บทที่ 9 อันตรายค่อยๆใกล้เข้ามา

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาไม่เข้าใจถึงวิธีที่จะอยู่ร่วม กันของนายใหญ่และเฉิงเฉิงได้

กลัวว่าถ้าพูดอะไรพลาดไป จะส่งผลกระทบต่อความ สัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก

แม้ว่าฉิงฮัวจะพูดถึงลูกชายแท้ๆของนายตัวเอง แต่ ในสายตาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ ใดๆ

เพียงแค่เม้มริมฝีปากแล้วก็พยักหน้า พูดว่า:

“ถ้างั้นก็ปล่อยสัตว์เลี้ยงของเขาออกมา -”

ฉิงฮัวรู้สึกยินดี “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้..……………”

“ครึ่งวัน!” เป่หมิงโม่พูดออกมาสองคำอย่างเย็นชา “ปล่อยให้เขาเล่นแค่ครึ่งวัน แล้วก็ขังไว้ตามเดิม”

ฉิงฮัวยิ้มค้าง

โหดร้าย

แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของนาย

“ได้ครับนาย! นายพักผ่อนเถอะครับ ผมขอตัว”
เฮ้อ สงสารก็แต่เฉิงเฉิง

สัตว์เลี้ยงของเฉิงเฉิงก็น่าสงสาร……..

แน่นอนว่า คนที่น่าสงสารที่สุดคือเขา แล้วอย่างนี้จะ กลับไปอธิบายกับเฉิงเฉิงอย่างไรดี?

***

ประตูถูกปิดลง

ในห้องชุดสุดหรูกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

เป่หมิงโม่กลับไม่ได้เปิดไฟ

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเขาจะเคยชินที่จะ อยู่กับความมืดแบบนี้

ไม่ว่าห้องนั้นจะหรูหราแค่ไหน เมื่อปิดไฟ ก็เหมือน ไม่มีอะไรเลย

เขาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปทางห้องอาบน้ำ

ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก

เดินเข้าห้องอาบน้ำ

หมุนเปิดฝักบัว
น้ำเหล่านั้น ค่อยๆไหลลงผ่านร่างกายเขา……..

เป็นเพราะงานเลี้ยงวันนี้ เขาดื่มไปหลายแก้ว เมื่อเป่ห มิงโม่อาบน้ำเสร็จ

ก็ตรงเข้าไปในห้องนอนที่มืดสนิททันที

และล้มตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ ทั้งที่ยังไม่ได้สวม เสื้อผ้า

โดยไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติอะไรเลย เพียงแค่ ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยเมื่อนานมาแล้ว…….

แอลกอฮอล์ค่อยๆทำให้เขาหมดสติลง

ในไม่ช้าเขาก็ผลอยหลับไป..……..

***

ในค่ำคืนมืดมิดนี้

“อือ……อืม……”

เสียงนุ่มเบา ดูเหมือนจะเข้าไปในความฝันของเป่หมิง

โม่

ทันใดนั้นเขาหายใจสะดุดไปจังหวะหนึ่ง!
ความเงียบสงบในเวลาหลายปี มันกลับมาอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นทันที–

กริ๊ก~

ไฟสว่างขึ้น!

ร่างกายที่บอบบาง ราวกับนางเงือกที่ไม่มีกระดูกห่อ รอบลำตัว นอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่บนลำตัวเขา

ภาพนี้ ฉายเข้ามาในม่านตาลึกของเขาอย่างชัดเจน

“ออกไปให้พ้น!”

เขาไม่เคยลืมตัวเสียกริยาต่อหน้าใคร เพียงว่าเสียงที่ เย็นชามักจะฟังดูน่ากลัวอยู่เสมอ

เห็นได้ว่ากู้ฮอนตื่นขึ้นมาโดยทันที

นิ้วมือขยี้ตาราวกับว่ายังไม่ได้สติดี

รู้สึกแต่ว่าเหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้อยู่ในร่างกาย อืม.. ร้อน……”

ดวงตาของเป่หมิงโม่หรี่ลงเล็กน้อยและส่องผ่าน ดวงตาอันเยือกเย็นนั้น

เขาเป็นคนรักความสะอาดและเป็นที่รู้กันดีในเรื่องรักความสงบและสมบูรณ์แบบที่ถูกเรียกว่าเป่หมิงโม่

ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือนิสัย

ก็จะคงความสะอาดไว้ทั้งหมด!

เห็นได้ว่ากู้ฮอนไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้

ทันใดนั้น เขาก็ยกมือมาจับกู้ฮอนอย่างไร้ความปรานี และโยนลงจากเตียงอย่างดุเดือด–

“โอ๊ย……”

กู้ฮอนกรีดร้องขึ้น

จับก้นอันเจ็บปวดไว้ และลุกขึ้นจากพื้น

ครั้งนี้ ทำเอาเธอได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์

มองด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว

เธอจ้องไปที่ชายที่อยู่บนเตียง ซึ่งมีร่างกายเหมือนกับ รูปปั้นเดวิด!

เป่หมิงโม่?!

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?”

กู้ฮอนหน้าแดงเมื่อพูดขึ้น
เมื่อสํารวจร่างกายบอบบางของตัวเอง เธอก็นั่งลงข้าง เตียงอย่างระมัดระวัง จนอยากจะหายตัวไป

แม้ว่าเธอจะเป็นแม่คนแล้ว แต่สำหรับเรื่องระหว่าง ชายหญิง นอกจากคืนในห้องสีดำตอนอายุสิบแปดปีนั้น ชีวิตของเธอก็พูดได้ว่าไม่มีอะไรเลย

ไม่ต้องพูดถึงการเผชิญหน้ากับชายแปลกหน้าที่ เปลือยทั่วกายอย่างนี้เ

ดวงตาของเธอสั่นไหวและไม่กล้ามองที่ร่างของเขา โดยตรง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผลอไปเห็นส่วนนั้นของเขา โดยไม่ตั้งใจ หัวใจของเธอก็เต้นพลาดไปสองสาม จังหวะ

มุมปากของเป่หมิงโม่เอยขึ้นอย่างประชดประชัน “ผม ควรถามคุณมากกว่า ว่ากล้าดียังไงปีนขึ้นมาบนเตียง ผม!”