บทที่ 4 ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา

“เป็นคู่ชายโฉดหญิงชั่วที่ดีมาก, คุณคงคิดว่าไปจาก ผมแล้วจะอยู่กับเขาได้แล้วผมจะบอกอะไรให้คุณคิดผิด แล้ว. ถ้าอยากช่วยพ่อแม่ของคุณได้, ตะโกนดังๆว่าฉันฉี โน่เป็นหญิงแพศยา, ตะโกนดังๆรอบ, จากนั้นฉีกของสิ่ง นี้ ผมก็จะปล่อยพวกเขาไป ไม่อย่างนั้น เพียะหนึ่ง ซองเอกสารซองหนึ่งถูกโยนไว้ข้างหน้าเธอ

ลมเย็นพัดผ่าน, ฉีโน่หยิบซองเอกสารขึ้นมา, ข้างใน เป็นเอกสารการหย่าที่เธอเพิ่งเซ็นไปไม่นาน

“คุณ”

“ตะโกนเลย”

ฉินจินหลินบังคับ, โจวหยู่เพิ่งมองอย่างดุดัน, อยาก สับผู้ชายคนนี้ให้เป็นชิ้นๆ

ฉีโน่หัวเราะ.

นี้เป็นชะตาชีวิตของเธอ

“ฉันเป็นคนเลือกทางเดินเอง, ฉันยอมรับมัน. แต่ต่อ จากไป, ในใจของฉันฉีโน่จะไม่มีคนที่ชื่อฉินจินหลินอีก คนๆนั้นตายไปแล้ว, ตายไปบนเตียงผู้ป่วยเมื่อ3ปีก่อน “

เสียงพูดเบามาก พอจบเหมือนสลายไปในสายลมทันที.

แต่ว่าผู้ชาย2คนนิ่งไปในเวลาเดียวกัน.

เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงตะโกนคำนั้นของเธอ

“ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา

“ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา

“ฉันฉีโน่เป็นหญิงแพศยา

ตะโกนดัง 3 รอบ, ทำให้ผู้คนเหลียวมองกันไม่น้อย แต่คำนินทาพวกนั้นสำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เลย

ใจเธอตายไปแล้ว, ก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

หยิบเอกสารการหย่าที่อยู่ในซองเอกสารขึ้นมา, ใช้ แรงฉีก, ฉีกจนตัวเองหมดแรง, ปล่อยให้กระดาษปลิวไป ทั่ว

“พอใจหรือยัง”

เงยหน้าออกเขา, ฉินจินหลินกำมือแน่น. จากนั้นบีบ ที่คางเธออย่างแรง “อีโป คอก็เป็นหมาตัวหนึ่ง ต่อไปเหมาะแค่ร้องทรมารอยู่ข้างกายผม “

ด้านข้าง, โจวหยู่เฟิงทนไม่ไหวอีกต่อไปจะต่อยหมัด ไป, กลับถูกฉีโน่ใช้แรงกอดไว้อีกครั้ง.

“หญ่เพิ่ง” ฉันขอร้อง “

น้ำตา, ไม่รู้ว่าไหลไปเท่าไร

เธอมองเขา, ฉีโน่มองฉินจินหลิน, “ที่คุณพูดไม่ผิด, ฉันเป็นหมาตัวหนึ่ง, และยังเป็นหมาที่โง่ตัวหนึ่ง

ฉีโน่ยอมแพ้แล้ว

ในที่สุดพ่อกับแม่ของเธอก็ได้พักรักษาต่อที่โรง พยาบาล, จ้างพยาบาลหลายคนค่อยดูแล, ส่วนตัวเธอ, นอกจากบ้านฉินแล้วก็ไปไหนไม่ได้.

เธอเป็นหมาตัวหนึ่ง, เจ้านายสั่งให้ไปไหน, เธอก็ ต้องไปไหน.

ข้างนอกบ้านฉิน, บนรถเก๋งที่ยาวหรูหรา, เฉียวหยู่ซิ นมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย, ในตามีความสงสัย

“คุณยังรักเธอ”
“ไม่ใช่ “

“แล้วทำไมคุณถึงไม่หย่าคุณเคยบอกว่าคุณจะ แต่งงานกับฉัน.”

เธอนึกว่าในที่สุดเธอก็รอถึงวันนั้นแล้ว, เสียดายยัง ไม่ทันได้ดีใจ, เอกสารการหย่าฉบับนั้นกลับสลายไปแล้ว

“ผมจะยอมให้ชายโฉดหญิงชั่วอยู่ด้วยกันได้ง่ายๆ ได้ยังไงไม่ทรมารเธอจนทุรนทุราย, จะบรรเทาความโกรธ แค้นในใจผมได้อย่างไง

“แต่ว่าฉันอยากแต่งงานแล้ว “

เฉียวหยู่ซินจูบปากเขา, เขาไม่หลบ, แต่ก็ไม่ตอบ สนอง.

สักพักเขาพูดขึ้น: “ผมจะให้คนขับรถส่งคุณกลับไป

“ได้. “

กลางดึก, เงียบสงบ

ฉีโน่นอนตะแครงอยู่บนเตียง, ตามองไปที่นอก หน้าต่างอย่างร่องลอย ทันใดนั้นมีเสียงเท้าเดินตามด้วยผ้าห่มถูกกระชากออก, ร่างทีร้องแพร้วก็ทับท้มลงมา จากนั้นก็เป็นการสอดเข้าไปอย่างไม่มีลังเล

ไม่มีการปลุกอารมณ์ก่อน, ร่างกายที่ไม่ได้ใช้งานมา นานเจ็บปวดเหมือนฉีกขาด

“อ่า, เจ็บ”

เสียงครวญคราง, ตามมาด้วยการทรมารทั้งคืน

ครั้งแล้วครั้งเหล่าไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุด เสียงฟ้าร้องดังขึ้น, ตามด้วยเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น, ได้ยิน แต่เสียงพูดว่า: “จินหลิน, ฉันกลัว, คุณมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันได้ไหม”

“จะไปเดี๋ยวนี้ “

พูดจบ, เขาถอนตัวออกอย่างไม่มีเยื่อใย

ฉีโน่ขดตัวเข้าหากัน, สุดท้ายก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออก

เธออยู่กับเขามา 7 ปี, เคยนึกว่าเธอเคยได้ครอบ ครอง, แต่เป็นแค่สิ่งที่เธอหลอกตัวเอง. ”