ตอนที่13 ศึกการต่อสู้ครั้งใหญ่

ดวงตะวันตกดินคฤหาสน์ตระกูลเป่หมิง

รถสปอร์ตสีเงินรุ่นลิมิเต็ดคันหนึ่ง ค่อยๆขับเข้ามาใน ประตูบ้านเป่หมิงพอคนรับใช้มองเห็นรถก็พากันรีบวิ่ง มาเข้าแถวเพื่อรอต้อนรับ นายน้อยรองกลับมาแล้ว”ร่าง สูงโปร่งของเป่หมิงโม่ก้าวออกมาจากรถแว่นตาสีดำ สนิทวางอยู่บนสันจมูกโด่ง

เค้าร่างของใบหน้าคมนั้นก็ยังเย็นชาเหมือนที่ผ่านมา

เสื้อสูทแบบเรียบง่ายแต่ทว่ายังสง่างาม เปิดโชว์ บริเวณหน้าอก

เผยให้เห็นมัดกล้ามหน้าอกสุดเซ็กซี่ทำให้สาวรับใช้ หลายคนใจสั่นหวั่นไหวไม่น้อย

เขาส่งกุญแจรถให้คนรับใช้

ขายาวที่กำลังจะก้าวออกไป——

ก็ถูกร่างอ้วนใหญ่กระโจนเข้าใส่เกาะบนขาเขาอย่าง คุ้นเคย แกว่งหางไปมาไม่หยุด

เสียง “แฮ่ๆ” ดังออกมาจากจมูก

มันอ้าปากกว้าง แล้วแลบลิ้นสีม่วงขนาดใหญ่ออกมา อ้าปากหอบด้วยความดีใจ
เป้หมิงโม่ก้มมองแวบหนึ่ง

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

เพราะเป็นพวกเจ้าเป็นระเบียบ พอเห็นอะไรที่ยับๆ

เลยมีความรู้สึกอยากจะเหยียบมันให้ตายซะเลย “ใครปล่อยไอ้หมาหน้าโง่นออกมา ยังไม่ยอมพาให้ไป

พ้นฉันอีก”

คนรับใช้เพิ่งจะนึกขึ้นได้

ชายฉกรรจ์สองสามคนรีบเอาออกไป พยายามดึงเจ้า ปุกปุยออกจากเท้าของคุณชายรอง

จนปัญญา เจ้าปุกปุยตัวนี้เหมือนกับปลาสเตอร์ก็ไม่ ปาน “เอ๋งๆ” มันเกาะขายาวของเขาไม่ยอมปล่อย

ท่ามกลางความวุ่นวาย ก็มีเสียงของเด็กดังเข้ามา

“อย่ามาแกล้งเบลล่านะ”

คนใช้หยุดทันที รีบกลับเข้าที่ ตัวสั่นเล็กน้อย “นาย น้อยเฉิงเฉิง”

เป่หมิงโม่ถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาเย็นชาเหลือบ มองเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเด็กชายสวมชุดลำลอง แบรนด์เนมสีขาว มีเหงื่อผดขึ้นบนหน้าผากของเขาเล็ก น้อย
เด็กน้อยยกหัวเล็กๆขึ้น แล้วสบตากับเป่หมิงโม่อย่าง กล้าหาญ

บนใบหน้าขาวหล่อ ที่เหมือนแกะสลักออกมาจากเป่ห มิงโม่ก็ไม่ปาน

มีทั้งความยโส ไม่เกรงกลัวและเย็นชาในคราว เดียวกัน

เด็กชายขมวดคิ้วของเขาอย่างไม่พอใจ ดวงตาดำ จ้องเขม็งไปหาสุนัขที่เพิ่งถูกคนรับใช้รังแก

“ฉันจะพูดอีกครั้งเดียว ปล่อยเบลล่าเดี๋ยวนี้

คนรับใช้มองนายน้อยที่ท่าทางไม่พอใจ และมองไปที่ คุณชายรองแสนเย็นชาด้วยท่าทางลำบากใจ

นี่ สรุปแล้วต้องฟังคำสั่งของใครกันแน่เป่หมิงโม่ สายตาเย็นชา“จะเอามันออกไป หรือจะให้ฆ่ามันตายดี ล่ะ” เขาพูดเสียงเรียบต่อหน้าเด็กชาย เพลง~

เสียงใจสลายของเบลล่า เหมือนมันจะฟังภาษาคนรู้ เรื่องซะอย่างนั้น มันรีบปล่อยอุ้งเท้าออกจากเป่หมิงโม่ “เอ๋งๆ” มันก้มหัวที่ดูยับย่นลง

มันส่ายก้นอ้วนๆ แล้วกลับไปหาเด็กชายอย่าง หมดอาลัยตายอยากเด็กชายลูบหัวเบลล่าเบาๆ

เหมือนกับว่ากำลังปลอบใจเบลล่า ประหนึ่งว่าไม่ต้องไปเสียใจกับคนประเภทนี้จากนั้น เด็กชายหมุนตัวจะพา เบลล่าจากไปด้วยท่าทางเย็นชาและไม่สนใจไยดีเป่ห มิงโม่

เป่หมิงโม่มองท่าทางเย็นชาของเด็กชายที่เหมือนกับ เขาไม่มีผิด คิ้วก็เริ่มขมวดแน่นขึ้น

“หยุดซะ”สองคำที่แสนจะเย็นชา ทำให้บรรดาขนรับ

ใช้ฟังแล้วขนลุกไปตามๆกัน

เด็กชายไม่สนใจและยังคงจูงเบลล่าไปต่อ

“นี่เป็นกิริยาที่ลูกควรทำกับพ่อหรือ หาเป่หมิงซิเฉิง”

เขาค่อยๆเอ่ยชื่อขึ้นทีละตัว เป่หมิงโม่จ้องแผ่นหลัง น้อยๆที่ยังคงไม่ยอมหันกลับ

เฉิงเฉิงหยุดไปชั่วขณะ

เขายังคงหันหลังให้เป่หมิงโม่ แล้วพูดอย่างขอไปที

“ขอต้อนรับพ่อxxxกลับบ้าน”

เป่หมิงโม่จ้องตาเขม็ง

ได้ยินเสียงอ่อนจากลูกชาย ความโมโหเมื่อครู่ถึงได้ ลดลงบ้าง

“เพื่อสุนัขพันธุ์ชาเป่ยโง่ๆตัวหนึ่ง ถึงกับต้องทำให้พ่อโมโหขนาดนี้เลยหรือ”

น่าเสียดาย เขาฟังคำที่เฉิงเฉิงแอบพูดเบาๆสามคำไม่ ชัด ความจริงคือ เขาพูดว่ายินดีต้อนรับคุณพ่อหน้าตา ยกลับบ้าน

พอฟังพ่อพูดถึงเบลล่า เฉิงเฉิงก็รีบหันไปพูดแย้งทันที

“เบลล่าไม่ได้โง่สักหน่อย” เป่หมิงโม่มองเบลล่าที่ก้ม หัวอยู่ข้างเฉิงเฉิง ทั้งสุนัขทั้งคนต่างมองมาพร้อมกัน มองแล้วขัดหูขัดตาเป็นไหนๆ

“ปากของมันก็น่าเกลียด”

“เบลล่าไม่น่าเกลียด มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว มัน เป็นสุนัขต่อสู้ตัวแรก เฉิงเฉิงปกป้องเบลล่า อย่าง กับเจ้าชายที่ปกป้องเจ้าหญิง

“โฮ่งๆ” เบลล่ารู้สึกซาบซึ้งใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

เป่หมิงโม่หรี่ตาเย็นชา จ้องไปที่สุนัขหน้าโง่ตัวนั้น “เพื่อสุนัขตัวนี้ แกสามารถไม่พูดกับฉันได้เป็นเดือนๆ เลยใช่ไหม ได้ แกยังยืนยันว่าจะอยู่กับมันใช่ไหม แม่ บ้านวังเอาสุนัขตัวนี้ไปทำให้มันตายอย่างสงบซะ”

“ตายอย่างสงบ”

คนรับใช้ตกใจจนพูดไม่ออก

แม้เบลล่าจะน่าเกลียด และท่าทางก็ดูโง่ไปหน่อย
ถ้าบอกว่าเฉิงเฉิงเป็นเจ้าชายน้อย ถ้างั้นเบลล่าก็เป็น เหมือนกับเพื่อนสนิทข้างกายของเจ้าชายน้อยเช่นกัน

ทำไมถึงมองว่ามันขวางหูขวางตาถ้าคุณชายรองกำ จัดเบลล่า จริงอยู่ว่าเขาคงจะพอใจมาก

เบลล่าก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่คุณชายน้อยรักที่สุด

แม่บ้านวังที่อยู่ข้างๆก็ตกใจจนหน้าซีด

“ใครกล้าแตะต้องเบลล่า” เฉิงเฉิงเผชิญหน้ากับสาย ตาของเป่หมิงโม่อย่างไม่เกรงกลัวดวงตาดำสนิทและ เย็นชาทั้งสองดวงที่ต่างวัยจ้องกันเขม็งเหมือนกับพ่อ ของเขาไม่มีผิด

ดวงตาของเป่หมิงโม่ยิ่งดูทมิฬขึ้นเรื่อยๆ

“แม่บ้านวัง——”

คราวนี้ แม่บ้านวังตกใจจนฉี่ราดไปแล้ว