ตอนที่ 13 เซลล์สมองตายอย่างสมบูรณ์แล้ว

“คุณหนูมู่ อากาศมันร้อนเข้าข้างในเถอะครับ”

จั่วหรับเดินถือร่มไปกางป้องกันแสงแดดให้เธอ เมื่อคืน น้ำพุทราจีนกล่องใหม่พึ่งมาส่งจากซินเจียงของจีนอยาก ลองสักหน่อยไหมครับ”

จั่วซีเองก็ว่า “เขาว่าน้ำพุทรามาจากซินเจียงอร่อย ฉัน อยากลองตั้งแต่เมื่อคืน แต่คุณชายสี่ไม่ให้

ดวงตาใสจ้องมองไปที่ผู้ชายไร้อารมณ์ที่นั่งอยู่บนรถ เข็นโดยไม่ได้ตั้งใจ “เตรียมไว้ให้ฉันเหรอ?”

เธอชอบดื่มน้ำพุทรา ซึ่งไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะ ชอบมัน

มันมาไกลทางอากาศเลยนะ เขาจะขรึมเกินไปแล้ว

หลิงเล่มองดูเธอ แต่ก็ไม่พูดอะไรเหมือนเดิม

จั่วซีเข็นรถเข็นเข้าไปในบ้าน เมื่อมู่เทียนซิงเข้าในบ้าน วหร้นถึงค่อยเก็บร่ม

มู่เทียนซิงพึ่งพบว่าวิลล่าขนาดใหญ่นี่มันช่างว่างเปล่า นอกจากพวกเขาสี่คนก็ไม่เจอใครอีกเลย!

แน่นอนว่าการตกแต่งเป็นแบบเมดิเตอร์เรเนียนที่ไม่ซ้ำ ใครนั่นทำให้เธอสนใจได้อย่างรวดเร็ว การตกแต่งด้วยสี ขาวและสีฟ้าที่เธอชอบ ดูที่สีชุดสีฟ้าน้ำทะเลของเธอสิวิ่งไปตรงนั้นโผล่ไปตรงนี้ เหมือนเอลฟ์ที่แตะแล้วบ้านจะ เปลี่ยนสีไปตามที่ต้องการ

“สีวอลล์เปเปอร์นี่สวยมาก!”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นกระเบื้องโมเสคสีน้ำเงิน แซฟไฟร์กับสีชมพูในห้องน้ำ มันสวยสุด ๆ!”

“กระจกแต่งหน้าใหญ่มาก มีสองด้านด้วย มีฟังก์ชันแว่น ขยายด้วย!”

“อะไรเนี่ย นี่มันกระดิ่งลมที่เหมือนกับที่ฉันเห็นที่ โรงแรมในโอซาก้าเลย คุณลุง คุณไปโอซาก้ามาเหรอ?”

“อ๊า! มีดอกทานตะวันอยู่ที่ระเบียงด้วย! บานสวยมาก เลย ใช่ของจริงไหมเนี่ย

ในขณะที่เธอวิ่งไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย แต่เดิมบ้าน หลังนี้ไม่เคยมีชีวิตชีวาเลย แต่เพราะการมาของเธอทำให้ มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

หลิงเล่ไม่ได้ขยับไปไหน แต่ดวงตาที่คอยมองแต่เธอนั้น ตามเธอไปทุกที่

สุดท้ายเธอก็วิ่งหอบกลับมา วิ่งไปทั่วจนแก้มขึ้นสี แล้วนั่งยอง ๆ ตรงหน้าเขา “คุณ คุณมันเลว สิ้นเปลือง ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว! บ้านสวยแบบนี้ คุณยังจะอยาก ปรับปรุงบ้านใหม่อีกเหรอ จริงสิ ข้างนอกฉันเห็นนะว่ามี ปล่องไฟ ทำไมถึงไม่มีเตาผิงล่ะ?”
หลิงเล่มองดูเธอ ไม่พูดอะไร

จั่วซีพูดขึ้นมา “คุณหนูมู่เตาผิงอยู่ในห้องนั่งเล่นบนชั้น สองแต่มันไม่เคยถูกใช้เลย”

วิ่ง!

พอได้ยินแบบนั้นสาวน้อยก็วิ่งขึ้นไปยังชั้นสอง

“555 คุณหนูมู่น่ารักมาก”

จั่วซีปล่อยมือจากรถเข็น เธอเดินไปตรงหน้าแล้วยื่น สลิปเปอร์ให้กับหลิงเล่ “คุณชายสี่”

หลิงเล่ไม่ขยับ

ตาจ้องไปยังทิศทางของบันไดนั่น เวลาผ่านไปสักพัก “ไม่”

จั่วซีประหลาดใจ “แต่คุณหนูมู่ไม่ใช่ภรรยาใน อนาคต…”

ในมุมมองของจั่วซี คุณชายสี่ตามมู่เทียนซิงมากว่า ครึ่งปี คงจะเป็นเพราะเธอคือคนที่ช่วยชีวิตเขาจึงไม่อาจ ปล่อยไปได้ แต่ดันกลายมาเป็นคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงาน กัน โชคชะตาแบบนี้แน่นอนว่าคุณชายสี่นั้นหวงแหนมาก แค่ไหน

หรือมองผิดไป? คุณชายสี่ไม่ได้สนใจอะไรคุณหนูมู่ จริง ๆ เหรอ?
“ไม่ต้องมาเดาใจฉัน!”

ดวงตาของหลิงเล่นั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ แต่จั่วซีเข้าใจมัน ได้อย่างลึกซึ้ง

จั่วซีหยิบสลิปเปอร์แล้วกลับไปยืนข้างหลังหลิงเล่

ไม่นานหลังจากนั้นหญิงสาวในชุดสีฟ้าน้ำทะเลก็เดินมา จากบันไดสีขาวงาช้าง ไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลิงเล่อีกครั้ง จับมือของเขาข้างหนึ่ง ส่งสายตาวิงวอนแล้วพูดว่า “ไม่ เอาแล้ว! แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องตกแต่งใหม่แล้วโอเคน ะ?”

หลิงเล่ไม่พูด

เธอจับมือเขาแล้วเขย่าขึ้นลง “ขอร้องล่ะ ฉันชอบบ้าน แบบนี้ ฉันชอบสีฟ้าที่สุด ฉันชอบดอกทานตะวัน ชอบ เตาผิง ชอบกระเบื้องโมเสคสีน้ำเงิน แล้วก็ชอบบันได หมุนสีขาวด้วย!”

หลิงเล่เหลือบตามองมือเล็กที่ประสานกันอยู่ที่มือของ เขาแล้วพยักหน้า “ได้”

มู่เทียนซิงดีใจ เธอปล่อยมือใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน “คุณ ใจดีที่สุดเลย!”

หลิงเล่เปิดตาของเธออย่างไม่สบายใจ ไม่มองไปที่เธอ

เธอเหมือนนึกบางอย่างได้ “จริงสิ ตอนที่ย้ายเข้ามาฉันอยู่ห้องไหน?”
บรรยากาศแห่งความสดใสพลันหายไปทันที

จั่วประหลาดใจ เมื่อได้มองใบหน้าที่สดใสและไร้เดียง สาความคิดทั้งหมดก็หายไป

เธอยังเด็กเกินไป พึ่งจะอายุสิบแปดปี จะให้ใช้ห้องเดียว กับคุณชายสี่เหรอ

จั่วหรันพูดให้สบายใจ “คุณหนูมู่ ผมมั่นใจว่าแม่ของคุณ ต้องสอนให้คุณทราบถึงความรับผิดชอบและหน้าที่ที่ควร ปฏิบัติหลังจากการแต่งงาน คุณไปดูมาจนทั่วแล้วคงจะ เห็นห้องนอนที่คุณต้องใช้ร่วมกับคุณชายสี่แล้วใช่ไหม ครับ”

จั่วหรันอายุมากกว่าจั่วซีสี่ปี เขาแต่งงานและมีลูกสาว แล้ว

เขารักภรรยามาก แถมยังติดตามหลิงเล่ตั้งแต่อายุยัง น้อยเหมือนกัน ไม่เพียงแค่นั้น ยา อาหารสไตล์ญี่ปุ่น อิตาลี ฝรั่งเศส และอีกมากมายที่กล่าวมาเธอรู้หมด การ ปรุงอาหารของเธอยังเอาชนะตุ่มรับรสของหลิงเล่ได้ เสมอ ซึ่งเธอเป็นหัวหน้าแม่ครัวของหลิงเล่

ความเขินอายปรากฏบนแก้มของมู่เทียนซิง

ในสายตาของพ่อแม่เธอคงจะเป็นเด็กที่อ่อนต่อโลก แต่ในสายตาของแม่สามีเธอเป็นผู้หญิงที่ต้องปฏิบัติตาม หน้าที่และความรับผิดชอบของผู้หญิง

นี่คือความแตกต่าง
เธอสับสนและวิตกกังวลหันไปมองคนที่นั่งรถเข็น เขา มองจ้องลึกเข้ามาในตาของเธอ

เธอบีบมือแน่น ในเรื่องนี้เธอคิดว่าควรจะทำให้ชัดเจน “ขอคุยด้วยหน่อย!

“ไม่จำเป็น” หลิงเล่ปฏิเสธ “คนในบ้านหลังนี้ไม่มีความ ลับซึ่งกันและกัน”

” ด้วยความฉลาดของมู่เทียนซิง เธอเข้าใจแล้วว่า ถ้า เธอต้องการอยู่อย่างมีความสุขจะต้องไม่มีความลับกับ พวกเขา”

เขาทำให้เรื่องนั้นชัดเจนก่อนที่เธอจะแต่งงาน แล้วเขาก็ ให้โอกาสเธอกลับใจและเลือก

เธอกำหมัดแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ “งั้นก็มานั่งคุยกัน”

หลิงเล่ “ผมนั่งอยู่ตลอด”

มู่เทียนซิง “………”

จั่วหรันกับจั่วซีแยกย้ายกันแล้ว ผ้าม่านทั้งใหญ่เล็ก ถูกดึงลง ช่วงเวลากลางคืนกำลังจะปกคลุมโลก ไฟคริ สทัลทุกดวงในบ้านเปิดเอาไว้แล้ว บ้านสีน้ำเงินสไตล์ เมดิเตอร์เรเนียน โคมไฟแกว่งไปมา เหมือนว่านี่คือวังคริ สทัลอย่างนั้น

น้ำพุทราถูกวางอยู่ตรงหน้ามู่เทียนซิง
เธอนั่งลงบนโซฟา หยิบหมอนใบใหญ่มาวางบนอก ไม่ กล้าเงยหน้าขึ้นไป “ฉันคิดว่าสําหรับการแต่งงานนี้ ที่คุณ เองก็ตกลง เป็นเพราะข้อตกลง”

หลิงเล่เท้าคาง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่า จริงจังมาก “ข้อตกลงที่คุณว่า คืออะไร?”