บทที่ 3 แบ่งคน

ฉีโน่บุกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง, ในนั้นเป็นพ่อแม่เธอ, เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย

แต่ว่าเธอเพิ่งเข้าไป, ชายที่สวมชุดสูทสีดำก็คว้าข้อ มือเธอไว้แน่น.

“คุณฉี, คุณฉินสั่งมาถ้าไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับ พ่อคุณ, คุณสามารถไปพบเขาด้วยตัวเอง, บางทีอาจมี โอกาสพลิกผันได้

“เขาอยู่ไหน”

ฉีโน่ถาม, ความกระวนกระวายบนหน้าเปลี่ยนเป็น สงบนิ่งเฉย. เธอรู้ดีว่าเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปน้อยอย่าง นั้น, เขาจะทำในสิ่งที่พูดเสมอ

“ทางคุณเฉียว. ”

“คุณโทรหาเขา, แล้วให้เขามา

“นั้นคงจะต้องให้คุณฉีไปด้วยตัวเอง, วางใจเถอะ ก่อนคุณฉีกลับมา, เราจะไม่กระทำอะไรอีกทั้งนั้น

ปากของชายคนนั้นเปิดและปิด, ฉีโน่กัดริมฝีปากแล้ว ยิ้ม.
เขากำลังบังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่อยากทํา

ซึ่งและเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น

ฉินจินหลิน, ถ้าเป็นไปได้ฉันหวังว่าจะไม่เคยรู้จักคุณ มาก่อน.

“หวังว่าพวกคุณจะทำอย่างที่พูด ไม่อย่างนั้นสุดล่า ฟ้าเขียวฉันฉีโน่ก็จะสู้ตายกับพวกคุณ.

รีบร้อนออกไปจากห้องผู้ป่วย, ฉีโน่เพิ่งออกจากโรง พยาบาล, ทันใดนั้นชายสวมชุดสูทสีขาวก็ปรากฏตัวขึ้น การพบกันอย่างกะทันหัน ฉีโน่ไม่ทันตั้งตัวตกตะลึง.

เขายังคงหล่อเหลาและดูดี, แต่เธอไม่มีตัวตนใน อดีตเหลืดอยู่อีกแล้ว

“หญ่เพิ่ง, คุณกลับมาได้ยังไง, คุณไม่ได้อยู่ต่าง ประเทศเหรอ”

“ได้ยินว่าบ้านฉีเจอปัญหานิดหน่อย, คุณลุงฉีเขา โรงพยาบาล, ผมเป็นหวังคุณก็เลยกลับบ้าน

“ฉันสบายดี, คุณไม่จำเป็นต้องกลับมา, ฉันยังแบก รับไหว. ”
ฉีโน่พยายามฝืนยิ้ม, สำหรับเธอแล้ว, เขาเป็นคน พิเศษ, ทุกครั้งตอนที่เธอไม่มีที่พึ่ง, จะมีเขาอยู่ตลอด

โจวหยู่เฟิงไม่อยากทำให้เธอรู้สึกแย่, มองดูเธอที่ ซีดเซียวอย่างสงสาร, ยกมือลูบไล้ที่ริมฝีปากของเธอ

“คุณลงเป็นยังไงบ้าง

“หมอช่วยชีวิตกลับมาได้แล้ว, แม้อาการไม่ค่อยดี เท่าไร, อย่างน้อยก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

“งั้นก็ดีแล้ว ”

โจวหยู่เฟิงยกริมฝีปากขึ้น, ฉีโน่ยิ้ม, “ฉันยังมีธุระ ไม่ค่อยดูแลคุณแล้ว, ฉันไปก่อนแล้ว

“ไปหาเขา”

แค่คำเรียกแทนสั้นๆ, แต่ในใจของพวกเขาก็เข้าใจว่า เขาคนนั้นคือใคร.

โจวหยู่เพิ่งคว้าแขนฉีโน่ไว้อย่างกะทันหัน, เขาอยาก พูดว่าไม่เอาเขาไม่ได้เหรอแต่สุดท้ายภายใต้สายตาที่ ประหลาดใจของเธอเขาเลยพูดอย่างไม่มีทางเลือกอื่นว่า

* ผมไปเป็นเพื่อนคุณ
“ฮ่า, คงทนรอแทบไม่ไหวจริงๆ ผมมารบกวนพวก คุณพอดรักกันหรือเปล่า”

ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดขึ้น, ฉีโน่มองไป, วินาทีที่มอง ไปเห็นผู้หญิงร่างบอบบางที่อยู่ในอ้อมแขนเขา, ริมฝีปาก เธอยิ่งดูขาวซีด น.

“ในเมื่อมาแล้ว ก็มาคุยกันอย่างเปิดอกเลย, คุณ คิดจะเอายังไงถ้าคุณอยากได้บ้าน, ฉันให้คุณได้. แต่ ขอร้องคุณปล่อยพ่อแม่ฉันไป, พวกเขาร่างกายไม่ดี, ฉัน ขอร้องคุณอย่า”

“ขอร้องผม” ริมฝีปากของฉินจินหลินเผยให้เห็น รอยยิ้มที่กระหายเลือด, มองไปที่โจวหยู่เพิ่ง, รอยยิ้มนั้น ยิ่งไร้ความปรานี

เดินเข้าใกล้ฉีโน่, ปลายนิ้วลูบไล้ผ่านริมฝีปากของฉี

โน่.

“โน่โน่, นี้เป็นท่าทีที่คุณขอร้องผมงั้นเหรอคุณคิดว่า ผมยังเป็นไอ้โง่ฉินจินหลินเหมือนเมื่อก่อน, คุณคิดว่าผม จะอภัยให้คุณที่ทรยศและนอกใจในช่วงที่แต่งงาน, แถม ยังเป็นช่วงเวลาที่ผมป่วยหนัก, คุณนี้ทำให้ผมประทับใจ จริงๆ,
“โง่”

ทันใดนั้นน้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตา, ฉีโน่ฝืน

“ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่โง่,

พูดจบ: คุกเข่าลงกับพื้นทันที, “แบบนี้พอไหม

“ฉันขอร้องคุณ, ขอร้องคุณปล่อยคนในครอบครัว ฉันไป, ได้ไหม”

“ฉีโน่”

โจวหยู่เพิ่งตะโกน, มองไปที่ฉินจินหลินทันที, “ฉินจิ นหลิน, คุณมันเลือดเย็น, คุณรู้หรือไม่ว่า

“ห้ามพูด”

ทันใดนั้นฉีโน่ก็กดมือของเขาไว้, น้ำตาคลอแล้วส่าย หัวไปมา, “ขอร้อง, อย่าพูด

แต่มือที่จับอยู่ด้วยกันนั้น มันเหมือนทิ่มแทงตาของ ฉินจินหลิน.