บทที่7

หยางซานหลางมองตามร่างภรรยา ด้วยสายตาที่แปลกกว่าที่ เคย ไม่ไปหลานคนนี้ติดจะก้าวร้าว แต่ทุกค่าของนางช่างมีน้ำ หนักที่สามารถทำให้คนเอนเอียงตามได้ แม้มันจะดูมิเหมาะสมที่ นางต่อคํากับเขา แต่กลับบ่งบอกถึงความเข้มแข็งของเจ้าตัวอยู่ ในที

ใช่แล้ว…เขาสืบความไม่ได้กระจ่างก่อนตัดสิน

แต่แล้วอย่างไรเล่า เพราะมันควรเป็นไปตามสิ่งที่เขาพูดมิใช่ หรือ เขาคือ านาจเด็จขาด แต่โม่ไป๋หลานกลับใช้อำนาจของ สกุลนางมาหักล้างคำตัดสินของเขา โดยตัวเขาก็มิอาจทัดทาน ได้ มิคิดว่าเพื่อสาวใช้เพียงคนเดียว ภรรยาของเขาจะกล้านำ อำนาจของตระกูลมาข่มขู่คน ในจวน โดยไม่มีความเกรงกลัวใน ตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“พีชานหลาง คือว่า…”

กวานฮวาชะงักค้าง ด้วยเวลานี้แม่ทัพหนุ่มกำลังอารมณ์ไม่ ค่อยจะดีนัก ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันไปหมด จนนางเองก็มี อาจตั้งรับได้ทันเช่นกัน หยางซานหลางหันไปมองหญิงสาวก่อน จะระบายยิ้มน้อย

“ว่าอย่างไรหรือ กวานเอ๋อร์”

แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้เอ่ยอะไรออกมา หัวหน้าพ่อบ้านเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่เสียก่อน

“เรียนท่านแม่ทัพ…ท่านแม่ทัพใหญ่ให้มาเชิญไปพบด่วน ขอรับ”

ทั้งคู่จึงยุติการสนทนา ก่อนจะหันไปยังชายวัยกลางคน ซึ่ง มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยภายในจวน ใบหน้านิ่งสนิทของพ่อ บ้านเกาไม่มีผู้ใดสามารถเดาอารมณ์หรือความรู้สึกของเขาออก ชายผู้นี้จะแย้มยิ้มกับคนเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือฮูหยินน้อย โม่ไปหลาน

“อืม! ถ้าเช่นนั้น เจ้าไปส่งคุณหนูกวานฮวาแทนข้าด้วย” หยาง ซานหลางยิ้มน้อย ๆ ให้หญิงสาวข้างกาย ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อเดาได้ถึงเรื่องที่บิดาต้องการ

หารือกับเขา มีพ้นมีเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นรวมอยู่ด้วยอย่างแน่นอน

“ได้ขอรับ ท่านแม่ทัพ

พ่อบ้านเกาตอบรับ ก่อนจะขยับก้าวถอยออกไป เพื่อรอให้เจ้า นายสนทนากันเสียก่อน

จีกวานฮวาได้แต่ยิ้มละมุน มิได้เอ่ยแทรกหรือโต้ตอบอันใด แม้จะรู้สึกขัดเคืองใจอยู่มน้อยที่ตนเองเสมือนเป็นส่วนเกินของ จวนแห่งนี้ แม้แต่พ่อบ้านเกา นางก็ดูออกว่าเขามชอบใจกับการ มาเยือนของนางเท่าใดนัก นางพบเจอพ่อบ้านเกาคราใด แม้แต่ รอยยิ้มหรือคำพูดทักทายนางสักครั้งก็มิเคยได้รับจากคนผู้นี้

เป็นที่รู้กันว่าสตรีใดที่แต่งเข้าจวนใหญ่ หากจะครอบครองอำนาจได้อย่างแท้จริง จำต้องได้รับการสนับสนุนจากบรรดา หัวหน้าพ่อบ้านผู้กุมอำนาจในการดูแลบ่าวไพร่และความ เรียบร้อยภายในจวน หากไม่ได้รับการยอมรับจากหัวหน้าบ่าว ไพร่แล้วละก็ การที่จะเอาชนะสตรีอื่นในจวนมัก

ต้องพบกับความยากลำบากเป็นที่สุด

“กวานเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรพักผ่อนให้มาก อย่าได้กังวลเรื่องพี่ สาวเจ้าเลย นางปลอดภัยแล้ว คงไม่มีอันใดน่าเป็นห่วง

ทุกคำที่เอ่ยกับหญิงสาวมันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ทำให้คน ฟังจิตใจเบิกบาน รอยยิ้มอ่อนหวานอย่างมีจริตได้ปรากฏขึ้น

“เจ้าค่ะ พี่ซานหลาง เอาไว้วันหลังข้าค่อยมาเยี่ยมพวกท่าน

ใหม่ก็แล้วกันนะเจ้าคะ ถ้าเช่นนั้นกวานเอ๋อร์ขอตัวก่อน

“พี่คงมิได้เดินไปส่งเจ้าแล้ว ต้องขอโทษเจ้าด้วยจริง ๆ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านพ่อคงมีเรื่องสำคัญที่จะหารือกับพี่ซาน หลาง กวานเอ๋อ มิรบกวนแล้ว”

ชายหนุ่มก้มหัวให้หญิงสาวน้อย ๆ ก่อนจะผายมือให้นางเดิน นำไปก่อน ในฐานะแขกของบ้าน

หลายคนมักมองว่ากวานฮวาดูฉลาดเฉลียว อ่อนหวาน ยังเรียนรู้วิชาการต่อสู้ ฝีมือนางถือว่าดีมาก จึงเหมาะสมที่จะยืน เคียงข้างแม่ทัพหนุ่มมากกว่าฮูหยินน้อยผู้บอบบาง ซึ่งเหมาะ เพียงเป็นดอกไม้สูงค่ามีไว้เพื่อประดับบารมีเท่านั้น เรื่องฝีมือ กลับไร้สามารถ หากยามออกสนามรบ สำคัญคือสตรีที่เคียงข้างสามีมิใช่อยู่เฝ้าบ้าน

แต่พูดจำต้องเงียบหายไปในเมื่อพ่อบ้านร้องขอบรรดาภรรยาของเหล่าทหารพากันพูดพาดพิงถึง ในดูหมิ่นภรรยาของพวกเขาสนามรบด้วย ภรรยานำว่าในสิ่งที่เขาคิดและกล่าวหาฮูหยินน้อยนั้น ภรรยาของพวกเขาคนทำอย่างที่พากันตำหนิฮูหยินหนุ่มหรือไม่

ซึ่งนับจากไม่มีทหารของแม่ทัพหยางซานหลางคนเอ่ยแม้แต่เพียงครึ่งคำ

เรือนไปหลานยามค่ำคืน…

หลังจากแม่สามีกลับไปแล้ว หลี่ได้ออกจากห้องรับรักษาดี คำสั่งของหลี่คือห้ามใครเข้ารบกวนอี้ นางเอ่ย ขอใช้แม่สามาดูแลคน

เพราะหลี่ถึงกลัวจะคนมาทำร้ายอีก เธอจึงจัดห้องให้ สาวผู้น่าสงสารพักห้องติดดูแลอีกด้วย สำหรับชิงชิง สั่งไปซักล้าง เพราะเวลานี้เหมาะจะเก็บคนอย่างชิงชิงเอาอย่างเธอได้ คือพยายามจะรักษาใหม่เอาไว้นานที่สุด

เพียงก้าวประตูห้องมาอยู่ด้านหน้า งามได้ขมวดเข้าหากันเมื่อได้โอกาสมอง

นี่หรือเรือนไปหลาน ไยถึงได้ใหญ่โตโอ่อ่าถึงเพียงนี้

นับว่าการออกแบบคนในยุคสมัยมีความประณีตเป็น อย่างมาก สิ่งของหรือแม้แต่ชิ้น ล้วนเป็นของดีคุณภาพ สมแล้วกับที่เป็นจวนของแม่ทัพร่ำรวยโอ่อ่ายิ่งนัก

แล้วถ้าเป็นจวนอ๋องผู้เป็นพระบิดาของโม่หลานจะงดงาม

แค่ไหนกัน…

แน่นอน หากวันข้างหน้าหย่าขาดสามี นางต้องกลับอยู่ ทีคงต้องโอกาสกลับไปสำรวจไว้บ้างหายดีเสียเพราะความทรงจำยังชัดเจนเท่าใดนัก ต้องคนช่วยไขความกระจ่างเพิ่มเติม จะเป็นการที่สุดในเอาชีวิตรอดในโลกแปลกใหม่แห่ง

ขณะที่หญิงสาวกำลังชื่นชมอยู่กับความใหญ่โตของบ้านแบบ ย้อนยุค สายไปสะดุดเข้ากับร่างสูงของบาง

ถึงรีบหลบหลังเสาทันที ด้วยเกรงอีกฝ่ายจะเดินหาตน แล้วหาเรื่องแบบเมื่อกลางวัน

ฉันยังไม่พร้อมทะเลาะกับใครตอนนี้

หญิงสาวถอนหายใจโล่งทันที เมื่อร่างของหยางซาน หลางได้ลักษณะของเรือนหลังเป็นรูปทรงตัวโดยห้องของเธอจัดตรงกลางที่เป็นส่วนของตัวยูนั่นเอง

ไหนในหนังสือนิยายหรือละครบอกว่าสามีภรรยาในยุค โบราณ เขาจะแยกอยู่คนละหลังนี้! ยิ่งสามีไม่รักก็มสมควรนอน หลังเดียวกัน แต่ทำไมสามีของโมไปหลานถึงได้มาอยู่ที่นี่

“หลบทําไม! หรือคิดว่าข้าจะไปหาเจ้ากัน ถึงมาทําลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนี้ เพื่อเฝ้ารอข้าอย่างนั้นใช่ไหม คิดว่าข้าจะหลงกลมารยา ของสตรีใจสกปรกอย่างเจ้าหรืออย่างไรกัน

หยางซานหลางปรากฏตัวขึ้นอีกด้านของเสาต้นใหญ่ที่หลีถึง หลบอยู่ พร้อมน้ำเสียงกิ่งเย้ยหยัน

“ว้าย! ท่านคิดจะทำอะไรข้าอย่างนั้นหรือ ไยถึงได้มาเงียบ ๆ

เช่นนี้”

หลี่ถุงหวีดร้องด้วยความตกใจ จนดวงตามีดไปชั่วขณะ ก่อน จะพูดประชดอีกฝ่าย ที่ยังยืนนิ่งมองเธออยู่

“อย่าใส่ความข้าเพียงเพราะอับอายกับความคิดของตนเอง ไป๋หลาน มีหรือว่าข้าจะรู้ว่าเจ้าออกมายืนทำอะไรตรงนี้ ถ้า ไม่ใช่มารอให้

ข้าร่วมห้อง อย่างเจ้าข้าไม่แตะต้องให้เสียมือหรอกนะ ….. ทำร้ายหรือ รู้จักกลัวเป็นด้วย ไยเวลาเจ้าทำร้ายผู้อื่นไม่คิดถึงใจ คนที่หวังดีกับเจ้าบ้าง

หลีถึงเบะปากน้อย ๆ โดยที่เธอไม่คิดที่จะหลบสายตาหรือ แอบซ่อนการกระทําที่ใช่ตัวตนของโม่ไปหลานเลยแม้แต่น้อยเพราะสุดท้าย ไม่หลานก็เป็นอยู่ดี ทุกไม่พ้นปกป้องกวานฮวา ไม่เอ่ยแค่ชัดเจนมากแล้ว

“สามีข้าอย่าหลงตนเองให้มากนัก ใช่ท่านหรือที่คิด ไม่ อย่างนั้นท่านจะมาอยู่ตรงนี้ทำไม ได้โปรดดูให้ดีว่าสองเท้าของ ขายืนอยู่ส่วนของเรือน หน้าห้องหรือของท่านกันได้ โปรดพิจารณาให้ดี หากข้ารอร่วมห้องกับของท่านนานแล้ว ใช่อยู่ตรงนี้ ช่วยไตร่ตรองก่อนจะกล่าว หาทั้ง ที่มันไม่ใช่ความช่วยพูดให้มันตรงประเด็นด้วย ไม่พูดจาสับสน เพราะข้าฟัง แล้วปวด

หยางซานเผลอกวาดสายตามองโดยรอบ ซึ่งเป็น จริงอย่างภรรยาของเขาพูด ใบหน้าของเลยเย้ยหยันเขากลับมาอีกด้วย ไหนจะยังพูดความจริงเรื่องที่เขา พยายามหาข้ออ้างที่มันด้วยซ้ำไป

นับแต่นางปรากฏตัวลานฝึก เขาเหมือนจะเกิดความ สับสนจนพูดจาวกวนอยู่เขา ไยพูด นางเขา มาแม้น้อย ในใจลึก ๆ ก็อยากให้เป็นเช่นนั้น

เจ้าปั่นหัวหรือหลาน
ร่างสูงแสร้งขยับเข้าใกล้คนที่กำลังยืนเชิดหน้าเหยียดยิ้ม เสมือนกำลังสมเพชเขาอยู่ เพื่อจะกลั่นแกล้งให้หญิงสาวคิดไปว่า เขาสนใจในตัวนาง และนั่นจะทำให้เขาคว้าชัยชนะในครั้งนี้

เขารู้ดีว่าคนอย่างไม่ไปหลานนั้น ชีวิตนี้มีสิ่งเดียวที่นาง

ปรารถนา คือความรักและตัวเขาเท่านั้น

แต่ยังมิทันขยับเท้าเข้าหาอีกฝ่าย ทุกความคิดและการกระทำ จําต้องหยุดลงเสียก่อน เมื่อมีใครอีกคนได้ก้าวเข้ามาในตัวเรือน

“ต้องขออภัยขอรับ ท่านแม่ทัพ ฮูหยินน้อย พอเข้ามาตรวจ ตราความเรียบร้อย และได้นำยาบำรุงรวมทั้งน้ำแกงมาให้ฮูหยิน น้อยและหรูอี้

ขอรับ”

หญิงถอนหายใจ ออกมาเบา ๆ เพราะด้วยกำลังในตอนนี้ ของเธอ ไม่อาจสู้แม่ทัพที่มีร่างกาย เช่นชายตรงหน้าได้แน่ หากเขาคิดใช้กำลังขึ้นมาจริง ๆ

“ขอบคุณท่านลุงเกามาก ถ้าเช่นนั้นเราเข้าไปหาหรูอี้กันเถอะ อ้อ… หวังว่าท่านแม่ทัพคงรู้ที่ทางของตนเองแล้วนะเจ้าคะ

พูดจบร่างระหงได้ก้าวเดินเฉียดกายแกร่งไปอย่างผู้ชนะตรง ไปยังห้องนอนถัดไป

หยางซานหลางทําได้เพียงมองตามภรรยาที่หายเข้าไปใน

ห้องของ

สาวใช้พร้อมกับพ่อบ้านเกา แม่ทัพหนุ่มสะบัดแขนเสื้อเดินกลับไปยังห้องของตนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

หลีถึงก้าวพ้นประตูเข้ามาภายในห้อง หญิงสาวได้แต่ถอน หายใจด้วยความโล่งอก ที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของชายผู้นั้นมา ได้

หากเธอแสดงอาการกลัวเขา ย่อมต้องกลายเป็นแบบโมไป๋ หลานที่ตายไปแล้วแน่ แต่ใช่ว่าความปากกล้าของเธอจะเป็น เรื่องที่ฉลาดอย่างที่คิด มันเหมือนดาบสองคมนั่นเอง

แง่ดีคือเธอดูเป็นคนเข้มแข็งไม่อ่อนแอเช่นเมื่อก่อน ในทาง ร้ายคือเธอประกาศตัวเป็นศัตรูกับสามีของโม่ไปหลานอย่าง ชัดเจน รวมทั้งญาติผู้น้องเจ้าของร่างอีกคน และในสายตาผู้คน บางส่วนเธอดูมีอำนาจ แต่ในอีกด้านเธอจะกลายเป็นคนก้าวร้าว ดูไม่เคารพสามีในฐานะภรรยาที่ดี

แต่ถ้าเธอยอมเหมือนโม่ไปหลานคนเก่าก็ไม่พ้นต้องเกิดเรื่อง แบบเดิม ๆ อย่างที่เคยมีมานับครั้งไม่ถ้วน หากจะรับมือคนเส แสร้งอย่างกวานฮวานั้น ไม่ไปหลานคนใหม่ต้องทำให้เหนือชั้น กว่า ถึงจะกำชัยเอาไว้ในมือ

พ่อบ้านเกายนถ้วยยาให้แก่สาวใช้ที่ได้มาคอยดูแลหรูอี้ ก่อน ที่ตนเองจะยกน้ำแกงหอมกรุ่นมาวางบนโต๊ะตรงหน้านายสาว

ใช่ว่า… วันนี้ เขาหูหนวกตาบอด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น เขาย่อม รับรู้ทั้งหมด จึงเป็นเหตุให้เขาต้องมายืนอยู่ตรงนี้ เพื่อคอย ปกป้องหญิงสาวตรงหน้าตามคำสั่งของผู้เป็นนายที่แท้จริง