ตอนที่ 16

Klye Part

กรีก..

ตอนนี้ ในที่สุด ผมก็กลับบ้าน กลับมาโดยที่ไม่ต้องทนให้ ยัยเจนนิเฟอร์นั่นตามมาเกาะแกะ และทําตัวน่ารําคาญกับผม ตลอดทั้งงานอีกแล้ว.. รวมไปถึงการแสดงของเธอ..ที่ท่านอก บทนั่นด้วย

เธอคงอยากให้ผมและเธอได้เป็นข่าวคู่กันสินะ..

ซึ่งนั่น..มันก็ดีกับผม และมันก็ไม่ดีกับผม

ที่บอกว่าดีนั่น เพราะว่าหลังจากนี้ผมสามารถเข้าถึงคุณ ลอเร้นซ์ได้มากขึ้นแน่ๆ ส่วนที่บอกว่าไม่ดี ก็เป็นเพราะผมรู้ว่า หลังจากนี้ ชีวิตที่สงบสุขของผมคงน้อยลงอย่างแน่ๆ แค่วันนี้ วันเดียว ผมก็เหนื่อยที่จะพยายามหาทางไล่เธอออกไปจากตัว ผม หรือหยุดพูดตลอดเวลาแล้ว..

ว่าแต่ ชีวิตที่สงบสุขของผมงั้นเหรอ.. หึหึ

บางทีผมว่า…ชีวิตผมก็ไม่ได้สงบสุขมาซักระยะแล้วล่ะ..
ผมยังไม่รู้ตัวเลยว่า เมื่อครู่ ผมทำอย่างนั้นกับผู้หญิงคนนั้น ทำไม.. ผมแค่อยากจะคุยกับเธอ เรื่องที่อยากให้เธอต้องอยู่ ใต้คำสั่งของผม ให้เธอ..ต้องรายงานเรื่องเจนนิเฟอร์ให้ผมรู้ ก็ เท่านั้น

ส่วนคำขู่เรื่องน้องสาว.. ผมก็ทำเพื่อให้เธอยอม เท่านั้น เพราะจากวันแรกที่เจอกัน ดูก็รู้แล้วว่าเธอรักน้องสาว เธอมากแค่ไหน..ถึงขนาดยอมเสี่ยงตาย ยอมกล้า ยอมแลก ตัว ยอมทุกอย่างเพียงช่วยน้องสาวของเธอที่เธอเข้าใจผิด แต่ น้องสาวเธอรักเธอเปล่า อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ..เพราะจากที่เคย ฟังเสียงในวันแรกที่เจอกัน…ผมว่า…น้องสาวแบบนั้น..ไม่มีก็ไม่ เห็นจะเป็นปัญหาอะไร..

ส่วนเรื่องข้อเสนอที่ผมยื่นให้เธอไปก่อนหน้านั้น…ผมก็ยอมรับ เลยว่า…ผมคิดพลาดไปหน่อย ผมคิดว่าเธอจะยอมรับง่ายกว่านี้ คิดว่าเธอจะเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นทั่วไป ที่หน้าเงิน แต่เปล่า เลย..แม้เธอจะรู้ว่าผมเป็นใคร หรือรู้ว่าเธอจะได้ผลประโยชน์ อะไร เธอกลับไม่แม้แต่ไม่สนใจ ยังพูดจาและแสดงสีหน้าที่ไม่ โอนอ่อนต่อผมอีกด้วย

มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า…ผมอยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้ ซึ่งจาก คำปฏิเสธของเธอนั้น ผมก็ยอมรับแต่โดยดี โดยที่ผมไม่เคยมี ความคิดที่จะบังคับขืนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิต..

แต่ไอ้การกระทำที่ กลัวเหลือเกินว่าผมจะทำอะไรเธอ แล้วไหนจะสีหน้า สายตาที่ดูไม่ไว้ใจผมนั่นอีก มันทำให้ผม

หงุดหงิด

ผู้หญิงที่ไหนก็ต้องการผมทั้งนั้น แล้วเธอกล้าดียังไง ถึงได้ ทำท่าทีรังเกียจผมได้มากมายขนาดนี้!!

มันเลยทำให้ผมลงมือทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะทำ แบบนี้กับผู้หญิงได้ และยิ่งได้เห็นท่าทีที่จองหอง ท่าทีที่ดูไม่ ยอมผมเลยซักนิด ก็ยิ่งทำให้ผม..โมโห

จนกระทั่ง…

“ถ้าผู้หญิงที่คุณรักโดนแบบนี้ คุณจะรู้สึกยังไง!!!

ใช่.. ถ้าเธอคนนั้น โดนแบบนี้ ผมคงตามฆ่าไอพวกผู้ชายพวก นั้นให้ไม่ได้ตายดีแน่ๆ และตอนนี้คำๆนี้มันก็ก้องในหัวผมไม่ หยุด ตั้งแต่ออกจากห้องนั่น จนตอนนี้ที่ผมนั่งอยู่ที่เตียงนอน ของผมแล้ว

ตั้งแต่ที่ผมรู้จักผู้หญิงคนนั้น ชีวิตของผมก็ไม่เคยสงบสุขเลย ซักวัน ทุกคำพูดของผู้หญิงคนนั้น มันตามหลอกหลอนผมทุก คืนอยู่เสมอ รวมถึงเรื่องนี้ด้วย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น…ผมก็ค่อยๆหยิบกระเป๋าสตางค์และหยิบสติกเกอร์ตัวเดิมที่ผมหยิบออกมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลูบ ไปที่ภาพนั้นอย่างช้าๆ พร้อมกับคิดว่า..

ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ..

ตอนนี้เธอก็คงโตเป็นสาวแล้ว คงเป็นที่รักของใครหลายๆ คน…และเธอคงมีชีวิตที่ดี ที่สดใสเหมือนรอยยิ้มของเธอ และ เธอก็คงจะมีความสุขกับการขอพรจากคุณพระอาทิตย์ของเธอ อยู่สินะ..

“เห้อออออ…”

ทำไมตอนนั้นผมไม่ถามชื่อเธอนะ..

ผมถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆล้มตัวทิ้งลงบนเตียง กว้างใหญ่ของห้องตัวเอง ในบ้านหลังใหญ่พื้นที่มีเป็นหลัก ร้อยไร่ แต่กลับมีแค่เพียงผมตัวคนเดียว กับแม่บ้าน และลูก น้องอีกเป็นร้อย..

ผมค่อยๆหลับตาลง..พร้อมกับความเงียบ ที่มันเกิดขึ้นเป็น ปกติของผมในบ้านหลังนี้ แต่ไม่รู้ทำไม…ทำไมช่วงหลังๆมานี้ ผมถึงรู้สึกไม่เหมือนเดิม..

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงในวัยเด็กที่มันฝังอยู่ในหัวผม ที่ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมผมรู้สึกคิดถึงมากกว่าเมื่อก่อน รวมถึง เรื่องของผู้หญิงอีกคน ที่ผมเจอเธอด้วยเหตุการณ์บังเอิญ และ ประหลาดในหลายครั้ง และทุกครั้งเธอก็ทำให้ผม..ต้องเอา เรื่องของเธอมารกสมองของผมเสมอ

เหมือนกับวันนี้….ภาพของเธอ ที่เธอใส่ชุดราตรีสีขาวและ แสดงการต่อสู้อย่างคล่องแคล่วและสวยงาม.. จนผมอดที่จะ ทึ่งและอดที่จะชื่นชมไม่ได้ว่า ผู้หญิงแบบนั้นสามารถสะกด สายตาผมได้ขนาดนั้นเลยหรือ

หรือจะเป็นภาพรูปร่างของเธอ..ที่มันอยู่ในหัวของผมตลอด เธออาจจะไม่ได้มีหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตเหมือนกับผู้หญิง ที่บ้านเมืองนี้ แต่มันกลับเป็นไซส์ที่ผมชอบและพอดีมือ.. เอา จริงๆตอนนั้นผมเองก็ต้องข่มอารมณ์ไม่ใช่น้อยที่จะไม่ให้เตลิด ไปไกลกว่านั้น และถ้าไม่เห็นว่าเธอร้องไห้เรียกพ่อแม่ หรือ พูดเรื่องผู้หญิงที่ผมรัก เธอไม่มีทางรอดพ้นคืนนี้อย่างแน่นอน

รวมไปถึงภาพของเธอที่มีแต่น้ำตา.. ความสั่นกลัว.. นั่นอีก ทั้งๆที่ผ่านมาในชีวิตผม ผมไม่เคยสนใจ ไม่ว่าใครจะร้องไห้ หรือคร่ำครวญเจ็บปวดแค่ไหน.. ผมก็รู้สึกแค่ว่าพวกมันสมควร โดนแล้ว และผมก็ไม่จําเป็นต้องรู้สึกอะไร.. แต่ทําไม..สําหรับ ยัยนั่น..ผมถึงลบภาพของเธอในหัวไม่ได้เลย.. แล้วไหนจะ สายตาที่ดูโมโห และดูเกลียดชังผมจริงจังผมนั่นอีก..
. ก็แน่ล่ะ ผมเคยทำดีกับเธอที่ไหน.. แต่ว่า ผมก็ยังไม่เห็น ความจําเป็นอะไรเลย ที่ผมจะต้องทําดีด้วยกับเธอ..แค่ผมไม่ ฆ่าเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ดีแค่ไหนแล้ว..

ว่าแต่…มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่นะ..ทำไมผมต้องสนใจ เรื่องของผู้หญิงคนนี้…ทำไมผมต้องเอาเรื่องผู้หญิงคนนี้ที่เจอ ไม่กี่ครั้ง มาอยู่ในสมองของผมด้วย..วะ!

พริบ..

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผมก็ลืมตาและลุกขึ้น…ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ ห้องทำงาน….เพื่อที่จะได้หยุดคิดเรื่องนี้ และทำงานที่ค้างอยู่ อีกเล็กน้อยให้หมดไป

เอาละ.. หลังจากนี้จึงต้องไม่เอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาใส่ใจ อีก..เธอก็แค่มีหน้าที่รายงานเรื่องของสิ่งที่ผมอยากรู้ในตอนนี้ ก็เท่านั้น ส่วนตอนนี้ไปทำงานได้แล้ว..ฟรองค์ ไค..

ก๊อก ก๊อก

แต่แล้วขณะที่ผมพยายามตั้งสมาธิทำงานอยู่.. เสียงเคาะ ประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับโจลูกน้องของผมที่เดินเข้ามา

“ค่าเสียหายของห้องในโรงแรมวันนี้ครับ..
กระดาษใบเสร็จ ค่าเสียหายที่ว่าก็ถูกยื่นมาวางที่โต๊ะผมเป็น ที่เรียบร้อย ก่อนที่ผมจะหยิบมันมาดู

แจกัน 3 ใบ แก้วน้ำ 10 แก้ว และถาดกระเบื้องในห้องน้ำ อีก 1 ชิ้น

ทั้งหมด 230 ปอนด์ (ประมาณ 1 หมื่นบาท )

230 ปอนด์ งั้นเหรอ…

“ไปทำใหม่อีกใบ ให้รวมกันแล้วได้สองหมื่นปอนด์..

“แต่ว่า ของมันไม่ได้ราคาแพงขนาดนั้นนะครับ….

“ผมขอเร็วที่สุด..

“เออ..ครับ”

ทันทีที่โจออกไป..ผมก็มองใบเสร็จนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะยิ้ม เล็กน้อยพร้อมกับคิดว่า.. เธอหนีฉันไม่พ้นแน่ ริสา..