ตอนที่ 7 ทำกับข้าวเป็นไหม

“ตอนนั้นพ่อของเขาทํางานอยู่ในพรรคการเมือง บริษัทของพ่อ ฉันก็ต้องการที่จะพูดคุยกับพ่อของเขา และนัชชาก็ชอบผมพอดี ตอนนั้นเธอหน้าตาก็โอเค นิสัยอ่อนโยน ที่บ้านผมก็กำลังเร่งให้ ผมแต่งงานอยู่ ผมเลยแต่งงานกับเขาไง” ดวิษพูดถึงเรื่องนี้โดย ไม่รู้สึกอะไร เขาดูพูดได้เป็นธรรมชาติมาก ใครจะไปรู้หลังจาก ที่แต่งงานได้สองวัน พ่อของเธอก็ถูกระงับตำแหน่งไป

เพราะเรื่องพ่อของเธอ นัชชาเคยร้องไห้มาสามวัน ตอนนั้นด วิษก็มาปลอบเธอ ไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วในใจดวิษจะคิดแบบนี้

นัชชานะนัชชา ตาบอดมานานเท่าไหร่แล้วนะ ?

” แล้วตอนนี้เขาจะเอายังไง ? ” ปณิตาถาม ถึงแม้ว่าเธอกับด

วิษอยู่ด้วยกันมานานแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าล้ำเส้น

“เธออยากจะหย่า แม่ของผมกลัวว่าเธอจะขอแบ่งสมบัติ ดัง นั้นเธอจึงไม่อนุญาต” ควิษหัวเราะเยาะ “คาดว่าอีกไม่เกินสอง วันเขาก็คงมาร้องไห้ แล้วบอกให้ผมไปง้อคืนดีกับเธอ”

หลังจากที่นัชชาได้ยินประโยคนี้ ร่างกายของเธอทรุดลง และ ไม่ทันได้ระวังหัวของเธอก็ไปโดนใส่รถทำให้เกิดเสียงดังขึ้น

สองคนที่อยู่ในรถตกใจ เธอรีบลุกขึ้นอยากจะหนี แต่ถูกดวิษที่ ลงจากรถจับได้พอดี

กล้องโทรศัพท์ยังไม่ปิด โชคดีที่โทรศัพท์เพราะความเฉื่อยโตน โยนออกไป ทำให้หน้าจอเป็นสีดำทันที

“นัชชา ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ “ดาษถามอย่างระแวง

นัชชามองไปยังปณิตาที่ลงจากรถในรถ ตอนแรกเธอยังตกใจ อยู่ แต่ไม่นานเธอก็เปลี่ยนเป็นสภาพอย่างภาคภูมิใจ แถมยัง ยกมือดึงคอเสื้อของตัวเองลงเพื่อให้นัชชาเห็นรอยจูบตรงคอ ของเธอ

นัชชาสะบัดมือของตนออกไป แล้วยกมือขึ้นตบหน้าดวิษ “ตบนี้เพื่อตัวฉัน ”

ตอนที่ดวิษสติยังไม่กลับมา เธอก็ตบไปอีกทีหนึ่ง “ตบนี้เพื่อพ่อ ของฉัน”

“คุณบ้าไปแล้วรึไง ?!” ควินมองหน้านัชชาอย่างตกใจ

“ดวิษ คุณนั่นแหละที่บ้า ” นัชชาโกรธจนตาแดงและเขม็งไปที่ เขาอย่างดุร้าย “ตอนที่พ่อของฉันโดนตรวจสอบ ความรู้สึกที่คุณ แสดงออกมาตอนนั้นเป็นการเสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้นเลยใช่ ไหม ? ตอนนี้พูดมาแบบนี้ คุณไม่กลัวฟ้าผ่าลงมารึไง ? ฉัน ขอร้องให้คุณมาเอากับฉันหรอ ? เหอะ ! ต่อให้คุณคุกเข่าลง ขอโทษฉัน ฉันก็ไม่ยกโทษให้คุณ ทำกับคุณน่ะหรอ ฉันยังกลัวมี โรคเชื่อด้วยซ้ำ ! ”

หลังจากที่ปณิตาได้ยินก็หน้ามืดขึ้นหน้า เธอใส่รองเท้าส้นสูง เดินลงมา “นัชชา เธอพูดอะไรนะ มาต่อว่าคนอื่นมันสนุกหรอ ”

“จะให้ฉันด่าเธอตรงๆหรอ ? ” นัชชาพูดอย่างเย็นชา “ฉันพูดต่อหน้าเธอสารเลว เมียน้อย แล้วจะ

“แก ปณิตาไม่สามารถยับยั้งอารมณ์โกรธเธอดวิษ ชายคนยังโกรธอยู่และไม่ได้สนใจเธอ เธอยกมือ ตบไปใบหน้าของนัชชาเลือดไหลออกปาก

ดวินจับมือของนัชชาอยู่ คิดไม่ถึงปณิตาลงมือตบหน้า

นัชชา เธอรังแกฉันมากเกินไปแล้วนะ !!

“ปณิตา เธอทําให้กับฉันในวันวันข้างหน้าก็จะเกิดขึ้นกับเธอเหมือนกัน ”

ในเมื่อสุดท้ายที่เขาอยู่ด้วยไปตลอด

พูดเสร็จ ไม่อยากจะกับสองคนอีก เธอหยิบ

โทรศัพท์ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเดินจาก

หลังจากที่เธอออกจากนิเวศน์วิลล่าพร้อมกับหนังสือสํารอง และของสำคัญแล้ว เธอเดินจากไปโดยไม่หันหัวกลับมาเตชิตเป็นกับดักที่ดีข้างหน้า งั้นสิ่งอยู่ข้างหลังคงเป็นฝัน ร้ายกินคน

มากมายแล้ว ไม่ว่าเธอเลือกเธอไม่อยากกลับมาที่นี่อีก
เวลาสองทุ่ม นัชชาไปอยู่ตรงหน้าประตูไวโรจน์วิลล่าอย่าง ตรงเวลา ถ้าจะบอกว่าที่นิเวศน์วิลล่าเป็นที่อยู่ของคนมีเงิน งั้นไว โรจน์วิลล่าก็เป็นที่ที่คุณมีเงินก็ไม่สามารถเข้ามาอยู่ได้

วิลล่าแห่งนี้มีเพียงแค่ 11 ตึก แต่ละหลังจะมีสวนดอกไม้กับสระ ว่ายน้ำส่วนตัว และวิลล่าทั้ง 11 ตึกนี้มีพื้นที่ประมาณครึ่งไหล่เขา ถ้าจะนับค่าใช้จ่ายสาธารณะ…. นัชชาไม่กล้าแม้จะคิดเลย

นายทุนกินเลือด ค่นี้เหมาะสมกับเตชิตจริงๆ

นัชชายืนกดกระดิ่งที่หน้าประตูบ้านตามมารยาท ไม่นานประตู ก็เปิด เธอเดินจากประตูเข้าไปในวิลล่า เมื่อยืนอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

เธอกำลังทำใจอยู่ ทันใดนั้นประตูที่อยู่ด้านหน้าเธอก็ถูกเปิด ออกจากด้านใน

เตชิตสวมเสื้อเชิ้ตที่ใส่ในวันนี้ เหมือนเพิ่งกลับมาไม่นาน เห็น เธอยืนโง่อยู่ตรงนั้น ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ “เตรียมจะ ยืนเบ็นเทพเฝ้าประตูหรอ ? ”

นัชชาได้สติกลับ เธอก้าวเท้าเข้าไป แล้วประตูก็ปิดลงมา โครงสร้างในบ้านนั้นดูชัดเจนมาก ไม่ใช่สไตล์ที่หรูหรา แต่ใน ทางตรงกันข้ามมันเป็นศิลปะแต่เรียบง่าย บนผนังแขวนด้วย รูปภาพที่รูป นัชชาพอมองเห็นก็รู้ขึ้นทันที

ผลงานของจิตรกรผู้ใหม่ในประเทศ ต้องใช้ตัวเลขเจ็ดหลักใน การประมูลถึงจะได้มา
เขาแขวนไว้3รูป ราคาอาจะจะแพงกว่าอีกหนึ่งของนิเวศน์ วิลล่า

“ท่ากับข้าวเป็นไหม ? ” เตชิตหันมาถามเธออย่างกะทันหัน เธอพยักหน้าและตอบ “เป็น”

ไปเรียนที่เมืองนอก ปี เธอไม่ค่อยคุ้นกับอาหารตะวันตกมาก เท่าไหร่เลยเธอก็ทำมาด้วยตัวเองตลอด หลังแต่งงานที่เป็นแม่ บ้านมาหนึ่งปี งานฝีมือไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ

รสชาติที่ผมกินมันค่อนข้างจะจืดนะ ไปทำอาหารได้แล้ว ”

นัชชางุนงงเล็กน้อย เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ” ฉัน ?”

“ไม่อย่างนั้น ?”

“ไม่ใช่ว่า.. ” นัชชาพูดไปได้แค่ครึ่งทาง เธอไม่อาจเอ่ยปาก ได้

เตชิตเป็นคนไหนกัน เพียงแค่มองสีหน้าก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไร อยู่ แถมยังเป็นคนที่ไม่รู้จักวิธีระงับอามณ์อย่างนัชชา เขาวาง แก้วน้ำที่อยู่ในมือลง เดินตรงมาหาเธอ เอาแขนยาวๆ โอบอุ้ม เธอไว้ แล้วโน้มตัวลงไปเล็กน้อย “ทำไม คุณคิดว่าผมจะให้คุณ อยู่แค่บนเตียงหรอ ? ตามการกระทำของคุณในตอนนี้ ผมมีแต่ เสียกับเสีย ”

ความหมายนัยของเขาคือว่าเธอไม่มีทักษะ นัชชาฟังออกแล้ว หูของเธอกลายเป็นสีแดงทันที อายจนก้มหัวลง
“เธอต้องรู้สิ่งที่ผมชอบทุกอย่าง อย่าพยายามแตะต้องเขตทุ่น ระเบิดของผม ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความอดทนมากแถมนิสัยไม่ ดีด้วย ” เตชิตยืนขึ้น ดังนั้น ตอนนี้ไปทํากับข้าว เข้าใจใช่ ไหม ?”

นัชชายังพูดอะไรได้อีก ?

คนที่อยู่ล่างกว่าก็ต้องก้มหัวยอมรับ ตามสถานการณ์ในตอน นี้ เตชิตเป็นเจ้านายของเธอ

การรับรู้นี้ทำให้นัชชาผิดหวังเล็กน้อย มองดูเตชิตขึ้นไปข้าง บน เธอจึงหันหลังเข้าไปในครัวเพื่อทำข้าว ในตู้เย็นมีผักและ ของสดแช่เย็นอยู่ เธอหยิบเอาซี่โครงวัวกับปลามาช่าออกมา ทำ ซี่โครงพริกไทยดำกับปลานึ่ง ผัดผักคะน้าแล้วก็ซุปซี่โครงหมูตุ๋น

เตชิตลงมาก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัว เขาตั้งใจเดินไป เบาๆ เมื่อเงยหน้าก็มองเห็นในห้องครัวที่มีแสงไฟอบอุ่น ผู้หญิง กำลังใช้ตะเกียบคีบผักเข้าปากอย่างระมัดระวัง

เธอลองชิมดูแล้ว รสชาติไม่เลว จึงยิ้มออกมาอย่างพอใจ จน เห็นฟันสีขาวเรียงเป็นแผง เส้นผมที่ถูกมัดไว้อย่างเป็นระเบียบมี ปอยผมหลุดลงมาเล็กน้อยที่คอขาวๆของเธอ ทำให้คนทนไม่ได้ อยากจะเอื้อมมือไปทำแทนเธอ

ความจริงพิสูจน์แล้ว เตชิตไปทำแล้วจริงๆ เขาเดินไปเงียบ ผ่านตรงข้างหลังเธอและจัดการเก็บปอยผมที่หลุด นิ้วยาวๆลูบ ไประหว่างต้นคอของเธอ นิ้วท้องกอดรัดอย่างช้าๆ การกระทำนี้ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่มีความหมายมาก
นัชชาตื่นเต้นจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เลยเปลี่ยนหัวข้อ สนทนา “หิว หิวแล้วรึยัง ? จะกินข้าวก่อนไหม ?”

เตชิตไม่ได้พูดอะไร ลมหายใจของเขาพ้นไปที่ผิวของเธอ และ มองเห็นหูเล็กๆของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างชัดเจน