ตอนที่ 7 แสดงความยินดีที่ฉันเสียเงิน 300 ล้านเหรอ

สำนักงานใหญ่ เอส ที ปลูกสร้างอยู่บนที่ดินทำเลทอง บนถนนย่านเศรษฐกิจแห่งเมืองกีธร์น

สำนักงาน เอส ที กรุ๊ป มีทั้งหมด 88 ชั้น มีความสูงกว่า 500 เมตร

รูปทรงของอาคารทั้งหมดได้รับแรงบันดาลใจจาก ดวงอาทิตย์นิรันดร์ ผนังด้านนอกถูกตกแต่งด้วยม่าน แก้วสีเงินขาว ขอบและมุมตกแต่งด้วยทองคำ K เป็นแล นมาร์กที่สร้างขึ้นอย่างทันสมัย ทั้งสง่างามดูหรูหรา

ในขณะที่แสงจากดวงอาทิตย์กระทบเข้าที่กระจก นิรภัย ดึงดูดสายตาผู้คนไม่ให้ขยับเขยื้อน แสงไฟจะ ส่งสว่างดุจไข่มุกในยามค่ำคืน

ธีมนต์กลับมาจากศาลมาถึงบริษัท พกพาหน้าตาอัน เย็นชาขึ้นลิฟต์ดิ่งตรงไปห้องทำงานชั้นบนสุด นัยวิท ผู้ช่วย รออยู่หน้าประตูลิฟต์ได้พักนึงแล้ว มองเห็นเขา กลับมา ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานธีร์ ผล การตัดสินคดีเป็นยังบ้างครับ?”

ใบหน้าธีมนต์เรียบสงบเหมือนน้ำ ดวงตาดุดันเหมือน เคลื่อนที่รอสาดซัด เสียงต่ำน่าเกรงขามดังขึ้น “ปลดนิ มน์และทีมของเขาออก”

นัยวิท สีหน้าเปลี่ยน หรือว่า…..
“เชิญเขาออกไป บริษัทสูญเสียเงิน 300 ล้าน เอส ที จะไม่เก็บคนที่ไร้ความสามารถเอาไว้

หน้าผากธีมนต์มีน้ำซึมออกมา ริมฝีปากเป็นเส้นตรง น่ายำเกรง

เขาเดินตรงไป ตามหลังมาด้วยผู้ช่วย “นั้นตำแหน่งที่ ว่างอยู่ให้ใครเขามาแทนครับ?”

ธีมนต์มองไปทางเขา ไตร่ตรองชั่วครู่ “ได้ยินมาว่าทีม ของเรวันต์มีชื่อเสียงอยู่ทางด้านนี้”

ดวงตาคิดคำนวณไตร่ตรอง คำพูดที่มีความหมายที่ ลึกซึ่ง นัยวิทเข้าใจได้ทันที “จำนวนเงินที่เชิญให้เขา มาเท่าไหร่ครับ”

“เท่าไหร่ไม่อั้น” เสียไปแล้วตั้ง 300 ล้าน เขาไม่สนใจ เรื่องเงินแค่นั้น “ครับ เรื่องนี้ผมจะเข้าไปเจรจาด้วยตัว เอง ยังมีอีกเรื่องครับ”

“รีบพูด” ธีมนต์เกลียดคนที่ชอบพูดอึกอึกอักอัก

“คุณจรรย์ มาครับ รอคุณอยู่ที่ห้องทำงานเป็นชั่วโมง แล้ว” ทั้งสองเดินเลี้ยว ตรงหน้าเป็นห้องทำงานของธีม นต์

นัยวิทติดตามเขามาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ คาดเดาไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธาน ธีร์และคุณจรรย์จริงๆแล้วมันคือยังไงกันแน่?
แฟน? คู่หมั้น ?

พูดถึง คุณจรรย์ ทำให้ธีมนต์นึกถึงนางฟ้าตัวน้อย อย่างนารา ก้าวเท้าช้าลง “คุณไปเช็คดูผู้หญิงชื่อนารา ประสบการณ์ที่5 ปีที่ผ่านมา ของเธอ ขณะที่อยู่ในต่าง ประเทศ จำไว้ ว่าต้องละเอียดที่สุด”

“นารา” นัยวิท นิ่งอยู่ครู่นึง นารา คือใคร?

ธีมนต์ มองหน้างุนงงของเขา บอกใบ้ไป1 ประโยค “คุณนิรุทธ์ มีลูกสาวกี่คน?”

“คุณจรรย์ธร คุณนภินทร์……….ดูเหมือนว่าจะมีอีกคน

ธีมนต์ให้นัยวิทกลับไปคิดเอง เขาผลักประตูเข้าไปใน

ห้องทำงาน มองแวบแรกก็เห็นจรรย์ธรที่นั่งอยู่บนโซฟา รอเขากลับมา จรรย์ธรมองเห็นเขาเข้ามา ลุกขึ้นอย่าง ดีใจ “ธีร์ค่ะ คุณกลับมาแล้ว” ธีมนต์ ไม่ขานรับเธอ เดินเลยไปที่โต๊ะทำงาน

จรรย์ธร สวมเสื้อแขนยาว แต่งตัวช่อดอกไม้สาม มิติ กระโปรงทรงเอ ยาวเลยเข่ารูปทรงใบบัว ตามด้วย รองเท้าส้นสูง สไตล์การแต่งตัวของสาวงามที่มีชื่อเสียง

เธอหยิบเอาเค้กมูสที่เตรียมไว้ ยิ้มมุมปากทำมุม 30 องศา ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนสว่างขึ้นเดินตามเขาไป
หน้าตานิสัยอันอ่อนโยนของเธอทำให้ผู้คนคิดว่าพวก เขาเป็นคู่รักที่รักกันหวานปานน้ำผึ้ง ตรงกันข้ามกับธีม นต์ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บริหาร สีหน้าเก็บซ่อนความรู้สึก สายตาจับจ้องไปที่เธอ คาดเดาจุดประสงค์การมาของ เธอ มองเห็นกล่องเค้ก เขาก็เข้าใจได้ทันที ดึงสายตา กลับ

“ธีร์คะ ยินดีด้วยค่ะ ระหว่างที่พูด จรรย์ธรก็นำเค้ก วางลง กล่าวอย่างใส่ใจ “เหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว กิน เค้กสักชิ้นก่อนเถอะค่ะ ต้องการให้ฉันบอกเลขาชง กาแฟให้คุณด้วยไหม?”

ในความเงียบ น้ำเสียงเธอ ฟังดูสง่าสุขมอย่างกับน้ำ เสียงของนายหญิง

ธีมนต์ได้ยินที่เธอพูด สีหน้าเปลี่ยน “แสดงความยินดี ผม ยินดีที่ผมต้องสูญเสียเงินไป 300 ล้านเหรอ?

จรรย์ธร ชะงัก เธอคิดว่าได้ทนายที่มีชื่อเสียงออกโรง อย่างนี้ ต้องชนะคดีนี้แน่ รู้สึกได้ถึงความผิดพลาด รีบ ขอโทษทันที “ขอโทษนะคะ ฉันไม่คิดว่าผลจะออกมา เป็นอย่างนี้”

เธอจงใจเดินไปข้างธีมนต์ เปิดกล่องเค้ก กลิ่นเค้ก หอมหวานลอยไปอากาศ “เป็นความผิดพลาดของฉัน เอง ฉันผิดเอง คุณอย่าโกรธเลยนะคะ กินเค้กสักชิ้น ก่อนเถอะค่ะ น้ำตาลในเค้กนี้จะช่วยเพิ่มวิตามินซี และ ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น” เธอส่งช้อนไปตรงหน้าของเขา จงใจโน้มตัวเข้าใกล้เขา น้ำเสียงอ่อนโยน “กินสักคำเถอะค่ะ”

ธีมนต์มองเค้กชิ้นนั้นอย่างต่อต้าน แต่จรรย์ธรก็ไม่สน สายตาขับไล่ของเขา กลับรู้สึกได้ว่า บนร่างกายของ เขามีกลิ่นน้ำหอมอ่อนอ่อนของผู้หญิง

ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิง มีความรู้สึกอ่อนไหวต่อกลิ่น น้ำหอม กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆโดดเด่น เรียบหรูแปลกใหม่ รอบตัวเขาส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชาย ห้องเลขานุการก็มี เลขาผู้หญิงแค่ไม่กี่คน แต่ก็ไม่โอกาสที่ได้ใกล้ชิดตัว เขา แล้วผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนกันมาแย่ง ผู้ชายของเธอ

สายตาของเธอแสดงออกถึงความโกรธ แต่ต้อง ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้อย่างสุดๆ เสี้ยววินาทีเธอ มองไปที่ใบหน้าของธีมนต์ยกยิ้มขึ้น

“คุณกลับไปเถอะ อย่าขัดขวางการทำงานของผม!” เห็นได้ชัดว่าธีมนต์ไม่มีท่าทีที่สนใจเธอแม้แต่น้อย

เปิดแฟ้มเอกสาร หมกมุ่นอยู่กับงาน

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจรรย์ธรแข็งทื่อ ไม่กล้าต่อปาก ต่อคำกับเขา วางช้อนลง พูดด้วยความจำใจ “ในเมื่อ คุณต้องทำงาน ฉันก็จะไม่รบกวนคุณค่ะ คุณต้องพัก ผ่อนเยอะๆ อย่าทำงานหนักจนไม่หลับไม่นอนมันจะไม่ดี ต่อสุขภาพนะคะ”

พูดจบ เธอรออยู่ ประมาณ 3 วินาที เธอเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ รู้สึกน้อยใจ เอื้อมไปหยิบกระเป๋า เดินออกจากห้องไป

ได้ยินเสียงประตูปิดลง ธีมนต์กดโทรออกภายใน เรียกเลขาเข้ามา

“ท่านประธานธีร์มีอะไรให้ช่วยคะ”

“เอาของนี้ไปโยนทิ้ง” เขากวาดสายตามองเค้กมูสอ ย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ เลขาไม่รอ ช้า รีบนำเค้กออกไป

“เดี่ยว” ธีมนต์เรียกดักเธอไว้ “ แจ้งไปยังทุกคน ห้าม ให้คุณจรรย์ก้าวเข้ามาในบริษัทอีก”

“รับทราบค่ะ ท่านประธานธีร์”