บทที่14 เพื่อนบ้านหลินเฉิน

บทที่14 เพื่อนบ้านหลินเฉิน

“คุณผู้ชายครับ คุณ…..คุณต้องการซื้อรถจริงๆใช่

ไหม? –

พนักงานขายไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคย เห็นใครซื้อรถแบบนี้เลย เขาเป็นคนตรงๆไม่อ้อมค้อม เขา เชื่อว่าฉู่เทียนเจียงตอนนี้ไม่ได้แกล้งอวดรวย เพราะบัตร ได้หยิบออกมาแล้ว ถ้าอวดรวยคงไม่กล้าทำแบบนี้

พอพูดจบ มองเห็นฉู่เทียนเจียงกำลังขมวดคิ้ว พนักงาน ขายก็รีบรับบัตรจากมือเขาและคิดในใจเกือบแย่แล้วเรา

“ท่านรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบดำเนินการให้ครับ”

“ก่อนสิบเอ็ดโมงผมต้องได้รถคันนี้ เข้าใจไหม? เรื่อง ประกันและเรื่องอื่นๆ คุณช่วยจัดการให้หมด”

ลูกค้าที่ดีแบบนี้ ทำให้พนักงานขายตื้นตันใจจนน้ำตา เกือบไหลออกมา

“ท่านวางใจได้เลยครับ ท่านเชิญนั่งรอสักครู่ ผมจะ ดำเนินการให้เร็วที่สุด”
จนกระทั่งเธอนั่งลง ริมฝีปากสีแดงของฮัวจิ้นถิงก็ยังอ้า อยู่เล็กน้อย มองไปที่ฉู่เทียนเจียงอย่างไม่น่าเชื่อ

“คุณ….คุณเข้ากองทัพไปสี่ปี คุณเก็บเงินได้เท่าไหร่กัน แน่? ถ้าซื้อรถคันนี้ คงต้องจ่ายมากกว่าหกแสนแน่ๆ”

ฉู่เทียนเจียงพยักหน้า

“น่าจะประมาณนั้น ไม่ต้องสนใจกับเรื่องเงิน ผมเคยพูด แล้ว ผมมีเงินจริงๆ

ตอนนี้ ฮัวจิ่นถิงเข้าใจแล้วว่า ฉู่เทียนเจียงเคยช่วย ธนาคารฮัวรุ่ยขนย้ายสินค้าสำคัญและได้เกีรติให้อยู่ ในสถานะVIPของธนาคาร เขาน่าจะได้รับรางวัลอย่าง อื่นด้วย บางทีอาจจะเป็นเงินก็ได้ ทั้งนี้ การที่เขาไปเข้า กองทัพ ทำให้สามีที่ไร้ประโยชน์ของเขาเปลี่ยนไปในทาง ที่ดี

หลังจากที่สงบสติอารมณ์ ฮัวจิ๋นถึงรับกาแฟที่พนักงาน ขายยกมาให้ จิบไปหนึ่งคำ และพูดว่า

“ฉู่เทียนเจียง คุณมีเงินออมเท่าไหร่ฉันไม่สน แค่คุณ รู้จักใช้อย่างประหยัดก็พอ จงจำไว้ว่าคุณยังมีลูกสาวหนึ่ง คนที่ต้องเลี้ยงดู อย่าคิดว่าสัญญาของโรงอิฐฟื้นฟูแล้ว แต่กำไรของแต่ละปี นอกจากเงินที่ต้องให้คุณปู่แล้ว พวก เราก็เหลือไม่มาก นอกจากนี้ คุณก็ผิดใจกับอาสองด้วย อนาคตยังไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น เป็นสิ่งที่พวกเรา คาดเดาไม่ได้”

ตอนนี้ ผู้ชายที่พนักงานขายกลับมา เขาแสดงอาการเคา รพมากๆ

“คุณผู้ชายครับ รบกวนขอบัตรประจำตัวประชาชนด้วย ครับ ใช้จดทะเบียนครับ”

ฉู่เทียนเจียงมองไปที่ฮัวจิ่นถึง

“ที่รัก เอาบัตรประจำตัวประชาชนของคุณให้เขาสิ อย่า เสียเวลาไปมากกว่านี้เลย เดียวเราต้องไปซื้อของขวัญให้ ลูกสาวอีก”

ใช้ชื่อฉันจดทะเบียน? ถ้าอย่างนั้นรถคันนี้ก็เป็นของเธอ ฮัวจิ่นถิง เธอลังเลชั่วครู่ และยื่นบัตรประจำตัวประชาชน ให้พนักงาน ไม่ว่าจะยังไง นี่เป็นสิ่งที่ฉู่เทียนเจียงต้องการ ชดเชยให้เธอ

ถ้าคุณกล้าจ่าย ฉันฮัวจิ่นถิงทำไมจะไม่กล้ารับ

เมื่อทั้งสองขับรถMercedes-BenzGLC ตัวท็อปคันใหญ่ ออกจาก4S Shopท่ามกลางเสียงประทัด พนักงานขาย ผู้ชายคนนั้นยังคงโบกมืออยู่ เพื่อนร่วมงานหลายๆคนที่ อยู่ข้างๆต่างก็รู้สึกอิจฉาเขา
“โอ้โห! คนที่ซื้อรถแบบนี้แทบจะไม่เคยเจอมาก่อน ถึง แม้จะไม่ได้ซื้อรถคันละล้านกว่าหยวนก็ตาม”

“นายโชคดีจริงๆที่เจอลูกค้าดีๆแบบนี้ ค่าคอมมิชชั่นที่ นายได้รับครั้งนี้ น่าจะเป็นครั้งที่เร็วที่สุดในอาชีพการขาย แน่ๆ”

พนักงานขายผู้ชายยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ยัง ดีที่การฝึกอบรมทำให้เขารู้ว่า ไม่ควรเพิกเฉยต่อลูกค้า ควรใช้จิตวิทยาในการพูด ไม่ควรแสดงอาการออกทาง สีหน้า มิฉะนั้น จะมีโอกาสสูญเสียลูกค้าดีๆไป อย่างเช่น วันนี้เขาก็ได้เจอกับตัวแล้ว

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เที่ยงวันพอดี ทันทีที่เดินเข้าประตู ได้มีร่างเล็กๆวิ่งเข้ามากอด

“คุณพ่อคุณแม่!

อีอีกอดขาฉู่เทียนเจียงกับฮัวจิ่นถิงไว้แน่น เหมือนว่า พวกเขาจากไปนานมากๆ

“อีอีไม่ยอมนอน บอกว่าจะรอพวกเจ้ากลับมา”

คำพูดของหลิวหลาน ทำให้ฉู่เทียนเจียงรู้สึกเศร้าในใจ รีบอุ้มอีอีขึ้นมา ยิ้มและพูดว่า
“อีอี วันนี้ตอนเที่ยงพวกเราไม่นอนกันนะ ไปดูหน่อยสิว่า มีของเล่นอะไรบ้างที่คุณพ่อกับคุณแม่ซื้อให้หนู

เมื่อเดินออกมาสนามหน้าบ้าน เห็นของเล่นเยอะแยะที่ กองอยู่ อีอีก็รีบกระโดดลงมา วิ่งไปที่รถถังคันสีเขียว

“ ว้าว! รถถัง คันใหญ่กว่าที่พี่หลินเฉินเคยให้หนูอีก อีอี จะไปเรียกพี่หลินเฉินมาเล่นด้วยกัน

เห็นอีอีวิ่งออกจากบ้าน ในขณะที่ฉู่เทียนเจียงจะตาม ออกไป ฮัวจิ่นถิงก็ได้หยุดเขาไว้

“ไม่ต้องตามไป บ้านของหลินเฉินอยู่ข้างๆ ปีนี้สี่ขวบ แม่ ของเขา……เห้อ เป็นผู้หญิงที่น่าสงสาร สามีติดหนี้พนัน และหนีไป โดยทิ้งให้เธอดูแลลูกคนเดียว

เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉู่เทียนเจียงยังคงสงสัย เด็กผู้ชายที่ชื่อ หลินเฉินที่ลูกสาวเธอพูดถึงทุกวันเป็นใครกันแน่

เขามองเห็นอีอีไปกดกริ่งที่ประตูข้างบ้าน ไม่นานก็มีเด็ก คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

“พี่หลินเฉิน พี่เห็นรถถังที่คุณพ่อซื้อให้หนูไหม พวกเรา ไปเล่นด้วยกันเถอะ”
“โอเค”

หลินเฉินค่อนข้างหล่อเหลาและมีความเฉลียวฉลาด มา ถึงที่นี่ ถึงแม้ว่าอยากจะไปเล่นมากๆก็ตาม แต่เขาก็ยังพูด ทักทายอย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับคุณอาคุณน้า

ในขณะที่เด็กสองคนกำลังเล่นอยู่สนามหน้าบ้าน อีก ฟากของบ้าน ได้มีเสียงพูดดังขึ้น

“ถิงถิง รบกวนช่วยดูแลหลินเฉินให้หน่อย ตอนนี้ฉัน กำลังออกแบบอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว ใช้เวลาไม่เกินครึ่ง ชั่วโมง ได้ไหม? –

ฉู่เทียนเจียงมองไปตามเสียง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ นี่นั่น แต่งตัวสบายๆ กางเกงยีนสีน้ำเงินกับเสื้อยืดสีขาว และม้วนผมอยู่

ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างก็ถือว่าดูดี

“ได้ พี่เฉิน คุณไปทำงานได้เลย เดียวฉันดูแลให้เอง”

ก่อนจะจากไป แม่ของหลินเฉินก็มองไปที่ฉู่เทียนเจียง สงสัยว่าเขาเป็นใคร
“เธอชื่อเฉินหว่านเป็นแม่ของหลินเฉิน เป็นผู้หญิงที่ดี มากๆ เพราะเธอต้องการดูแลลูก จึงต้องรับงานออกแบบ ทุกอย่างเอามาทำที่บ้าน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฮัวจิ่นถึงจู่ๆก็นึกถึงอะไรขึ้นมา มือจับที่ ปากและพูดว่า

“ซวยแล้ว สองสามวันนี้ฉันยุ่งมากๆ ลืมไปเลยว่าวันเกิด ของหลินเฉินกับอีอีห่างกันสองวัน วันนี้เป็นวันเกิดของ หลินเฉิน ฉันลืมเตรียมของขวัญให้เขา

ฉู่เทียนเจียงชี้ไปที่ของเล่นพวกนั้น

“เธอเลือกของเล่นสักชิ้นสิ ผมคิดว่าอีอีคงไม่ว่าอะไร หลายปีมานี้ พวกคุณก็ฉลองวันเกิดให้หลินเฉินตลอด? ”

“ใช่ ตั้งแต่สามีของเฉินหว่านหนีไป ผ่านมาสามปีแล้ว เธอย้ายมาที่นี่เพราะที่นี่เงียบสงบ รู้สึกว่าเธอจะไม่มีเพื่อน หรือญาติเลย ทุกปีที่ฉลองวันเกิดฉันกับอีอี เธอกับหลิน เฉิน จะทำอาหารกินกันที่บ้าน

เธอขมวดคิ้ว ในขณะที่ฉู่เทียนเจียงกำลังจะพูด เธอได้ ยิ้มเยาะเย้ยตัวเองว่า

“คุณคงสงสัยว่าทำไมอีอีไม่เคยกินเค้กวันเกิดใช่ไหมในเมื่อมีการจัดงานวันเกิดให้หลินเฉิน? ฉันอยากให้ ลูกสาวเรากินเค้กครั้งแรก คือเค้กวันเกิดของตัวเอง นี่คือ สิ่งที่ฉันผู้เป็นแม่อย่างฉันปรารถนามาโดยตลอด

อยากจะเข้าไปกอดฮัวจิ่นถิง แต่ฉู่เทียนเจียงทำไม่ได้ ได้ แต่พูดเบาๆว่า

“ที่รัก อีกสองวันก็จะเป็นจริงแล้ว วันเกิดของลูกสาว ผม สัญญาว่าจะให้ทุกคนไม่มีวันลืม”

ตอนเย็นหกโมง ห้องโถงของร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ในเมืองหนิง ครอบครัวของฉู่เทียนเจียงสามคน กับ ครอบครัวของเฉินหว่านสองคนนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ข้างๆมี เค้กวันเกิดวางอยู่

“ลำบากพวกคุณที่ต้องพาอีอีมาด้วยจริงๆ หลินเฉินไม่รู้ เป็นอะไร บอกว่าวันเกิดอยากกินอาหารทะเล ฉันก็ไม่รู้จะ ทำยังไง ฉันรู้สึกสงสารลูกมากๆ ถ้าสิ่งที่ลูกต้องการ ฉันก็ จะพยายามทําให้

เฉินหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ฮัวจิ่นถิงกำลังจะพูด จู่ๆ ได้มีเสียงอันเย่อหยิ่งดังขึ้นมา

“เฉินหว่าน? ผู้หญิงขายตัวอย่างเธอยังกล้าเข้ามาในตัว เมืองอีกเหรอ? “