปพูดดิฉันได้

“ถ้าเช่นนั้นก็ต้องยอมให้เขามาหยิบฉวยของในบ้านพวกเราได้ตามอำเภอใจ”

“ไม่เพียงแต่บ้านพวกเรา แต่อาสามและอาสี่ของลูก เหมือนกัน เพราะเห็นแก่หน้าสองผู้เฒ่า พวกเราถึงได้ยอม แต่ การตีของลูกวันนี้ไม่รู้ว่าลุงใหญ่ลูกจะกลับไปอาละวาดกับปู่ย่า อย่างไรบ้าง” เพิ่งเอ้ออื่นพูดไปพลางถอนหายใจอย่างเป็น กังวลไปพลาง

“ท่านพ่อกำลังตำหนิข้าหรือเจ้าคะ” เพิ่งเชี่ยนโยวถาม

เสียงเอื้อย

“พ่อจะตำหนิลูกทำไมกัน เป็นเพราะพ่อไม่มีความสามารถ หากพ่อหาเงินได้มากกว่านี้ ลูกก็ไม่ต้องขึ้นเขาไปหาเงินล้มหัว กระแทก เสียนเอ๋อร์ก็ไม่ต้องถูกตบเพราะเนื้อไก่ไม่กี่ชิ้น” เพิ่งเข้ ออื่นพูดตำหนิตัวเอง

“พอแล้ว พูดเรื่องพวกนี้กับลูกทำไมกัน รีบกินข้าวเถอะ ! เพิ่งชื่อเห็นสามีตำหนิ โทษตัวเอง ก็รีบเอ่ยปากขึ้น

“ใช่ๆๆ กินข้าวเถอะ กินข้าว” เพิ่งเอ้ออื่นก็รู้สึกว่าตัวเอง พูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป จึงรีบรับคำทันที จากนั้นพูดกับเพิ่ง เสียนว่า “เสียนเอ๋อร์ เจ้ารีบไปเอาน้ำเย็นมาประคบหน้าไป เดี๋ยวพ่อจะไปซื้อยากับหมอเพิ่งให้ ประคบหน่อยก็ไม่ปวดแล้ว

“ไม่ต้องใช้ยาหรอกขอรับท่านพ่อ ไม่กี่วันก็หายแล้ว พวก เราคิดเงินค่ายาหมอเพิ่งไม่น้อยแล้ว อย่าเพิ่มหนี้สินอีกเลย ขอรับ” เพิ่งเรียนพูดอย่างรู้ความ

“พี่ใหญ่เจ็บมากหรือไม่ เพิ่งเชี่ยนโยวถาม
“ไม่มากเท่าไหร่” เมิ่งเสียนตอบ

“เช่นนั้นก็อย่าเพิ่งประคบ พวกเราเอาเนื้อไก่ไปให้ปู่ย่ากัน

เถอะเจ้าค่ะ”

[1] เพิ่งซื้อ ในสมัยก่อนหญิงสาวที่แต่งงานออกเรือนแล้ว มักจะเรียกและตามด้วยคำว่า “ชื่อ (E)”