ตอนที่ 3 ข้อตกลงในการหย่า

หลังจากออกมาจากคลับเฮาส์แล้ว ในใจของนัชชาที่มีอยู่ 3 คําคือ “ทําผิดคน “

เธอไม่ได้ใช้บริการ คนที่เธอนอนไปไม่ใช่”คุณชาย” ในคลับ

เฮ้าส์กลับเป็นลูกค้าของคลับเฮ้าส์

แต่ก็ไม่สำคัญแล้ว ยังไงก็นอนไปแล้ว นอนกับใครไม่ใช่นอน

แต่ทำไมในใจของเธอมันถึงรู้สึกแปลกแบบนี้ เธออดคิดไม่ได้ ว่า ตอนที่ดาษเพิ่งออกนอกเธอ เขาก็มีความรู้สึกแบบนี้ไหม

ขณะที่เธอกำลังคิด โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น พูดถึง ปีศาจ ปีศาจก็มา ไม่ใช่ดวิษจะเป็นใคร

นัชชาค่อยๆหลับตาลงเบาๆ แล้วรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

* คุณยังมีหน้าโทรมาหาฉันอีกหรอ ? ”

“นัชชาเธอเก่งมากนะ กล้าไปค้างข้างนอก เมื่อคืนเธอไปค้าง ที่ไหน ” เสียงของดวิษที่เต็มไปด้วยความดุดาลดังก้องอยู่ในหู

นัชชายิ้มแบบขมขื่น “ ทำไม คุณเอากับปณิตาพอแล้วหรอ ถึง ได้คิดถึงฉันขึ้นมา ”

“คุณอย่าพูดแบบนี้กับผมนะ คุณจะอยู่ไหนก็เรื่องของคุณ แต่ที่ โทรมาเพราะจะบอกว่า วันนี้แม่มาจะมาที่บ้าน คุณรีบกลับบ้าน ก่อนเที่ยงละกัน” ดษไม่มีความละอายใจใดๆ เลย ทําเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องมือ

น่าเสียดาย นัชชาในตอนนี้จะไม่ยอมอดทนเหมือนเมื่อก่อนอีก แล้ว

เธอเกิดนับถือความโหดร้ายที่มีในตอนนี้ขึ้นมา”งั้นคุณควรไป หาปณิตา ไม่ใช่ฉัน

“นี่เธอ …”

ไม่รอให้เขาพูดเสร็จ นัชชากดวางสายไปเสียแล้ว มันเคยเป็น เสียงที่เธอน่าหลงใหล เพื่อได้ฟังเสียงของเขาเธอยอมดูโทรศัพท์ ทั้งวัน แต่ตอนนี้มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง

เธอเป็นคนที่ไม่สามารถทนทรายในตาได้ สำหรับตนเอง เธอ รักษาตัวและศักดิ์ศรี สำหรับการแต่งงาน เธอต้องการความ จงรักภักดี อย่าพูดถึงดวิษที่นอกลู่นอกทางไปกับเพื่อนสนิทของ เธอ

นัชชาไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมือง และซื้อ เสื้อผ้าที่ดีที่สุดในช่วงนี้ เธอเปลี่ยนเสื้อแล้วมองดูหญิงสวยใน กระจก เรื่องมาถึงตอนนี้ เธอไม่สามารถทำให้ตัวเองเข้มแข็งได้ แต่ก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเธอเหมือนกัน

หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้าแล้ว นัชชายังคงเรียกรถ กลับไปนิเวศน์วิลล่า แต่ไม่ใช่เพื่อที่จะไปหาแม่สามี กลับเป็นไป แบทุกสิ่งทุกอย่างออกมาหมด

จ่ายค่าแท็กซี่เสร็จ เธอเดินเข้าไปในวิลล่า ทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาในประตู ดวงตาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีไอน้ำขึ้นมา ที่นี่มีความ ทรงจำมากมายระหว่างเธอกับเขา แต่ตอนนี้มันก็เป็นเพียงเรื่อง ไร้สาระเท่านั้น

รองเท้าส้นสูงสีแดงนั้นไม่อยู่แล้ว ปณิตากลับไปแล้ว

ดวินมองนัชชาที่เดินเข้ามาข้างในห้องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบลุกยืนขึ้น ใบหน้าที่อ่อนโยนแต่แฝงด้วย ความโหดร้าย ” เธอไปไหนมา ”

หายไปทั้งคืน แต่กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่ มันน่าแปลก

มาก

นัชชาปล่อยให้เขาเข้าใจผิด เธอตอบโต้กลับทันที “ดาษ ฉัน กลับมาไม่ได้หมายความว่าจะถือเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่ฉันมา เพื่อคุยให้มันจบๆไป

ในความจําของดวิษ นัชชามักจะอ่อนแอต่อหน้าเขาเสมอ แต่ ตอนนี้เธอแข็งกร้าวขึ้นมาทำให้เขาตกใจไปเล็กน้อย

* หมายความว่ายังไง ”

“ก็หมายความตรงตัวอักษรนี่แหล่ะ ” นัชชานั่งอยู่โซฟาที่ตรง ข้ามกับเขา อดความขมขื่นในใจไว้ ” เราหย่ากันเถอะ ในเมื่อ นา ยกับปณิตาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันจะให้เธอทั้งสองสมหวังเลย ”

นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่ได้คาดคิด ผ่านไปหนึ่งคืน ดาษคิดว่า ตอนเธอกลับมาน่าจะเปลี่ยนใจ แถมยังทบทวนข้อที่ไม่ดีของ ตนเองด้วย คาดไม่ถึงเลยจะเป็นผลลัพธ์แบบนี้
แต่ไม่นาน เขาก็หัวเราะเยาะออกมา “หย่ากับผมไปแล้วเธอจะ ไปอยู่ที่ไหน นัชชา นอกจากผมแล้ว เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว หย่า หรอ งั้นเธอจะใช้ชีวิตยังไง เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเธอตอนนี้ก็ใช้บัตร ของผมจ่ายไม่ใช่หรอ

มือของนัชชาที่วางบนขาตัวเองก็กำแน่น “วิษ ในใจนายฉัน เป็นอะไรกันแน่ ตอนแรกฉันทิ้งความฝันและอนาคตของตัวเอง เพื่อนาย อย่าพูดถึงฉันจะเสียใจแค่ไหน ที่นายหน้าด้านแค่ไหน ถึงมีหน้าเอาเรื่องนี้มาเยาะเย้ยฉัน”

ดาษพูดไม่ออกแล้ว นัชชาเย็นชา “ฉันยังให้หน้าให้นาย นาย รับไวก็แล้วไป พูดดีๆคือฉันอยากให้พวกเธอสมหวัง พูดเลวกว่า นั้นก็คือฉันม่อยากแชร์ผู้ชายคนเดียวกับคนอื่น ดังนั้น ฉันเลย ยกให้นังนั้น พอรึยัง ”

คำพูดของเธอเหมือนคำลงโทษ ดาษก้าวเท้าไปเพื่อที่จะจับ เธอ แต่ขณะนั้นประตูบ้านก็ถูกเปิดอีกครั้ง

ผู้หญิงที่เดินเข้ามาดูมีอายุแล้ว แต่งตัวด้วยชุดซาตินหรูหรา ตรงคอและข้อมือ ใส่เครื่องประดับที่ทำจากหยก ถึงจะอายุ 50 แล้วแต่ได้รับการดูแลอย่างดี เขาไม่ใช่ใครเขาคือแม่ของดวิษ แม่สามีของนัชชา –จรรยา

ดวิษหยุดทุกการกระทำ ปรับสีหน้าให้อ่อนลง “ แม่ ทำไมถึง มาตอนนี้ ? ”

นัชชาลุกขึ้นยืนด้วยมารยาทที่ดี และส่งเสียงเรียก “ แม่ ” จรรยาทำตัวเหมือนอยู่บ้านของตัวเอง เปลี่ยนรองเท้าและวางถุงยาที่อยู่ในมือไว้บนโต๊ะ “ยาตัวใหม่ของหมอนิลยา ในวันนี้ ” นัชชาหันไปมองของที่อยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากสีชมพูก็เปิดออก * แม่ ต่อไปไม่ต้องเอามาแล้วนะคะ ”

เมื่อก่อนจรรยาอยากรีบกอดหลาน รีบจนพวกเขาเพิ่งแต่งงาน ก็อยากมีหลานทันที ผ่านมาเป็นปีแล้วยังไม่มีข่าวอะไรเลย เขา ได้ยินก็ร้อนใจ “นัชชา ที่เธอพูดหมายความว่ายังไง ? ฉันมาตั้ง ไกลเพื่อจะเอายาให้เธอ เธอไม่ขอบคุณฉันสักคำ ถ้าไม่ใช่ท้อง ของเธอมันมีปัญหา ฉันจะต้องมาลำบากทำไม ความเมตตาของ ผู้ใหญ่ เธอไม่เห็นใจเลยสักนิด ”

มันไม่ใช่ปัญหาของฉัน” นัชชาทนฟังไม่ได้อีก เธอพูดแทรก ขึ้น ตั้งแต่แต่งงานกันมาคบไม่เคยแตะต้องฉันเลย ”

ตอนนี้เธอไม่อายที่จะพูดออกไปแล้ว เธอปกปิดมานาน เธอโง่

มามากพอแล้ว

“นี่…นี่มันหมายความว่ายังไง” จรรยาหันไปมองลูกชายตัว เอง “ดวิษ ที่เธอพูดนั่นจริงหรอ ? ”

ดาษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดออกมา ยังไงเธอก็เป็นแม่ของ เขา เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ” ใช่ ! ”

” แก .. ” จรรยาตกใจในคำตอบ

“ผมไม่ได้มีความรู้สึก ความสนใจในตัวเธอ แม่พูดมาว่าผม ควรทํายังไง ?” ด พูดด้วยท่าทีรังเกียจ “ถ้าเธอทำดีทุกอย่าง ผมจะไม่ชอบเธอได้ยังไง”
จรรยาเข้าข้างลูกชายตนเอง โดยไม่ต้องการเหตุผล ” ใช่ นัช ชา เธอต้องย้อนมองดูตัวเองนะ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ”

“เขาไม่ได้สนใจฉัน แต่ว่าเขาสนใจเพื่อนสนิทฉันสินะ” นัช ชามองไปยังชั้นสอง “เมื่อคืน ยังนอนกับคนอื่นบนเตียงของฉัน อยู่เลย

นัชชานึกว่าหลังจากที่เธอพูดจบ แม้ว่าจรรยาจะไม่รู้สึกผิด แต่ ก็จะไม่ได้ถือตัวต่อแล้ว เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจรรยาจะไม่แสดง อาการตกใจ แต่เธอกลับหลบสายตา

หลบสายตา ?

นัชชามองเธออย่างใกล้ชิด แล้วความคิดที่น่ากลัวก็เกิดขึ้นใน หัว “คุณรู้อยู่แล้วใช้ไหมว่าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ? ”

เมื่อพูดจบ เกิดความเงียบในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่า

จะไม่ได้คำตอบ แต่นัชชาก็เข้าใจแล้ว

เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่น่าเชื่อ “พวกคุณ… ฉันคิดไม่ ถึงว่าพวกคุณ…..

จรรยาพูดอย่างอึดอัดว่า “ นัชชา เธอสองคนเป็นสามีภรรยา กัน แต่เธอบอกว่าดวิษไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลย ผู้ชายส่วนใหญ่ มีความต้องการทั้งนั้นแหละ เพราะยิ่งนานไปสุขภาพก็จะไม่ดี พวกเราไม่มีทางเลือก…

“หะ ? ” นัชชาหัวเราะ มีข้อแก้ตัวแบบนี้อยู่บนโลกด้วยหรอ ? ผ่านไปสักครึ่งนาที นัยตาของเธอพร่ามัวไปด้วยน้ำตา นาทีนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไร มันเศร้าเกินกว่าที่จะอยากตาย เธอพูด เสียงเบาๆ ว่า “หย่ากันเถอะ ฉันจะให้คุณร่างสัญญาการหย่าเอง ส่วนคุณมีหน้าที่แค่เซ็นตกลง ”

* หย่า ? ” จรรยาขมวดคิ้ว “นัชชา เธออย่าพึ่งใจร้อน คำพูด เมื่อกี้เธอพูดออกมาได้ยังไง ? เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเกิด อะไรขึ้นหลังจากที่หย่า ฉันจะพูดอีกทีนะ ถ้าเธอคิดว่าจะหย่า สมบัติสักชิ้นเดียวของตระกูลฤทธิเดชเธอก็อย่าคิดจะได้เลย ”

สุดท้ายทั้งหมด ก็มีแค่เรื่องเงิน

นัชชาไม่ได้ต้องการเงินตั้งแต่แรก แต่ท่าทางหยิ่งยโสของ จรรยา ทำให้เธอเปลี่ยนทัศนคติ เธอหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา และไปยืนที่ประตู มองมาที่คนสองคน ” พวกคุณจะเสียใจแน่ พวกคุณจะต้องจ่ายให้กับการกระทำที่หน้าด้านและต่ำทรามใน วันนี้ “