บทที่ 2 สามีจอมอ

“เหอะ ภรรยา เจ้าคิดอะไรอยู่ ไยถึงเหม่อลอยเช่น นี้?” ชายที่นอนคว่ำเหมือนเด็กอยู่บนเตียง หลังจากที่ทุก คนถูกเขา “ไล่” ออกไป ในเรือนถึงเหลือแค่เขากับอวี้ หนาน นัยน์ตาสีนิลประกายแววใสที่ดูไร้เดียงสา เขาดึง ชายเสื้อของอวหนานเล่นด้วยความแปลกใจ เหมือนหลาย นาทีก่อน คนที่เป็นลมเป็นแล้งไม่ใช่เขา

อวี้หนานไม่สนใจ เธอแค่เดินไปยังคันฉ่องทองแดง ตรงโต๊ะ

จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหลับตาลง จาก นั้นก็เอาคันฉ่องขึ้นด้วยความกล้าหาญ

แล้วลืมตา ในกระจก เธอก็ยังเป็นเธอ

เป็นเธอชัดๆ ไม่มีของปลอมเจือปนแม้แต่น้อย

“ภรรยา……” เหลิงเขียนเย่ว์ทำปากไม่พอใจอย่าง น่าเกลียดทำชัง ลมหายใจในรูจมูกก็เป่าออกมาโดยตรง

พระเจ้า……

ใครมาบอกเธอว่านี่เกิดอะไรขึ้น?

อวี้หนานร้องไห้ไม่มีน้ำตา เธอไม่ใช่พระชายาท่านชื่อจื่อที่อยู่ในสามวัน แล้ว “หนีออกจากบ้าน” ที่พวกเขา

พูดถึง! ใครก็ได้มาช่วยเธอที? ใครก็ได้มาลากไอ้ซื่อบื้อที่

ตัวติดกับคนอื่นออกมาที?!

“ฮือ…….ภรรยา ไยเจ้าถึงขมวดคิ้วตลอดเช่นนี้? เจ็บที่ไหนไหม? มา สามีรักและเอ็นดูเจ้า สามีจะนวดให้ เจ้าเอง” กล่าวสิ้นเสียง ตัวของเหล่งเชียนเย่ว์ก็ขยับมาอยู่ ด้านหลังของอวหนาน แขนยาวๆทั้งสองข้างโอบเอวของ เธอไว้ แล้วกำลังกดและลูบท้องของเธอ

ความใกล้ชิดที่เร่าร้อนเยี่ยงนี้ ทำให้อหนานรู้สึกไม่ สบายไปทั้งตัว ในปากของเขาเป่าลมอันร้อนแผ่วออกมา แล้วกําลังกระทบลงบนซอกคออันหอมหวานของเธอ

เรือนร่างของเธอเกร็งขึ้นมาทันที

“ภรรยา?” เสียงทุ้มต่ำอันอ่อนโยนและน่าดึงดูดและ คล้ายกับเสียงเด็กน้อยกำลังเรียกเธอ

อวหนานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางพูดแค่ประโยค เดียว…….

“ไสหัวไป…….” เธอใกล้จะเป็นบ้าจริงๆ คนๆนี้ที่ หน้าตาเหมือนแฟนเก่าของเธอ แล้วยังเป็นไอ้ซื่อบื้อที่ มีชื่อเหมือนกัน เขาเป็นใครกันแน่? กลับอยากจะล่วงเกินเธอแบบบนี้!

“ภรรยา…….”

“ไสหัวไป! ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไป ได้ยินไหม?”

“ฮือๆ ภรรยาดจังเลย!!

หรือว่า……

ฉันทะลุมิติมาจริงๆ

“โอ๊ย เจ็บ! ”

“ให้ตายเถอะ ทำไมใบหน้าของเจ้าต้องเข้ามาใกล้ ปานนี้?” อวี้หนานจับจ้องนิ้วมือของตนเอง ภายใต้นิ้วมือ ของเธอ คือใบหน้าที่หล่อเหลาหนึ่ง บนใบหน้าเกลี้ยง เกลาและขาวผ่อง มีรอยแดงที่เธอเพิ่งจะทิ้งไว้สองที่

เหลิ่งเชียนเย่ว์จับหน้าของตนไว้ด้วยความน่าสงสาร แววตาสีนิลเป็นประกายเหมือนกำลังจะร้องไห้

“เค้า…….เค้ากลัวว่าภรรยาของดึงโดนแขนของ ตนเอง จะรู้สึกเจ็บ รู้สึกเจ็บมาก……..”

“เหลิ่งเชียนเย่ว์!”
ไอ้หมอนั่นบิดหูของตนด้วยความน่าสงสาร เหมือน กำลังสำนึกผิด ทำเอาความโมโหของอวหนานที่ไม่ทราบ สาเหตุ ต้องอดกลั้นเอาไว้ จากนั้นก็โอบไหล่ของเหลิ่ง เชียนเย่ว์ด้วยสีหน้าที่คล้ายยิ้มและไม่ยิ้ม แล้วโอบไหล่เขา เดินไปถึงหน้าตั่งไม้เหมือนสนิทมิตรแท้ แล้วกดลง

จากนั้น เธอก็นั่งลงข้างๆเขา เรือนร่างทั้งสองแนบชิด กันมาก

“ภรรยา……” ใบหน้าของเหลิ่งเชียนเย่ว์กลับแดง ขึ้นมาทันที แล้วก้มหน้าลงพลางถามด้วยเสียงเบา “คือ ว่า……คือว่าภรรยา……..พวกเราจะฝึกเข้าเรือนหอ หรือ?”

“เรือนเรือนเรือน…….เรือนหอ? อวี้หนานชักสีหน้า จากนั้น เธอก็ฝืนยิ้มขึ้น

“เหอะๆ คือว่าเชียนเย่ว์ อันนั้นเราไม่รีบ เจ้าบอกข้า มาก่อนว่า….

ผ่านไปไม่นาน พระชายาเอกพานางกำนัลสองคน เข้ามา แค่เห็นนางเปลี่ยนชุดชาววังสีไพลินตัวหรู เครื่อง หัวเปล่งประกายแสงสีทอง เมื่อเห็นใบหน้าเป็นรอย ดวงตาคู่หนึ่งเขียวช้ำ ตอนที่เห็นเหลิ่งเชียนเย่ว์กำลังนั่ง อยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร น้ำตาของนางไหลรินลงมาทันที

จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับลงบนใบหน้าอันหล่อเหลา ของบุตรชาย แล้วมองอวหนานที่นั่งอยู่บนตั่งไม้อย่างสง่า ด้วยความไม่พอใจ “ข้าบอกเยี่ยนเอ๋อร์ ต่อให้เยี่ยเอ๋อร์จะ ซื่อบื้อ เจ้าก็ไม่ควรปฏิบัติเช่นนี้กับเขา……

อวี้หนานขยับริมฝีปากเล็กน้อย แล้วไม่พูดไม่จา เธอๆ ……..เธอก็ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นใบหน้าของหนานเชีย นเยี่ย กำลังอันรุนแรงทั้งหมดของเธอถึงได้แสดงออกมา แบบนี้ หรือว่าเพราะว่าเขาเหมือนผู้ชายคนนั้นเกินไป

นางกำนัลสองคนที่อยู่ข้างหลังของพระชายา จึงจับ จ้องไปในเรือนด้วยความตื่นเต้น พอมั่นใจว่าพระชายา หนิงไม่ระบายความโมโหออกมา พวกนางถึงจะจับถาด ไม้แดงอันหรูหราเข้าเรือน แล้วค้อมตัวลงด้วยความเคารพ พลางพูดขึ้น “ทูลพระชายาซื่อจื่อ เวลาไม่เช้าแล้ว ให้ พวกบ่าวปรนนิบัติรับใช้หวีผมล้างหน้าเถอะเพคะ”

อวหนานมองพระชายหนิง เธอไม่ไปได้หรือไม่? เธอ ยังไม่ได้ทำความเข้าใจอะไรเลย ไปแล้วควรทำยังไง?

พระชายาหนิงยังคงเช็ดหน้าให้บุตรชาย แม้แต่หน้า ยังไม่หันไป “เยี่ยเอ๋อร์เป็นเด็กดี วันนี้ลูกไม่ต้องไปแล้ว เสด็จแม่จะทูลฮองเฮาเหนียงเหนียงเอง…….”
“ไม่ เสด็จแม่ เยี่ยเอ๋อร์อยากไป เยี่ยเอ๋อร์จะไปเยี่ย เอ๋อร์จะไปกับภรรยา” ดวงตากลมโตมาน้ำตาไหลพราก ลงมาพลางมองไปยังอวี้หนาน มองจนเธอยังรู้สึกไม่ สบายใจเล็กน้อย จึงรีบลุกขึ้น แล้วปล่อยให้นางกำนัลสอง คนเปลี่ยนเสื้อให้ตนเอง

“ไม่ได้ เจ้ากำลังป่วยอยู่

“ทว่า…….”

“ไม่มีทว่า”

“ทว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงยังคอยเยี่ยเอ๋อร์ไปทูล เรื่องน่ายินดี ”

“เรื่องน่ายินดีอะไร?”

“ทารกไง……”

“แค่ก” อวี้หนานหน้าแดงก่ำ แล้วรู้สึกเขินอายนัก