ตอนที่ 12

“Rrr Rrr”

ใครโทรมาแต่เช้าอะ ออ ….

“อื้อออ..ฮัลล..โหลววว

“ไอ้สา อย่าบอกนะ ว่าแกนอนอยู่..

“พี่โต้นน เหรอ อื้อออ..โทรมาทามมายแต่เช้า ห้าววว…

“เช้าอะไร นี่มันเที่ยงแล้วจ้ะ แม่คุณ…”

เที่ยงแล้ว..?

“ฮะ!!! เที่ยงแล้ว!!

พริบ!!!

ฉันรีบสะดุ้งตัวตื่น และหันหน้าจอโทรศัพท์มาดูเวลาทันที…

พบว่านี่มันเป็นเวลาเที่ยงแล้วจริงๆ
“แค่นี้ก่อนนะพี่ตัน!”

กรีก..

โอ๊ยยย ซวยล้าววว.. เพราะนายนั่นเลย ที่ทำให้ฉันตื่นสาย แบบนี้ จะทันมั้ยนะๆๆๆ

สายงานของฉัน การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เพราะ ฉะนั้น ประชุมบ่ายนี้ ฉันจะสายไม่ได้เด็ดขาด!!!

เพราะฉะนั้น ฉันก็เลยจัดการตัวเอง ด้วยความรวดเร็ว ภายใน เวลา 10 นาที และรีบออกจากห้องไปด้วยความเร็ว และนั่ง แท็กซี่มุ่งตรงไปยังบริษัทของตัวเองด้วยความไวในทันที!!

และในที่สุด..ฉัน..ก็ถึงออฟฟิต!!! และก็ถึงในเวลา 13.05 !!

“ผมขอเหตุผลในการมาสายของคุณหน่อยครับ..

นั่นก็เป็นเสียงของหัวหน้าของฉันเอง..พร้อมกับสายตาของ ทุกคนนับสิบที่มองมาทางฉัน…ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องประชุม เข้ามาด้วยสภาพที่..ผมเผ้ายุ่งเหยิงสุดๆ
แล้วคำถามนั้น ฉันควรจะตอบว่าอะไรดีล่ะ..

ก็เมื่อคืน กว่าเขาจะมาส่งฉันถึงห้อง มันก็เกือบตี 4 แล้ว แล้ว ไหนจะฉันเอาเวลามาหงุดหงิดเรื่องนายนั่น เรื่องไอ้เควินอีก จนกว่าจะได้นอน ก็นูนน ปาไปเกือบ 6 โมงเช้า

“เออ..พอดีว่าฉัน

“ผมผิดเองครับ..ผมแกล้งเธอไปว่าเลื่อนประชุมเป็นพรุ่ง นี้..แล้วผมเพิ่งนึกได้ว่าผมลืมบอกเธอ เธอเลยเตรียมตัวไม่ทัน ก็เลยมาสาย

ฮะ!!

แต่แล้วอยู่ๆพี่ตัน ก็โพล่งปากแทรกเข้ามาที่ทำให้ฉันหันไป มองหน้าทันทีด้วยความตกใจ

ทำไมพี่ต้นต้องแก้ตัวให้ฉันด้วยนะ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าฉันตื่นสาย…. และคำตอบของพี่ต้นก็ทำให้คนที่ผิดกลายเป็นเขาไปแทน ทันที..

“คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ คุณทอม.. เอาล่ะ ผมจะถือว่า ครั้งนี้มันไม่มีอะไรเสียหาย ผมจะปล่อยผ่านไป แต่ถ้ามีครั้ง หน้า..ผมคงต้องส่งพวกคุณกลับไทย..เอาล่ะ…เรามาคุยงานวันนี้ดีกว่า เดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้

“ครับ / ค่ะ..”

เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ… ฉันเกือบทำให้พี่ต้นต้องเดือดร้อนเพราะ ฉันแล้ว..

ฉันรู้ดีว่า บอสฉันคนนี้ค่อนข้างเข้มงวดกับงานมาก และก็เรื่อง ตรงต่อเวลา เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดด้วย เพราะฉะนั้น ก็ไม่แปลก ที่เขาจะแสดงสีหน้าแบบนี้มา แต่ก็โชคดีที่ครั้งนี้ เขาไม่เอา เรื่อง

ฉันก็เลยเดินไปนั่ง..ก่อนจะหันไปฟังการประชุมในวันนี้อย่าง ตั้งใจ

“อย่างที่ใครหลายๆคนก็น่าจะรู้ ตอนนี้บริษัท ซันชายน์ สนใจ ร่วมมือกับบริษัทเรา ในการทําโฆษณาฟอร์มยักษ์ ที่จะทําเป็น หนังสั้น ในการโปรโมทสินค้าของแบรนด์ WCJ

ห้วว..แบรนด์ WCJ เลยเหรอ

“และ คอนเซปที่ทางเขาคุยมาคร่าวๆ ก็จำเป็นต้องใช้สตั้นข องเราค่อนข้างเยอะ แต่ที่หลักๆ ก็ต้องมีคนแสดงแทนตัวเอก ของเรื่อง ซึ่งเป็นผู้หญิง
อื้ออ…ฉันอยากเป็นตัวแทนนั้นจังเลย..

“ซึ่งตอนนี้ ทางนั้นกำลังคัดเลือกนักแสดงอยู่… เท่ากับว่า พวกคุณที่เป็นผู้หญิงในห้องนี้ มีโอกาสได้งานนี้ ในเปอร์เซ็นต์ ที่เท่ากัน เพราะฉะนั้น ผมอยากให้พวกคุณศึกษาซ้อมและ วอร์มร่างกายตัวนี้ให้ดี เพราะถ้าหากคุณได้รับเลือกงานนี้ แล้ว คุณจะได้ดูเป็นมืออาชีพ ..งานนี้เป็นงานใหญ่ ที่เป็นหน้า เป็นตากับบริษัทเราเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้น ผมหวังว่า ไม่ ว่าใครก็ตามที่ได้งานนี้ พวกคุณจะไม่ทำพลาดเด็ดขาด

มันดูยิ่งใหญ่จริงๆเลยแหะ… และหวังว่า ตัวหลักของเรื่องนี้ จะเป็นผู้หญิงผิวขาวตัวเล็กนะ..

หลังจากนั้นหัวหน้าก็คุยและสรุป ข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับงานที่ ผ่านมาและงานที่จะได้รับงานต่อไปของแต่ละคน ซึ่ง..ฉัน ไม่มี งาน!!

แต่ว่าก็ไม่เชิงว่าไม่มีหรอก

“คุณริช.. ผมเห็นว่าช่วงนี้งานเกี่ยวกับการต่อสู้ในสายคุณมัน ไม่มีเลย..แล้วทางทีมงานสตั๊นทั่วไป กำลังขาดคนอยู่.. นี่ราย ละเอียดงาน คุณสนใจรับงานนั้นหรือเปล่า
“รับค่ะ…” ฉันตอบออกมาทันที โดยที่ไม่สนใจเอกสารเลยซัก นิด สำหรับฉันแล้ว งานเล็กงานใหญ่ ฉันรับหมดไม่มีเกี่ยง..

“อืม.. ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ผมได้ยินมานานว่าคุณเป็นคน ขยัน และมีความตั้งใจในทุกๆงาน ผมหวังว่าคุณจะทำงานนี้ ออกมาดีเช่นกัน..

“ค่ะ!!! ไม่ว่างานไหนฉันก็ยินดีหมดค่ะ และฉันจะทำงานนี้ออก มาให้ดีที่สุด!!!”

ฮือออ ฉันขอถอนคำพูดได้มั้ยนะ ที่บอกว่างานไหนฉันก็ ยินดี…

ฉันไม่ยินดีแล้วได้มั้ยยยย TT

เพราะอะไรนะเหรอ… เพราะงานนั้น มันคืองานที่ฉันต้องใส่ชุดมาสคอตหมา… และเท่านั้นยังไม่พอ.. ฉันยังต้องวิ่งแล้ว ล้ม แถมยังต้องตกน้ำอีกด้วย..

โถ่ ชีวิตสตั๊นโกอินเตอร์ของฉัน..

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ยอมแพ้ และถอยหรอก ในเมื่อฉัน รับปากมาแล้ว ฉันก็จะทำสุดความสามารถ เหมือนอย่างตอน นี้ที่ฉันต้องวิ่งหนีเขาในชุดมาสคอต จากการวิ่งไล่ตามของ พระเอก โดยพระเอกของเรื่องนี้ จะต้องพูดตะโกนออกมา…ไม่ ให้ฉันอย่างหนีเขาไป

ก่อนที่ฉันจะล้มลงไปกองที่พื้น ซึ่งให้ตอนที่ตะโกนนี่ล่ะ ที่มี ปัญหา เพราะเรื่องนี้ พระเอกเป็นดาราหน้าใหม่ และนี่ก็เป็น ฉากแรกๆที่เขาต้องแสดง ก็เลยทำให้เขา…พูดบทผิดเป็นรอบ ที่10 แล้ว!!!!

“คัทททท!! ไม่ผ่าน

คำๆนี้ ฉันได้ยินจนเหนื่อยแล้วล่ะ.. แต่แม้ว่า ภายในเสื้อมันจะ อับ ร้อน หรือหนักกับชุดนี้..ฉันก็ไม่ท้อหรอก!

และฉันก็ลุกขึ้น ไปเริ่มตั้งต้นใหม่ที่จุดเดิม โดยที่ไม่บ่นสัก คำ ..จนกระทั่งในที่สุด
“ผ่าน!!!!”

เย้!!! ในที่สุด..ฉันก็ไม่ต้องล้มอีกแล้ว..

โอ๊ยย..จบซะทีฉากนี้.. ขืนถ้าฉันยังต้องเล่นวิ่งล้มอีกรอบ นะ..ครั้งหน้าฉันจะล้มทับตัวพระเอกเรื่องนี้ให้จมดินแทนเลย คอยดู หี!!!

“พักกอง เปลี่ยนจาก 30 นาที!”

ทันทีที่เสียงผู้กํากับพูดจบ..ฉันก็ถอดหัวหมาออกทันที..ก่อน ที่จะเดินอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไปนั่งลงชิลล์ๆที่เก้าอี้ริม แม่น้ำ แถวๆนั้น..เพื่อพักร่างหายเสียหน่อย

“เห้อออ..”

“เออ..ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ..พอดีว่าวันนี้ถ่ายแรก ผม ยังตื่นกล้องอยู่”

แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังนั่งจมปุกในชุดน้องหมาไร้หัว.. อยู่ นั้น ก็มีใครบางคน…เดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับพูดออกมา

อ้อ..พระเอกของเรื่องที่ทำให้ฉันล้มแล้วล้มเล่านี่เอง .. ว่าแต่ มารยาทดีจังแหะ..

และพอเห็นแบบนั้น ฉันก็เลยส่งยิ้มและตอบกลับ และหาย หงุดหงิด หายเหนื่อยไปในทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ..ขนาดงานสตั๊นงานแรก ยังตื่นเต้นเลย นับ ประสาอะไรกับบทพระเอก..จริงมั้ยคะ.. ถ้าคุณตั้งใจทำ ฉันเชื่อ ว่าคุณทำได้ดีแน่ๆค่ะ

“ขอบคุณนะครับ.. ยังไงผมต้องขอโทษอีกทีนะครับ..ผม ชาร์ด..”

แล้วเขาก็ยื่นมือมาตรงหน้า ส่วนฉันก็ยื่นมือออกไป ทั้งๆที่ ยังเป็นมือหมาใหญ่ของชุดมาสคอตอยู่

“อ้อ.. ฉันริซค่ะ..โทษทีนะคะ ไม่สะดวกถอดชุด

ที่ฉันไม่ถอดชุด ก็เป็นเพราะว่า ฉันกลัวว่าเดี๋ยวพอตกน้ำ ฉัน จะไม่ชินกับน้ำหนัก ความเทอะทะของตัวเองในตอนนี้ เพราะ ฉะนั้น.. ฉันไม่ถอดดีกว่า

“ไม่เป็นไรครับ.. ว่าแต่ คุณนี่..น่านับถือมากเลยนะครับ.. แสดงแต่ละเทค ไม่มีลดพลังงานเลย.. มีแต่ผมนี่ล่ะ ที่ทำพลาด ตลอด…
“แต่สุดท้าย มันก็ผ่าน..จริงมั้ยคะ ^ ^

“ครับ.. ไว้รอบต่อไป ผมจะเต็มที่กว่านี้ และจะไม่พลาดเยอะๆ แบบนี้แล้ว..

“ค่ะ งั้นฉันเอาใจช่วยนะคะ..

“ครับ.. งั้น ยังไงผมขอตัวไปซ้อมบทก่อนนะครับ..

“ค่ะ..โชคดีนะคะ..”

จากนั้น เขาก็เดินไป และมันก็ทำให้ฉันยิ้มขึ้นมาทันที

ไม่ใช่ว่าอารมณ์ดีที่มีคนหน้าตาดีมาคุยด้วยหรอกนะ แต่เป็น เพราะว่า คำว่าขอโทษต่างหากละ

คำสั้นๆ ที่มีความหมายที่ยิ่งใหญ่.. มันทำให้อารมณ์ที่แย่ๆ มัน กลับดีขึ้นได้..เพราะมันสื่อถึงความจริงใจและความรู้สึกผิดใน สิ่งที่เราทำให้คนอื่นเดือดร้อนจริงๆ

และในเมื่ออีกฝั่งพร้อมที่จะขอโทษ.. คนรับอย่างฉันก็พร้อม ที่จะให้อภัยเช่นกัน..
ใช่..แค่คําขอโทษ สั้นๆ ง่ายๆ แค่นั้นเอง.. แต่ทําไม…ทําไม ไอผู้ชายโรคจิตคนนั้นถึงไม่เอ่ยปากขอโทษฉันเลยแม้แต่ซัก คำเดียวนะ!

หึ!!! ทั้งทำร้ายร่างกายฉันเล็กๆ จากการบีบใบหน้า บีบแขน แล้วไหนจะการกระทำที่ทำร้ายจิตใจของฉันเรื่องขนมปังนั่น อีก.. ไหนจะจูบแรกที่ฉันเสียไปให้คนอย่างนั้นอีก

หี่ย!!!

ยิ่งคิด แล้วมันก็ยิ่งเจ็บใจ.. อย่าว่าแต่คำว่าขอโทษเลย แค่ สีหน้าที่รู้สึกผิด ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ!!

ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดีแด่ใจร้ายชะมัด!

อืม…แต่จะว่าไป.. เขาก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นซะทีเดียวหรอก นะ อย่างน้อยเขาก็มีเรื่องดีอยู่บ้าง.. ก็อย่างเรื่องที่เขามาส่ง ฉันไง..ตอนนั้นฉันก็กังวลอยู่นะว่าจะกลับยังไง และถ้าต้อง กลับเองในเวลาตี 3 แบบนั้น ฉันคงจะเคว้งน่าดูเลย..

จะว่าไป..ฉันก็ควรที่จะขอบคุณเขานะเมื่อคืน..ถ้าได้เจอ ฉัน คงต้องขอบคุณเขาซะหน่อย.. แต่ว่า..เป็นไปได้ อย่าเจอดีกว่า คนใจร้ายแบบนั้น
เอาเถอะ …ฉันจะถือว่าเมื่อคืนมันเป็นแค่เรื่องบ้าๆในชีวิตของ ฉันครั้งหนึ่งก็แล้วกัน..

แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังนั่งมองวิวน้ำหลังพุ่มไม้อยู่นั้น…ฉัน ก็ได้ยินเสียงสนทนาของใครบางคนก็ดังลอยออกมาหลังพุ่ม ไม้ที่ฉันนั่งอยู่..

“น่าเบื่อจริงๆเลย ต้องมาเล่นหนังกับพระเอกหน้าใหม่แบบนี้ เทคแล้วเทคอีก … ดีนะ ที่ฉันให้สตั้นเล่นแทนฉัน ไม่งั้นเข่าฉัน ได้พังแน่ๆ..

“นั่นสิคะคุณเจนนิเฟอร์.. ส่วนเรื่องริชาร์ดก็ทนๆไปหน่อยนะ คะ..เขามีกระแสดังมากในโลกออนไลน์ในตอนนี้ เป็นถึงลูก ของนายพล ก็งี้แหล่ะ เราต้องเกาะเขาเอาไว้ ฐานแฟนคลับจะ ได้เพิ่ม”

“คุณว่าอะไร!! เกาะงั้นเหรอ.. คนระดับฉัน มีแต่เขาต่างหาก ต้องมาเกาะ! อีกอย่างลูกนายพลแล้วไง.. เขาน่ะเทียบไม่ได้ กับคุณไคเลยซักนิด

อือหื้ออออ นี่นางเอกคนนี้นิสัยแบบนี้เองเหรอ ฉันเพิ่งรู้นะ เนี่ย…หลงชมความสวยอยู่ตั้งนาน..และเวลาที่เธอออกทีวี หรือ รายการต่างๆในสื่อโซเชียล เธอก็ดูน่ารักเอามากๆด้วย สงสัย ฉันต้องทําความเข้าใจใหม่ซะแล้วล่ะ
“ค่ะๆ เขาต้องเกาะคุณดัง..ฉันพูดผิดเองๆ ใจเย็นๆก่อนนะคะ

“….. แล้วฉากต่อไปอีก ฉากตกน้ำ.. นี่ฉันต้องใส่ชุดมาสคอต โง่ๆนั้นจริงเหรอ คนเขียนบท.ใช้สมองหรือใช้ตีนเขียนกันแน่”

เอาจริงๆนะ ฉันก็ไม่โอเคกับชุดนี้หรอก…แต่คำพูดคำจาของ เธอ มันก็แรงเกินไปหรือเปล่า..

“ชุดนั่น มันเหมาะกับสตั้นระดับล่างแบบนั้น ไม่เหมาะกับฉัน เลยซักนิด..ทำไมต้องมาถ่ายฉากที่ฉันอยู่ในตัวหมาบ้าๆนั้น ด้วยก็ไม่รู้

เออ เอาเข้าไป.. ยัยนี่..สูงส่งมาจากไหนกัน…ก็คนเหมือนกัน มั้ยวะ..

“เอาหน่าๆ… งั้นฟังข่าวนี้ดีกว่า…จะได้อารมณ์ดีขึ้น… ฉันได้ ข่าวว่า พรุ่งนี้..คุณไคจะไปงานด้วย”

“กรี๊ดดดด”

โอ๊ยยยยยยยยยย.. นี่มันเสียงคนหรือเสียงนกหวีดเนี่ย ..
“ชูววว เก็บอาการหน่อยจ่ะ..”

“จริงเหรอ!เบลล่า คุณไดมาจริงๆเหรอ..ไหนตอนแรกบอกเขา ไม่มาไง”

“ใช่..แต่ตอนนี้คุณไคเปลี่ยนใจแล้ว.. ข่าวนี้คอนเฟิร์มจ้ะ.. พรุ่งนี้ เธอต้องเอาเขาให้อยู่มัดเลยนะ.. เอาให้สวย ให้ปังสุดๆ ให้เขามองเธอจนตาค้างไปเลย

“แน่นอน..งานนี้ฉันไม่พลาดแน่..หึหึ

“พรุ่งนี้นักข่าวทุกคนต้องจับตามอง…ดาราสาวสุดสวยลูก เจ้าของWCJ กับ ไฮโซหนุ่มสุดหล่ออย่างคุณไค เพอร์เฟค!

หื้ม..เจนนิเฟอร์เธอเป็นลูกของ WCJ งั้นเหรอ..

“หึหึ..พูดดี.. งั้นวันนี้ฝากเธอจองคิวสปาให้ฉันด้วยนะ..พรุ่งนี้ ฉันจะได้เฉิดฉาย และสวยที่สุดในงาน..คุณไดจะต้องตกตะลึง ในตัวฉัน..”

เอิ่มม..นี่ฉันกำลังแอบฟังยัยป้า 2 คน คุยบ้าผู้ชายกันอยู่เหรอ

เนี่ย..เห้ออ
และไม่นานเสียงการสนทนาของนางเอกขี้เหวี่ยงบ้าผู้ชายกับ ผู้จัดการ ประจบ ก็ค่อยๆเบาออกไป..ออกไป จากตรงนี้..

เห้ออ….ฉันสงสารแทนริชาร์ดจริงๆ ที่ต้องร่วมงานกับนางเอก คนนี้ไปอีกนาน..

และฉันก็ขอบคุณตัวเองด้วย ที่ได้ร่วมงานกับเธอแค่วันนี้วัน เดียว..

นี่ละนะ ฉันถึงได้บอกว่า…วงการมายา มันน่ากลัว

ฮีบ..เอาละ เหลือเวลาอีก 20 นาที ไปยืดเส้นยืดสายหน่อยดี กว่า..เดี๋ยวก็ต้องตกนําอีก..

พริบ!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็ลุกขึ้นทันที พร้อมกับเดินทอด น่อง..และอุ้มเจ้าหัวหมาไปด้วย ตลอดทางเดินริมแม่น้ำบริเวณ นี้.. พร้อมกับคิดว่า..

ถ้าตรงนี้เป็นตอนเย็น.. แล้วตรงนี้มีพระอาทิตย์ตกดิน.. มัน

คงจะสวยเอามากแน่ๆเลย
เห็นทั้งดวงอาทิตย์ และได้เห็นวิวที่สวยแบบนี้ด้วย… ว่าแต่ ตอนนี้พระอาทิตย์อยู่ไหนน้าาา..

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็ชะเง้อหน้ามองหน้าดวงอาทิตย์ ทันที…พร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ และนั่นเลยทำให้ฉัน..ไม่ได้มอง เห็นทางข้างหน้า

ตุ๊บ!!

มันเลยทำให้ฉันเดินชนกับใครเขาอย่างจัง

“โอ๊ะ..ขอโทษค่ะๆ อีก..

แต่แล้วในขณะที่ฉันเงยหน้าไปมองคนที่ฉันเดินชนจนล้ม พร้อมกับปากที่พูดขอโทษ..ฉันก็ต้องชะงักไปในทันที…เมื่อพบ ว่าผู้ชายคนนั้น.. พกปืนปืนที่มันเหน็บไว้ตรงกางเกงใต้เสื้อสูท ที่มันเลิกขึ้นมา..ตอนที่เขาล้ม

แต่แล้วผู้ชายคนนั้นทำท่าลุกลี้ลุกลน…และก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะ เดินออกไปจากตรงนี้ทันที

ว่าแต่..ทำไมช่วงนี้ ฉันมีแต่ดวงที่จะเจอแต่ผู้ชายพกปืน.. และ หวังว่าครั้งนี้คงไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ..
จากนั้นฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆ และมองหาดวงอาทิตย์เช่น เดิม..และก็เป็นอีกครั้งที่ฉันมัวแต่เดินหาพระอาทิตย์ เงยหน้า ไปมา จนเดินมั่วไปหมด รู้ตัวอีกที ฉันก็เดินเข้าไปที่พุ่มไม้ซะ แล้ว..

โอ๊ย ให้ตายเถอะ สติๆ มีสติหน่อยไอสา..

แต่แล้วทันทีที่ฉันจะเดินออก..ฉันก็แอบไปเห็นคนที่กำลัง แอบหลบอยู่ตรงพุ่มไม้…กำลังก้มๆเงยๆ เหมือนดูอะไรอยู่ …..

และจากเสื้อผู้ชายคนนั้นด้านหลังก็คือคนที่ฉันเดินชนเมื่อ ครู่..และตอนนี้เขาก็กำลังก้มมองดูปืนในมือที่เขาถือมาเหมือน ว่าลังแล..และเหมือนคิดจะทำอะไรซักอย่างกับปืนกระบอก นั้น..

อย่าบอกนะ…ว่าเขากำลังจะซุ่มยิงใคร..

แล้วแบบนี้ เอาไงดี.. ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย ก็เท่ากับว่า ฉัน กําลังช่วยเขาฆ่าคนหรือเปล่า..

จะว่าไป ถ้าตรงเป้าของชายคนนี้ มีคนอื่นยืนอยู่ด้วย…เขา อาจจะไม่กล้ายิงก็ได้ เพราะฉะนั้น ฉันควรจะไปยืนใกล้ๆ บริเวณนั้นดีมั้ยนะ..
แต่ว่ามันก็เสี่ยงนะ.. ถ้าแกโดนยิงขึ้นมาละ ไอ้สา

แต่ว่า..จะให้ฉันเดินจากไปหน้าตาเฉย ทั้งๆที่รู้ว่ากำลังจะมีคน โดนฆ่า

ฉัน..ก็ทำไม่ได้หรอก!

เอาวะ.. ไอ้สา.. แกเก่ง แกกล้า แกทำได้!!

ฮึบ!!!

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันก็เลยตัดสินใจใส่หัวหมา และทำทีเดิน ไปตรงบริเวณที่เขากำลังมองทันที แต่แล้ว…ภาพของเป้าที่ฉัน เห็นก็ทำฉันนิ่งงันไป..

แม้ว่าตอนนี้เขาจะใส่แว่นดำอยู่ แต่ฉันก็จำได้ ไม่ผิดคนแน่!!! เขาคือ ไอ้ผู้ชายใจร้ายเมื่อวันก่อนนั้นเอง!!! และตอนนี้ เขาก็เงยหน้ามามองฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย

เอาไงดี.. หรือฉันจะปล่อยให้เขาโดนยิงไปเลย.. เขาเองก็ออกจะร้ายกาจแบบนั้น และไม่แปลกใจเลย ถ้าเขาจะมีศัตรู..

แต่ว่า….ถ้าเขาตายล่ะ.. ถ้าเขาตาย..มันคือความผิดแกเลยนะ ไอ้สา!!

โอ๊ยย เอาไงดีวะ..!!

อืม…ช่วยก็ได้วะ!!!

ถือซะว่า ตอบแทนที่เขาพาฉันมาส่งวันนั้นแล้วกัน.. แต่ว่าฉัน ก็ไม่บอกเขาหรอก…ว่าคือฉัน…ฉันไม่อยากให้เขารู้ เพราะที่ เจอกันล่าสุด ก็ไม่ได้เจอกันแบบดีๆซะด้วย

เอาละ..ลุย!!

พริบ..

“นี่นาย..มีคนซุ่มโจมตีนายอยู่ เขาอยู่หลังฉัน….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ