บทที่ 1 การหย่า

“จินหลิน, คืนนี้ที่เดิม, เราไม่เจอไม่กลับ

บนเครื่องชงชาข้างโซฟา, หน้าจ่อมือถือที่ดูเมือง ราง, ฉีโน่มองไปแวบหนึ่งที่ข้อความวีแชทที่เด้งเข้ามา ในตาแสดงออกถึงความเศร้า

วางมือถือกลับลงไปอย่างระวัง, เสียงประตูห้องน้ำ เปิดออก, ฉีโน่กำใบผลตรวจที่อยู่ในมือไว้แน่น, ยิ้มแล้ว พูดกับชายรูปหล่อผิวขาวที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวว่า “เราหย่ากันเถอะ,

ผูกมัดกันมา7ปี, อดทนมา7ปี ก็ควรจะจบได้แล้ว

“หย่า”

ฉินจินหลินเหมือนเหมือนกับได้ยินเรื่องตลกยังไง อย่างงั้น, เดินเข้าใกล้ทีละก้าว, จับที่คางของเธอ, “3ปี ก่อนผมเคยพูดแล้ว, คุณเป็นคนไม่ยอมหย่าเอง, ในเมื่อ อยากซื้อไว้ขนานนั้น, ถ้าอย่างนั้นก็ทำต่อไป

“ฉันก็อยาก, แต่ว่าฉันท้อง

เธอยิ้มแล้วพูด, ใบหน้าดูไม่มีความกลัว

“ของใคร”
ฉินจินหลินบีบคอเธอทันที, เล็บของเขาเจาะเข้าใน ผิวหนังของเธอ.

ฉีโน่ถูกบีบจนหายใจไม่ออก, แต่บนใบหน้ากลับดูนิ่ง เฉย.

“คนๆนั้นที่คุณคิด, คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันรักเขา

“นางแพศยา”

“เพียะ” ฝ่ามือตบที่ใบหน้าของฉีโน่อย่างแรง ร่างกายที่บอบบางของเธอเหมือนใบไม้ร่วงที่ถูกลมพัด, เธอล้มลงบนโซฟา, ที่มุมปากมีเลือดออกจางๆ, แก้มแดง ทั่วไปทั้งข้าง, เธอเช็ดเลือดที่มุมปากออก, ฉีโน่ยิ้มอย่าง เย็นชา

“เราต่างเหมือนกัน, คุณมีเฉียวหยู่ซินของคุณ, ฉันมี โจวหยู่เฟิงของฉัน, แล้วทำไมไม่ทำล่ะ?”

ในเมื่อไม่มีความรักแล้ว แล้วทำไมต้องผูกมัดกันไว้ และทรมารกันและกัน

“ฉีโน่” ฉินจินหลินโกรธจัด, เพิ่มแรงบีบที่มือแรง มากขึ้นโดยไม่รู้ตัว, “เชื่อหรือไม่ว่าผมจะบีบคอคุณให้ ตาย.
“เอาเลย, คุณไม่รู้หรอกว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ ไหนแล้ว, คุณไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่วันที่คุณออกจากโรง พยาบาล, 3ปีมานี้ทุกวันสำหรับฉันมันทรมารขนานไหน

“ถ้าอย่างนั้นทําไมคุณถึงไม่หย่าในเมื่อตอนที่ผม นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคุณยังมั่วกับชายอื่นได้อย่างเลือด เย็น, แล้วคุณยังจะอยู่ตรงนี้อีกเพื่ออะไร

“ฮ่า”

ฉีโน่หัวเราะอย่างเย็นชา

“ใช่สิ, 3ปีที่ไว้คุณป่วยหนักติดเตียง, คนที่ดูแล ค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณไม่ใช่ฉันเป็นเฉียวหยู่ซิน, คน ที่ทำงานหนักยุ่งหน้ายุ่งหลังเพื่อคุณก็เป็นเฉียวหยู่ซิน, ทำไมฉันไม่อยู่ข้างกายคุณ, ก็เหมือนกับทำไมวันนี้ฉันต้อง จากไป, คุณไม่มีวันที่จะรู้ เพราะคุณไม่เคยที่จะใส่ใจฉัน เลย.

ขอเพียงแค่คุณใส่ใจสักนิด, คุณก็จะรู้ได้

ฉันไม่คิดที่จะปิดบัง, แค่กำลังใช้เวลา3ปีรอให้ไปคุณ

ค้นพบ.
แต่ว่าสิ่งที่ฉันรอมากลับเป็นความผิดหวัง

เพราะฉะนั้น

“ไม่ก็ตาย, ไม่ก็หย่า

ในสำนักงานเขต, ฉีโน่มองไปที่เอกสารการหย่า, ไม่ ได้ดูข้อตกลงในการหย่า เปิดไปที่หน้าสุดท้ายและเซ็น ชื่อของตัวเองลงไปเลย

ทั้ง2ฉบับ, เซ็นเสร็จ.

ยื่นเอกสารไปข้างหน้าของฉินจินหลิน, “ถึงคุณแล้ว

“คุณคงจะรอแทบไม่ไหวแล้วสิ ”

ฉินจินหลินประชดประชัน

ฉีโน่หัวเราะเบาๆ, “ในเมื่อเป็นความทรมาร, ทำไม ถึงไม่จบให้เร็วกว่านี้

สุดท้ายเธอมองไปที่ผู้ชายคนนี้ที่เธอใช้ชีวิตอยู่ด้วย มา7ปี, มีหยดน้ำตาที่หางตาของเธอ.

“เอกสารคุณจัดการเถอะ, ฉันไปก่อน
“เดี๋ยวก่อน.

ระหว่างที่กำลังจะเดินผ่านไป, ทันใดนั้นฉันจินหลินก็ พูดขึ้น.

ฉีโน่ยื่นหยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว

“ยัง, ยังมีเรื่องอะไรอีก

“คุณอย่าลืมไป, คุณแต่งงานกับผมในนามขอ งบ้านฉีทั้งบ้านไม่ใช้คุณคนเดียว, คุณแน่ใจนะว่าคุณจะไป

ลมหายใจที่อันตรายดังอยู่ข้างหู, ร่างกายของนีโน่ สั่นครู่หนึ่ง, แล้วยืดหลังตรง

เธอพูด: “7ปีแล้ว พอแล้ว