บทที่ 8 ออกไปอย่างวางก้าม

เป่หมิงโม่มองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง

“ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงชั้นต่ำ แค่นี้ก็ดูออกแล้ว!

เขาคลายร่างของเธอออกอย่างน่ารังเกียจ

จากนั้น ทุกอย่างก็กลับมาสงบเงียบตามปกติ

กู้ฮอนร่างกายสั่นเทา

ความเยือกเย็นที่เกิดขึ้น ทำให้เธอตื่นขึ้นมาก

สองข้างแก้มแดงจนผิดปกติ

คำพูดของเขาทิ่มแทงมาที่เธออย่างรุนแรง

เธอยิ้มอย่างไม่สู้ดีนัก เพราะรู้สึกวิงเวียนศีรษะเกิน กว่าจะโต้กลับได้

เป่หมิงโม่เดินอย่างสง่าผ่าเผยไปที่ยังเคาน์เตอร์อ่าง ล้างมือใกล้เคียงและเปิดน้ำ

ล้างมือ

ล้างราวกับว่า กลัวจะมีสิ่งสกปรกติดมาจากการที่ สัมผัสร่างกายเธอไปครู่นี้
ระดับความสะอาดของเขาอยู่ขั้นไหนกัน

ถึงทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้

หลังจากล้างมือเสร็จ เขาส่องกระจก แล้วจัดเสื้อผ้า อย่างช้าๆ ท่าทางเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

เมื่อจัดเสื้อผ้าเสร็จ

เขาก็ไม่ได้หยุดดูที่กู้ฮอนอีก และทำท่าจะเดินจากไป ช่วงเวลาที่เขาดึงลูกบิดประตู

“เสื้อ………..”ฮอนพูดขึ้น

เขามองไปที่ชุดสูทสีขาวยับยู่ยี่นั้นและพูดอย่างเย้ย หยัน: “ของสกปรกอย่างนั้น ผมไม่ต้องการ!”

จากนั้นเขาก็เดินจากไป……

***

กู้ฮอนชะงักค้างไปครู่หนึ่ง

ถึงค่อยเข้าใจถ้อยคำที่แฝงความดูแคลนในคำพูด

ของเขา

จริงๆแล้ว เธอแค่อยากบอกว่า ถ้าทำความสะอาด เสื้อผ้าเสร็จเธอจะคืนให้เขาในภายหลัง
เธอยิ้มด้วยความขมขื่น คืนนี้ คงเป็นเพราะเธอทําตัว เองทั้งนั้น

เผลอเล่นกับคนที่ไม่ควรเล่นด้วย

ต่อสู้ฝืนทนกับร่างกายที่อ่อนแอ ใช้เสื้อคลุมสูทราคา แพงที่เขาทิ้งไว้พันแน่นรอบร่างกายบอบบางของตัวเอง

ทันทีที่เธอกระโดดลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ

ดวงตาของเธอก็มืดมิด

จนไม่สามารถต้านทานได้ และหมดสติอยู่ที่พื้น..….……

ในคืนที่มืดมนที่สุด

โรงแรมแมนดาริน

เสียงลิฟต์พิเศษ ‘ติ้ง’ เปิดขึ้นที่ชั้นบนสุดของโรงแรม

เป่หมิงโม่รีบก้าวออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว

หลังจากงานเลี้ยงนั้น ร่องรอยของความเหนื่อยล้า และมึนเมาถูกเปิดเผยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

แต่เขาเก็บซ่อนมันได้ดีมาก

ผู้ติดตามด้านหลังชายผู้นั้น เป็นผู้ที่ให้ความนับถือ และกล้าหาญ
“นายใหญ่ครับ งานเลี้ยงวันนี้ มีหลายบริษัทเสนอแบบ ร่างแปลนมาที่ผม บอกว่าหวังว่านายจะตรวจดูด้วยตัว เอง….”

ฉ่ง วซ่อนแบบแปลนในกระเป๋าและมองที่ เป่หมิงโม่ อย่างระมัดระวัง

ใครจะรู้ ว่าเขาไม่ได้ยกเปลือกตาขึ้นด้วยซ้ำ

ฉิงฮัวรีบโค้งคำนับ “ขอโทษครับนาย ผมรู้ว่าทำผิด อะไรไป โครงการ ‘หยิง’ สําคัญสำหรับนายมาก……….

“ในเมื่อรู้แล้ว ทำไมถึงยังเกิดขึ้น”

เสียงของเป่หมิงโม่พูดออกมาอย่างเกียจคร้าน

คำพูดของฉิงฮัวถูกขัดจังหวะอย่างเยือกเย็น

“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีหลายบริษัทกำลังต่อสู้แย่งชิง กับฝ่ายตรงข้ามเพื่อจะได้โครงการ ‘หญิง’ ดูเหมือนว่า นายท่านจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่…….

ฉิงฮัวปฏิเสธไม่ได้ว่า บริษัทที่ให้แบบร่างแปลนแก่เขา นั้น ถูกสั่งโดยนายท่าน

“เขาไม่พอใจมันก็เรื่องของเขา!”

เป่หมิงโม่ตะคอกไปและเดินไปทางด้านในสุดของ ทางเดินโรงแรม
ฉิงฮัวเก็บซ่อนแบบแปลนเอาไว้ สุดท้ายก็ไม่กล้าเอา มันขึ้นมา

เดินตามอยู่ข้างหลังนายใหญ่ โดยไม่กล้าทำอะไร และขี้ขลาด พูดว่า

“นายใหญ่ครับ งานเลี้ยงคืนนี้นายจะไม่กลับไปแล้วเห รอครับ? นายท่านบอกว่าคุณเป่ยจะมา และเชิญให้นาย ใหญ่กลับไป.………….

ฝีเท้าหยุดกะทันหัน

อากาศหนาวเย็นขึ้นมา!

เห็นได้ชัดว่าประโยคของนายท่าน ทำให้ใครบางคน โกรธขึ้นมา

ดวงตาที่เยือกเย็นของเป่หมิงโม่เหมือนถูกไฟไหม้

ทรมาน

“นี่เป็นครั้งที่สามที่นายพูดเรื่องนี้! ฉิงฮัวนายเป็นลูก น้องของฉันหรือว่าสุนัขที่คอยวิ่งตามเขา?”

คิ้วหนาขมวดเข้าด้วยกันอย่างไม่พอใจ

แต่ไม่นานก็หายไปและกลับมาเย็นชาเหมือนเช่นเคย ความหมายของเขาก็คือไม่ต้องการได้ยินอีกเป็นครั้งฉิงฮัวโค้งตัวลงด้วยความลำบากใจ ดูเหมือนว่านาย ใหญ่คงจะไม่ได้กลับไปในคืนนี้แล้ว

“ขอโทษครับนาย ผมพูดมากเกินไป”

ด้วยความที่อยู่กับเป่หมิงโม่มาหลายปี ฉิงฮัวล้วน เข้าใจว่านิสัยเขาเป็นอย่างไร

ทันทีที่นึกถึงว่าจะโดนนายท่านตำหนิ ฉิงฮัวก็รู้สึกปวด หัวขึ้นมา

ดวงตาคมนั้น ก้มลงมองดูสีหน้าลำบากใจของฉิงฮัว

เป่หมิงโม่ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง

จนกระทั่งเดินไปถึงหน้าประตูห้องชุด ถึงเอ่ยปากพูด:

“ถ้าเขามาซื้ออีก ก็พูดไปว่างานเลี้ยงวันนี้ ฉันเมาก็ แล้วกัน”

เมื่อฉิงฮัวได้ยิน เขาก็รีบยืดตัวตรง ในที่สุดก็มีรอยยิ้ม ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

โดยไม่คาดคิดว่านายใหญ่จะช่วยเขา

“นายครับ!” ฉิงฮัว รีบหยิบคีย์การ์ดห้องออกมา “ผม เปิดประตูให้ครับ”
คลิก~

ประตูไม้หนาแกะสลักเปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ

ร่างใหญ่ของเป่หมิงโม่เดินเข้าไปในห้อง

ฉิงฮัวยืนอยู่ที่ประตู ส่งเสียงแหลมและสั่นไหว

“คือ นายครับ…… เฉิงเฉิงให้ผมเตือนนายว่า เดือน นี้เขาสําเร็จการศึกษาระดับประถมศึกษาปีที่หก แล้ว………..นายควรปล่อยสัตว์เลี้ยงของนายน้อย ออกมา เพราะนายขังมันมาหนึ่งเดือนแล้ว……”

เพิ่งจะอายุห้าขวบ ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงยังไม่ได้เข้า โรงเรียนประถมด้วยซ้ำ

เฉิงเฉิง ก็จบการศึกษาระดับประถมแล้ว

ความฉลาดนี้คงเป็นมรดกสืบทอดมาจากสายเลือด ของตระกูลเป่หมิง

ฉิงฮัวทำความเคารพอย่างสุดซึ้ง

คิ้วเป่หมิงโม่ยกสูงขึ้นเล็กน้อย

มองไปที่ฉิงฮัว

มุมริมฝีปากพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ: “งั้นเหรอ! เด็ก นั้นคงเริ่มรู้วิธีบีบบังคับฉันแล้ว?”
“เออ เฉิงเฉิงไม่กล้าทำอย่างนั้นแน่นอนครับ เพียงแค่ ครบกําหนดเวลาหนึ่งเดือนแล้ว เลยอยากเตือนนาย

ฉิงฮัวรู้สึกว่าลิ้นของตัวเองพันกัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ