ตอนที่ 9

ตอนนี้ฉันหยุดดิ้น หยุดร้องโวยวายแล้ว เพราะว่า..ฉันขอ เก็บแรงเอาไว้ และก็ขอประเมินสถานการณ์ตรงหน้าก่อน แต่ ว่าตั้งแต่เขาจับฉันไว้แบบนี้ เขาก็ไม่หันมามองฉันอีกเลย.. นอกจากนั่งหลังตรง..จิบไวน์ และมีบ้างที่ยกนาฬิกาข้อมือมาดู บางเป็นครั้งคราว…ก่อนที่ไม่นาน เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น

“อืม..อืม..ผมเข้าใจแล้ว

และก็ไม่รู้ว่าทำไม ระหว่างที่เขาพูดเขาต้องหันมามองฉัน แปลกๆด้วยนะ.. ก่อนที่เขาจะวางสายไป หลังจากพูดออกมา ด้วยสําเนียงอังกฤษเพียงไม่กี่คำ

หรือว่าเขากําลังทํางานเป็นทีม..หรือเขากำลังจะส่งฉันไป ขาย..และยัยเมย์ น้องของฉันก็โดนแบบนี้เหมือนกัน..

ไม่นะ ไม่จริง..

แต่แล้วอยู่ๆ เขาก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มตัว….มองหน้าฉันด้วย สายตาเรียบเฉย แต่กลับดูน่ากลัว…และเดินตรงมาหาฉันช้าๆ ก่อนที่จะพูดออกมาเสียงนิ่งสำเนียงเดิม

“ใครส่งเธอมา..”
ใคร..ใครส่งฉันมา..? เควินเหรอ หรือใคร.. บอกตรงๆว่าตอน นี้ฉันงงไปหมดแล้ว และที่สำคัญ มัดปากแบบนี้ ฉันจะตอบได้ ยังไงกัน

“อื้ออืออ”

พริบ!

เมื่อเห็นฉันส่งเสียงแบบนั้น เขาก็เอาผ้าปิดปากฉันออกทันที และทำให้ฉันได้อิสระในการพูดอีกครั้ง

“ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น ฉันมาหาน้อ..

หมับ!!!

“โอ๊ย!..”

แต่แล้วก็เป็นอีกครั้ง ที่ฉันพูดยังไม่ทันจบ..อีกฝั่งก็เอื้อมมือ มาบีบหน้าเล็กๆของฉันด้วยความแรง..และมันก็แรงมากจนฉัน เจ็บใบหน้าไปหมด..พร้อมกับส่งสีหน้า สายตาที่แน่นิ่ง..เหมือน ซาตานมาให้ฉัน

“ใคร..ส่ง..เธอ..มา
ก่อนที่เขาจะสะบัดข้อมือสุดแรง จนใบหน้าฉันมันทั้งชา และ ทั้งเจ็บ..ไปหมด

และมันก็ทำให้ฉันเกิดความกลัวขึ้นในใจ…แต่ว่าฉันจะ อ่อนแอให้เขาเห็นไม่ได้ เพราะยิ่งอ่อนแอ ฉันก็จะยิ่งโดน ทําร้าย..และฉันก็ต้องปกป้องน้องของฉัน..

และที่สำคัญ..ฉันต้องรู้ให้ได้ก่อนว่า นี่มันเกิดเรื่องบ้าๆอะไร ขึ้นกันแน่!

แต่ว่า…บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้ฉันกลัวเขามาก.. สายตาเขา มันน่ากลัวเกินไป.. และถ้าฉันอยากจะเผชิญหน้ากับความกลัว นี้…ฉันจะต้องทำอะไรที่ทำให้ฉันลดความตื่นกลัวในตัวของฉัน เอง ด้วยการ ด่า!!!

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย หน้าตาก็ดีแต่นิสัยโคตรแย่ รังแกได้แม้ กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้..คนอย่างแก ไม่มีใครอยากเอาทำ พันธุ์หรอก!! ”

..สะใจ..โล่งใจ และมันก็ลดความกลัวไปจริงๆ.. เมื่อฉัน ได้ด่า เขา..เป็นภาษาไทย
ฉันไม่กล้าด่าเขาเป็นภาษาที่เขาฟังออกหรอก ถ้าฉันด่า ภาษาอังกฤษจริง ฉันก็เตรียมตัวตายคามือเขาได้เลย..

และบอกตรงๆ ฉันไม่เคยด่าใครแบบนี้มาก่อนเลย..และตอนนี้ เขาก็ได้แต่นิ่งงันมองฉัน

คงงงละสิ..ว่าฉันพูดอะไร……อยากรู้ก็ไปเรียนภาษาไทย

โว้ยย!!

แต่ว่า ฉันก็บอกได้แค่ในใจ เรื่องอะไรจะพูดออกมา แค่เมื่อ ครู่ที่เสี่ยงชีวิตด่าเขาไปแบบนั้น มันก็มากเกินพอแล้ว

เอาล่ะ.. ในเมื่อหายความกลัวแล้ว ก็ขอพูดภาษาอังกฤษของ ที่นี่ตอบคำถามของเขาละกัน

หวังว่าคราวนี้ เขาจะไม่ขัดฉันอีกนะ..

“ไม่มีใครส่งฉันมา ฉันมาเอง เพราะแฟนของน้องสาวฉั

พริบ!!!

แต่แล้วคราวนี้ก็เป็นอีกครั้ง… ที่ฉันยังพูดไม่จบ.. เขาก็ทำอะไร บางอย่างที่ทำให้ฉันต้องหยุดพูดไป
เขาไม่ได้ใช้ความรุนแรงหรอก…แต่ว่า เขากำลังเดินไปหยิบ อะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักในบริเวณใกล้ๆที่ฉันยืนอยู่ และเมื่อฉันได้เห็นเต็มตากับสิ่งที่เขาถือในมือ ก็ทำให้ฉันที่ ปากกล้าในเมื่อครู่ ต้องนิ่งไปทันที..

เพราะว่าสิ่งที่เขาถือ มันคือ..มีด..

นี่เขา..เขาจะฆ่าฉันจริงๆนะเหรอ!

“ย อย่านะ..ย อย่าเข้ามานะ

..ภาพผู้ชายตรงหน้า มันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน..ความหล่อ ที่ฉันชื่นชมไปเมื่อครู่มันก็ยังคงมีอยู่ แต่ว่าใบหน้าเขากลับมี ใบหน้าของปีศาจมาซ้อนทับ ราวกับมัจจุราชที่พร้อมกับพราก ชีวิตของฉันไป..

เขาไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยซักนิด นอกจากเดินตรงมาหาฉัน เรื่อยๆด้วยใบหน้านิ่งเรียบ และสายตาที่ดูดุดัน.. พร้อมกับมีด ในมือ.. ที่มันดูแหลมคมไม่เหมือนกับมีดปลอมที่ฉันเคยใช้ตอน ประกอบฉาก

และตอนนี้เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉันเป็นที่เรียบร้อย แล้ว..
เลือก..

นี่ฉันต้องมาจบชีวิตที่นี่แล้ว..จริงๆเหรอ

“ข ขอร้องล่ะ ย อย่าฆ่าฉันเลย..ฉ ฉันยังมีเป้าหมายอีก มากมาย ฉันยังอยากเป็นสตั้นอันดับหนึ่ง ฉันยังอายุน้อย ฉัน ยังมีอนาคตอีกไก…าย!!!

ฉับ!!!!

แต่ทว่า ในขณะที่ฉันพูดด้วยเสียงสั่น และจ้องไปยังแววตา ของเขาตลอดด้วยความกลัวที่มันปิดไม่มิด.. รู้ตัวอีกที เขาก็ เอื้อมมือที่ถือมีดมา..ตัด…ตัดสายกระเป๋าสะพายของฉันออก ไป!

ฮะ! กระเป๋าฉัน

จากนั้นเขาก็วางมีดลง ก่อนที่จะเทของทุกอย่างในกระเป๋า ของฉันโยนลงบนโต๊ะแถวนั้น ในทันที
ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็น บทบู๊ของโฆษณาวันนี้ที่ฉันเพิ่งเล่นจบไป ของประทังชีวิตฉัน อย่างขนมปัง แครกเกอร์ น้ำดื่ม หรือจะ อุปกรณ์ป้องกันตัว อย่างสเปรย์พริกไท และยังมี หูฟัง มือถือ กุญแจห้อง กระเป๋าตัง พาสปอร์ตอีกด้วย ซึ่งตอนนี้ ทุกอย่าง ต่างก็โดนเทมากองรวมกันหมด

เขามัน…เขามันเป็นผู้ชายที่ไร้มารยาทที่สุดที่ฉันเคยเจอเลย!!!

เขาค่อยๆเลื่อนสายตาไปดูทีละชิ้นๆ ก่อนที่เขาจะหยิบบท โฆษณาวันนี้ที่เป็นภาษาอังกฤษ แต่ฉันเขียนภาษาไทยกำชับ เอาไว้มากมายจนเต็มกระดาษไปหมดขึ้นมา ก่อนจะเห็นว่า เขาเองก็ขมวดคิ้วเล็กๆ

ก็คงอ่านที่ฉันเขียนไม่ออกสินะ

แต่แล้วเขาก็วางลง ก่อนจะเลื่อนมือไปหยิบพาสปอร์ตของ ฉันแล้วก็เปิดดูด้วยสายตานิ่งเหมือนเดิม..

จากนั้น เขาก็เปลี่ยนเป็นไปหยิบกระเป๋าตังสีชมพูของ ฉัน..และมันทำให้ฉันโพล่งปากทันที

“ไอ้คนไม่มีมารยาท!
มีอย่างที่ไหน มาดูของส่วนตัวในกระเป๋าคนอื่นแบบนี้!! มา ตัดสายประเป๋าขาด แล้วก็มารื้อทุกอย่างแบบนี้ แถมยังจะมาดู ของในกระเป๋าตังฉันอีก! เกินไปแล้ว!!

ฉันไม่ยอม..ไม่ยอมให้คนอย่างเขา มาแตะต้องรูปพ่อแม่ที่ฉัน รักใบนั้นเด็ดขาด!!!!

“ไม่มีพ่อแม่สั่งสอนหรือไงว่าห้ามดูของส่วนตัวของคนอื่น ฮะ!”

และคำพูดของฉัน ก็ทำให้เขานิ่งไปทันที ก่อนที่จะโยนกระ เป๋าตังค์ฉันทิ้งลงโต๊ะด้วยความแรง จนทำให้ฉันสะดุ้งในทันที..

ตุ๊บ!

และอยู่ๆ เขาก็เดินตรงมาที่ฉัน และก็ทำเหมือนเดิมอีกครั้ง

หมับ!!!

“อื้ออออ..”

นั้นก็คือบีบใบหน้าของฉัน ที่มันยังชาจากแรงบีบก่อนหน้าไม่หาย.. และมันก็เจ็บไปอีกเมื่อเขาบีบมาอีกครั้งด้วยความ แรง..จนครั้งนี้ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จนมันต้องก่อเกิดออกมา เป็นนาตาเล็กๆ ที่ฉันพยายามเก็บเอาไว้มานาน..

เขา…น่ากลัวเหลือเกิน.. น่ากลัวเกินไปแล้ว เพราะตอนนี้ สีหน้าเขาไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนก่อนหน้า แต่สีหน้า และสายตา ของเขา..มันเหมือนกับมีประกายอะไรบางอย่างที่ทําให้รู้สึก ว่า..ถ้าเขาจะฆ่าฉัน เขาก็สามารถฆ่าได้เลย โดยที่ไม่ต้องลังเล อะไร

และไม่ว่าน้าตาของฉันจะไหลออกมาแค่ไหน สายตาของเขา ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ไม่ได้รู้สึกสงสารหรือรู้สึกผิด โดยเฉพาะ คำพูดที่เขาพูดออกมานิ่งๆเชิงคำถามถัดมา

“อยากตาย?!…”

พริบ!!!

และทันทีที่เขาสะบัดหน้าฉันทิ้งไปอย่างโหดร้าย..ฉันก็ หลับตาและข่มอารมณ์กลัว อารมณ์โกรธ และอารมณ์ทุกอย่าง เอาไว้..ทันที รวมถึงข่มน้ำตาไม่ให้ไหล เพื่อให้ตัวเองไม่ดูน่า สมเพชไปมากกว่า ก่อนที่จะเงยหน้าช้าๆ แสดงสีหน้าที่นั่งและตอบเขาออกไปด้วยอารมณ์ที่อยากให้เขารู้ ว่า..ฉันเองก็ไม่ยอมเขาเหมือนกัน

!!!!! ฉันไม่อยากตาย!! ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อที่จะมาตาย !!! ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาหาน้องสาว…และถ้าฉันรู้ว่า ฉันต้องมาเจอคน เถื่อนๆแบบคุณ ฉันจะไม่มีวันมาเหยียบบ้านหลังนี้เด็ดขาด!!

ฉันยังคงยืนยันคำตอบเดิม ที่ฉันไม่รู้แล้วว่าจะพูดยังไงให้อีก ฝังเชื่อ..

แต่เมื่อฉันพูดจบ.. เขาก็มองฉันนิ่งๆ ก่อนที่จะทำอะไรบาง อย่างที่ฉันไม่คาดคิด!

เพราะอยู่ๆ เขาก็มาปลดล็อกกุญแจมือของฉัน

เขาจะปล่อยฉันแล้วเหรอ.. เขาไม่โกรธฉันแล้วเหรอ.. แล้ว…เขาเชื่อฉันแล้วเหรอ?

แต่สิ่งที่เขาทำกับฉันก่อนหน้า มันก็เกินไป
เพราะฉะนั้น..ทันทีที่มือฉันเป็นอิสระ.. ฉันก็พุ่งโจมตีเขาทันที ด้วยการเอาสันมือไปสับคอเขาเหมือนกับที่ฉันทำกับเควินก่อน หน้าไม่มีผิดทันที..แต่ทว่า..

ฟรีบ!!!

เขากลับตั้งรับทัน..และเมื่อฉันจะใช้อีกมือ พุ่งตรงไปบริเวณ ลิ้นปี่.. เขาก็จับฉันได้อีก แถมคราวนี้ เขายังจับมือฉันบิดไขว้ หลังแทน จนฉันต้องร้องออกมาเป็นภาษาไทยในทันที

“โอ๊ยยยย เจ็บบบบบ…

เร็วมาก.. ความเร็วและความแข็งแรงของการเคลื่อนไหวของ เขามันเกินคนทั่วไปแล้ว..เร็ว เหมือนกับอาจารย์ที่สอนการ ต่อสู้ให้ฉันเลย

เขาคือใครกัน…

แต่ตอนนี้ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะสิ่งที่ฉันต้องสนใจตอนนี้ คือความเจ็บที่แล่นเข้ามาตรงหัวไหล่ ที่เขาจับบิดอยู่

มันเจ็บจริงๆนะ ไม่ใช่เจ็บเล่นๆด้วย..และครั้งนี้ฉันว่าต้องพูด ภาษาอังกฤษกับเขาแล้วล่ะ..
“ปล่อยนะ..เจ็บบบ

พริบ..

ฉันรู้ว่า ถึงร้องแบบนี้ให้ตาย คนอย่างเขาก็ไม่มีทางปล่อย ฉันแน่ๆ นั่นเลยทำให้ฉันเอาเท้าตัวเองถอยหลังไปเพื่อที่จะ กระทืบเท้าเขาแทน.. แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาหลบทัน.. ก่อนที่ เขาจะปล่อยแขนของฉันให้กลับมามีอิสระอีกครั้ง พร้อมกับ ผลักออกไป

โอ๊ะ!!

และฉันก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนมองเขาด้วยความ เจ็บใจ..และจับหัวไหล่ตัวเอง ที่มันเจ็บสุดๆ….พร้อมกับพึมพำ ภาษาไทยที่เขาฟังไม่ออก

“ไอบ้า ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยซักนิด…นิสัยไม่ดี

แต่แล้ว อยู่ๆเขาก็ไปหยิบเครื่องมือสื่อสาร และพูดอะไรบาง อย่างออกไป..และถ้าเดาไม่ผิด คงบอกลูกน้องของเขาที่ยืน อยู่ข้างหน้าประตูเป็นแน่

“เข้ามา..
เขาจะให้ 3 รุม 1 อย่างนั้นเหรอ.. เลว เลวที่สุด

และฉันก็ไม่อยู่ให้โดนกระทำหรอก

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็วิ่งไปยังประตูห้องทันที

ฟรีบ!

แต่ว่า…เขาก็วิ่งตามมาด้วยความไวก่อนจะคว้าตัวของฉันไว้ มันเลยทำให้ฉันต้องเบี่ยงตัวเองออกมาจากเขา แต่ด้วยความ ที่ฉันกำลังวิ่งอยู่ก่อนหน้าด้วย เลยทำให้เท้าของฉันมันพัน กัน..และ

“ว้าย!!!”

ล้มพร้อมกับคว้าตัวของเขาที่โอบตัวของฉันเอาไว้ก่อนหน้า จนทำให้เราทั้งคู่…ล้มไปนอนกองด้วยกันในทันที

ตุ๊บ!!

และมันจะไม่เป็นไรเลยถ้า,ปากของเรา 2 คนไม่ชนกัน!

“โอ๊ะ ไม่มะ,, จูบแรกฉัน”
และมันเลยทำให้ฉันโพล่งปากเป็นภาษาไทย พร้อมกับ ยกมือเพื่อจะฟาดไปคนตรงหน้าทันที แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขา จับไว้ทัน

หมับ!!!

ก่อนที่เขาจะจ้องมองฉัน…ด้วยสายตานิ่ง…และฉันแอบเห็น เขากระตุกมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะผลักมือฉันออกไปด้วย ความแรงและลุกขึ้นยืน

พร้อมกับลูกน้องของเขาที่เดินเข้ามาในห้อง

“เอาไปขังไว้ก่อน

ฮะ?! อะไรคือขังไว้ก่อน..

และสิ้นเสียง.. ลูกน้องเขาก็เดินมากระชากตัวฉันที่นั่งอยู่ที่พื้น ในทันที..

“ป ปล่อยนะ…คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ปล่อยนะ!!! ”
แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจเลย…นอกจากยืนดูเฉย จนกระทั่งประตู ห้องนี้ปิดลง..และฉันโดนลากไปไปยังอีกห้อง..โดยที่ไม่ว่าฉัน จะดิ้น หรือขัดขืนก็ทำอะไรไม่ได้เลย

กลัว…ฉันยอมรับเลยว่าฉันกลัวมาก..

เขาจะทำอะไร เขาจะเอาฉันไปขังที่ไหน..

ก!

ปัง!!

และในที่สุด ฉันก็โดนจับโยนเข้าไปยังห้องๆนึง ก่อนที่ประตู ห้องนี้จะปิดลงไปทันทีด้วยความไว จนฉันลุกขึ้นและวิ่งออก ไปยังประตูไม่ทัน

“ปล่อยฉันไปนะ มาจับฉันทำไม ปล่อยยยย ได้ยินมั้ย..ใครอยู่ ข้างนอกบ้าง พรุ่งนี้ฉันมีประชุมม ปล่อยฉันไปนะะะะะะ

แต่ถึงจะกลัวยังไง…ฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด..ไม่ยอมโดนจับในนี้ เด็ดขาด!!
เพราะว่าพรุ่งนี้บ่ายโมง ฉันมีประชุมสำคัญ!! และถ้าฉัน หายตัวไป หรือไปสาย ฉันตายแน่ๆ

“ได้ยินมั้ยยย พรุ่งนี้ฉันมีประชุมม ปล่อยนะะะะ

แต่แล้วไม่ว่าฉันจะเคาะประตูหรือร้องตะโกนทุกอย่างก็เงียบ ไร้คำตอบ ฉันเลยต้องหยุด..และใช้สติให้มากกว่านี้

อย่างแรก…ฉันต้องหันไปมองดูห้องตัวเองรอบๆก่อนว่ามี หนทางอะไรบางที่ทำให้ฉันออกจากห้องนี้ แต่ฉันกลับพบว่า..

มันเป็นห้องที่ว่างเปล่าแทบจะไม่มีอะไรเลย นอกจากเบาะ นอน..กับห้องน้ำในตัว ไร้ระเบียง และไร้หน้าต่างไว้หนึ่

และมันทำให้ฉันค่อยๆนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับ

คิดว่า..

ฉันจะออกไปได้อย่างไร..แล้ว..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่วะ

เนี่ย?!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ