บทที่ 11 ขอโทษลูกสาวฉัน

บทที่ 11 ขอโทษลูกสาวฉัน

ถ้าฉู่เทียนเจียงจำไม่ผิด ในการประมูลครั้งที่แล้ว พิธีกร ประมูลบอกว่าอีอีอายุสองปีสิบเอ็ดเดือน แต่ตอนนี้วันที่ เกิดในใบสูติบัตร กลับแสดงอย่างชัดเจนว่า อีกสามวัน เป็นวันครบรอบวันเกิดของอีอี

“ไร้สาระ! ”

เธอแย่งใบสูติบัตรมา ฮัวจิ่นถึงแสดงสีหน้าไม่พอใจ

ฉู่เทียนเจียงไม่ได้ใส่ใจ เดินไปห้องโถงแล้วอุ้มอีอีหมุน ตัวหนึ่งรอบ พูดด้วยความดีใจ

“อีอี ใกล้จะถึงวันเกิดแล้วนะ พ่อจะจัดงานเลี้ยงฉลองวัน เกิดให้ ลูกต้องการของขวัญอะไรในวันเกิด บอกพ่อมาสิ พ่อจะให้ทุกอย่างที่ลูกต้องการ”

แต่ อีอีพูดอย่างงุนงง

“คุณพ่อ คุณแม่เคยบอกว่า อีอีไม่สามารถฉลองวันเกิด ได้ แต่…หนูอยากฉลองวันเกิดจริงๆ ในรายการทีวี เค้กที่ เลี้ยงฉลองวันเกิดดูหวานและน่ากินมากๆ คงน่าอร่อยแน่ๆอะไรนะ!

ชั่วขณะ ใบหน้าของฉู่เทียนเจียงก็เปลี่ยนไป ฮัวจิ่นถิงที่ อยู่ด้านหลังก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันที สีหน้าของเธอเต็มไป ด้วยความรู้สึกผิด

“ฉู่เทียนเจียง ไม่ใช่ฉันไม่ยอมฉลองวันเกิดให้อีอี แต่ วันเกิดของอีอีตรงกับวันเกิดของลูกชายฮัวว่านถง เวลา นี้ของทุกปี พวกเราตระกูลฮัว นอกจากคุณปู่แล้ว ทุกคน ต้องไปร่วมฉลองวันเกิดให้ลูกชายเขา คุณเข้าใจความ เจ็บปวดของฉันไหม? ”

ฉู่เทียนเจียงปล่อยอีอีลง ให้เธอได้ลงไปเล่นต่อ ก้าวเท้า ออกมาแล้วจ้องมองไปที่ฮัวจิ้นถิง

“ลูกชายของเขา กับลูกสาวของข้าเกี่ยวอะไรกัน? คุณ ยังเป็นแม่คนจริงๆเหรอ

ฮัวจิ่นถิงโกรธมากๆ พูดความเศร้าที่อยู่ในใจไม่ออก หลิวหลานก็เดินเข้ามา ถอนหายใจแล้วพูดว่า

“หลานชายของอารอง ไม่มีสถานะในตระกูล เพราะคุณ ปู่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนั้น จนถึงตอนนี้ผู้หญิง ที่ให้กำเนิดลูกชายของฮัวว่านถงก็ไม่ได้รับการยอมรับ เพราะเธอเป็นผู้หญิงกลางคืน คุณปู่รู้สึกอับอาย แต่อา รองรักหลานชายมากๆ ทุกปีวันเกิดของหลานชายเขาจะจัดงานฉลองอย่างยิ่งใหญ่ ที่น่าตลกคือ ทุกครั้ง ที่ไปรวมงาน ก็จะจัดในห้องส่วนตัวที่ไม่สำคัญ แต่สาม ปีผ่านมา ฉันกลับไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงกับหลานชาย หน้าตาเป็นยังไง มันเป็นเรื่องตลกจริงๆใช่ไหม?

ตอนนี้ฉู่เทียนเจียง รู้สึกโกรธจนแน่นหน้าอก รู้ว่าตัวเอง ได้เข้าใจผิดในตัวภรรยา ด้วยความแข็งกร้าวของฮัวผู้โก๋ ครอบครัวของภรรยาคงไม่กล้าผิดใจกับเขา

“ถ้า พวกเขาฉลองวันเกิดในเวลากลางคืน อย่างน้อย พวกคุณ ก็ซื้อขนมเค้กมาฉลองวันเกิดให้อีอีในตอนกลาง วันก็ได้ แค่นี้ก็ไม่สามารถทำให้เธอได้เหรอ?

เมื่อรู้ว่าลูกสาวของเขาไม่เคยกินเค้กวันเกิดเลย ฉู่เทียน เจียงเกือบจะไม่สามารถระงับความโกรธที่ปะทุได้

ได้ยินความพูดนี้ ฮัวจิ๋นถึงพยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ ไหลออก น้าเสียงของเธอเย็นชามาก

“คุณเข้ากองทัพไปสี่ปี ไม่เคยเป็นห่วงพวกเราเลย หลังจากที่อารองรู้ว่าวันเกิดอีอีตรงกับวันเกิดของหลาน ชายเขา เขาได้เตือนพวกเราว่าห้ามจัดงานวันเกิดให้อี อี เพราะจะแย่งความโชคดีในอนาคตของหลานชายเขา ไป และส่งคนมาเฝ้าพวกเราตลอด แม้แต่ขนมเค้กยังไม่ ให้พวกเราแอบไปซื้อเลย คุณคิดว่าสี่ปีที่ผ่านมา ฉันกับ ลูกสาว พวกเราใช้ชีวิตกันยังไง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นตอนที่คุณเข้าตระกูลของเรา แล้วหนีการแต่งงานไปเข้ากองทัพ ที่เราเป็นอย่างนี้คุณพอใจหรือยัง? ”

หายใจลึกๆหนึ่งครั้ง ฉู่เทียนเจียงพยายามระงับความ โกรธที่จะไปเดินออกจากประตูเพื่อเด็ดหัวฮัวผู้โก๋กับ ลูกชาย พูดอย่างช้าๆว่า

“ฉันรู้เรื่องแล้ว ตอนนี้ฉันฉู่เทียนเจียงกลับมาแล้ว วันเกิด ของลูกสาวฉัน ต้องให้คนทั้งเมืองได้รับรู้!

เธอไม่ได้สนใจคำพูดของฉู่เทียนเจียง ฮัวจิ่นถึงกับหลิว หลานต่างแยกย้ายกันไป เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่แค่พูดด้วย ปากเปล่าก็สามารถทำได้

มีชั่วขณะ ฮัวจีนถึงจินตนาการว่า สมมุติว่าบัตรธนาคาร ฮัวรุ่ยที่ฉู่เทียนเจียงถืออยู่ ไม่ใช่สถานะVIPที่ธนาคารให้ มา แต่เป็นบัตรVIPจริงๆ คงเป็นเรื่องที่ดีแค่ไหน พวกเขา ทั้งครอบครัว จะทำอะไรก็ไม่ต้องไว้หน้าคุณปู่ อาใหญ่ อา รอง

เวลาห้าโมงเย็น อีกไม่นานพระอาทิตย์จะตกดิน ด้าน นอกของหมู่บ้านที่ฮัวจิ่นถิงอยู่ มีรถMercedes-Benzคัน หนึ่งเข้ามาจอด บนรถฮัวผู้โก๋กับฮัวว่านถงนั่งอยู่

“คุณพ่อ ทำยังไงดี ฉันเห็นอาสามทั้งบ้านเหมือนยอมแพ้ และสิ้นหวัง แต่….แต่เราจะทำยังไงกันดี เวลาที่คุณปู่ให้เรามันเหลือน้อยลงเรื่อยๆแล้ว”

สีหน้าของฮัวผู้โก๋ไม่ดีมากๆ ฮัวเหวินฮุยเป็นคนขี้ขลาด และไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ? แค่ลูกเขยคน เดียวก็เอาไม่อยู่?

“ช่างมันเถอะ เราไปกันอีกรอบดีกว่า”

สุดท้าย ฮัวผู้โก๋เลือกที่จะประนีประนอม ถ้าเรื่องเงินกู้ก็ ทำล้มเหลว พวกเขากับบ้านอาสามที่ขัดขวางการกู้เงิน ต้องซวยแน่ๆ แต่บ้านอาสามเป็นคนขี้ขลาดอ่อนแอมา ตลอด ไม่มีทรัพย์สินอะไรมาก หมดตัวก็หมดตัว แต่พวก เขาไม่เหมือนกัน ทำแบบนี้ได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ

เมื่อพวกเขาสองคนเดินเข้าประตูบ้าน พวกเขาสามารถ มองเห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของหลิวหลานกับฮัว จิ่นถึงแสดงอาการประหลาดใจมากๆ

“น้องสะใภ้ เทียนเจียงอยู่ไหน? ”

คำว่าน้องสะใภ้ ไม่ได้ยินเขาเรียกนานมากแล้ว หลิว หลานรู้ภูมิใจและดีใจหลังได้ยินคำนี้

“เล่นกับอีอีอยู่ด้านบนตึกไง พี่รอง มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ได้ ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม
ตอนนี้ ฉู่เทียนเจียงก็ลงจากด้านล่าง ทำเหมือนมองไม่ เห็นฮัวผู้โก๋กับลูกชาย มองตรงไปที่ฮัวจิ่นถึงแล้วถามว่า

“ที่รัก พู่กันสีม่วงของลูกสาวอยู่ไหน? ฉันหาไม่เจอ”

เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว รีบยกมือห้ามฮัวจิ่นถิงที่กำลังจะ ตอบ ฮัวผู้โก่ยืนขึ้นพร้อมกับฮัวว่านถง

“เทียนเจียง เธอพูดมาเลย จะทำยังไงถึงจะให้เรื่องกู้เงิน ดำเนินการต่อไปได้? “

“เรียกคืนสัญญาของโรงอิฐ โค้งคำนับขอโทษ กับสิ่งไม่ ดีที่พวกคุณทำมาตลอดหลายปีนี้”

อะไรนะ? โค้งค่านับ? ฮัวว่านถงรู้สึกตกใจมาก ถ้าเขา ต้องทำจริงๆ คงยอมกลั่นกลืนฝืนตัวเอง ทำตามที่เขา ต้องการ แต่พ่อของเขาคง………..

“ฉู่เทียนเจียง คุณ…..

สีหน้าของฮัวผู้โก๋บิดเบี้ยว แต่เมื่อคิดถึงผลที่ตามมา ของการไม่มีเงินกู้ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาหายใจลึกๆ หลายรอบ แล้วหันตัวมองไปที่ฮัวจิ่นถึง

“ถิงถิง หลายปีมานี้ อารองขอโทษเธอด้วยจริงๆ”
พูดจบ เขากับฮัวว่านถงก็โค้งคำนับหนึ่งครั้งจริงๆ

ตอนนี้ ฮัวจิ่นถึงแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง น้ำตา ของเธอเกือบจะไหลออกมา คําขอโทษนี้ เธอไม่กล้าคิด แม้แต่ในความฝัน ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้กับหูตัวเอง

เรื่องทั้งหมดนี้ เกิดจากการกลับมาของฉู่เทียนเจียง

“พอใจหรือยัง?

ฮัวผู้โก๋แสดงสีหน้าเย็นชา และในตาของเขามีไฟแห่ง ความโกรธจะปะทุออกมา ในขณะที่ฮัวว่านถงได้แต่ก้ม ศีรษะ กำหมัดไว้แน่น ความเกลียดชังที่มีต่อฉู่เทียนเจียง ได้ถึงจุดที่เขาอยากจะกินเลือดกินเนื้อฉู่เทียนเจียงให้ได้

ฉู่เทียนเจียงไม่สนใจคนเหล่านี้เลย เงยหน้าช้าๆ และพูด

ว่า

“ขอโทษแม่ฉันด้วย? ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ร่างกายของฮัวผู้โก๋ก็สั่นไหว เขา หันหลังอย่างช้าๆเหมือนหุ่นยนต์ แล้วโค้งคำนับไปที่หลิว หลานหนึ่งครั้ง
“น้องสะใภ้ หลายปีมานี้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”

หลิวหลานอยู่ในสภาพอึ้งตกใจ การกระทำดังกล่าว ทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ รู้สึกสะใจ เธอรู้สึกว่าเรื่องไม่ดีที่อัดอั้นตันใจมาหลายปี ตอนนี้มันได้ถูกระบายออกไปแล้ว

“คุณพ่อ คุณโง่จริงๆ ทำไมยังหาพู่กันสีม่วงของหนูไม่ เจออีกเหรอ”

ทันใดนั้น อีอีที่วิ่งลงมาด้วยความสุขก็หยุดลง ร่างกาย เขาสั่นขึ้นมาทันที รีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า

“สวัสดีคุณปู่รอง สวัสดีคุณอารอง”

จากนั้นเธอก็ซ่อนตัวอยู่หลังฉู่เทียนเจียง พฤติกรรมที่ ชัดเจนดังกล่าว พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอกลัวฮัวผู้โก๋กับลูกชาย มากแค่ไหน

ฉู่เทียนเจียงนั่งยองๆและยิ้ม แล้วอุ้มอีอีขึ้นมา

“อีอีไม่ต้องกลัว พ่ออยู่ที่นี่ หนูไม่จำเป็นต้องกลัว ยังจำ คำพูดที่พ่อพูดในงานประมูลได้ไหม? พ่อจะให้พวกเขา เข้ามาขอโทษลูก และพวกเขาก็ต้องทำตามที่พ่อต้องการ
ทันใดนั้น เขาหันตัวมองไปที่ตัวผู้ไก่กับหัวว่านาง พูด ออกมาทีละคำว่า

“ขอโทษลูกสาวฉัน!”