บทที่3

ระหว่างพาหลีถึงไปหาหมอแล้วอนาคตของเธอต้องจบลง กลับกันหากทำให้พี่สาวหายไปตลอดกาล ทุกอย่างก็จะ ปลอดภัยสําหรับเธอและชายหนุ่ม ถ้าแบบนั้นเธอขอเลือกอย่าง หลังน่าจะเหมาะกว่าอย่างแน่นอน

ไปทําไม อย่าบอกนะว่าจะ…”

ราฟาเอลหันไปมองภรรยาสลับกับน้องสาวของเธอซึ่งเสนอใน เรื่องที่เขายังไม่กล้าที่จะคิดด้วยซ้ำไป

“ใช่!”

คำตอบของเจสซิก้าทำให้ใบหน้าของราฟาเอลมีเหงื่อผุดขึ้น เต็มไปหมด ทั้งที่อากาศทั้งภายนอกและในรถนั้นหนาวเย็นแท้ ๆ เหมือนกับว่าเวลานี้ เขากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางแดดร้อนแรงใน ทะเลทรายเลยก็ว่าได้

ราฟาเอลได้แต่มองคนที่พูดอย่างไม่เชื่อสายตา สาวหวาน เรียบร้อยที่ทุกคนคิดมาตลอดว่าเจสซิก้าเป็น ตอนนี้ เธอไม่ต่าง จากตัวร้ายในละครเลยทีเดียว

ราฟาเอลไม่พูดอะไรต่ออีก ถ้าเขาต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะ

เรื่องนี้

เขายอมเป็นคนเลว โดยนำร่างของภรรยาที่ตายแล้วไปเป็น อาหารฉลามยังดีกว่าจะต้องเอาทุกอย่างมาแลกกับศพของผู้บทที่3

ระหว่างพาหลีถึงไปหาหมอแล้วอนาคตของเธอต้องจบลง กลับกันหากทำให้พี่สาวหายไปตลอดกาล ทุกอย่างก็จะ ปลอดภัยสําหรับเธอและชายหนุ่ม ถ้าแบบนั้นเธอขอเลือกอย่าง หลังน่าจะเหมาะกว่าอย่างแน่นอน

ไปทําไม อย่าบอกนะว่าจะ…”

ราฟาเอลหันไปมองภรรยาสลับกับน้องสาวของเธอซึ่งเสนอใน เรื่องที่เขายังไม่กล้าที่จะคิดด้วยซ้ำไป

“ใช่!”

คำตอบของเจสซิก้าทำให้ใบหน้าของราฟาเอลมีเหงื่อผุดขึ้น เต็มไปหมด ทั้งที่อากาศทั้งภายนอกและในรถนั้นหนาวเย็นแท้ ๆ เหมือนกับว่าเวลานี้ เขากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางแดดร้อนแรงใน ทะเลทรายเลยก็ว่าได้

ราฟาเอลได้แต่มองคนที่พูดอย่างไม่เชื่อสายตา สาวหวาน เรียบร้อยที่ทุกคนคิดมาตลอดว่าเจสซิก้าเป็น ตอนนี้ เธอไม่ต่าง จากตัวร้ายในละครเลยทีเดียว

ราฟาเอลไม่พูดอะไรต่ออีก ถ้าเขาต้องสูญเสียทุกอย่างเพราะ

เรื่องนี้

เขายอมเป็นคนเลว โดยนำร่างของภรรยาที่ตายแล้วไปเป็น อาหารฉลามยังดีกว่าจะต้องเอาทุกอย่างมาแลกกับศพของผู้เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เธอรู้สึกถึงการโอบกอดจากใครอีก คน นั่นคือหญิงสาวชุดสีขาวในความฝัน

ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อร่างสัมผัสกับน้ำทะเลอันหนาวเย็น รอยยิ้ม ของผู้หญิงคนนั้น และคำพูดแผ่วเบากระซิบข้าง ๆ หู

อย่ายอมแพ้ หญิง เจ้าจงอยู่เพื่อข้า

“มะ…ไม่…เฮือก”

หลี่ถึงลุกพรวดขึ้นนั่งหายใจถี่ ๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ สอง มือบางรีบลูบคลตามใบหน้าและลำตัว จนแน่ใจว่าเธอไม่ได้อยู่ ในน้ำ มันเป็นเพียงฝันร้ายที่เหมือนจริงมาก

หลี่ถึงค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเมื่อมั่นใจว่าเธอยังไม่ตาย จากนั้นจึงได้ค่อย ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น มากทีเดียว เพราะอย่างน้อย ตอนนี้ก็มีอากาศเข้าไปในปอดแล้ว และมันไม่ใช่น้ำทะเลหรือลำธารอย่างในความฝัน

ดวงตาของหลีถึงยังหลับอยู่ เธอใช้เพียงประสาทสัมผัสเท่านั้น

ในตอนนี้ เพราะกลัวว่าถ้าลืมตาขึ้นมาแล้วมันจะเป็นเพียงความ ฝันอยู่

เมื่อมั่นใจแล้วว่ากลิ่นที่สดชื่นของอากาศรอบตัวเป็นของจริง หลี่ถึงจึงได้ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนมองทุกอย่างให้ชัดเจน ดวงตา ของหญิงสาวถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจจนแทบคุมสติตัว เองเอาไว้ไม่อยู่

เธอจึงรีบหลับตาลงอีกครั้ง และลืมขึ้นช้า ๆ แล้วหันมองไปรอบ ๆ

ตัวอีกอยู่หลายรอบ จนแน่ใจว่าจะก้มลงมองฝ่ามือของตัวเองเป็นอันดับแรก ก่อนดู หลังมือ ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นเล็บที่สั้นลงแต้ม

แน่นอนมันต้อง

ก่อนบางจะยกลูบหน้า ไล่มาตามคอ จน สัมผัสกับเส้นยาวสลวย มันน่าจะของเธอเอง เพราะ ผมของมันไม่ได้

ยาวขนาดนี้ รวบดึงเส้นผมตัวเองแรง จนรู้สึกเจ็บ

ไม่ใช่วิกผม ใจเย็นถึงเธอแค่กำลังไป

“นะ…มันอะไรกัน ฉันอยู่ไหน

ก่อนในส่วนอื่น ๆ ที่ยิ่งมองยิ่งทำให้ของหญิงสาวเต้นเป็น สํา เพราะสัดส่วนมันไม่ตัวเธอเลยสักนิดเดียว

หลี่ตอบแก่เธอ แค่เพียงหย่อนเท้าลงพื้น ร่างก็ลุกพรวดขึ้น เป็น เหตุล้มหน้าทิ่มพื้น

‘อูยยย เจ็บ

หญิงนั่งแหมะอยู่กับพื้น พร้อมเอามือลูบหน้าผากเบา ๆ
หญิงสาวนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามลุกขึ้นใหม่ พอ มั่นใจว่าลุกไหว คราวนี้เธอจึงค่อย ๆ เกาะขอบเตียงยืนขึ้นแล้ว จับไปตามโต๊ะและเครื่องเรือนที่พอจะพยุงตัวไม่ให้เธอล้มลงอีก ครั้ง เพื่อที่จะเดินหากระจกสักบานที่จะปลดล็อกความข้องใจของ เธอ ในตอนนี้

บนโต๊ะขนาดใหญ่ที่มีกระปุกลวดลายงดงามมากมายวางอยู่ เรียงรายเต็มไปหมด มีแผ่นทองเหลืองขนาดไม่ใหญ่มากตั้งอยู่

หลี่ถึงค่อย ๆ นั่งลงและมองดูในแผ่นทองเหลืองที่ถูกขัดจนมัน วาว ซึ่งได้สะท้อนภาพใบหน้าของเธอในตอนนี้ สองตาของหญิง สาวเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

ผู้หญิงคนนั้นนี่! แล้วทำไมถึงไม่ใช่ฉัน มันเกิดอะไรขึ้น!

ความฝันนั้นมันคืออะไร ภาพที่เห็นมันคือเรื่องจริง หรือว่า…… ทุกอย่างเริ่มฉายวนในหัวของหลีถึง เหมือนม้วนฟิล์มที่ถูก กรอกลับ

มาฉายซ้ำ เพื่อยืนยันความทรงจำสุดท้าย ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้น มานั่งอยู่ตรงนี้ ดวงตาคู่งามหลับลงช้า ๆ เพื่อซึมซับความทรงจำ ที่กำลังไหลบ่าเข้ามาเหมือนสายน้ำเชี่ยว

เรื่องราวที่เธอเคยคิดว่ามันคือความฝัน แท้จริงแล้วมันเกิดกับ เจ้าของร่างกายที่เธอครอบครองอยู่ในตอนนี้สินะ

โม่ไป๋หลาน ชื่อของหญิงสาวที่มีหน้าตางดงามราวเทพธิดา ผู้ หญิงที่โอบกอดเธอและเสียงหวานไพเราะ ซึ่งเคยเอ่ยเรียกเธออย่างแผ่วเบาอยู่ข้าง ๆ คือหญิงสาวนั้นถูกหักหลังจากใกล้ตัวนั่นเอง มันไม่ต่างจากเธอเลยจริง ๆ

เราสองคนเหมือนกันมากเกินไปไหมไปหลาน ทั้งนิสัย ใจแทบจะไม่ต่างเลย แต่ตอนสิ้นใจ เรายังอนาถ เสมือนคนคน

หลี่ถึงกำลังทบทวนทุกนั้นต้องหยุดชะงักเมื่อ ได้ยินเสียงกำลังร้องโหยหวนความเจ็บปวด จึงได้ เอียงหูฟังอีกครั้ง จนแน่ใจว่าใช่เสียงร้องของจริง ๆ หญิงสาว จึงตัดสินใจออกไปหาความจริงด้วยตนเอง ยิ่งการตาย ของเจ้าของไม่ใช่ป่วยจนเกิดเหตุการณ์รอยอีกไม่ได้เด็ดขาด

หลีลุกได้ขึ้นยืนก้มสำรวจชุดที่อยู่ ดูเหมาะจะออก นี้ชุดนอนของยุคโบราณ ตอนมั่นใจไปแล้วครึ่งว่าไม่อ้อนแอ้นจิตวิญญาณเธออาศัยหายใจนี้ยังไง…

และในแผ่นทองเหลืองตรงหน้าเมื่อครู่นี้ สิ่งพิสูจน์เธอ ไม่อาจ

ปฏิเสธได้เลยว่าร่างกายนี้ไม่ของตนเอง จะเพียงความ รู้สึกเท่านั้นที่ของอย่างแท้จริง

นับจากไป เธอต้องระวังตัวให้มาก เพราะใช่ใน ละครหรือภาพยนตร์ที่เคยเล่น คือเรื่องจริง ซึ่งหาคำตอบไม่ได้

ถ้าต้องพบเจอเหตุการณ์อะไรระหว่างนี้ สิ่งแรกที่จะต้องทำคือ ตามน้ำไปก่อน เพื่อรักษาชีวิตใหม่ให้หายใจได้ต่อไปยาว ๆ เสีย ก่อน ค่อยมาคิดอีกทีว่าจะทำยังไงต่อไป

หลี่ถึงรวบรวมกำลังทั้งหมดเดินไปยังฉากกั้นซึ่งอยู่อีกมุมห้อง และด้านหลังมีเสื้อคลุมแขวนอยู่สองสามตัว เธอจึงหยิบมาสวม ใส่แบบลวก ๆ ก่อนจะก้าวออกจากห้องไป หญิงสาวหยุดเท้าลง ด้านหน้าเพื่อฟังให้แน่ใจว่าเสียงร้องโหยหวนนั่นมาจากทิศทาง ได

เมื่อมั่นใจถึงที่มา สองเท้าของหญิงสาวขยับออกเดินมุ่งตรงไป ในทิศทางนั้นทันที แม้ร่างกายจะไม่พร้อม แต่เพราะอะไรไม่รู้ ใจ ของเธอมันกลับเรียกร้องให้ต้องไป เหมือนกับว่ามีใครจับจูงเธอ ให้ก้าวเดินและคอยกระซิบแผ่วเบาตามสายลมมาว่าถ้าหากเธอ กลับไปนอนต่อ ชีวิตใหม่นี้อาจต้องสูญเสียใครสักคนที่มีค่า สำหรับเธอและร่างนี้ไปตลอดกาล

ได้โปรดหลี่ถึง ช่วยนางด้วย!! หรูอี้ นางกำลังถูกปรักปรำ